Ziek

Het is woensdag 2 mei. Ik voel mij ziek.
Het wordt nacht en het wordt dag en nacht en weer dag.
Ik ben echt ziek en hoop dat het morgen beter is.
Het wordt dag en nacht en dag.
Ik ben geel geworden, als een rijpe banaan.
Schuifelend laat ik Tanna uit.
Mevrouw L. neemt de leiding over mij en via de dokter kom ik terecht op de spoedeisende afdeling in het ziekenhuis van Béziers.
Nu ben ik alle regie kwijt.
Onderzoek leert dat stenen mijn leven vergallen.
Het wordt nacht.
Ik deel mijn kamer met een man van 81 jaar.
Soms kijkt hij verlangend de dood in de ogen.
Operaties, medicijnen en verpleging zorgen dat de zeis hem niet raakt.
Hij zal in de komende dagen een vriend van mij worden. Hij noemt mij Mon Chef en ik hem Mon Colonel, hij lacht.
We zijn als twee treinen die bij het verlaten van het station even een gelijke snelheid maken waardoor je in de intimiteit van een andere coupé kunt kijken. Het wordt nacht. Deze nacht vult zich met gillen, gepraat, gestommel, slaapgeluiden en dromen.
Mijn liefste is altijd bij mij, niet enkel tijdens het bezoek.
Uit de slaapgeluiden filtert mijn gehoor haar kuchje, haar ademhaling, haar bewegen in de slaap. Het wordt dag.
Meer onderzoek onder narcose.
De verdoving verwart mij.
Het wordt middag en in de plaats van woensdag zal ik nu worden geopereerd.
Ik ben bijna vier uur van de wereld, mijn galblaas is verwijderd.
Ik leer dat Franse artsen autistisch zijn.
Het wordt nacht, in de tuin van het ziekenhuis roept een dwerguil en het wordt dag. Boven mij zie ik vijf zakken en flessen hangen die zich via slangen in mijn lichaam legen.
Uit mijn buik komt een enge buis met een pomp; ik durf er bijna niet naar te kijken.
Mon Colonel naast mij, heeft een lichaam dat door een Samouraivechter lijkt te zijn toegetakeld en door de plaatselijke zeilmaker weer is dichtgenaaid.
De hoeveelheid buizen uit zijn lichaam vertelt mij dat ik niet moet klagen.
In vergelijking met hem ben ik een beginnend amateur.
Het wordt een nacht die gevuld wordt met prachtige visioenen.
De stemmen op de gang zie ik in rode verf op gele panelen uitgeschreven.
Het wordt nacht en ik leer plassen in een urinaal.
Ik leer dat lijfelijk afvalmateriaal in een ziekenhuis zeer belangwekkend wordt gevonden.
Het wordt dag.
Vier dagen geen eten en nog moet ik mij dwingen iets in mijn mond te lepelen.
De soep is walgelijk, de yoghurt blijkt lekker.
Mijn benen zijn verstopt in witte steunkousen met een frivool oranje randje
Het wordt nacht en hierin lees ik De Geschiedenis Van De Liefde uit. Een prachtige roman die ik zeker ga herlezen.
Het wordt dag.
Mompelende artsen voor mijn bed vinden mij nog steeds te geel en een nader onderzoek moet uitwijzen of ik ontslagen wordt.
Knap van mevrouw L. dat zij alles regelt: de hond, de tuin, de aanloop (het dorp leeft mee, soms iets teveel).
Het wordt nacht en dag.
Het eten smaakt mij voor het eerst.
Mijn behandelend arts meldt dat ik zaterdag naar huis kan als zich geen verdere complicaties (?) zullen voordoen. Voor het eerst schudt hij mij de hand.
Het wordt nacht.
Uit de krochten van het ziekenhuis klinkt langdurig gegil als van een bosuil, een gek of een geboorte?
Het wordt dag en de rare buis wordt uit mijn buik weggetrokken en mijn autistische chirurg deelt mee dat ik zaterdag naar huis mag.
Dat ik mijn nieuwe vriend, Mon Colonel, zal gaan verlaten stemt mij een beetje weemoedig.
Het wordt nacht en om elf uur 's avonds krijgen we verveine waarmee we ons afscheid beklinken.
Mon Colonel is deze week eveneens sterk verbeterd. Na vijf weken hospitalisatie krijgt ook hij te horen dat hij weldra wordt ontslagen. Reeds maandag zal hij naar een rusthuis worden overgebracht.
Het wordt dag.
Bonjour Mon Colonel!
Bonjour Mon Chef. Vous allez déserter aujourd`hui!
Mijn liefste haalt mij hier weg en regelt dat er dagelijks een verpleegster aan huis voor de nazorg komt.
Geweldig.
Alles is goed.