Een bewakingscamera achter de supermarkt, bedoeld om diefstal te ontmoedigen, registreerde nu het stelen van een kind.
Containers, vuilnisbakken, rommel.
Ze loopt van de camera af en van links komt een man die haar pols grijpt en met haar verder loopt.
Ze draait haar gezicht naar hem toe en stelt blijkbaar een vraag.
De man knikt.
Ze lopen door, maar net voor ze achter een schutting verdwijnen, probeert ze zich los te rukken.
Hij houdt haar stevig vast en dan zijn ze uit beeld.
Ze werd gevonden, later, toen het te laat was.
Als een lappenpop met ontbloot onderlijfje.
Weggegooid als een vod.
Als iets dat nutteloos is geworden.
Zo werd ze gevonden.
Volgens de patholoog-anatoom heeft hij haar nog geen zes uur later gedood.
Gezien de verschrikkelijke staat waarin haar lichaam verkeerde, moeten die uren erg lang zijn geweest voor dat kleine meisje.
Ze moeten eindeloos hebben geleken.
Een paar dagen geleden vond ik op zolder een paar kinderschoentjes.
Ze zijn minstens honderd jaar oud.
Ik zal nooit weten wie ze heeft gedragen.
Ze ontroeren mij.
Langzaam vormde zich de hierboven beschreven gedachte.
Dagelijks nieuws, fact of life bijna.
Het leven heeft duistere kanten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten