Saint Martin

Sintere Maarten is zo koud,

Geef me een turfie of een hout,

Dan kan ik me verwarmen,

Met me blote armen,

En met me blote bene,

Kan ik een centje verdenen.

We lopen weer mee in de jaarlijkse optocht vanaf het gemeentehuis naar het monument voor de gevallenen op het kerkhof. Een jaarlijks ritueel op Armistice, de herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Er zijn jaren geweest dat er naast mevr. L. en ik slechts een paar dorpelingen meeliepen. Maar sinds vorig jaar, honderd jaar na het uitbreken van de Grote Oorlog is de opkomst iets groter geworden. 

Het is warm, zo niet heet voor de tijd van het jaar. Het kwik stijgt snel boven de twintig graden en de zon voelt weer zomers en iedereen is blij als we weer terug in de gemeenteraadszaal zijn en ons kunnen laven aan de aperitief.

Ik noemde zo'n warm najaar altijd een indian summer oftewel un été indien. 
Tijdens de borrel leerde ik dat zo'n warm najaar hier un été de Saint Martin heet.
Nou, dacht ik bij mijzelf, ik ken nog een bedelversje dat wij zongen op Sinte Maarten dat er vanuit ging dat het dan juist koud was!