Deze week zag ik dat er op nog enkele plekken werd geplukt, maar nu is het echt gedaan.
Het was voor de derde keer dat ik deelnam aan de pluk en ik kijk al weer uit naar volgend jaar.
De eerste uren zijn altijd heftig.
Niet gewend aan het vele bukken en alsmaar oppassen dat je niet je eigen vingers doorknipt in de plaats van het steeltje van de druiventros.
De controle is streng, dus steeds opletten dat er geen enkel druifje aan de stok wordt overgeslagen.
Daarna ontstaat routine en ritme.
Het plukken gaat steeds meer automatisch en is het een genoegen te luisteren hoe de lokale plukkers de roddels van het dorp doornemen.
Aan alles komt altijd een einde, zo ook aan de druivenpluk.
Op mijn wandelingen viel mij op dat er nog steeds wordt geoogst.
Her en der hangen nog trossen in de wijngaarden die de plukmachines of de handplukkers hebben gemist.
Nu zijn de dassen aan de beurt.
Ik vond zelfs een snurkende das langs een pad, midden op de dag.
Kennelijk was zijn geest beneveld geraakt door de gisting van de druiven in zijn maag: een dronken das!
Overal zie ik dassenlatrines die tot aan de rand toe gevuld met de resten van ware bachanalen!
Ik mag toch hopen dat ze oppassen bij het oversteken van wegen . . . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten