Blij met Ebola

Nog dagelijks denk ik terug aan een gesprek dat ik enige weken geleden had.
Het gesprek maakte diepe indruk op mij.

Door het van mij af te schrijven hoop ik dat het niet langer door mijn hoofd blijft spoken en er weer ruimte komt voor positievere zaken.

Via de radio hoorden we over de uitbreiding van de ebola-epidemie. 

Dat ontlokte mijn gespreksgenoot de uitspraak, dat dit weliswaar triest was voor de Afrikanen, maar dat het goed was voor de rest van de wereld, omdat het mede zou helpen de groeiende overbevolking te stuiten; de wereld zou immers door de overbevolking ten onder gaan.

Ik was even met stomheid geslagen. 

Wat een uitspraak. 

Het was niet zozeer de stupiditeit van deze uitspraak die mij verbaasde, maar de perversiteit ervan die mij choqueerde.

Uiteindelijk werd ons gesprek toch in alle beleefdheid voortgezet en stelde ik dat het einde van de wereld op meerdere manieren veroorzaakt kan worden, maar het gelijkstellen van  het einde van de mensheid met het einde van de wereld is echter onzin. Als de laatste mens van de aarde is verdwenen, draait de aarde nog vrolijk door, echter als de aarde verdwijnt is daarmee natuurlijk ook de mens verdwenen.

Maar mijn gesprekspartner was stellig van mening dat er te veel mensen op aarde komen en dat daardoor de mensheid zal uitsterven: de groei van de wereldbevolking is een bedreiging voor de wereldbevolking!

Een redenatie die ik niet kan volgen. De redenatie heeft meer een religieus dan een beredeneerd karakter: het is een kwestie van geloven.
Ik zie in de feiten het tegenovergestelde: de wereldbevolking groeit omdat zij kan groeien. 

Van 1 miljard mensen in 1800 naar meer dan 7 miljard mensen op dit moment en groeiprognoses voorspellen dat de groei zich zal doorzetten tot 11 miljard in 2100 en vervolgens zal afvlakken.
Vele malen hebben futurologen voorspeld dat het maximum is bereikt en telkens is de wereldbevolking verder toegenomen en tevens groeide ook de welvaart.

Toch bleef mijn gesprekspartner opperen dat oorlogen en uitbraken van epidemieën een goed remmend effect heeft op de "funeste" aanwas van de wereldbevolking.

Wat moest ik daarop zeggen?
Dat de pestepidemieën tijdens keizer Justicianus met 25 miljoen slachtoffers en de zwarte dood in de middeleeuwen met wellicht 200 miljoen doden bij een veel lagere wereldbevolking, de bevolkingsgroei slechts tijdelijk heeft vertraagd?
Dat de eerste wereldoorlog met 35 miljoen doden en de tweede wereldoorlog met 60 miljoen doden samen met de 1,5 miljoen aid-slachtoffers niet hebben gezorgd voor een afname van de wereldbevolking?
Dat ik desondanks blij moest zijn met een uitbraak van Ebola?

Enkel ontwikkeling van kennis en een eerlijke deelname aan de welvaart zullen leiden tot een stabilisering van de bevolkingsgroei. In heel wat westerse landen (en Japan) is de bevolkingsgroei inmiddels negatief en dat heeft niets te maken met ziekten of rampen.

Ik weet niet wat ik er verder over moet zeggen. 

Het gesprek is voorbij. Mijzelf neem ik kwalijk dat ik veel technocratische argumenten heb gebruikt: Ebola lost niets op, omdat het getalsmatig geen rol speelt, Het juiste argument moet natuurlijk naastenliefde zijn. Mensen zijn ook altijd je broeders en zusters en hun noden zijn onze noden!

Ik heb geprobeerd het verhaal van mij af te schrijven.

Nu maar denken aan leukere dingen . . . .