Vriendschap

Het is lang geleden dat ik Nederland verruild heb voor Frankrijk.
Tijd is relatief, dus is het niet lang geleden, maar het voelt lang.
Lang genoeg om veranderingen te herkennen.
Lang genoeg om vriendschappen te zien oplossen.
Veel vriendschap is langzaam opgelost, verdroogd, verdwenen; alsof hij niet eerder bestond.
Ik beleef dit zonder oordeel of wrok.
Het behoort kennelijk tot de onvermijdelijkheid der dingen.
Vriendschap ontstaat uit gemeenschappelijkheid.
Veel gemeenschappelijks is door mijn vertrek beëindigd, niet meer aanwezig.
De meeste lege plekken zijn ingenomen door goede buren en andere dorpsgenoten, door nieuwe vriendschappen; de meeste ... maar niet alle.
Wanneer verandert een vriend in een vreemdeling?
Wanneer is er bij mij het besef dat een vriend veranderd is in een dood paard waaraan niet meer getrokken moet worden?
Ik constateer dat ik aan het filteren ben.
Nu komen de vriendschappen uit mijn kindertijd duidelijker uit het verleden naar voren.
Dit heeft meer met het ouder worden te maken, dan met mijn vertrek uit Nederland.
Het filteren resulteert in het afschrijven van vriendschappen.
Afschrijven wat er niet meer is.
Wat rest zijn goede herinneringen.
En dan zijn er de momenten, waarin de kinderlijke gewoonte om in snikken uit te barsten vanzelf weer in werking treedt, zij het stilletjes en zonder tranen, en zonder de aanspraak die je als kind kunt maken op troost.