Een jaar geleden was ik hier voor de geboorte van mijn kleindochter en nu voor haar eerste verjaardag.
Ik verbaas mij erover dat mij nu in Nederland zoveel opvalt.
Zaken die ik waarschijnlijk normaal vond toen ik er woonde, zijn nu geworden tot iets dat extra mijn aandacht krijgt.
Ik ben afkomstig uit een gastvrij gezin.
Ik herinner mij dat iedereen er welkom was en 's avonds was er vaak en veel bezoek.
Degene die vandaag gast was, kon de volgende dag opnieuw worden begroet alsof hij een jaar niet was gezien.
Ik ontmoet deze dagen in Nederland veel oude bekenden en het verschil tussen de Franse en Hollandse etiquette is overweldigend, net zo groot als het temperatuurverschil tussen beide landen op dit moment.
Waarschijnlijk zou de Verloren Zoon in Nederland worden begroet met de woorden: "Heb je je voeten goed geveegd?"
Bijna bij elke ontmoeting denk ik: heb ik iets fout gezegd of gedaan?
Maar het antwoord zit in mijzelf.
Thuis maak ik elk ochtend mijn wandelingetje en koop de croissants voor het ontbijt.
Daarbij ontmoet ik dorpelingen die ook hun dagelijkse brood halen en beleef ik de dagelijkse begroetingrituelen.
Elke buurtgenoot is een uitgebreide begroeting waard. Handen schudden, zoenen, informeren naar gezondheid en thuisfront en tot slot een beetje metereologie en een au-revoir!
Altijd hartelijk en altijd min of meer volgens deze structuur.
Hier in Nederland valt mij de schutterigheid, de afstandelijkheid, de ongeïnteresseerdheid op. Ook de angst voor aanraking, of soms het tegenovergestelde, het overdrevene, extatische, de drie, vier zoenen, een Amerikaanse uitsloverigheid die uit tv-series lijkt gekopieerd.
Het afscheid is vaak helemaal van de zotte: "Nou doehoe..... ja doei doei, doeoeohoei, doehoeg!"
Op zulke momenten mis ik mijn nieuwe thuis heel erg.
Au revoir!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten