28 september 2009

Polanski wringt

De zesenzeventigjarige Roman Polanski is door de Zwitserse politie in bewaring gesteld naar aanleiding van een opsporingsbevel van Interpol. De reden wordt op dit moment breed uitgemeten in de pers. De president van Frankrijk, Nicolas Sarkozy, is hevig ontsteld en met hem velen. Niet vanwege de vermeende seksuele escapades van Polanski met een minderjarig meisje, maar in verband met zijn aanhouding hiervoor. Het meisje is inmiddels een dame op middelbare leeftijd die door Polanski is afgekocht en dus deze zaak liever niet opgerakeld ziet worden.
Toen Polanski het 13-jarige meisje naar binnen lokte met de belofte foto's van haar te maken was hij 44 jaar. Hij voerde haar champagne en pillen en verkrachte haar anaal en oraal. Verjaard deze vorm van pedofilie of ben je als kunstenaar boven de wet verheven?
De aanhouding is volgens mij terecht bij zo'n duidelijke vorm van kindermisbruik, maar wat dan te denken van al die mensen die zijn aanhouding schandalig vinden?
Dat wringt, bij mij althans!

26 september 2009

Grijs

Tja het is me wat met het klimmen der jaren.
Vandaag was ik met mevrouw L. op een jubileum van een stichting die zich inzet voor het behoud van cultuurhistorie.
Een mooie viering op een statig kasteel.
Interessante rondleidingen en lezingen.
Maar het volk om ons heen had, zoals we dat tegenwoordig noemen, een zekere leeftijd. Stokken, krukken, wit haar, bezadigdheid, lila kleuren, Mephistoschoenen en hier en daar een rollator.
Ik zal er aan moeten gaan wennen, want het is tegenwoordig de humane stoffering in elk museum, station na negen uur, van elke vernissage en van alle tearooms.
Toen we thuiskwamen lag op de deurmat de postbestelling met daaronder de 1500-ste ansichtkaart van J. die duidelijk van toepassing bleek op de indrukken die we zojuist hadden verwerkt.

Stilte

In het verdwijnpunt van het perspectief verschijnt een motorrijder, zo'n individualist die meestal in het weekend in groepsvorm een wolk van geluid veroorzaakt, dat tot op twintig kilometer afstand is te horen. Hij is de eerste gemotoriseertde weggebruiker die sinds een maand over de weg bij mij in de buurt verschijnt.
Een maand lang is die weg afgesloten geweest in verband met groot onderhoud.
Ik weet nu weer waarom ik zo graag in de bergen of in mijn huis in Frankrijk verblijf: DE STILTE!
De stilte is een fenomeen dat inmiddels in ons land totaal afwezig is en er is niemand die zich erover opwind. Ja, over krijsende kinderen op een speelplaats, of een kraaiende haan in een woonwijk, winden we ons op. Maar het gedreun van het verkeer, de jetski op de rivier, de ultralight in de hemel worden geaccepteerd.
Stilte: het toppunt van luxe!

25 september 2009

De Dapperstraat


Deze week gaf ik nog eens een rondleiding op basis van Earth Education.
Er zijn er niet veel meer die dit nog doen of kunnen.
Hoewel het toch altijd weer veel voorbereiding voor mij betekent, geeft het veel voldoening. Met als doel verwondering en als middel zelfwerkzaamheid, heb ik als werkvorm de poëzie gebruikt.
Een van die gedichten is natuurlijk De Dapperstraat van J.C. Bloem. Dus niet geheel door toeval kwam ik het volgende filmpje op YouTube tegen en vind de moeite waard het hier te plaatsen.

Zonsverduistering

Hij staat nu op het pleintje, waar hij vaak met zijn moeder komt om boodschappen te doen.
Het is hier altijd gezellig door het gaan en komen van klanten.
Overal op de stoepen voor de winkels staan vrouwen met boodschappenmanden met elkaar te praten.
Nu is de stemming er anders, het is stiller.
Langzaam schuift de maan voor de zon.
Dit ziet hij door het dikke stapeltje negatieven dat hij voor zijn, tot spleetjes toegeknepen ogen houdt.
Hij heeft zijn moeder belooft niet direct naar de zon te kijken.
Het kijken naar de zon vindt hij lang duren.
Hij bladert door de negatieven en bekijkt ze een voor een.
Vreemde afbeeldingen van vreemde mensen die hem soms vaag bekend voorkomen.
Elk velletje heeft een gladde kan en een matte kant.
Een negatief ligt met de matte kant naar boven op zijn handje en opeens verschijnt in het zwakker wordende zonlicht een herkenbare positieve foto.
In donkere zwartwit-tinten ziet hij een foto van zichzelf, in de box terwijl hij gras met zijn tenen plukt.
Hij kent de foto die van dit negatief is getrokken maar al te goed, ingeplakt in een album.
Hij bekijkt op deze manier alle voorstellingen die hij heeft meegekregen en vergeet de zonsverduistering.
Om hem heen komen meer mensen staan, die opgewonden beginnen te praten, hij kijkt op.
Hij hij kijkt omhoog naar de zon. Zo schendt hij afspraak met zijn moeder, want de maan is inmiddels zover voor de zon geschoven dat er nog maar weinig direct zonlicht straalt.
Een man naast hem stoot hem aan en zegt dat hij de negatiefjes moet gebruiken.
In zwarte hemel ziet hij een piepklein maantje dat is overgebleven van de zon.
Er rijden geen auto’s meer en de mensen zijn blijven staan.
Iedereen kijkt omhoog.
Het is stil en duister.
Hij vraagt zich af wat licht en lawaai met elkaar hebben te maken.
Vervelend is zo’n verduistering, denkt hij, akelig en eng.
Resoluut draait hij zich om en zet het op een hollen, naar huis.
Hijgend holt hij door de bijkeuken naar binnen.
Er is niemand in huis.
Als hij in de voorkamer door het raam naar buiten kijkt rijdt er een auto blinkend in het zonlicht voorbij.
Aan de overkant staat zijn moeder met een buurvrouw te praten.
Het is 30 juni 1954.
Hier is niets veranderd.

Monte Rosa Huette

Vandaag wordt de nieuwe Monte Rosa Huette feestelijk geopend en in gebruik genomen. Hiermee viert SAC Schweizer Alpen Club haar 150-jarig jubileum en komt een einde aan de oude spartaanse hut met z'n koude plee buiten de deur.
De nieuwe "hut" oogt futuristisch als een bergkristal.
De zonnepanelen zijn goed voor 90% van de energiebehoefte. Er wordt nog gesleuteld om de human-shit te vergassen om zo 100% selfsupporting te zijn. Hier is ook een leuk filmpje van de aanleg.

24 september 2009

Tanna & Cato

Tanna heet naar Tanna, die weer naar Tanna werd genoemd. Weinig orgineel, maar voor mij bekt het lekker en mijn honden luisteren er goed naar.
Tanna (T3) is vandaag op bezoek geweest mij Cato, de halfzus van Tanna (T2). Dat was nog eens feest voor die twee. Hoe honden over elkaar denken blijft een raadsel, maar deze twee konden het uitstekend met elkaar vinden. Foto's zijn dan altijd bevroren momenten die niet met de werkelijkheid lijken overeen te komen.

23 september 2009

Schoen

Koen, maak je mijn schoen?
Ja, juffrouw, ik zal het dadelijk doen.
Koen, maak je hem sterk?
Ja, juffrouw, dat is mijn dagelijks werk!

Koen, is mijn schoen al klaar?
Ja, juffrouw, betaalt u maar!
Koen, ik heb geen geld ontvangen...
Wel, dan blijft uw schoen daar hangen.

Want op klanten zonder geld,
Daar ben ik niet op gesteld.
Dag, Koen!
Dag, juffrouw zonder schoen


Aan dit versje uit mijn jeugd moest ik vanmorgen denken toen ik in het bos deze schoen op een stobbe zag staan. Meestal zie je ergens een wantje of een handschoen op een tuinhekje of paaltje gestald door een vinder, die hoopt dat de verliezer hem terug zal vinden. Ik kan mij daar ook iets bij voorstellen. Het is warmer en je doet de handschoenen in je jaszakken. Bij het pakken van de autosleutels of een zakdoek is zo'n ding snel verloren. Maar wie verliest er nou een schoen midden in het bos? Ik kijk eens naar boven of daar iemand hangt (het zou niet de eerste keer zijn dat ik iemand in de boswachterij zie hangen) en ik ga na of er recent wilde zwijnen in de buurt zijn geweest (immers ook al eens een schoen gevonden met de voet er nog in). Niets van dat al.
De schoen blijft staan, het mysterie blijft en ik ga verder.

21 september 2009

Oekraïne

Is het talent of geleerd?
Op een talentenjacht van de Oekraïnse televisie verschijnt Kseniya Simonova als winnares met een "platte" presentatie van scènes uit de Tweede Wereldoorlog.
Hoewel behoorlijk kitscherig is het resultaat opmerkelijk. Gezien de reacties in de zaal zie ik tevens wat de impact van de Wereldoorlog daar nog steeds zichtbaar kan maken.

20 september 2009

De Brem

Als ik mijn herinneringen overdenk vraag ik mij wel eens af welke ontstaan zijn uit een eigen beleving of waarneming en welke ik mij heb eigen gemaakt door verhalen over mij door mijn ouders of broers.
De volgende herinnering kan mij echter niet aangepraat zijn en staat als gegrift in mijn geheugen.
Wanneer zal het geweest zijn?
Ik denk ergens in juni, of misschien wel juli.
Het zal wel juli zijn geweest, juli 1960 of ´61 omstreeks vijf uur, misschien iets later.
Het tijdstip weet ik dus niet zo precies, maar de plaats des te beter: 52º00'20.75"NB, 5º54'47.01"OL. Wat nu een speelbos zou heten, heette toen "De brem", een onbebouwd gebleven grond tussen de Diepenbrocklaan en de Bernardzweerslaan.
Ik had er gespeeld met jongens en meisjes uit de buurt.
Ik ken deze kinderen zolang ik leef. Niet verhuisd en bijna geen verhuizingen om mij heen.
Het is etenstijd en alle vriendjes en vriendinnetjes zijn al naar huis gegaan.
Moe en bezweet ik sta op het hoogste punt in “De Brem”.
Vanaf hier overzie ik het hele terrein.
Mijn hart komt tot rust, mijn ademhaling wordt langzamer.
Ik moet ook naar huis, moeder zal wel ongerust worden.
Ik blijf staan en luister naar de stilte.
Ik kijk neer het westen, naar een bleke zomerzon.
In mij voel ik langzaam een enorme leegte ontstaan en tranen vullen mijn ogen.
Nooit eerder heb ik mij zo vreemd gevoeld, zo alleen, zo veranderd.
Ik besef dat alles anders zal worden, een andere school, andere kinderen.
Ik voel dat de beginnende sexualiteit de omgang met de buurtkinderen anders maakt.
Ik verwacht dat er zorgen in mijn leven zullen komen.
Ik overzie niet alleen het hele terrein, maar ook de hele wereld en het leven, niet beseffend hoe klein dit nog is.
Nooit zal deze dag zich herhalen, nooit zal dit kleine leven zich herhalen, niet langer zal mijn wereld zo klein blijven.
De zorgeloosheid van mijn jeugd heeft definitief een einde genomen.
Ik spring vooruit de heuvel af en hol naar huis.
Het is over!

19 september 2009

Simenon

Simenon schreef meer dan 105 romans met daarin commissaris Maigret als hoofdfiguur. Veel gelezen en veel verfilmd, o.a. als televisieserie met daarin Kees Brusse als Maigret.
Daarnaast schreef hij nog zo'n 60 romans die ik nooit eerder heb gelezen. Een paar weken geleden kreeg ik er een in handen : "De man met het hondje" en vanaf dat moment ben ik aan Simenon verslaafd. Het is niet alleen heerlijke bedliteratuur, maar de tijdsbeelden vanaf 1830 tot eind zestiger jaren zijn heerlijk om mee te beleven en de beschrijving van de eenzame tragiek waarmee elk mens worstelt is vaak treffend beschreven....een trouvaille!

Walking the dog

16 september 2009

Survival of the fittest

In de Meent broedt practisch elk jaar een buizerdpaar. Ook dit jaar was dat het geval en vier jongen zijn uitgevlogen. Vorige week leek het wel of er een club kraaien boven de Meent vloog en het bedelend geroep van een jonge buizerd trok direct mijn aandacht. Steeds keerden de zes buizerden terug naar de dode populieren waar een jong wa achtergebleven. Toen ze tezamen opvlogen werd ineens de reden voor deze samenscholing duidelijk. Een jong had een lange tak aan haar poot. Ik stel mij voor dat in het nestmateriaal een draad heeft gezeten die tijdens de nestperiode de tak en de jonge buizerd heeft verbonden. Het jong nam, zittend op een tak geen pogingen om zich met zijn snavel van het hout te bevrijden, ook was zij kleiner dan de overige jongen. Voor zichzelf zorgen is met zo'n obstakel onmogelijk en trouw bleef haar familie bij dit jong. Hoe lang zal zij nog gevoerd worden? Ik heb de groep daarna niet meer terug gezien.
Ik moest denken aan Darwin's Survival of the fittest, maar dat heeft er feitelijk iets mee te maken, dit is immers domme pech!

14 september 2009

Hemel

Er was eens een gemeenschap van schurken, dat wil zeggen, het waren geen schurken, maar gewone mensen. Zij bleven elkaar altijd trouw. Als bijvoorbeeld een van hen een vreemde, die buiten hun gemeenschap stond, op een ietwat schurkachtige manier ongelukkig had gemaakt - dat betekent weer niets schurkachtigs, maar zoals het gewoonlijk, zoals het gebruikelijk is - en hij dit dan tegenover de gemeenschap biechtte, onderzochten zij het, beoordeelden het, legden boeten op, vergoeilijkten en dergelijke.
Het was niet slecht bedoeld, de belangen der individuen en van de gemeenschap werden zorgvuldig in het oog gehouden en de biechteling werd het compliment gegeven waarvan hij de grondkleur al had aangeduid: "Wat? Daarover maak jij je bezorgd? Je hebt toch gedaan wat vanzelfsprekend was, zo gehandeld als je moest. Iets anders zou onbegrijpelijk zijn geweest. Je bent alleen wat overspannen. Kom toch tot jezelf!" Zo bleven zij elkaar altijd trouw, ook na de dood verbraken zij de gemeenschap niet, maar stegen in rijen naar de hemel. Over het geheel was het een schouwspel van de reinste kinderlijke onschuld, zoals zij daat vlogen. Daar echter voor de hemel alles tot zijn elementen uit elkaar wordt geslagen, stortten zij als rotsblokken omlaag.
Kafka

13 september 2009

Cantharellen

Zo af en toe zie ik wel eens een paar cantharelen, maar zaterdag vond ik op een bospad, dichtbij huis een heel maaltje. Dat is voor het eerst in dertig jaar.
Dat betekende niet alleen een heerlijk zondags ontbijt van cantharellen-ragoût, maar ook dat de dispositie van ammoniak beduidend is afgenomen!
Twee prettige constateringen!

11 september 2009

Leaseslippies

Uit een onderzoek aan de universiteit van Glascow blijkt dat baby's, die tijdens de zwangerschap zijn blootgesteld aan een verhoogd testosterongehalte over een langere wijsvinger beschikken dan baby's waarbij dit niet het geval was.
Als je de lengte van de wijsvinger deelt door de lengte van de ringvinger geeft de uitkomst het relatieve testosteron gehalte weer. Hoe lager de uitkomst, hoe meer testosteron en hoe meer mannelijke behoeften.
Voor mijn werk rijd ik dagelijks wel een stukje over de snelweg. Ik rijd dan 120km/h met een ingeschakelde cruisecontrol en mij valt dan op dat ik voortdurend word ingehaald door automobilisten die, eenmaal voor mij rijdend, weer vertragen.
Het doel van dit gedrag kan niet anders zijn dan dat die mannen even hun grote wijsvinger willen laten zien.
In hun onderboek zouden zou hun mannelijkheid duidelijk zichtbaar zijn, nu vervangt de auto die onderbroek en daarom passeren al die opgefokte types mij om te tonen wat voor een patserige bak ze onder hun kont hebben.
Omdat ik weet dat meer dan de helft van het wagenpark uit lease-auto’s bestaat moet ik glimlachen als ik bedenk dat die mannen dus eigenlijk in een geleende onderbroek rondrijden.
Zouden die mannen met hun testosteronprobleem tevens verantwoordelijk zijn voor het feit dat bijna alle parkeerplaatsen langs de snelweg ook cruiseplekken zijn onder het motto uit je auto uit je broek?

10 september 2009

Blijvertje

Ze heeft haar best gedaan.
Verhuisd van Huizen naar Ugchelen.
Uit de stad naar het bos.
Uit een druk gezin naar een rustig stel.
Van de naam Suusje naar Tanna.
Van vrijheid naar strakke dressuur.
Van bench naar buitenkennel.
Geen katten maar herten en wilde zwijnen.
Een hele dag tussen honderden jachthoornblazers, jagers en bezoekers op de Hoge Veluwe.
Mee op excursie met vijfendertig Duitse bosbouwers.
Een normaal mens zou er gek van dit alles zijn geworden, maar Tanna ziet er de humor wel van in en zij heeft zich deze week geweldig gepresenteerd.
Vanavond nog een keuring bij de veearts en dan is ze een blijvertje!

8 september 2009

KKK

Gezien in Harper's Bazar.
Het is opmerkelijk dat een prent vaak veel meer zeggenskracht heeft dan woorden.

Treinreizigers

Wij zij, met het aards bevlekte oog beschouwd, in de situatie van treinreizigers die in een lange tunnel zijn verongelukt en wel op een plekje waar je het begin niet meer ziet, maar het licht aan het einde zo klein, dat de blik het telkens weer zoeken moet en het voortdurend kwijt is, waarbij begin en eind niet eens zeker zijn.
Maar overal om ons heen zien wij, in de verwarring der zinnen of in de overgevoeligheid der zinnen, niets als monsters en naar gelang van de stemming en de verwondering van het individu, een verrukkelijk of een vermoeiend kaleidoscopisch spel.
"Wat zal ik doen, of waarom zal ik het doen?" zijn geen vragen van deze oorden.
Kafka

5 september 2009

Het kan verkeren

Zo ben je hondeloos en ineens is het huis weer gevuld met een ongeleid projectiel.
Vandaag kwam ik in het bezit van een duits staand gladhaartje van negen maanden.
Niet moe te krijgen en hoewel ze over scherpe oren beschikt luistert ze daar niet al te best mee. Ze is op zicht, dus als ze wil blijven zal ze de komende dagen iets van toenemende gehoorzaamheid moeten tonen.
Ik ben benieuwd!

3 september 2009

Inspiratie

Sorry, ik weet het zelf ook!
Al weken kamp ik met een writersblock.
Ik heb totaal geen inspiratie en de dingen die ik om mij heen waarneem heb ik al eerder beschreven of genoemd, dus ik constateer dat ik eventjes helemaal zonder inspiratie ben. Het zal ook wel een beetje komen doordat m'n agenda vol afspraken staat en het dus de hele dag hollen is. Zelfs de avonden zijn met afspraken gevuld!
Geen excuus, wel een verklaring.