Hiermee sluiten we een periode van ruim een maand bezoek af. (Hiermee verklaar ik tevens waarom ik zo weinig tijd heb genomen om te bloggen).
In drie golven hadden we familie over de vloer en soms verlangden we even naar rust.
Nu ons "hotel" geen gasten meer heeft is de stilte overweldigend en dat maakt ook verdrietig.
Als caddy heb ik misschien te weinig aandacht voor het spel en teveel voor de vegetatie.
Nu valt er, door de maaiwoede van de terreinbeheerders, aan de begroeiing van een golfterrein weing spannend te beleven, maar toch waren er uizonderingen.
In Falgos bloeide het bosvogeltje nog enthousiast:
en in Carcassonne, tussen hole veertien en vijftien telde ik meer dan honderd paarse asperge-orchissen op een prachtig beheerd veldje.
Wat blijft zijn dus mooie herinneringen aan veel emotionele dagen . . . . maar het wennen aan de stilte zal nog even duren.
1 opmerking:
Prachtige golffoto en ontroerend hoe je mensen kunt missen.
Een reactie posten