Ik was van plan om nogmaals de Canigou te beklimmen.
Maar steeds was er wel iets waardoor ik deze tocht moest uitstellen. Dan was er nog teveel sneeuw (in juni waren er nog pistes open), dan was er regen of storm, of had ik zelf andere afspraken of besognes.
Ik denk echter dat de hoofdreden om deze klim voor mij uit te schuiven voornamelijk lag in de door mij gevoelde 'angst' dat mijn knieën het tijdens de tocht en zeker tijdens de afdaling, zouden begeven.
Maar vandaag toch alle moed bijeen geraapt en bepakt en bezakt en met hond Tanna richting Canigou vertrokken.
De reden van deze tocht is een bijzondere, bovenop de Canigou wilde ik de asresten van mijn oudste broer achterlaten.
Het werd een prachtige dag. Helder, weinig wind, goed klimweer.
Het lopen ging mij prima af.
Ik maakte de keus om in een keer naar de top te lopen en pas daarna een hut op te zoeken.
Alle andere keren overnachtte ik zo'n duizend meter onder de top om dan de volgende dag om twaalf uur boven te staan.
Deze berg is voor de Catalanen een heilige berg en elke rechtgeaarde Catalaan staat eens in zijn leven bovenop deze berg. Zaterdag zou het d vanwege het prachtige weer druk worden, vandaar bovenbedoeld besluit.
Vlak bij de top werd ik ingesloten door wolken en bovenop de top was ik alleen.
In alle rust kon ik nu die handelingen verrichten waarvoor ik was gekomen.
Dat mijn broer daar in vrede moge rusten en tevens van het uitzicht kan genieten.
Ook daar waren geen andere klimmers waardoor ik in alle rust de dag nog eens kon overdenken, kijkend in een prachtig haardvuur (dank Forêt National) dat de hele nacht heeft doorgebrand.
Het was volle maan en bij mij in de hut bleek ook nog een ransuil te wonen.
Om vier uur 's morgens meldde de uil dat hij naar buiten wilde.
Nadat ik mij uit m'n slaapzak had gewurmd gaf ik de vogel zijn vrijheid.
In doodse stilte vloog hij over mijn schouder naar buiten en in het heldere zilveren maanlicht vloog hij richting bergtop......
2 opmerkingen:
Mooi en indrukwekkend Herman!
prachtig
Een reactie posten