Daglengte

Wanneer ik met Nederland bel en we praten over het weer, dan realiseer ik mij dat er soms een groot verschil is in daglengte. Vooral in de avond als ik zeg dat ik nog een wandeling ga maken krijg ik van de andere kant te horen, zo laat nog: het is al donker!

Dus nu eens even onderzocht hoe groot dat verschil op de kortste dag van het jaar is: één uur en veertien minuten. Een heel verschil. 

Maar bij het begin van de zomer levert het zuiden die tijd terug aan het noorden; eerlijk is eerlijk!

 

Kool enzo

Om de draad weer op te pakken moet er een aanleiding zijn.

Niet dat er elke dag geen dingen door mijn hoofd gaan waarvan ik denk dat ik ze wil bewaren op mijn blog, in tegendeel.
Dagelijks stel ik mijzelf teleur door dat niet te doen.
Is het luiheid, ongeïnteresseerdheid, onwil . . . . ik kan er geen vinger op leggen.
Wat ik wel weet is dat ik veel momenten, waarvan ik denk dat ik ze later graag zou willen herinneren, zonder een blog mij niet meer voor de geest zal kunnen halen.
Bijvoorbeeld boerenkool in de zomer.
Alhoewel.
Dit nou juist zo'n belevenis waarvan ik verwacht dat ik hem niet vergeet.

Bovenstaande schreef ik ruim drie jaren geleden.

Ik zou hetzelfde vandaag opnieuw hebben kunnen schrijven.

Ik constateer bij mijzelf dezelfde aanleidingen voor het niet schrijven als toen.

Aan de boerenkool kan het echter niet liggen.

Kool volop.

Hoe je kool moet telen in Zuid Frankrijk heb het nu in m'n vingers; dus daar kan het niet aan liggen.

Ik schrijf niet meer en tegelijk mis ik het schrijven.

Toch maar weer proberen . . . . 

Dierenliefde

De opvatting van dierenliefde verschilt hier nogal van de mijne.

Beesten in de natuur worden hier verdeeld in twee categorieën; nuttige en schadelijke.
Slangen worden subiet de kop ingetrapt en een patrijs verdwijnt in de kookpot.
Op weg naar huis rijd ik opeens achter twee fazanten.

Ze doken op uit het bos langs de berm. 

Onthutst vluchtten ze voor de auto en vergaten totaal dat ze ook vleugels hebben.
Het zijn gekweekte beesten waaraan jagers weldra een paar plezierige momenten hopen te beleven.
Gekocht in de fazantenwinkel en hier losgelaten.

Wat tijdens de jacht nodig zal zijn is een handige jongen die de beesten zal gooien zodat de dieren in de vlucht beschoten worden..

Wat een plezier . . . .

Allerzielen

Het is Allerzielen en ik ben op het kerkhof.

Een priester loopt rond met de wijwaterkwast en zegent de graven.

Ik heb er in de afgelopen jaren heel wat graven bij zien komen.  

In alle gevalle hoogbejaarde dorpsgenoten.

Ik tel mijn vrienden die ik verloren ben. 

Verloren in Nederland door hun dood.  

Het zijn de vrienden die ik ken vanaf kleuterschool of lagere school: 

Frits Hehne,  Bert van Ede, Tom Kipp, Victor Kipp, Gerard van Ede. 

Allemaal te jong gestorven.

Natuurlijk zijn er nieuwe vriendschappen gesloten, nieuwe vrienden. 

Maar die konden niet de open plekken van mijn jeugdvrienden vullen.

Ik denk ook aan vrienden die zijn zoekgeraakt.

Het leven laat mij soms verbaasd omkijken met de vraag waar zijn ze gebleven?

De priester en het drietal vrouwen die hem volgden zijn vertrokken.

Het is stil op het kerkhof; een vredige stilte.

De leegte in mijn hoofd vult zich met verdriet.

Grijs

Het is maandag.

De zon verschuilt zich sinds lange tijd achter een stopverflucht.

Het confinement, oftewel lock-down op z'n Hollands, is begonnen

De hond is mank.

Vraag 276

Alles gaat voorbij.

Er komen weer vreemdelingen in het dorp waar ik woon.
Een paar maanden was mijn wereld verkleind tot een cirkel van 1km rondom mijn  huis.
Daarvoor moest ik wel een gedagtekend formulier bij mij hebben met vertrektijd en reden van het uithuizig zijn.
De natuur trok zich van de Covid 19 niets aan, in tegendeel.
Alles bloeide en bloeide als niet eerder.
Vooral de orchideeën waren fantastisch, zowel soorten aantal als hoeveelheid.

Vraag 275

Het wordt serieus

De Coronilla emerus bloeit uitbundig.
En fenologische gezien ook uitzonderlijk vroeg, meer dan een maand vroeger!
Deze ochtend luisterde ik naar de Nederlandse Radio1,
De vox populi mocht zich roeren over de maatregelen met betrekking tot de genomen en de te nemen maatregelen om de verspreiding van Corvid-19 te beteugelen.
Opvallend vaak hoorde ik de regering betiteld worden als die uitvreters in Den Haag en variaties hierop.
Slecht weinig mensen vonden dat hun eigen gedrag het meest verantwoordelijk is voor hun welzijn.
De uit Vietnam afkomstige priester van het dorpje waar ik woon, stuurde het onderstaande filmpje rond aan zijn parochianen. Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee.

Corona

Ik pak de auto in omdat we morgen terug gaan naar Frankrijk.
Ondertussen luister ik naar de radio.
Corona!
Al weken is het corona-virus allesbepalend op de media.
De radio meldt het eerste slachtoffer van dit virus in Nederland.
Nota bene in Tilburg.
Ik roep naar mad. L. "Tilburg is weer in het nieuws: eerste corona geval!"
(Mad. L. heeft iets met Tilburg, nou iets; zeg maar VEEL!)
We moeten er even om glimlachen.
Ik bedenk dat als het hier een varken zou betreffen in de plaats van een mens,
morgen alle varkens in Brabant en omstreken worden geruimd.
Dat zou een heel verschil opleveren op het gebied van fosfaat en stikstof.
En daardoor zouden de Nederlanders overmorgen niet die "rotmaatregel" hoeven invoeren.
Ach ja . . . .

Verdriet

Vanmiddag was ik in het hospice Issoria.
In de keuken vroeg ik hoe het Janneke verging
“Janneke afgelopen nacht is overleden”.
Direct liepen kreeg ik tranen in mijn ogen.
Tot mijn verbazing.
Bijna drie maanden geleden ontmoette ik haar hier voor het eerst.
Zij was ernstig ziek en zou binnen afzienbare tijd sterven.
Vandaar haar aanwezigheid in een hospice.
Door de muziek van Dizzy Gillespie die zij afspeelde op haar iPhone kwamen we in gesprek.
Een klein teer en dapper mensje.
Op Kerstavond trof ik haar in de keuken.
Zij had zich afgezonderd om de mensen in de eetzaal niet te storen met haar ziekte.
Zij was voor de gelegenheid prachtig was gekleed.
Dat ontlokte mij dat de opmerking: “Ik wist dat er drie koningen naar Jeruzalem kwamen, maar dat daar ook een koningin bij was, is mij nooit verteld”.
Ik zoende haar met een gelukwens en waren beiden ontroerd.
Het was voor het laatst dat ik haar zag en vandaag weet ik waarom.
Het leven heeft soms verrassingen in petto,
Zo’ korte ontmoeting, die je de rest van je leven bij blijft.
Is dat het leven na de dood?

Gelukkig Nieuwjaar.

Een gelukkig nieuwjaar wens ik een ieder.
Het nieuwe jaar begroette mij met veel geknal en gedonder in Leiden.
Ik ben dus voor het eerst na acht jaar in Nederland.
Al in oktober hoorde ik er de eerst brisantbommen tijdens de nachtelijke uren.
Naarmate de datum van 31 december dichterbij kwam nam het aantal dreunende explosies toe.
Op oudejaarsdag vanaf de late middag veranderde mijn leefomgeving in een waar oorlogsgebied.
Een niet aflatend geknal en gedreun deed de ruiten trillen.
Wat maak ik mee, heb ik dit ooit zo beleefd?
Ik neem toch aan dat het merendeel van de Nederlandersr niet blootgesteld wensen te worden aan de terreur van een minderheid?
Het is nu 12 uur nieuwjaarsdag.
De eerste knallen laten zich alweer horen.
Ik lees het nieuws dat de minister van justitie Grapperhaus  nadenkt  over een algeheel vuurwerkverbod.
Ik weet bijna zeker dat onze bestuurders eerder zullen zwichten voor de macht van de vuurwerklobby dan te luisteren naar de stem van een meerderheid van de bevolking.
Maak vooral van ellende een traditie!