29 december 2009

Vreemde vogel

Vandaag een bezoekje aan Sète gebracht. Niet in de gelegenheid geweest om het museum van Georges Brassens te bezoeken, dus dat zet ik op het programma voor volgend jaar.
Sète wordt omringd door veel water met daarin weer veel flamingo's. Toen ik de foto maakte had ik niet in de gaten dat het niet enkel flamingo's waren die ik fotografeerde, er bleek ook een aalscholver tussen te staan.
Nou vraag ik mij af, zag ik die hier al eerder?

26 december 2009

Kerstboom

De bladeren van de klimop heb ik bijeen geveegd tot een grote berg en deze verbrand. Het vuur was nogal heftig en ik denk dat het fijnsparretje dit niet prettig vond. Vandaar deze foto,want het is de vraag of het boompje volgend jaar nog als Kerstboom kan fungeren.

25 december 2009

Kerstkalkoen

Ik heb er wat gezien de laatste dagen.
Zo groot als een eenjarig kind.
En dan moeten ze thuis nog gevuld worden.
Hoe zouden die kalkoenen ons zien?

24 december 2009

Nachtmis

Voor een nachtmis moet je hier naar de grote stad. Op het platteland hollen de pastoors zoveel verschillende kerken af, dat ze rond elf uur uitgeput onder de wol kruipen. Althans die indruk heb ik gekregen.
Om negen uur zat ik in een overvolle kerk in Bize. De pastoor kwam op de laatste minuut binnengehold en kon even uitblazen tijdens de eerste gezangen en het kinderspel. De halve jeugd van Bize was uitgedost als herder en een paar engeltjes.
Na de lezing van Lucas was de pastoor er weer helemaal bij. Hij pakte flink uit over de aandacht voor de foie gras en het gebrek aan saamhorigheid in de samenleving.
Ik lees momenteel mijn sinterklaascadeau: Godenslaap van Erwin Mortier. Ik weet niet waarom, maar tijdens de preek kon ik het volgende fragment uit dit boek niet uit mijn gedachten zetten:
"Het leven is simpel. Ik heb er geen dure woorden voor nodig. Het is de vaat doen. Een mens maakt borden vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg, haalt ze weer uit de kast, maakt ze vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg en haalt ze weer uit de kast, en op een dag valt de hele stapel uit je handen."

Ouwe communist

Tijdens mijn studie aan de Bosbouwschool in Arnhem was ik lid van werkgroep Anders. We wonden ons op over de bezetting en uitbuiting van Angola door Portugal, de leegstand van kantoorpanden in een tijd van woningnood en de nucleaire bewapening. Terugdenkend geloof ik dat we ons in werkelijkheid meer druk maakten over de jurering van de bierestafette in de studentensoos dan over al dat wereldleed.
Achter het raam van mijn appartement in Klarendal pronkte een affiche van de CPN met daarop de kop van Marcus Bakker. Het hoorde een beetje bij het milieu waarin ik toen verkeerde, zo'n affiche was bon ton. Ik heb toen echter niet op de CPN gestemd, want tijdens de aanloop naar de verkiezingen presenteerde ik voor maatschappijleer een werkstuk over een aantal politieke partijen. Zo ontdekte ik dat die sexy Marcus (ja de meiden op school noemden hem een lekker ding) een communist was van het oude stalinistische type. Het neerslaan van de studentendemonstraties in Poznan, de bezetting van Hongarije door de Sovjetunie hadden zijn instemming en hij heeft nimmer afstand van zijn meningen genomen.
Marcus was ook de auteur van “De CPN in oorlogstijd” dat de directe aanleiding werd tot het royement van o.a. Gerben Wagenaar en Henk Gortzak.
Dankzij ons democratische systeem verwierf hij een plaats in de Tweede Kamer. Gelukkig bleef de CPN een splinterpartij, want eenmaal aan de macht zou Marcus, als bewonderaar van het Sovjetsysteem, allereerst een einde aan de democratie hebben gemaakt.
Vandaag is Marcus overleden en is nu geschiedenis geworden. Ik hoop dat hij in zijn laatste dagen nog het winterse landschap heeft gezien dat hem even kon herinneren aan de zegeningen van de Goelagarchipel.
Over de doden niets dan goeds. Ik neem aan dat Marcus een goed echtgenoot, vader en opa is geweest dus niets dan goeds daarover. Dit geldt niet voor de publieke figuur Marcus Bakker, daarover weinig goeds.
Bij de verkiezingen van 1986 behaalden de communisten geen zetel meer en voor het eerst sinds 1918 zat er geen communistische partij in de Tweede Kamer.
Dat er in het parlementsgebouw een Marcus Bakker-zaal bestaat vind ik volslagen idioot!

22 december 2009

Kikker

In het wijwatervat in de kerk Saint Paul van Narbonne woont een kikker.
Wellicht heeft het een betekenis, maar ik stel mij voor dat het een geintje van de beeldhouwer is geweest. Ik zal het eens nazoeken.

21 december 2009

Joie de vivre

De dagen zijn in Zuid-Frankrijk beduidend minder donker dan in Holland.
Door het verschil in breedtegraad staat de zon hier nu bijna anderhalf uurlanger boven de horizon en het weer is zo vriendelijk elke dag zonnig te zijn. Telkens kan ik mij verbazen dat een sombere dag plotseling omslaat in een stralende zonnigheid!
Maar niet enkel het licht montert mij op ... ook het waarnemen van het joie de vivre stemt mij vrolijk. Overal staan kraampjes met oesters en de folders van de winkels overschreeuwen elkaar met de aanbiedingen van ganzenlever, de etalages staan stampvol luxe heerlijkheden en wie het niet kan betalen kan er zich aan verlekkeren.

18 december 2009

Invention intellectuelle

Het is al weer jaren geleden dat ik op weg naar het zuiden in de auto naar een radio-uitzending over kerncentrales luisterde. Frankrijk is een van de weinige Europese landen die het grootste deel van zijn energiebehoefte dekt met stroom die met behulp van kerncentrales wordt opgewekt.
In de uitzending werd over deze centrales gesproken: "C'est une vrai invention intellectuelle!"
Wat hebben we hierom moeten lachen, zoiets verzin je niet.
De uitdrukking ben ik blijven gebruiken voor allerlei gadgets die op mijn pad kwamen.
Nu heb ik echter een gadget van Sinterklaas gekregen die werkelijk de titel invention intellectuelle verdient.
Het betreft een GPS-tracker van Sony.
Als ik uit wandelen ga zet ik hem aan, stop hem in m'n zak en vervolgens vergeet ik hem. Onderweg neem ik foto's op verschillende plaatsen. Aan het eind van het uitje stop ik het geheugenkaartje in de GPS-tracker (wat een woord!) en nu worden de lengte- en breedtegraden van de posities waar de diverse foto's werden opgenomen toegevoegd aan de mega-data van de foto's.
Nadat ik deze foto's op mijn PC laad, verschijnen ze tezamen met een kaartje van Google Earth op het scherm. Echt iets voor mij. Soms stop ik met foto's archiveren omdat ik totaal niet meer weet waar ik de opnames heb gemaakt.
Maar met dit apparaat......verbluffend!

17 december 2009

Jarige

Vandaag is Tanna 1 jaar oud geworden.
De derde Tanna in een rij, maar wel een heel aparte. Ze is immers de opvolger van DE Tanna en dan kun je het niet gauw goed doen. Ik zal haar wat meer de ruimte in mijzelf moeten geven en haar meer moeten zien als een hondje dat verschrikkelijk haar best doet er iets van te maken.
Ik hoop voor haar dat het een oud en tevreden teefje mag worden.

16 december 2009

In de kou

Ik vind het elke keer weer vreemd, als ik de deur van mijn huis in Zuid-Frankrijk open. De dag daarvoor heb ik de deur van mijn "thuis" achter mij dichtgetrokken en een dag later doe ik 1400 km verderop de deur van mijn "thuis" open.
Het is altijd op beide plekken echt thuiskomen.
Enfin, de thuiskomst was deze keer toch wat koeler dan anders.
Nadat ik de oliekachel had aangestoken, begon deze al snel kuren te vertonen.
Dit was het begin van enorm veel gesleutel,kou en overlast.
In Béziers kocht ik bij de Emmaüs een kopie van mijn kachel en hieruit heb ik de carburateur gesloopt en in mijn kachel geplaatst. Dat leek te werken, althans een aantal dagen. Nadat ik de brandketel had schoongemaakt brandde de kachel als een waanzinnige en voor ik het in de gaten had stond de kachel te loeien te midden van een grote plas olie en dit alles werd begeleid door het brandalarm dat bovenin het trappenhuis afging.
Alles is uiteindelijk opgelost en ik mag mij nu specialist in Toby-carburateurs noemen. Inmiddels ken ik elk onderdeeltje tot op de tiende millimeter en kan ik het apparaat met een blinddoek in elkaar zetten.
Het zal dagen duren tot mijn handen niet meer naar dieselolie ruiken.
Overigens, ik vind Toby meer een naam voor een terriër-achtige reu!

15 december 2009

Inbuiken

Onderweg kwam ik met mevrouw Linde aan de praat over het avondeten.
Waar en wat kan een belangwekkende discussie opleveren met een vaak verrassende uitkomst.
In harmonie werd besloten naar les Grands Buffets te gaan. Omdat de reis vlot verliep dreigden we te vroeg aldaar te arriveren en zo reden we vanaf Lodève met een rustig gangetje naar onze eindbestemming.
We overeten ons altijd een beetje in LGB en daarom maken we na afloop altijd een wandelingetje om uit te buiken. Omdat we nu vroeg in Narbonne arriveerden zijn we gaan "inbuiken", althans dat is de naam die we gaven aan een wandelingetje voor het eten.
Zo liepen we dus 's avonds langs het Canal de la Robine in Narbonne en met hongerige magen bewonderden we de kerstversiering.

Beste wensen

14 december 2009

Sneeuwvakantie?

Gisteren uit een grijzig Nederland vertrokken naar een hopelijk zonnig Zuid-Frankrijk. Na in de buurt van Orleans overnacht te hebben, omhoog de Franse hoogvlakte op.
Terwijl ik omhoog reed nam de nevel toe en de temperatuur af. Dit resulteerde in een prachtige rijp, met naalden van wel bijna tien centimeter lang. Als ik nu ergens geen trek in had, was het wel een sneeuwvakantie, maar ik vond het prachtig. Steeds langzamer rijdend maakte ik er opnamen van, niet in de wetenschap dat het in Nederland de volgende dagen geweldig zou gaan winteren.

11 december 2009

Kerstverlichting

Het zal omstreeks deze tijd geweest zijn dat thuis de kerstboom in huis kwam. Versierd met zilverkleurige slingers, ballen en vooral zilveren vogeltjes met prachtige glazen staartjes, die trilden als je de kamer binnen kwam. En er waren natuurlijk kaarsjes. De boom stond in de voorkamer, daar bleef 'ie mooi fris, want daar werd het minst gestookt. Pas echt mooi werd de boom pas op kerstavond, als de kaarsjes voor het eerst werden aangestoken.
Wat een contrast met nu. In sommige straten lijkt het wel of de zon opkomt als de avond valt. Dan gaat de stekker van de buitenverlichting in het stopcontact en baden hele straten in het licht van een overdadige kerstverlichting.
Daar zouden ze het in Kopenhagen ook even over kunnen hebben.

8 december 2009

Hil Bottema

Een paar dagen geleden gebruikte ik de postzegel van vier cent als illustratie bij een blog over sinterklaas.
De ontwerpster van deze postzegel is Hil Bottema (1913-1968).
Als kind woonde ik vlakbij de ingang van het Nederlands Openluchtmuseum.
Voor mij, zoals voor zoveel buurtkinderen, was het museumterrein een geweldige speeltuin, waar je bijna dagelijks kwam.
Overdag om rond te dwalen en op de meest spannende plekken verstoppertje te spelen, 's avond om watervlooien te vangen in de sloot voor de West-Friese boerderij of in Giethoorn. Als er geen vriendjes in de buurt waren, nam altijd wel een suppoost de tijd om met je te keuvelen.
Het zal op een woensdagmiddag geweest zijn dat ik op het museumterrein Hil Bottema ontmoette.
Deze ontmoeting mondde uit in een tien jaar durende vriendschap. Hil had direct in de gaten dat ik talent voor tekenen had en zij enthousiasmeerde mij hiervoor en gaf mij scholing, waardoor ik mij in veel verschillende technieken leerde uitdrukken.
Op haar buitenlandse reizen maakte zij veel geluidsopnames van volksliedjes. Bij haar thuis liet zij mij deze horen. Ik herinner mij de wilde Bretonse liedjes nog goed die zij met haar "Uher" had opgenomen.
Hil was ook een verdienstelijk knipster, zoals de kinderpostzegels van 1961 aantonen. Zij ontdekte het talent van Jantje de Jong, die op verzoek van Hil haar werk ging signeren met Jantje III.
Aan het begin van de zomer van 1968 ontmoette ik haar bovenaan de Cattepoelseweg. "Kom je nog eens langs", vroeg zij mij. Ik beloofde dat te doen. Het was voor het laatst dat ik haar zag. Een maand nadat ik twintig werd stierf Hillegonda Bottema op 29 augustus 1968 aan de gevreesde ziekte.
Soms kom ik nog langs haar woning, waaraan een tegeltableau van haar hand de naam van het huis "De Dennen" weergeeft.
Op internet keek ik even of zij daarop nog wordt vermeld.
Het Fries Grafisch Museum is haar gelukkig niet vergeten, maar als je op de site van het NOM haar naam invoert, blijkt zij daar vergeten: schande!

7 december 2009

Vergaderen

Hoeveel vergaderingen heb ik al genotuleerd?
Het moeten er vele honderden zijn.
Telkens, tijdens het notuleren, als er een nieuw onderwerp aan de orde komt en de eerste spreker hierover een reactie geeft, noteer ik deze. Vervolgens volgt er meestal een discussie en worden er uitvoerig meningen geventileerd.
Na een kwartier herlees ik nog eens wat ik heb opgeschreven; het blijkt een juiste weergave van alles wat er vervolgens werd gezegd.
Mannen zijn net reuen, tegen elke boom moeten ze opnieuw een plasje over hun voorganger plegen.
Ik concludeer dus dat vergaderen uiteindelijk niets anders is dan veel gezeik!

5 december 2009

Sinterklaas

De winkelier keek omhoog naar de regen
En zag de sombere luchten.
Die deden hem verzuchten:
Sinterklaas valt dit jaar zeker tegen!

Maar hier in huis zal hij vanavond komen,
Gebukt onder een materiële last.
Want van de crisis heeft hij niets vernomen,
Zijn Peseta's bleken waardevast!
En het zijn die cynische gedichten
Waardoor elk pakje wordt begeleid,
Die ons wel wijzer maken, maar vooral blij
Omdat we aan het eind van de avond kunnen roepen: "Goddank het is voorbij!"

28 november 2009

November


No shadow no stars
no moon no cars
November
it only believes
in a pile of dead leaves
and a moon
that's the color of bone

No prayers for November
to linger longer
stick your spoon in the wall
we'll slaughter them all

November has tied me
to an old dead tree
get word to April
to rescue me
November's cold chain

Made of wet boots and rain
and shiny black ravens
on chimney smoke lanes
November seems odd
you're my firing squad
November

With my hair slicked back
with carrion shellac
with the blood from a pheasant
and the bone from a hare
tied to the branches
of a roebuck stag
left to wave in the timber
like a buck shot flag

Go away you rainsnout
go away blow your brains out
November

22 november 2009

Herfstgroen

Nu praktisch alle bladeren van de bomen zijn en de kortste dag nog slechts een maand voor ons ligt let ik extra op lente-achtige signalen tijdens mijn ochtendwandelingen door het bos. Doordat het bladerdak verdwenen is valt er beduidend meer licht op de bosbodem en daar profiteren braam, stekel- en adelaarsvaren en de opnieuw uitlopende bosbes van.
Wat mij nog niet eerder opviel, zag ik vanmorgen: kiemende eiken, nota bene wintereiken!

18 november 2009

Lieveheersbeestjes

Het lijkt wel of elk jaar de invasies in de herfst steeds heftiger worden. Het begint al in de tweede helft van augustus met de trilspinnen. Het waren er dit jaar honderden. In oktober is er de vrolijke binnenkomst van de lieveheersbeestjes. Het diertje staat symbool voor geweldloosheid. Ik ken het insekt echter als een hapgraag bijtertje, die het met miljoenen klaarpeelt om hele stranden te ontvolken dus zo'n lieverdje is het niet. Als ik eindelijk na weken de laatste beestjes weggezogen heb komen de herfst vliegen. Luie grijzige vliegen die het klaarspelen door de kleinste kieren het huis te penetreren. Ook hiermee is nu de stofzuigerzak zo gevuld, dat ik bang ben dat de machine gaat zweven.
Nu graag een beetje vorst, waardoor een definitief einde aan al deze d-days komt!

16 november 2009

Aan de leg

Wat schreef ik gisteren over mijn kippen, elke dag nog vier eieren ondanks de herfst?
Het blijkt dat mijn kippen een internetaansluiting hebben en dit blog volgen.
Om hun kwaliteit te bewijzen legden ze vandaag maar liefst vijf eieren.
Dat wordt gevierd!

15 november 2009

Silver Nick`s

Een hen die iedereen kent. De Silver Nick is dé leghen voor pluimveehouders in de bio- of freilandhouderij. Als eerste succesvolle ‘Silver' op de Nederlandse markt bewijst zij dat nog elke dag. De Silver Nick is zo goed omdat ze heel veel egaal bruine eieren legt. En dat is nog niet alles! Het is een sterke en plezierig te houden kip.
Wilt u onder wat moeilijkere omstandigheden veel eerste soort eitjes van 62 gram?
Tot zover de reclame voor dit kippenras.
Bijna een half jaar lopen deze kippetjes nu bij mij over het erf. Allemaal even tam en aanhankelijk. Hoewel de rui nu begonnen is en ze door het donkere weer al vroeg op stok gaan, zijn ze nog steeds aan de leg. Samen zijn ze nu al goed voor 700 eieren!

10 november 2009

Fazant vervolg

>>Bij de slager vroeg ik naar bardeerspek. "Waar heb je het voor nodig?", vroeg hij. "Om te barderen", was mijn logische antwoord. Het bleek dat hij alleen gezouten spek in voorraad had, maar dat was geen bezwaar het te kopen want eigelijk vind ik dat nog beter te gebruiken. Alles was perfect: de soep was geweldig, de Riessling uit Beblenheim accordeerde, de fazant mals en smakelijk, de zuurkool een wonder, de appeltaart met St. Jéan verrukkelijk.
Het was echt dinsdag!

Kristalnacht

De val muur tussen Oost en West Berlijn en daarmee de val van het IJzeren Gordijn wordt vandaag herdacht.
Vandaag kun je ook de Kristalnacht herdenken.
Herman van Veen vergeleek, in een artikel in -nota bene- De Telegraaf, de PVV met de NSB, met als gevolg (o.a.) fysieke bedreigingen via internet.
"Van Veen demoniseert 2 miljoen PVV-aanhangers", kopte De Telegraaf.
Het is goed om te bedenken waar de Kristalnacht de opmaat toe was, iets waar vooral die 2 miljoen eens over na mogen denken en het resterende electoraat over na moet denken!

9 november 2009

vaccinatiefascinatie

Het lijkt er wel of we elke paar dagen een nieuwe hype beleven. Nu het een beetje rustig is rond Balkenende (wordtiehetofwordtiehetniet) is er nu weer het geleuter over de griepprik.
Voorheen had je de bewoners van de bijbelbelt die weigerden zich te laten vaccineren tegen volksziekten, nu zijn het de internetcruisers die beweren dat het vaccin allerlei stoffen bevat die schadelijk zijn voor de gezondheid.
"Kijk maar eens op internet, dan zie je wel hoe gevaarlijk het is!"
Allerlei obscure internetsites waarschuwen tegen de lichaamsvreemde hulpstoffen die aan het vaccin zijn toegevoegd. Je krijgt bijna het idee dat het een vooropgezet doel van de "farmaceutische maffia" is om de bevolking te vergiftigen.
Ergens in een donker hoekje op het internet heeft iemand als eerste zo'n quasi wetenschappelijk artikel (volgens een Australische professor, volgens een Canadese arts, etc.) geplaatst en vervolgens verspreidt het zich als een virus.
Gelukkig schijnt het A-griepvirus zich meestal mild te gedragen anders zouden de gevolgen van de onbezonnen oproep tot weigering van vaccinatie dramatische gevolgen kunnen hebben.

Religieuze gedachte

In de roman De Idioot van Fjodor Dostojevski staat een passage waarin de hoofdfguur Myshkin aan een ander probeert uit te leggen wat het wezen van religie uitmaakt.
Hij gebruikt hiervoor allerlei argumenten, parabels en volkssprookjes, maar hij slaagt er niet in de kern van de religie bloot te leggen, duidelijk te maken.
Myshkins (lees Dostojevski)concludeert dan ook dat die uitleg onmogelijk is.
Hierbij het letterlijke citaat:
“Een ding frappeerde mij, en wel dat hij al die tijd over iets anders scheen te spreken. Dat trof mij juist daarom, omdat het mij ook vroeger al, bij al mijn ontmoetingen met niet-gelovigen en in alle boeken die ik over dit onderwerp heb gelezen, is opgevallen dat zij het in hun gesprekken of boeken eigenlijk over iets totaal anders hebben, al zou je op het eerste gezicht kunnen denken, dat het wel over dit onderwerp ging. (......)
Luister eens, Parfjon, je hebt mij zoëven een vraag gesteld. Hier is mijn antwoord: de kern van het religieuze gevoel kun je bij geen enkele redenatie, bij geen enkele atheïstische theorie onderbrengen. Het gaat hier om iets totaal anders. Wij hebben hier te maken met iets, waar het atheïsme altijd en eeuwig op zal uitglijden en alle atheïsten zullen het eeuwig over iets anders blijven hebben".
Het is domheid van de religieuze instituten dat zij allen ons voorhouden dat alleen zij de waarheid kunnen prediken en daarmee enkel de secularisatie voeden. De waarheid is rationeel en daarmee strijdig met religie.
Nietzsche verweet de aartsrationalisten: Und selbst noch Ihr Atom, meine Herren Mechanisten und Physiker, wie viel Irrtum, wie viel rudimentäre Psychologie ist noch in Ihrem Atom rückständig?
Je kunt niet met je hoofd over je hoofd nadenken. Die kop moet eraf, vindt Nietzsche.

8 november 2009

Fazant

Nu heeft deze fazantenhaan op deze blogpagina nog het label fauna, maar over een kwartierje is het een geplukte haan en dinsdag zal 'ie samen met zuurkool, begeleidt door een glas Roque Sestière, dampend op de tafel pronken (en op dit blog).... wait and see!

Zondagmorgen

Het lijkt wel of vanmorgen de lariksen in brand staan.
De vroege zon doet de dauw bevriezen en heel even is het zo stil dat de hoge kraanvogels gehoord kunnen worden!
Dit is de herfst op z'n mooist. Tijd voor een gedicht:





Het licht begint te wandelen
door het huis
en raakt de dingen aan.
Wij eten
ons vroege brood gedoopt in zon.
Je hebt het witte kleed gespreid
en grassen in een glas gezet.
Dit is de dag waarop de
arbeid rust.
De handpalm is geopend naar
het licht.

-Ida Gerhardt(uit: De hovenier 1961)

5 november 2009

Creatief met kurk

We hebben het meer dan eens meegemaakt tijdens de picknick!
Alles staat klaar; aan de olijven gedacht, ragoût opgewarmd, stokbrood niet vergeten, glazen klaargezet, de fles wijn in de hand en dan ontdekken dat de kurkentrekker mist. Ik loste het meestal op door met een stok de kurk in de fles te drukken.
Geen mooie oplossing en je bent verplicht de fles geheel leeg te drinken.
Op Youtube vond ik een filmpje uit Parijs waarop een dorstige Breton over een enorme inventiviteit blijkt te beschikken.
Echt een opsteker!

3 november 2009

Opstaan

Hij wist niet hoe lang hij al wakker was.
Toen hij klein was werd hij 's morgens wakker met het gevoel alsof zijn ogen dichtgeplakt waren. In zijn ooghoeken zat dan iets, dat zijn moeder slaap noemde.
Zou het slaap zijn die ook nu zijn ogen gesloten hield?
Hij glimlachte bij de gedachte dat je als bejaarde weer kind lijkt te worden.
Als hij zijn ogen wel openen begon het hele circus, dat opstaan betekent en daar was hij nog niet aan toe.
De rode kleur in zijn ogen vertelde hem dat de zon al tegen de gordijnen scheen.
Wanneer hij nu zou kijken zou hij het witte plafond met de twee bruine balken van zijn slaapkamer zien.
Even dommelde hij weer in en maakte een kleine reis door Egypte.
Hij was op een stoomboot op de nijl.
Langzaam verdween de tempel van Hatsepsut uit het zicht.
Hij proefde de kers uit zijn glas martini.
Hij deed een stap naar achteren om een dame te laten passeren, zij glimlachte verleidelijk naar hem en hij werd opnieuw wakker.
Vroeger zou hij allang zijn opgestaan, nu kende hij het genot van incontinentiemateriaal en prees zich gelukkig dat Trudy hem dit had aangepraat.
Hoe laat zou het zijn?
De drukte van het ochtendverkeer was al voorbij of verbeelde hij zich dit?
Alles wordt minder, dus ook je gehoor.
Hij dacht na over zijn aftakeling.
Hij had het idee dat hij al behoorlijk op weg was richting graf; alles aan hem begon te hangen, als verlangde het naar de aarde.
"Vandaag nog niet!", zei hij hardop.
Het leek alsof hij kracht moest zetten om zijn ogen te openen.
Als eerste zag hij een vlieg die boven hem vreemde wiskundige figuren vloog.
Hij verbaasde zich dat hij nooit eerder een vlieg had bekeken die zulke mooie haakse bochten kon vliegen.
Omstandig rolde hij zich op zijn zij en sloeg het beddengoed terug.
Hij hoorde zichzelf kreunen om overeind te komen.
"Het circus gaat beginnen", sprak hij somber tegen zichzelf.

1 november 2009

Verbazing

Een half jaar heb ik mijn wandelingen zonder hond gemaakt.
Nu loopt er weer een jonge hond om mij heen alsof het nooit anders is geweest.
Ze loopt niet ver bij mij vandaan, maar soms is ze uit het zicht verdwenen.
In het dorre blad kan ik haar loop volgen en als haar terugkeer te lang uitblijft fluit ik haar.
Ze is nu zo gehoorzaam dat ze meestal zonder dralen verschijnt.
Het is die verschijning die mij nog vaak verbaasd:
Ik verwacht mijn oude draadhaar en er verschijnt een jonge gladhaar.
Hoe lang zal ik mij blijven verbazen?

Herfst

Vanmorgen door het bos gewandeld met in mijn hoofd een gedicht van Bloem.
Kan het nog herfstiger?
Nevels tussen de bomen.
Door de windstille lucht vallen blaadjes in alle kleuren bruin omlaag.
Ook op de grond een tapijt van dit veelkleurig bruin.
Tussen al die bladeren een mot, verscholen in zijn eigen kleur.
Ik vond de kleurencombinatie bijzonder. Thuisgekomen heb ik van de foto een kleurenstaal gemaakt, die je hier kunt downloaden onder de naam Moth.

28 oktober 2009

Verstoppertje

Een, twee, drie, vier ... de jongen heeft zijn hoofd in zijn handen gedrukt.
Vijf, zes, zeven ... in het duister van gesloten ogen telt hij af.
Acht, negen, tien, twintig ... hij hoort gegiegel en voetstappen van zich verwijderen.
Dertig, veertig, vijftig ... dit is pas leven, bedenkt hij, zoeken en gezocht worden.
Zestig, zeventig, tachtig ... luid klinkt nu zijn stem door de stille straat.
Negentig, honderd, tweehonderd ... ergens blaft een hond en er wordt een tafellaken uitgeklopt.
Driehonderd, vierhonderd, vijfhonderd... nu nog tien tellen.
Vijfhonderdeen, vijfhonderdtwee, vijfhonderddrie... de woorden worden steeds langer en moeilijker, maar hij blijft in het ritme.
Vijfhonderdvijf, vijfhonderdzes, vijfhonderdzeven ... het hart van de jongen bonst luider.
Vijfhonderdacht, vijfhonderdnegen, vijfhonderdtien ... wie niet weg is is gezien.....ik kom!
Als een explosie draait hij zich om en zijn ogen knipperen in het licht van de avondzon.
Hij gaat op zoek, op zoek naar het leven!

25 oktober 2009

Wintertijd

De klok een uurtje terug, waardoor het vanavond vroeger zal schemeren.
Het seizoen van de donkere dagen is nu echt aangebroken, maar de bladeren vallen, waardoor het tegelijk ook weer iets lichter wordt.
Gisteren en vandaag de jaarlijkse snoei van de lindebomen ter hand genomen.
Even is van wintertijd nog niets te merken.

24 oktober 2009

Zwijnenpaniek

Tijdens de wandeling deed Tanna een paar wilde zwijnen op. Ze was volkomen perplex
De eerste zeug knalde er tussenuit en Tanna er direct achteraan.
Op terugfluiten reageerde ze maar moeizaam. Echter toen een tweede varken de achtervolging op haar inzette wilde ze maar al te graag luisteren.
In volle vaart kwam ze naar mij gerend met de zeug op haar hielen.
Met geschreeuw en armgezwaai kreeg het beest in de gaten dat er onraad was en koos ze gelukkig het hazenpad.
De rest van de wandeling volgde Tanna mij meer dan leidzaam.

20 oktober 2009

Agressieve exoot

Vanaf de bron op de Col de Bussang een tijd de Moezel gevolgd. Na elke kilometer verbreedt het stroompje zich en al snel wordt het een flinke beek en na tien kilometer kan je al van een echt riviertje spreken. De Moezel kronkelt door een mooi Vogezen-landschap met langs het water hooilanden.
Maar wat een schrik. De rivier zelf is al heel kort na de bron niet meer te zien doordat de oevers massief begroeid zijn met Japanse duizendknoop. Door de nachtvorst zijn de bladeren nu al bruin en de Moezel kronkelt daardoor als een bruine drol door het landschap. Vanaf de oevers verspreidt de duizendknoop zich al behoorlijk in de weilanden.
Merkwaardig hoe zo'n plant het landschap (en de tere vegetatie) volledig kan verwoesten.
Inmiddels is deze exoot zo sterk verspreid dat ik niet zou weten hoe je deze nog kunt bestrijden.

Guten Tagen


Uit de familie komt de uitdrukking: Es ist nichts so Schwere zu ertragen, als eine Reihe von guten Tagen.
Met dat gevoel verlieten wij vanmorgen l'Aigle d'Or in Rimbach.
Het zal inmiddels meer dan vijfentwintig jaren terug zijn dat wij hier voor het eerst onze sejour zochten.
Sindsdien altijd met even veel plezier teruggekomen om te genieten van de gastvrijheid, de keuken en de prachtige omgeving.
Een beklimming van de Grand Ballon zat er deze keer niet in, dus elders zal nog inspanning geleverd moeten worden om de overtollige calorieën weer te verbranden!

19 oktober 2009

Prometheus

Over Prothemeus worden vier sagen verteld.
Volgens de eerste werd hij, omdat hij de Goden aan de mensen had verraden, aan de Kaukasus vastgeklonken en de Goden zonden adelaars die van zijn voortdurend aangroeiende lever aten.
Volgens de tweede drong Prometheus zich door de pijn van de hakkende snavels steeds dieper in de rots, totdat hij er één mee werd.
Volgens de derde werd in de duizenden jaren zijn verraad vergeten, de Goden vergaten, de adelaars vergaten, hij zelf.
Volgens de vierde sage werd men, wat redeloos geworden, moe. De Goden werden moe, de adelaars werden moe, de wond sloot zich moe.
Bleef het onverklaarbare rotsgebergte. De sage probeert het onverklaarbare te verklaren. Daar zij uit een grond van waarheid is ontstaan, moet zij weer in het onverklaarbare eindigen.
Kafka

17 oktober 2009

Notre Dame du Haut

Tja, wat valt er nog te zeggen over La Chapelle Notre Dame du Haut van Le Corbusier die we vandaag bezochten?
Le Corbusier heeft zelf bijgehouden wat er over zijn kapel werd gezegd: van de schaal van een krab tot een duif, van een vliegtuig tot een mijter.
Voor mij is het overduidelijk een bootje dat door de hemel vaart. Ook binnen had ik dit zelfde beeld: tussen de muren en het dak loopt een strook glas, waar doorheen een heldere baan daglicht in de kapel valt en zo lijkt het alsof het dak los van de muren drijft.
Ik had er al veel over gelezen en veel foto's van gezien, maar de werkelijkheid is wonderschoon.........

Monument

Toeren door het Franse land via allerlei D-weggetjes.
Je komt er van alles tegen en daar leer je van.
Zo vond ik in het dorpje Jonchery het uit de kluiten gewassen monument ter eer en glorie van Jules André Peugeot.
Deze korporaal was op 2 augustus 1914 met zijn eenheid op verkenning langs de Frans-Duitse grens. Om tien uur 's morgens stootte hij op een Duitse patrouille van zeven cavaleristen. Het kwam tot een vuurgevecht en Jules stierf door Duitse kogels. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat hij daarmee de eerste Franse soldaat was die nog voor het begin va de oorlogsverklaring van Frankrijk aan Duitsland op eigen bodem stierf.
Vier jaar later bleek door La Grande Guerre meer dan twintig miljoen mensen het leven hadden verloren.
Ook Jules had de pech het leven te laten, maar door als eerste de heldendood te sterven had hij het "geluk" postuum gefêteerd te worden op de Médaille Militaire en een ruim bemeten monument!

13 oktober 2009

Mammon

Het lijkt wel of het gouden kalf weer centraal in de samenleving staat.
Elke dag loterijen, lotto's, weekendquizen, etc. het gaat allemaal over geld en daarmee lijkt het, over ons geluk.
Ging het voor september vooral hoe we nog meer geld konden vergaren, nu gaat het erover hoe we het kunnen behouden.
Elke dag loterijen, lotto's, weekendquizen, etc. het gaat allemaal over geld en daarmee lijkt het, over geluk.
Het nieuws van dit moment is de val van de DSB. Journalisten rollen over elkaar om het laatste nieuws te brengen. In actualiteitenrubrieken wordt de zaak van alle kanten belicht.
Vanaf het begin van de crisis, medio september 2009, was de DSB een van de banken die voldoende solvabel bleek en absoluut geen reddingsoperatie nodig had.
Ik denk dat veel van de klanten van de DSB reeds eerder bij andere banken geweigerd waren, maar bij Scheringa wel voor krediet in aanmerking kwamen. Dat dit extra kosten en voorwaarden met zich meebrengt lijkt mij logisch.
Wanneer echter de wind tegen zit, is ineens de hypotheekgever de kwade partij.
Ik ben grootgebracht in de wetenschap dat je eerst iets bij elkaar moet sparen voor je het koopt.
Ook banken vonden dat over het algemeen zo. Wanneer je bij de bank aanklopte voor de financiering van een vakantie was je bij hun aan het verkeerde adres.
Voor de aankoop van een auto was wel een persoonlijk krediet krijgen, maar de lening ging de waarde van de aan te schaffen auto niet te boven en de looptijd van de lening was gelijk aan de economische levensduur ervan.
Een huis kopen betekende eerst eigen geld op tafel!
Geleidelijk werden de banken makkelijker met het verschaffen van geld:
"Wij zijn er om uw dromen te verwezenlijken!"

Lenen-lenen, betalen-betalen zong Joep van 't Hek al jaren geleden.
Mensen die nu in de problemen zijn geraakt door het vlot verleende geld willen geholpen worden door slimme Lakemannen die hier goed garen bij spinnen.
Allemaal op zoek naar die ene Zwarte Piet en als hij gevonden is, is de oplossing nabij.
Wat is geluk?
Geld heeft dan misschien iets met geluk van doen, maar geluk heeft niet met geld te maken!

10 oktober 2009

Schilderend schrijven

Vrienden van mij zijn opnieuw begonnen met schilderen.
De ene neemt les, de ander gaat er ongeschoold tegenaan.
Laatst werd ik om een oordeel gevraagd. Beiden kennen mijn grafische opleiding en ook enige werk van mij en waarderen mijn mening.
Het werk van de een was technisch al redelijk perfect en verdere scholing zal het nog meer verbeteren. Landschappen, interieurs, stillevens en beginnend portretwerk kon hij mij tonen.
De ander moest het doen met de tekenlessen uit zijn jeugd. Hoewel de vaardigheid nog onvoldoende is en er nog gezwoegd zal moeten worden was zijn werk zeer aansprekend.
Onderwerpkeuze, stemming en compositie waren goed, soms fantastisch.
Gisteren bezorgde de postbode mij de uitgave van de opnieuw geredigeerde brieven van Vincent en Theo van Gogh.
Voordat ik met lezen begin is het heerlijk om te bladeren en plaatjes te kijken in deze zes delen.
Je ziet dat Van Gogh tot z'n laatste levensdagen is blijven blokken op de schilderkunst.
De keuze van formaat, onderwerp, uur van de dag, kleurgebruik, compositie, hij bleef maar tobben over dit alles.
Echter zijn doeken laten het verhaal dat hij wilde vertellen nog altijd glashelder lezen.
Uiteindelijk is schilderen dus een manier van vertellen.
Sommigen kunnen zich beter beperken tot pen en papier, terwijl anderen zich perfect tweedimensionaal weten uit te drukken.
Waarom teken ik niet langer?
Ik heb er zelf geen duidelijk verklaring voor, maar ik denk dat het vooral komt omdat ik het verhaal dat wil ik vertellen beter literair kan doen.
Direct op papier een zin die staat.
Een zin die niet alleen het verhaal correct neerzet, maar ook de ideale schoonheid bezit.
Om dat te bereiken zal er door mij nog heel veel geschreven worden en wellicht lukt het nooit, dus aan het werk!

5 oktober 2009

Samenleven

Natuurlijk moet ik niet over Wilders schrijven omdat elke publiciteit over hem in zijn voordeel werkt, maar nu Geert wil weten wat de financiële baten en lasten van buitenlanders zijn breek ik deze afspraak met mijzelf.
Wilders wordt behandeld als een respectvol democraat en mag in en buiten het parlement zijn mondje roeren.
Hij doet dit alleen op momenten als hem dat electoraal gewin oplevert, dus ontbreekt hij in elk intellectueel debat en in de kamer etaleert hij standpunten en one-liners uitsluitend als er een camera draait.
Wat heeft Wilders in Nederland bereikt?
Veel zou ik zeggen.
Wij zijn een land geworden waarin zelfs een Nederlander, afkomstig van Java en die meer dan twee eeuwen deel uitmaakt van onze samenleving, nu voor allochtoon wordt uitgescholden!
In de recente televisie-uitzendingen over taxichauffeurs in New York kregen we enkel eerste generatie immigranten te zien en allen voelden zich welkom en noemden zich met trots New Yorkers.
Deze trots wordt door Wilders' uitlatingen bij onze immigranten de kop ingedrukt en een opkomend racisme is voelbaar in Nederland.
Natuurlijk is het antisemitisme dat door met name Marokkaanse jongeren wordt gepraktiseerd schandalig, maar het kan opbloeien in een land waar in het parlement gesprekken worden gevoerd waarin burgers als vee worden geclassificeerd.
Wilders roept met graagte dat hij het slachtoffer is van een cordon sanitaire.
Een cordon sanitaire is een techniek waarbij men een ongewenste of gevaarlijke situatie probeert te isoleren door er een beschermende kring rond te leggen.
Het vermeende cordon sanitaire wordt door Wilders gebruikt om zich middels Calimero-gedrag nog meer te profileren.
Moet de samenleving beschermd worden tegen het culturele gedachtengoed van Wilders.
Ik vind van wel, echter niet middels een cordon sanitaire.
Veel liever zou ik een tegenbeweging willen zien die afstand neemt van wat hij in onze samenleving aan het veroorzaken is.
Het is altijd een beladen vergelijking, maar in de dertiger jaren kon de NSDAP zich manifesteren met hulp de democratie en dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat het verschil tussen bevolkingsgroepen binnen de samenleving enorm toenam, met alle verschrikkelijke gevolgen van dien.
Is Nederland ooit de christelijke samenleving geweest waarin liefde bepalend was hoe wij met onze naasten omgingen?
Is Nederland ooit de tolerante samenleving geweest waarin plaats was voor verdrukten en thuislozen?
Hoe verzuurd moet onze samenleving worden voordat Wilders het elektoraal gelijk vergaat als Rita Verdonk?

3 oktober 2009

Wachtkamer

Het behang is waarschijnlijk zonnig geel geweest met witte lijntjes, maar inmiddels door het zonlicht viezig bruin verkleurd.
Een affiche met een hond maakt reclame voor tandpasta.
In de bek van een foxterriër zat een meer dan levensgroot doosje met daarin waarschijnlijk een evengrote tube tandpasta.
Medinos-hond.
Alle stoelen langs de vier muren zijn bezet. Tegen de dichte deur leunen drie kinderen voor wie geen plaats is.
Het is warm.
Zon schijnt op de cocosmat.
Thuis hebben wij ook Sanseveria's in de vensterbank en hij bekijkt zijn handen die op zijn blote knieën steunen.
Zijn nagels zijn kort, veel te kort en hij is boos op zichzelf.
Nagelbijten is iets voor meisjes, waarom doe ik het dan?
In het midden van de kamer hangt een grote witte glazen bol. Hij is hetzelfde als de lampen die op school in de klas hangen.
Er loopt een vlieg over de lamp.
De vlieg loopt alsof boven en onder hetzelfde zijn.
Zo kun je lopen, denkt hij, als je niet bang hoeft te zijn om te vallen.
Het is nog warmer geworden.
Op het tafeltje in de hoek ligt een berg stukgelezen berg Donald-Duck's.
Even gaat de tweede deur open en een hoofd verschijnt heel even en roept: volgende!
Hoe weet het meisje, dat door de deur de behandelkamer binnengaat, dat zij die volgende is?
Hij raakt in paniek nu hij erachter moet zien te komen wat zijn plaats in de rij is.
Terwijl zijn neus naar zijn knieën blijft wijzen probeert hij rond te kijken en te bedenken wie er na hem is binnengekomen.
Dertien schat hij in, dus na zeven kinderen is het zijn beurt.
Er wordt niet gepraat en toch is er steeds rumoer.
Hij wil zijn jasje uitdoen, maar als hij dat doet gaat iedereen naar hem kijken.
Als hij zijn ogen dichtdoet is hij onzichtbaar.
Ik zie niemand, niemand ziet mij.
Hij heeft zijn jas op zijn knieën en houdt hem zo vast dat niemand zijn nagels kan zien.
Het meisje komt terug en loopt met haar hoofd omlaag door de andere deur weg.
Vier kinderen moeten opzij om haar naar buiten te laten gaan.
Het ruikt naar gymnastieklokaal, het stinkt!
Het hoofd roept om de volgende, nog zes voor hem.
Waarschijnlijk kom ik niet aan de beurt, dan ben ik allang gestikt, we stikken allemaal.
Veel later leeft hij nog en loopt door het park naar huis.
Zijn tong kan het niet laten om steeds opnieuw over de nieuwe vulling te voelen.
Ik zal mijn hoofd niet toestaan deze middag te herinneren!

28 september 2009

Polanski wringt

De zesenzeventigjarige Roman Polanski is door de Zwitserse politie in bewaring gesteld naar aanleiding van een opsporingsbevel van Interpol. De reden wordt op dit moment breed uitgemeten in de pers. De president van Frankrijk, Nicolas Sarkozy, is hevig ontsteld en met hem velen. Niet vanwege de vermeende seksuele escapades van Polanski met een minderjarig meisje, maar in verband met zijn aanhouding hiervoor. Het meisje is inmiddels een dame op middelbare leeftijd die door Polanski is afgekocht en dus deze zaak liever niet opgerakeld ziet worden.
Toen Polanski het 13-jarige meisje naar binnen lokte met de belofte foto's van haar te maken was hij 44 jaar. Hij voerde haar champagne en pillen en verkrachte haar anaal en oraal. Verjaard deze vorm van pedofilie of ben je als kunstenaar boven de wet verheven?
De aanhouding is volgens mij terecht bij zo'n duidelijke vorm van kindermisbruik, maar wat dan te denken van al die mensen die zijn aanhouding schandalig vinden?
Dat wringt, bij mij althans!

26 september 2009

Grijs

Tja het is me wat met het klimmen der jaren.
Vandaag was ik met mevrouw L. op een jubileum van een stichting die zich inzet voor het behoud van cultuurhistorie.
Een mooie viering op een statig kasteel.
Interessante rondleidingen en lezingen.
Maar het volk om ons heen had, zoals we dat tegenwoordig noemen, een zekere leeftijd. Stokken, krukken, wit haar, bezadigdheid, lila kleuren, Mephistoschoenen en hier en daar een rollator.
Ik zal er aan moeten gaan wennen, want het is tegenwoordig de humane stoffering in elk museum, station na negen uur, van elke vernissage en van alle tearooms.
Toen we thuiskwamen lag op de deurmat de postbestelling met daaronder de 1500-ste ansichtkaart van J. die duidelijk van toepassing bleek op de indrukken die we zojuist hadden verwerkt.