Moeder van de nacht

Mijn moeder zou dit jaar 110 jaar oud zijn geworden. Maar vorige maand was het alweer 23 jaar geleden dat zij overleed.
Zo lang je aan iemand denkt leeft hij voort, wordt wel gezegd.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet meer alle dagen aan mijn moeder denk. 
Hoeft ook, zij leverde de helft van mijn genen, dus met dat voortleven zit het wel goed.

Al zou ik mijn best doen niet aan haar te denken, dan zou dat onmogelijk zijn doordat eens per jaar bij mij in huis een cactus (Cereus peruvianus) woont die ik praktisch mijn hele leven ken. 

Ik denk dat deze cactus zo'n zestig jaren telt.

Als kleine jongen werd ik al midden in de nacht uit bed gehaald om de bloei van de plant te bewonderen.
Na het overlijden van mijn moeder is de cactus een van de weinige dingen die nog aan haar herinneren.
Bloeien deed de cactus niet meer.
Jaren bleef hij groen.
Hij verhuisde mee naar Frankrijk.
Drie jaar geleden begon hij weer te bloeien en sindsdien elk jaar opnieuw.
Vannacht was het weer zover.
Moeder is ook in Frankrijk van de partij!