29 augustus 2015

Natte voeten

Ik heb in dit blog al eerder geschreven over mijn afkeer van natte schoenen met daarin mijn natte, koude voeten.
Door hoeveel weilanden, bosbesstruwelen, bospercelen met een ondergroei van varens en blauwe graslanden heb ik gezworven met natte voeten van de dauw?
Eens per jaar is het Hemelvaartsdag en daarbij horen zulke voeten, maar op die overige 364 dagen van het jaar had ik daaraan de pest.
Vandaag wandel ik door de beeldentuin van het Kröller-Müller.
Samen met mevrouw L. bewonder ik voor de zoveelste keer de Needle tower van Kenneth Snelson. Telkens weer de verbazing dat iets dat door de zwaartekracht zou moeten vallen, juist opstijgt.
Langs het wandelpad staan een paar metalen stoeltjes in kekke kleur geschilderd.
Even later, als we de hoek om lopen, zien we weer een aantal van zulke stoeltjes voor het beeld Man en vrouw.
Even uitproberen, besluiten we en verlaten het pad en lopen erheen over het gras.
De zon schijnt, het is twee uur en als ik naar mijn schoenen kijk: Jawel, dauw!
Verrast blijf ik staan en maak een selfie van mijn voeten, want zoiets maak ik al jaren niet meer mee.
Even denk ik na of daardoor mijn mening over natte voeten hierdoor is veranderd.
Nee!

23 augustus 2015

Op reis

Daar gaan we weer richting Nederland.
Maar we gaan niet alleen.
Alle vakantiegangers uit het Noorden rijden met ons in dezelfde richting, met als apotheose de ringweg om Parijs.
Weliswaar geen zwart weekend, maar wel oranje!
We zullen zien waar we stranden, hopelijk in Senlis!

20 augustus 2015

Jonge kuifkoekoek

Ik ga op mijn blog niet pronken met mijn waarnemingen, dat doe ik op een andere site.
Maar zo af en toe kan ik het niet laten om een waarneming te melden.
Zonder te zoeken kun je heel wat vinden.
Mij is dat zojuist overkomen.
Tijdens de wandeling bij 32˚C heb ik het hoofd zo koel weten te houden en de blik zo scherp dat ik een bijzondere veer kon oprapen.
Een paar jaar geleden vloog er een vogel, door mij opgeschrikt, langs een hek dat zij even beroerde.
Daardoor verloor de vogel één veer.
Nog altijd bewaar ik hem als tastbaar bewijs dat ik een kuifkoekoek, Clamator glandarius, heb gezien.
Tijdens mijn wandelingen zie ik hem zo af en toe, maar meestal op grote afstand.
Nu vond ik dus deze veer, een handpen die de overduidelijke de roestbruine kleur heeft waaraan een jonge kuifkoekoek in vlucht is te herkennen.

14 augustus 2015

Oogsten

Vanaf half mei is het zomer.
Het aantal dagen waarop het heeft geregend zijn een een hand te tellen.
Alles rijp nu sneller dan voorheen.
Dat betekent veel werk aan de winkel.
Er is veel te oogsten.
De aardappels zijn gerooid en ingekuild.
De uien geoogst en liggen op het veld te drogen.
De bramen zijn er in overvloed en de tweede golf vijgen is enorm.
In de keuken zijn nu al bijna alle lege jampotjes weer opnieuw gevuld met confituren.
Ik kan mij nu al verheugen op de amandelen, de kastanjes en de paddestoelen.

10 augustus 2015

Ont-stoken

Ik ben gezegend met een hoge pijngrens.
Dat is een prettig gegeven, vooral bij het ouderen.
Want ouder worden betekent ook dat er af en toe een pijntje bij komt.
Beetje stijver bij het opstaan, gewrichten die een beetje piepen, achterom kijken doe ik tegenwoordig meer vanuit de schouders dan dat ik mijn nek hiervoor gebruik.
Maar zojuist heb ik gelukkig eens een pijntje minder.
Bijna een maand geleden sloeg de naald van de naaimachine in mijn duim, precies in het midden van de nagel. Omdat ik onmiddellijk mijn hand terugtrok, brak de naald onder de nagel af.
Door de felle pijn had merkte ik dat pas nadat de pijn wat dragelijker werd.
Tja, ik zou in die week naar de Pyreneeën gaan en dacht er niet over om een dokter te bezoeken.
De pijn van de eerste inslag werd verdrongen door de pin van een ontsteking.
Telkens als ik met het topje van mijn duim iets beroerde werd ik getrakteerd op een felle pijn.
Maar ik hield mij vast aan de wijsheid "de tijd heelt alle wonden" en dat overkwam mij vandaag.
Diep onder de nagel zag ik vanmiddag iets glinsteren.
De naald wilde naar buiten maar werd nog door de nagel tegengehouden.
Kort gezegd; na een do-it-yourself-operation kon ik de naaldpunt uit het bot trekken.
Ik voel nu even geen enkel pijntje meer, heerlijk!

Zomerhaasje

Ik kan mij niet heugen dat ik ooit in de zomer een haas heb bereid.
Maar gisteren werd ik eigenaar van een haas met een lichaamstemperatuur van minus 20˚c.
Vreemde gewoonte hier. Een geschoten haas wordt niet alleen met huid en haar in de vriezer gegooid maar zelfs inclusief de ingewanden, een vreemde gewoonte.
Enfin het vel is hem inmiddels over de oren getrokken en nog een half uurtje en het beestje valt van het bot.
Wanner zal de haas op tafel staan?
Probleem is de temperatuur buiten.
Hoog zomer en het liefst geniet ik van een haas als de eerste sneeuw is gevallen.
Dat wordt dus lang wachten . . .