Franse homofobie

Uit alle hoeken van het land waren ze naar Parijs gekomen om deel te nemen aan de manifestatie tegen het homohuwelijk dat op 29 januari in de Senaat zal worden behandeld. De politie schat het aantal deelnemers op 340.000. Dat is behoorlijk zou ik zeggen.
Hoe komt het dat in dit land, ruim 10 jaar nadat het homohuwelijk in Nederland gelegaliseerd werd, zoveel mensen te hoop lopen tegen dit wetsvoorstel.
Het heeft voornamelijk te maken met het aan het huwelijk verbonden recht ook een gezin te mogen stichten.
De paus heeft zich al danig over de homoseksuelen uitgelaten en ik al meerdere male over hem. Het voorstellingsvermogen aangaande sex, binnen de katholieke kerk, is behoorlijk beperkt, alhoewel meerdere individuele priesters op dat gebied zelf  hun horizon hebben verbreed. Zoals Wim Kan ooit in een oudejaarsconference zei, wie het spel niet speelt, moet zich niet met de spelregels bemoeien! 
Hoewel de kerken in dit land behoorlijk zijn leeggelopen beschouwen veel Fransen zich nog steeds katholiek. In mijn dorp kerken zes mensen, maar een uitvaart gaat altijd via een stampvolle kerk!
Die oproep tot verzet tegen het homohuwelijk door de kerk, zal veel Fransen over de streep hebben getrokken om deel te nemen aan het protest.
Daarnaast heeft Frankrijk nog steeds een zeer groot landelijk gebied met ontzettend veel zeer kleine gemeenten. Gemeentelijke herindeling is hier totaal onbekend. De tolerante ten opzichte van minderheden op het platteland is duidelijk minder dan in stedelijke gebieden.
Geen wonder dat in het zo verstedelijkte Nederland als eerste land ter wereld het homohuwelijk wettelijk geregelde.
Ik zag het met plaatsvervangende schaamte, zoveel mensen die het geluk van enkelingen in de weg willen staan. Het steeds weer klinkende argument was, dat een kind zich enkel gelukkig en natuurlijk  kan ontwikkelen in een gezin dat door zijn vader en moeder is gevormd.
Nergens heb ik gehoord of gelezen dat kinderen uit homoseksuele gezinnen slechter af zijn. 
Wel heb ik hier in Frankrijk gehoord dat men tegen was, omdat de kinderen van een homopaar in hun dorp gepest zouden worden. Dat zegt dus niets over het geluk binnen het gezin, maar alles over de mentaliteit in het dorp; wil je als jood niet gediscrimineerd worden, dan moet je maar geen jood zijn!
Wat ook steeds klonk was dat het klassieke gezin, waarin het kind met liefde werd gemaakt en ontvangen, als ideaal moet worden gezien.
Ik stel mij voor dat er heel wat gezinnen zijn, waarin de kinderen het resultaat zijn van een verkrachting binnen het huwelijk of van een haastige wip. De helft van de in Frankrijk gesloten huwelijken loopt binnen twee jaar op de klippen.
Je kunt van het homohuwelijk denken wat je wilt, zeker is wel dat als zo'n echtpaar besluit kinderen te willen hebben, dat een zeer overdachte keuze is en tevens dat de uitvoering van deze keuze heel wat meer voeten in aarde heeft dan een heterowip!