Bio

Er wonen in dit dorp biomensen, althans zo noem ik hen.
Wanneer er iets te eten of te drinken voorbij komt zullen zij nooit nalaten te melden dat het bio is.
Ja, deze wijn komt van een bioboer. We zijn er helemaal voor naar X gereden om hem te proeven, het blijken ontzettend aardige mensen.
Ja, deze komkommer kochten we bij een jong stel op de weg tussen Y en Z. Alles is wat ze verbouwen is bio en het is een ontzettend aardig stel.
Steeds leer ik nieuwe bioproducten kennen en dito bioboeren en -tuinders.
Ik hoor het aan en probeer de ruimte tussen mijn oren open te houden zodat wat het ene oor ingaat er weer snel door het andere uit kan gaan.

Bio interesseert mij niet zo.
Ik weet ook niet goed wat het betekent.
Ik zie een winkel voor mij met kisten verschrompelde appels en beurse peren, flessen ahornsiroop, naast glutenvrije stroopwafels op houten stellages, waartussen magere klanten traag hun etenswaar bijeen zoeken, gehuld in ruimvallend, figuurverhullend Indiaas katoen.
Het doen van de inkopen is hun soort kerkgang, het bereiden van de maaltijd wellicht hun gebed, het praten erover tegen mij in elk geval hun missie.
Deze week zag ik op de televisie Annie Schreijer-Pierik.
Zij is voor mij de personificatie van de klagende boerenstand.
Als boegbeeld van de Christelijke Boeren Partij (CDA) werpt zij zich nu op om elke komkommer die Rusland niet inkomt, ruimschoots uit de staatskas vergoed te krijgen voor de gedupeerde telers.
Ik heb haar verhaal nu in meerdere variaties aangehoord en zij gaat aan het langste eind trekken verwacht ik.
Geld voor die arme tuinders en boeren en ook nog voor de chauffeurs die voor janlul met al die handel mee heen en weer karren.
Bepaald geen bio.
Bepaald niet duurzaam.
Komkommers, tomaten en allerlei ander tuinbouwgoed, dat voorheen rondom dorp of stad voor de plaatselijke bevolking werden geteeld, worden nu door enorme opschaling en gefinancierd door meneer RABO, geteeld voor de halve wereld. Vrachtwagens en vliegtuigen vervoeren dit desnoods naar de anderen kant van de wereld: in New York spreekt elke komkommer Hollands.
Heeft dit ook maar iets met duurzaam ondernemen te maken?
En wat zijn gevolgen voor het milieu?
Ik denk dat het louter winstmakerij is en dat daarbij dus een gezond ondernemersrisico een onderdeel van moet zijn.
Mooi zo'n boycot. Nu ook graag voor varkensvlees en zuivel.
Het gevolg zou moeten zijn dat er minder overschotten zijn die niet langer duizende kilometers getransporteerd worden om op verre markten terecht komen.
Het gevolg zou moeten zijn dat de Russen hun eigen varkens moeten gaan mesten, dat de Chinezen hun eigen babymelk produceren en dat Nederlanders iets meer ruimte krijgen in hun eigen land, waarvan op dit moment de helft van de oppervlakte gebruikt wordt voor productie van spul voor het buitenland.
En laat ik het nog maar niet hebben de schonere lucht door minder varkensmesterijen en minder vrachtwagenverkeer; lijkt mij behoorlijk bio!