Tafelgesprek

Het kan soms zo gaan:

Een tafel met gasten, een uitgebreid diner, fraaie wijnen, een lange zit.

De gesprekken dwarrelen over tafel als herfstbladeren over het plein voor het huis.

Een zo'n blad heette DNA.

Een onverkwikkelijke moordzaak van 13 jaar geleden, tot nu toe niet opgelost.

De politie heeft zich met hun vaak gebruikelijke tunnelvisie op het naburige AZC gestort en toen de politie erachter kwam dat zij volledig op het verkeerde spoor zaten en de dader onvindbaar bleek was veel kostbare tijd verstreken en bleef de moord onopgelost.

Tot op heden.

Nu, na zovele jaren hoopt justitie met behulp van een grootscheeps DNA-onderzoek onder de mannelijke bevolking uit de omgeving van het slachtoffer de zaak alsnog op te lossen.

Een laatste poging, niet in de laatste plaats om het beschadigde imago van de politie enigszins op te vijzelen. Tijdens dit tafelgesprek had inmiddels 70% van de uitgenodigde mannen gehoor gegeven aan de oproep om DNA-materiaal af te staan.

"Die 30% zijn horken", werd geopperd.

Dat schoot mij in het verkeerde keelgat en reageerde dat zo'n opmerking juist getuigt van horkengedrag en in elk geval dat hij onoverdacht is gemaakt.

In verband met de lieve vrede werd het gesprek hier afgebroken en kwam een volgend blad op tafel.

Toch blijft het knagen. 

Later las ik in ingezonden artikelen dat velen er evenzo over dachten: iedereen moet DNA afstaan. Sommigen gingen zelfs zover: iedereen moet DNA afstaan, elke inwoner moet met zijn DNA worden geregistreerd!

Ik moet er niet aan denken. Maar nu vraag ik mij af, zou ik in het onderhavige geval wel medewerking hebben verleend aan het onderzoek?

Ik denk van niet, ik weet haast zeker van niet.

A. Laten we aannemen dat ik kort voor de moord in X ben komen wonen. Ik weet dat ik niets met deze moord van doen heb gehad en dat ik hier geen enkele familiebanden heb en nooit heb gehad. Mijn DNA zal dus de oplossing van de moordzaak niet dichterbij brengen en deelname zou dus enkel pro forma, oftewel onzinnig zijn.

B. Laten we aannemen dat ik kort voor de moord in X ben komen wonen, evenals mijn broer.

Inmiddels is hij al jaren geleden overleden en heeft mij op zijn sterfbed verteld dat hij de dader van de moord is. Deze mededeling is voldoende voor een familiegeheim. Zijn dood maakt hem in elk geval niet tot recidivist.

Moet ik nu een postume veroordeling van mijn broer veroorzaken?

Lijkt mij zinloos. Een anonieme brief aan de ouders van het slachtoffer met daarin de daderkennis, is uiteindelijk het enig zinnige dat nog kan bijdragen aan antwoorden op vragen die bij deze ouders leven.

C. Het is niet moeilijk om nog een aantal redenen te beschrijven die de zin of onzin van deelname aan dit bevolkingsonderzoek kunnen aantonen.

Als wij van mening zijn dat wij in vrijheid leven dan is dit zo'n kwestie die duidelijk maakt of wij werkelijk zo vrij zijn.

Elkaar de maat nemen, of we wel of geen hork zijn door niet of wel aan dit bevolkingsonderzoek deel te nemen vind ik zeer ongepast.

Wat mij dwars zat na het tafelgesprek is het nieuwe fenomeen "hork" in een strafzaak. 

Normaal bestaat een zaak uit twee kernen: het slachtoffer en de dader. Na het vinden van de eerste gaat het openbaar ministerie op zoek naar de mogelijke dader en zal de rechter het oordeel moeten vellen of de verdachte schuldig of onschuldig is. 

Zo simpel.

Echter nu worden burgers die in alle vrijheid de keuze maken om geen medewerking te verlenen aan het DNA-onderzoek door andere burgers betiteld als hork.

Slachtoffer, dader, hork.

Ik gebruik de term hork voor heel andersoortige mensen.

Mensen zonder fatsoen, eruditie, beschaving, manieren. Ik weet dat dit elitair klinkt, wellicht zelfs ouderwets, maar het is niet anders.

Ik ben nu eenmaal gesteld op hoffelijkheid, voorkomendheid, reserve en manieren.

Bewust noem ik niet het woord respect, want dat woord is bijkans de standaardkreet van horken geworden!