Als het nog donker was vertrokken we naar de Arnhemse Heide. Die lange wandelingen door het aardeduistere bos herinner ik mij nog goed.
We verstopten ons in een greppel en wachtten op het eerste ochtendlicht waarin de korren actief werden. Langzaam kroop de koude richting mijn botten, maar gelukkig had pappa een fles warme thee meegenomen. Ingerold in krantenpapier was hij nog heerlijk warm gebleven en deze zoetere drank was op zo'n moment het lekkerste op de wereld. Ineens was er dan het geluid van schaatsen op dun ijs: het bolderen van de korhoenders was begonnen!
Lang geleden allemaal en meer dan alleen een zoete herinnering, want niet alleen is die tijd voorbij, maar ook is het korhoen praktisch geheel uit Nederland verdwenen.
Als laatste heb ik in 1981 nog een haan gezien, wegvliegend van de Hoogbuurlose Heide richting Gerrits Flesch; sindsdien is er nooit meer een kip gezien.
Maar vanmiddag, ruim dertig jaar later, zag ik hier bij mij in de buurt weer een korhaan. Opgestoten door Tanna, vloog hij luid protesterend voor mij langs.
Twee weken geleden een genetkat, vandaag een kor. Ik hoop dat de zeldzaamheden op mijn pad blijven komen, dan wordt het een bijzonder jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten