Bloeiende amandelboom

 Vanmorgen na twee weken op het paard geklommen. Beetje winderig en slechts 12℃, maar dat mocht de pret niet drukken. Zeker niet toen ik de eerste bloeiende amandelboon ontdekte.

Vanmorgen luisterde ik naar een uitzending van OVT op NPO1.  

Het laatste halfuur was geweid aan Cornelia Tendeloo. Zij was de vrouw, die in de Tweede kamer met haar motie aan de basis stond van de afschaffing van de handelingsonbekwaamheid van gehuwde vrouwen en uiteindelijk ook aan het ontslag van gehuwde vrouwen uit overheidsdienst.

Ik was negen jaar oud toen dit plaatsvond en de radio-uitzending zorgde voor scherpe herinneringen aan dat moment. 

Mijn moeder was hoofdonderwijzeres en zij werd ontslagen op de dag dag zij met mijn vader trouwde. Niet alleen verloor zij daarmee haar geliefde baan, maar werd zij door dit huwelijk tevens handelingsonbekwaam verklaard; geen eigen bankrekening meer mogen bezitten, geen verzekering afsluiten, bij scheiding verlies van de kinderen en financieel volkomen afhankelijk van haar man. 

Nu niet meer voor te stellen dat de helft van de getrouwde bevolking (en getrouwd was toen praktisch iedereen) voor 1957 handelingsonbekwaam was.

Mijn ouders hebben als klein protest tegen deze onrechtvaardigheid hun huwelijksdag nooit gevierd of herdacht. Het werd de datum van hun ondertrouw die jaarlijks werd gevierd en de dag van de liefde werd genoemd.

Boeren

 Zullen we het nog steeds niet over boeren hebben?

Waarneming in Düsseldorf

 Merkwaardige waarneming in Düsseldorf; kan haast geen toeval zijn!

Dromerig landschap

 

Vanmorgen in de vroegte op de fiets naar Argeliers. Over de laagten in het landschap lag nog nevel; een dromerig landschap. Zo had het ritje nog nut, want de bakker was gesloten. Zoals elke woensdag. Dom!

Boeren

 Zullen we het vandaag even niet over de boeren hebben?

Tanna

          

Tanna is dood . . .

Le jour de gloire est arrivé

Om twee uur mocht ik samen met mad. L. de tent verlaten.

Even daarvoor hadden wij ons gemeld bij de vaccinatiepost tegenover het ziekenhuis in Narbonne.

De reis erheen voelde een beetje als spijbelen. We hadden een reden om de opgelegde beperking van maximaal 10km van huis te overschrijden en zomaar even de wijde wereld in te gaan.

Corona heeft onze wereld en die van velen, heel klein gemaakt.

Er valt mee te leven maar ik stel mij voor dat het voor de jonge mens voelt alsof je in de gevangenis bent beland.

Wat hebben wij uitgekeken naar dit moment en met plezier ondergingen wij de vaccinatie. 

Dat was om 13:45. 

Ons werd een papiertje overhandigd en moesten daarmee in een tent plaatsnemen

Een kwartier later wij de tent verlaten.

De eerste stap naar het paspoort naar de vrijheid is gezet

Kan niet wachten op de tweede prik!