Op de vensterbank stond een onaanzienlijke cactus, niks bijzonders. Maar eenmaal in het jaar produceerde hij één bloem, die gedurende de nacht slechts enkele uren haar schoonheid toonde.
Niet alleen vonden wij die bloem prachtig, maar ook was de kamer gevuld met een heerlijke geur.
De plant ging mee met elke verhuizing en belandde tenslotte in het bejaardentehuis.
Na het overlijden van vader en moeder kwam de cactus bij mij wonen.
Nooit meer toonde hij mij een bloem zoals ik die als kind had gezien.
Voor straf ging de plant zomers buiten wonen en de winters bracht hij noodgedwongen binnen door.
Een plant met een herinnering.
Het is de kracht van die herinnering waardoor ik hem heb laten overleven.
Het was en bleef een lelijk en ondankbaar schepsel.
Nu woont de cactus in Frankrijk.
Eindelijk heeft hij zijn plek gevonden, want vorig jaar schonk hij de eerste bloem na een floristische staking van vijftig jaar.
Dit jaar kondigde de groei van een knop aan dat het weer zover was.
Ik heb de cactus binnen geplaatst onder continue fotobelichting, want ik wilde het opengaan en de bloei in time-lapse-movie vastleggen.
Vannacht nog even gekeken.
Een prachtige bloem was zich aan het openen.
Ook een fotootje gemaakt.
Gelukkig maar, want de filmcamera had de hele tijd in de standby-stand gestaan en van het filmpje is spijtig genoeg niets terecht gekomen..
Ik hoop op een derde bloem, volgend jaar!
1 opmerking:
Een mooie foto en als ik er volgend jaar nog ben....
Prettig weekend, aardige man.
Een reactie posten