19 maart 2016

Starbucks

Het probleem van smaak is referentie.
Een goede cognac, is die te vergelijken met een goede cognac van 100 jaar geleden?
Is een lekker gekookt kippeneitje, net zo smakelijk zoals het eitje van 100 jaar geleden?
Is Goudse half-belegen vergelijkbaar met die van 100 jaar geleden?
Zijn het niet de voedselproducenten die meer en meer mijn smaak gaan bepalen en manipuleren?
Hier moest ik aan denken toen ik deze week las dat Starbucks van plan is om zich ook in Italië te vestigen.
Starbucks: met hun verschroeide koffiebonen, hun aanbod met honing- en vanillearoma's in hun te grote koffiebekers.
Godbetert . . . Starbucks in Italië!
Ik houd van koffie, of beter, van goede koffie.
Ik koop mijn bonen ongebrand, bij een handelaar die de wereld afzoekt naar de smakelijkste arabica's.
Thuis brand en melengeer ik deze bonen zelf.
De koffie die ik drink is nooit langer dan twee dagen ervoor geroosterd.
Ik ben geen snob!
Ik weet echt wel iets van koffie, ik ben geen snob en geloof mij: Starbucks heeft niet alleen de kleur van shit . . . .
Wie weet zien we straks in Milaan, Rome en Napels de snelle juppen interessanterig met een koffiebeker van Starbucks door de stad lopen. Met een laptop onder de oksel en met een gezicht van "Kijk mij eens druk en onmisbaar zijn.....  Kijk naar mij, ik ben net een Amerikaan!
Nee, ik heb geen tijd om rustig van een espresso te genieten in een lokale coffeeshop, ik ben immers net een Amerikaan!".
Ooit opende McDonald een hamburgertent op de Boulevard St.Michel in Parijs. In dit restaurant at ik mijn eerste en laatste hamburger. Ik stond versteld van de slechte smaak van brood, saus en vlees en ik was ervan overtuigd dat deze keten geen vaste voet op Franse bodem zou krijgen.
Welnu, nergens ter wereld, buiten Amerika zelf, worden inmiddels zoveel hamburgers gegeten als in Frankrijk. Elke dag gebruiken meer dan 1 miljoen Fransen de maaltijd binnen de muren van een McDo of een vergelijkbare keten
De strijd tegen het slechte eten, la mal bouffe, wordt nu op de Franse scholen met extra onderwijsuren in smaakontwikkeling gestreden. Wie rondkijkt in Frankrijk ziet echter dat die strijd helaas is verloren.
Nu maar hopen dat Italië van goede smaak blijft getuigen . . VIVA BARISTA!

17 maart 2016

Lappenmand


Ruim een jaar geleden maakte ik een armbeweging die een behoorlijke pijn  in mijn schouder veroorzaakte.
Ik zal wel iets hebben verrekt dacht ik bij mij zelf.
In de loop van de tijd werd deze pijn telkens iets venijniger en tenslotte belandde ik ermee op het spreekuur van mijn huisarts.
Ik geloof dat het voor het eerst was dat ik hem, na een eerste kennismaking, voor een kwaaltje kwam raadplegen.
Dat was in januari dit jaar.
Sindsdien zijn er röntgenfoto's. arthrographieën en arthroscans van mij rechterschouder gemaakt.
Er bleek een pees ingescheurd te zijn.
Het vooruitzicht was dat mijn schouder geopereerd zou moeten worden.
Gezien de ervaring die mevr. L. hiermee had opgedaan zag ik enorm op tegen enige vorm van chirurgie.
Stel je voor, na de operatie zou mijn rechterarm meer dan zes weken onbeweeglijk gefixeerd moeten blijven en manueel gezien ben ik hartstikke rechts, geen autorijden, geen moestuin onderhouden, niet schrijven.
Ik kreeg de keus: opereren of niet. 
Als ik mij goed zou ontzien en trouw de fysiotherapeut blijf bezoeken (ja dokter!), dan zou er een grote kans zijn dat mijn schouder zichzelf heelt.
Voor mij een eenvoudige keus, geen operatie . . . . . maar ik blijf nog wel even in de lappenmand.

4 maart 2016

Winterwarmte

Ik zit er weer warmpjes bij.
De winter is nog niet afgelopen en nu al ben ik voorbereid op de volgende.
Nooit eerder heb ik zoveel moeten zagen om vijf stères hout naar binnen te krijgen
Gisteren werd ik ongevraagd door de buurman geholpen en acht uur lang ronkten er twee moterzagen waardoor bijna al het hout in een dag was kort gemaakt. 
Vandaag het laatste beetje hout binnen gestapeld en de boel aangeveegd.
Ik denk dat dit echt de laatste keer is geweest dat ik zelf mijn stookhout heb verzaagd.
Ouder worden is ook berusten geloof ik . . .

1 maart 2016

Platanen snoeien

Meestal ergens tussen de vijf en tien jaar worden platanen gesnoeid. 
Aangezien ook in mijn dorp de mentaliteit van de plattelanders steeds meer aansluiting vindt bij die van de stedeling wordt er tegenwoordig steeds eerder gesnoeid: je hebt dan immers minder last van stuifmeel in het voorjaar en minder vruchtpluis aan het eind van de zomer en minder bladval in de herfst,  
Ja een mens vindt altijd wel wat om te klagen. 
Zelfs heb ik horen klagen dat er zoveel mussen in de bomen zitten die op het dak van de auto's poepen,; het moet niet gekker worden!
Wel, gisteren en vandaag waren dus de platanen voor mijn huis aan de beurt om gekortwiekt te worden.
Het bruikbare snoeihout was door de gemeente per inschrijving te koop aangeboden.
Mevrouw L. wilde graag dat ik een bod uitbracht terwijl ik wilde het hout helemaal niet hebben. 
Het bestaat namelijk voor het grootste gedeelte uit takken, dunner dan 5cm. 
Dat betekent veel gesleep, gezaag en gestapel.
Ik bracht dus een onwaarschijnlijk laag bod uit in de verwachting en de hoop dat hout mij niet zou worden toegewezen.
Tot mijn verrassing bleek ik de enige te zijn die een bod had uitgebracht. 
Ik kon dus op maandagmorgen meteen aan de bak om al het hout van het plein voor mijn deur te slepen.
Onderwijl kreeg ik een goede inkijk in hoe hier dit zaagwerk werd uitgevoerd. 
Werkelijk alles vloekte met de veiligheidsvoorschriften die ik in NL altijd toegepast zag worden. 
Geen veiligheidshelm, -bril, -handschoenen, -schoenen of veiligheidskleding en ook geen gehoorbescherming.