Wat een droefheid, de ramen en kozijnen zijn vervangen door witte plastic ramen zonder raamlatten.
De raamopeningen worden nu afgesloten door al even afschuwelijke wit-plastic rolluiken en de groene louvreluiken gaan de kachel in.
Toen ik ernaar keek moest ik denken aan het filmisch drieluik "Heimat" van Edgar Reitz.
Hierin is een scene waarin het dorp wordt gemoderniseerd door het vakwerk van de huizen te verstoppen achter zinken of aluminium beplating.
De verandering die ik aan dit huis betreur is er een van vele.
Al eerder is hier het pleisterwerk aangebracht over het vakwerk en zijn de vlakke luiken vervangen door louvreluiken.
Het is een van de belangrijkste ervaringen die ik in mijn leven heb gedaan:
dat de tijd onverbiddelijk passeert.
Het gelukkige moment, waarnaar we altijd naar verlangden, is al voorbij,
zodra we maar beginnen het te herkennen.
Zelfs het ongeluk smelt weg en laat ons hulpeloos achter.
Slechts kunst is in staat om de momenten van tijd vast te houden.
Het fantastische van de filmcamera is dat het de tijd kan weergeven en bewaren.
Wij filmmakers hebben dus een instrument dat ons in staat stelt om op magische wijze,
het vluchtige leven vast te leggen.
Mijn motto is dan ook:
Haast je in het leven niet vooruit en blijf tegelijkertijd waakzaam en alert,
zodat je niet achterblijft in het heden.
Probeer altijd in de pas te blijven met het leven, zodat je leert om het met met de camera te beschrijven . . . .
Edgar Reitz
1 opmerking:
Heimat was een prachtige serie met vele herinneringswaardige momenten. Mooi dat jij er nu ook weer aan denkt bij het zien van iets uit het echte leven. Hoe treurig ook allemaal.
Een reactie posten