29 maart 2011

Oude mol

Wonderbaarlijk wat een zo'n beestje vermag. Vele tientallen molshopen van behoorlijk formaat werden de afgelopen tijd rond mijn huis opgeworpen. Ik kon mijn favoriete klem niet vinden en moest mij dus behelpen met een paar Franse klemmen uit de Pyreneeën. Ja, een mens koopt soms merkwaardige souvenirs.
Wellicht dat Franse mollen zich ermee laten vangen, maar op mijn erf bleven ze werkeloos uit de grons steken.
Gisteren vond ik mijn eigen klem en stelde hem scherp in een rit over een wandelpaadje naast het huis.
Een oudere reuzenmol kroop vannacht in Diana's armen. Toch een beetje triest en mysterieus tegelijk. Nu ga ik eens volgen hoe snel de doodgravertjes hem onder de aarde brengen.

28 maart 2011

Groepsfoto

Ze worden niet veel meer gemaakt. Dat komt door de digitale fotografie. Nu klikt iedereen zich suf.
Foto's van elk stapje dat het kleinkind maakt.
Foto's van elk uitlopend bloempje in het voorjaar.
Foto's van huisdieren en bijtjes in bloemen.
Foto's van de Eiffeltoren en de toren van Pisa.
Foto's van de hond en de poes.
Hoe prettig was het om eens in het jaar de fotograaf te laten komen voor een familiefoto.
Eens per jaar een schoolfoto; de hele klas en een foto alleen in de schoolbank.
Twee filmrolletjes in vaders fototoestel op vakantie; 24 vakantiefoto's met een witte kartelrand.
Nog eerder enkel een portret of de groepsfoto van de bruiloft.
Ik vind ze geweldig, die groepsfoto's. Op elke rommelmarkt, brocante of vide grenier speur ik in de kartonnen dozen naar groepsfoto's.  Eenmaal thuis worden ze schoongemaakt en voorzien van een passe partout en ingelijst. Zo komen ze bij mij aan de muur. Wanneer je bij mij binnenkomt kijken honderden gezichten je verwachtingsvol aan. Jonge bruidsparen, grootouders van bruid en bruidegom, achterneefjes en -nichtjes. Opnieuw achter beschermend glas in de verwachting dat iemand naar hen kijkt en ze zodoende het lange leven geeft dat zij elkaar ooit hebben toegewenst.

26 maart 2011

Geruststellende gedachte

Een citroenvlinder en later nog één, een huiszwaluw, twee kwikstaarten, de tjiftjaf, een bloeiende krent, honderden sijzen in de tuin, luie hommels......
Het gaat maar door, al die lenteboden.
Het heeft iets geruststellends.
Er gebeuren rondom mij allerlei dingen zonder dat ik daar een hand in heb.
Al dat gehark, gemaai en gespit van mensen. Al dat mensenwerk dat zo nodig lijkt.
De natuur neemt zijn loop dankzij alle gedoe, of beter gezegd ondanks alle gedoe.
Straks heb ik er helemaal geen invloed meer op en nog wat later ben ik er niet meer.
Een ontstellend gerustellende gedachte vind ik dat.
Op enig moment doe ik er niet meer toe en alles gaat gewoon door.
De citroenvlinder blijft komen met de huiszwaluw en de kwikstaarten en de tjiftjaf.
En de krenten zullen weer gaan bloeien als de sijzen naar het noorden vliegen.

25 maart 2011

Zonneharpjes

Op de snelweg richting Deventer werd de hemel vreemd verlicht met honderden zonneharpjes.
Naast mij lag een fototoestel en lukte het mij een foto van dit weersverschijnsel te maken. Mobiel bellen in de auto is verboden, hoe zit dat met fotograferen?

24 maart 2011

Haast (2)

Natuurlijk sprong het stoplicht op rood, juist toen hij het kruispunt naderde.
"Godverdomme, dat heb ik weer!" briesde hij, "verdomme, verdomme, verdomme!"
Zijn voet stuiterde op het gaspedaal, zodat luid geronk zijn gevloek overstemde.
Op het moment dat het licht op groen sprong vloog zijn auto met slippende banden voorwaarts.
Hoofdschuddend werd hij door wachtende voetgangers nagekeken. Hij scheurde over de Hanzestraat naar het volgende verkeerslicht, "Laat dat alsjeblieft groen zijn!" riep hij bezwerend. In zijn spiegels zag hij de auto's die met hem voor rood hadden gewacht en hij wilde ze niet nogmaals gezelschap houden; hij zou voor lul staan! Hij stampte zijn rechtervoet fel naar beneden en juist toen het licht op oranje sprong knalde hij over de kruising.
"Yes, yes, yes!" gilde hij. Zijn  derde uitroep werd overstemd door een doffe dreun.
Direct werd het donker in de auto. Felle kleuren rood en blauw schoven over de voorruit. Automatisch trapte hij op de rem en daardoor vloog het lichaam dat zijn ruit bedekte naar voren en verdween uit zijn blikveld. Vegen rood kleurden zijn zicht op de weg, 
Het was stil.
Alles was stil.
Iemand liet zijn fiets vallen, holde naar een plek vlak voor zijn wagen en knielde neer.
De stilte hield aan tot hij hem verbrak door wanhopig te roepen: "God verdoem mij, God verdoem mij!"  en hij wist ineens hoe zijn verdere leven er uit zou zien.

Lentelied

20 maart 2011

Moed houden

Soms wordt het allemaal een beetje veel, al die informatie.
De krant, de radio, de televisie, allemaal brengen ze mij op de hoogte van zaken die ik liever niet zou willen weten. Egypte versus Libië. Megastallen versus megapeutermisbruik. Tsunami versus atoomrampen. Het kost mij soms moeite om door al dit nieuws niet te versomberen.
Gelukkig schijnt de zon, stond er een prachtig gedicht van Leo Vroman in de krant en genoot ik van een prachtfilmpje van Alex Roman op het internet en zo komt alles toch nog in evenwicht.
(Echt genieten? Klik op VIMEO, full screen en op F11)
VERLIEFDE MOMENTEN

Ik kan mij in ons noodlot schikken
als ik mij concentreer
op de liefde tussen de ogenblikken.

Neem die van het weer:
hoe zeg maar diep in de nacht
ieder ogenblik van de wind
getrouw het volgende verwacht,
en het baart haar volwassen kind,
ook al zwanger maar hoe zacht
en zoet is dat saamhorige,
die onverwoestbare samenhang
van het volgende met het vorige,
zo innig en zo lang.

ik zie ons heerlijk wijde uitzicht, doorsneden
met wegen waar auto's reden
rijden en zullen rijden,

als het eten op reis in mijn darm
waarvan de cellen arm in arm
mijn momenten langs laten glijden.
Van alle dingen ben ik deel,
want met alles en alle tijden
een ondeelbaar geheel
in deze stamboom van picoseconden,
eeuwig vertakkend en eeuwig verbonden,
uit pure leegte ontstaan.
Ik was van tevoren
in haar liefde geboren
en zal in haar liefde vergaan.
Leo Vroman
Forth Worth, 9 maart 2011

18 maart 2011

Klagen

Bezwaar maken, brommen, grieven, jammeren, kankeren, lamenteren, mopperen, morren, pruttelen, zeuren, jeuzelen, jeremiëren, kniezen, knorren, kreunen, kuimen, kemmeren, morren, peeuwen, reclameren, siepen, stenen, steunen, treuren, tobben, urmen, verzuchten, weeklagen, zaniken, drammen, drukken, dralen,
dreinen, drentelen, drenzen, druilen, eikelen, hannesen, meieren, talmen, temen, teuten, zemelen, zeveren, zieken en zeiken, armoeden, babbelen, chicaneren, donderen, donderjagen, donderstenen, doordrammen, doordrukken, doorzagen, dremmen, dreinen, darren, emmeren, flikkeren, griepen, hassebassen, hassebrassen, jeuzelen, jengelen, kanenbraden, klieren, klooien, kloothannesen, kwijlen, kieskauwen, lemmen, leuteren, lijmen, lazeren, melken, mieren, mieteren, moeskoppen, malen, neulen, neuzelen, peeuwen, reutelen, semmelen, talmen, twisten, urmen, ziegezagen, zevelknopen en zagen.
Waarom hoor ik toch zoveel geklaag?

Vraag 105 (Vasten 7)

17 maart 2011

Eitje

Vier hennen en een haan lopen nu veertien dagen van alles te doen, behalve vasten en leggen.
Het zijn echte hongerkippen.
Als ze mij het erf op zien komen, dan lopen ze druk heen en weer voor de deur van de ren in afwachting van wat extra voer.
Natuurlijk tracteer ik ze dan op een extra beetje graan en controleer ik tevens of er nog voldoende legkorrel in de voerbak zit. Dat is meestal  wel het geval, maar het is alsof de kippen willen zeggen: "Leggen dat doen wij voorlopig nog niet, dus mest ons maar vet!".
Af en toe doet de vos 's nachts graafoefeningen om in de ren of nachthok te komen.  Het is vanwege deze verstoring dat ik aannam dat de kippen daarom van de leg bleven.
Toch beleefde ik vanmorgen weer die bekende verrassing: het eerste ei!
En ik moet zeggen, ze kunnen er wat van. Ik heb al veel mini-eieren geraapt, maar een eitje van 12 gram ontbrak nog in de collectie.
Wat een loosers van kippen en die noemen zich Rhode Island Reds, de beroemde leggers!

Vraag 104 (Vasten 6)

16 maart 2011

Reactie

Bij ons in de familie is de uitdrukking: "c'est une construction intellectuelle" nogal eens in gebruik. We pikten hem op tijdens een autorit naar Zuid-Frankrijk, luisterend naar de Franse radio.
Het programma ging over de voorsprong die Frankrijk had op het gebied van kernreactoren in Europa en trots klonk de uitdrukking "construction intellectuelle"door de luidspreker.
Een paar dagen later at ik een Danone-puddinkje. Eerst het dekseltje eraf en dan omgedraaid op je bord plaatsen. Op de bodem zat een klein aluminium plakkertje dat een gaatje afsloot waardoor, na het wegtrekken hiervan, lucht kon toetreden en het puddinkje easy op het bord verscheen.
"Dat is nog eens une invention intellectuelle!" sprak ik en daarmee kreeg deze uitdrukking zijn vaste plek.
Het zijn knappe koppen geweest die aan de wieg van de kernsplitsing stonden.
Echter de eerste toepassing ervan, namelijk de oorlogsbommen op Hiroshima en Nagasaki, zal altijd verbonden blijven met de vredestoepassingen zoals kerncentrales.
De vader van de atoombom, Robert Oppenheimer, zag al snel in dat hij de wereld niet veel goeds naliet.

Of zoals Bert Wagenaar in De Volkskrant schreef: ‘Een kerncentrale is geen atoombom, maar kernenergie heeft zich nooit volledig van de notie van een nucleaire catastrofe kunnen bevrijden - en telkens wanneer dat wel leek te lukken, gebeurde er iets dat de doemscenario's voedde, in Harrisburg, Tsjernobyl of Fukushima’.

Vraag 103 (Vasten 5)

14 maart 2011

Phenologie

Ik geloof dat het in 1967 was dat ik een baan kreeg op het Bosbouwproefstation De Dorschkamp in Wageningen. Dat proefstation huisde toen nog in de villa die door Berlage is gebouwd. Niet dat dit van enig belang was, want een jaar later was dit imposante gebouw onder de slopershamer verdwenen en betrokken we een kekke nieuwbouw bovenop de Wageningse Berg.
Ik begon daar (het was nog winter) als assistent op de afdeling selectie en veredeling naaldhout met het opmeten van vele proefvelden. Op zich een eentonig werk, maar omdat je het met z'n tweeën uitvoerde, wel gezellig. De tuinlieden op de kwekerij kwamen bijna allemaal uit Opheusden en omgeving en spraken dus een voor mij onbekend dialect. Dat heeft tot komische misverstanden geleid, maar na enige tijd verstond ik het vlekkeloos.
Al in februari kreeg ik opdracht mij te verdiepen in de fenologie. Ik kreeg het Phenologisch Handboek mee naar huis en worstelde mij door teksten waarin overdreven veel sch's en oo's voor kwamen. Soms heb ik de aandrang om te schrijven: "Menschen gaan nu zoo veel vaker met vacantie!"
Enfin, kennelijk heb ik de leerstof goed begrepen, want ik werd verantwoordelijk voor het verrichten van de fenologische waarnemingen. Dat begon met de bloei van de lariks. Per individuele boom legde ik dat nauwkeurig vast. Om de Japanse lariks te kunnen kruisen met de Europese, moesten van beide soorten tegelijk bloeiende individuen worden gevonden. Dat is uiteindelijk gelukt en de hybride groeide als kool door het heterosiseffect.
Nog altijd bezit ik over een "fenologisch oog" en registreer ik wat wanneer bloeit, uitloopt, een ei legt of z'n blad laat vallen.
Als ik er de tijd voor neem lever ik mijn gegevens in bij de site De Natuurkalender
Het wordt nu weer lente en er zijn zeer veel bloggers die het niet kunnen laten om weer te melden dat het nieskruid bloeit. Vooral als je al jaren blogt kun je bijna middels Ctrl-C en Crl-V je blog van vorig jaar naar het huidige overhevelen en de datum actuliseren de juiste datum.
Ik zie het mijzelf ook doen. Elk jaar weer dat koolmeesje, die zevenster.
Het laat zien hoe iedereen snakt naar de langere lengte van de dagen en het hernieuwen van de natuur. Iedereen is in de lente een beetje fenoloog geworden.
Zou er in Frankrijk ook een natuurkalender zijn?

Vraag 102 (Vasten 4)

13 maart 2011

Aardbeving

Als zich een ramp met veel slachtoffers voltrekt word ik via de media overvoerd met beelden, reportages en commentaren. Ik merk hoe snel ik doof word voor de massaliteit van het gepresenteerde leed.
Iemand sterft eenzaam in een kamer.
Niemand zal hem missen.
Er komt geen advertentie in de krant.
Als hij over een paar maanden wordt gevonden: hooguit een artikeltje op pagina vijf, als betreft het de vondst van een steeds algemener wordende soort.
Dit raakt mij als een aardbeving.

12 maart 2011

Damast 2

Ik blog nooit zonder beeld erbij.
Nu wel.
Vandaag bezocht ik met mevrouw L. het Textielmuseum in Tilburg.
Het was een verrassend weerzien. De entree, restaurant en museumwinkel waren geheel vernieuwd, een duidelijke verbetering.
Ook nieuw voor ons was de collectie damastweefgetouwen in een eigen zaal.
Voor dit blog maakte ik daarvan de nodige foto's.
Later op de dag maakten we een sentimental journey' tje door de buurten die mevrouw L. zo bekend zijn.
Ineens merkte ik het gemis van mijn fototoestel. Paniek.
Terug naar het museum, maar daar was niets gevonden.
Nu maar hopen dat mijn  toestel door een eerlijke vinder wordt opgemerkt zodat deze blog toch nog van beeld kan worden voorzien.
Dan toch een ander plaatje:
We genoten van de tentoonstelling De vijfde wand - werk van Diek Zweegman.
Vele jaren geleden bezochten we de de tapijtfabriek van Van Besouw. Diek was daar de langst zittende ontwerper, maar haar ontwerpen gingen onder de naam van Benno Premsela de deur uit. Tegen Benno heeft zij eens gezegd: "Jij krijgt de veren in je reet die mij toebehoren!"
De tentoonstelling is vooral prachtig omdat middels teksten op de wand vele kernachtige uitspraken worden getoond, die Diek Zweegman  beroemd hebben gemaakt binnen de kring van liefhebbers van design.
Ik kreeg een zakdoek, ontworpen van Diek, van mijn lief cadeau.
Hij is gewoven op een Sulzer Ruti uit 1984.
Als ik deze zakdoek ga gebruiken, zal ik dan, als ik mijn neus erin snuit, denken aan deze tentoonstelling, of aan het verdwenen fototoestel?

Vrraag 101 (Vasten 3)

9 maart 2011

Spreeuwendans

Al weer drie jaar geleden blogde ik over de vlucht van spreeuwen.
Vandaag waren de grote spreeuwenwolken boven Nederland tot nieuws verheven; er werd zelfs van overlast gesproken.
Op internet vond ik dit wonderschone filmpje van twee op spreeuwen  jagende slechtvalken boven Utrecht.

8 maart 2011

Pointillisme

Wat ga je doen als je stopt met werken?
Beetje nixen.
En als je daarmee  klaar bent?
Misschien pak ik het tekenen en schilderen weer eens op.
Hoezo, kun jij dat dan?
Tuurlijk, iedereen kan  toch tekenen?
Terwijl ik dit zeg, besef ik dat dit niet waar is. Ik heb wat getob gezien tijdens de tekenlessen. Overigens, niet zonder enig genoegen. Wat de branieschoppers tijdens de door mij gehate gymles waren, bleken nu de tobbers van het witte vel.
Bij mij zit het kennelijk in de genen. Mijn ouders en mijn broers hadden er geen moeite mee en zo ontstaat al snel het idee dat tekenen een expressie is die iedereen beheerst.
Ik heb er later weinig mee gedaan, dus een beetje oefening met het oog op het zwarte gat van de pensionering kan geen kwaad.
Tijdens een tekenles werd door mijn leraar Boxtart de schilder Charles Angrand behandeld.
Hoewel ik de schilderijen van Seurat toen al kende zag ik die als impressionistisch en was Angrand mijn eerste kennismaking met het pointillisme. Ik was meteen verkocht. Omdat Angrand vaak monochroom werkte kon ik zijn techniek snel overnemen in inkt of potlood, toen door mij veel gebruikte materialen.
Enfin, ik ging mij toen bekwamen in het pointillisme. Ik heb wat portretten getekend, eindeloos.
Ik denk dat Boxtart mij aanmoedigde dit vooral veel te oefenen om mij langdurig met één oefening bezig te houden. Ik hield nogal van grote stappen vlug thuis. Het geklodder op de vierkante milimeter was niets voor mij. Pointilleren is een langdurig werkje en afraffelen is snel herkenbaar.
Gisteren weer eens begonnen of het nog lukt.
En weer ben ik te vlug tevreden.
Boxtart zou zeggen: "Aan het werk. Het is hier geen Famous Artists School!"

7 maart 2011

Adembenemend

Door een toeval (?) kwam ik op de site http://www.breathingearth.net/.
Hier wordt een inzicht gegeven in de bevolkingsaanwas van de aarde en de uitstoot van kooldioxyde.
Het is weliswaar niet vrolijkstemmend, maar de wisselende teksten die boven de wereldkaart verschijnen zijn gelukkig hoopgevend!
Terwijl ik deze site opende was het eerste citaat dat ik las van de door mij bewonderde en helaas te jong overleden astronoom Carl Sagan:
Anything else you're interested in is not going to happen if you can't breath the air and drink the water.
Don't sit this out.
Do something!

5 maart 2011

Roy de tweede

Roy II

Als het leuk weer is en ik heb er de tijd voor, dan laat ik de kippen even uit de ren. Het zijn per slot van rekening mijn gevangenen niet en ze genieten er altijd zichtbaar van.
Als ik tegen vijven thuiskom dan verdringen ze zich al vaak voor de deur. Ik zeg verdringen, maar dat moet verdrongen zijn.
Afgelopen woensdag gingen we even na zessen naar het stemlokaal voor onze burgerplicht. We reden net het erf af toen ik eraan dacht dat de kippen nog los liepen. Dat komt wel als we terug zijn.
Het kwam er dus niet van en pas om tien uur 's avonds schoot het mij weer te binnen. Het bleek te laat, Reintje had zijn honger gestild met mijn kippen en enkel een paar veertjes restten van het jonge leven dat hier zo-even het  bevolkte.
Uit Barchem komt de volgende toom. Niet zulke mooie meiden als de Bielefelders, maar de haan maakt een hoop goed. Hij zal voortaan Roy de tweede heten!

2 maart 2011

Kennismaatschappij

Vandaag kunnen we gaan kiezen.
Om het ons aantrekkelijk te maken kan dat tot negen uur vanavond.
Stemmen doen we met een potlood.
Met een potlood!
Bestaan er in Nederland geen stemcomputers?
Nee, er bestaan geen stemcomputers, nou ja, op zolder.
Dus jullie stemmen nog als een ontwikkelingsland?
Ja, maar we mogen tot negen uur stemmen.
Waarom lenen jullie geen stemcomputers van Brazilië?
Wij zijn een kennismaatschappij, dat kunnen wij zelf beter!
En tellen?
Met de hand.
En de uitslag, net als vroeger, zo ongeveer twaalf uur?
Nee, dat was vroeger, nu veel later. 
Stemmen tot negen uur, tellen met de hand, de resultaten opsturen met de postkoets.
Kennisland?
Laat me niet lachen!

Cocooning

"De Cocon uitvaartkist is een innovatieve en exclusieve uitvaartkist, die zich laat kenmerken door tijdloze elegantie, eerste klas materialen en een hoogwaardige afwerking.
Deze als cocon vormgegeven uitvaartkist symboliseert geborgenheid en overgang naar een nieuw leven. De uiterst praktische handgrepen zijn geïntegreerd in de uitvaartkist en kunnen uitgeschoven worden".
Wat is Nederland toch met zichzelf bezig, kan een land cocoonen?
Op de televisie komt praktisch nooit meer een diepgravende reportage over het buitenland, maar kijken de mensen in dit land naar vrouwen zoekende boeren, rondrijdende rechters, familiediners, houden ze het blik op de weg en speuren naar vergeten familie. 
Het lijkt wel of we met z'n allen onze navel hebben weggekeken en door het ontstane gat alleen nog maar achteruit kunnen kijken.
Familieleden geven elkaar meer cadeaus om te laten weten wat ze voor elkaar betekenen. Het aantal huisdieren dat wordt geadopteerd, is gestegen, videotheken verhuren meer romantische films en er lijkt meer geknutseld te worden. Winkels die naai- en tekengerei verkopen, draaien ineens verrassend goed.  Comfort foods, als chocola en stoofpotten, zouden het gevoel van troost of veiligheid moeten geven dat je vroeger als kind ervoer. Maar ook schoonmaken is een manier om je te concentreren op dat wat dichtbij en vertrouwd is en waar je invloed op hebt, de grote schoonmaak is weer in. Het huishouden wordt als hip beschouwd en bij voorkeur uitgevoerd in een keuken met grote familie-eettafel, om vervolgens bij de open haard één van de zo populaire bordspelen te spelen. Het wordt dus knusheid alom. 
"Nederland is aan het vergrijzen ... HET ZAL U NIET ONTGAAN ZIJN!" hoor ik dagelijks uit de radio. 
Nee, dat is waar, elke ochtend zie ik als eerste mijn eigen kop in de spiegel.
Maar is de jeugd ook al vergrijsd?
Waar zijn de jonge rebelse ideeën, waar merk ik iets van innovatie en dan bedoel ik niet die lullige lijkkist?

1 maart 2011

Maart

March wind is a jolly fellow;
He likes to joke and play.
He turns umbrellas inside out
And blows men's hats away.
He calls the pussy willows
And whispers in each ear,
"Wake up you lazy little seeds;
Don't you know that spring is here?"