Wanneer ontstond het idee, de wens, het verlangen naar een huis in Frankrijk?
Mijn eerste zelfstandige vakanties voerden mij naar Parijs, Parijs en nog eens Parijs.
Later, met mevr. L. en de kinderen huurden we altijd gîtes, steeds in een andere streek op het Franse platteland en familie in de Elzas was aanleiding voor regelmatige bezoeken aan die streek.
Het is twintig jaar geleden dat we op een advertentie uit de krant reageerden: een huis ergens onder Lodève werd aangeboden. De echtscheiding van de eigenaar was aanleiding om snel zijn huis te verkopen.
De volgende dag, op zondagmorgen belden wij de eigenaar en kregen te maken met de eerste teleurstelling, het huis was juist toegezegd aan een Duitser.
Dat moment markeerde de opening van het jachtseizoen. Uiteindelijk heeft de huizenjacht nog geen half jaar geduurd, maar lang genoeg om ons van deze vorm van jacht te leren houden.
We hebben wat huizen bezocht en bekeken. Menig makelaar hebben we tot razernij gebracht. Van krotwoning tot landgoed hebben we bezocht.
Nooit zal ik die vriendelijke Engelsman vergeten die ons door zijn indrukwekkend grote boerderij rondleidde. Stallen met plaats voor 1.000 schapen, talloze kamers, meerdere keukens, badkamers, broodovens, bronnen en waterputten. Nadat hij de zoveelste deur voor ons opende verzuchtte hij : "Mister, it's a never ending story!"
De makelaar vertelde dat hij ervan uitging dat Nederlanders graag een enorm huis kopen en tevens enorm afgelegen: "Ze lijken van Frankrijk te houden, maar niet van de Fransen!"
Meer dan dertig jaar hebben we alleen in een Veluws bos gewoond.
Wij leefden uniek, gelukkig en veilig, maar of het een plek zou zijn om oud te worden betwijfelden we zeer.
Dat Nederlanders uit het drukke en stedelijke Nederland hun Eden op het platteland in alle isolement kochten vonden we voor hen voorstelbaar, maar niet meer voor ons.
Na veel mooie en lelijke huizen kozen we niet zozeer een huis om in te wonen, maar een dorp om in te leven.
Nu wonen we permanent in een huis in Frankrijk..
Maar we leven in een dorp, in een gemeenschap. Na dertig jaren zonder buren of buurt is dat wel wennen.
Nu maken we deel uit van een gemeenschap en hebben we na lange tijd buren.
Zo hoort het te zijn in onze optiek, uiteindelijk mens tussen mensen te zijn!
2 opmerkingen:
Het ontbreken van echte buren, maar wel onderdeel van een hechte gemeenschap zijn is op mij van toepassing. Ik ben het met je eens dat 'zichtbare buren' op den duur beter is! Ondanks dit gegeven ben ik toch blij waar ik 'zit', het zal veranderen, ook dat weet ik zeker, ooit.
Wat heb je dat mooi en subtiel verwoord!
Een reactie posten