29 december 2009

Vreemde vogel

Vandaag een bezoekje aan Sète gebracht. Niet in de gelegenheid geweest om het museum van Georges Brassens te bezoeken, dus dat zet ik op het programma voor volgend jaar.
Sète wordt omringd door veel water met daarin weer veel flamingo's. Toen ik de foto maakte had ik niet in de gaten dat het niet enkel flamingo's waren die ik fotografeerde, er bleek ook een aalscholver tussen te staan.
Nou vraag ik mij af, zag ik die hier al eerder?

26 december 2009

Kerstboom

De bladeren van de klimop heb ik bijeen geveegd tot een grote berg en deze verbrand. Het vuur was nogal heftig en ik denk dat het fijnsparretje dit niet prettig vond. Vandaar deze foto,want het is de vraag of het boompje volgend jaar nog als Kerstboom kan fungeren.

25 december 2009

Kerstkalkoen

Ik heb er wat gezien de laatste dagen.
Zo groot als een eenjarig kind.
En dan moeten ze thuis nog gevuld worden.
Hoe zouden die kalkoenen ons zien?

24 december 2009

Nachtmis

Voor een nachtmis moet je hier naar de grote stad. Op het platteland hollen de pastoors zoveel verschillende kerken af, dat ze rond elf uur uitgeput onder de wol kruipen. Althans die indruk heb ik gekregen.
Om negen uur zat ik in een overvolle kerk in Bize. De pastoor kwam op de laatste minuut binnengehold en kon even uitblazen tijdens de eerste gezangen en het kinderspel. De halve jeugd van Bize was uitgedost als herder en een paar engeltjes.
Na de lezing van Lucas was de pastoor er weer helemaal bij. Hij pakte flink uit over de aandacht voor de foie gras en het gebrek aan saamhorigheid in de samenleving.
Ik lees momenteel mijn sinterklaascadeau: Godenslaap van Erwin Mortier. Ik weet niet waarom, maar tijdens de preek kon ik het volgende fragment uit dit boek niet uit mijn gedachten zetten:
"Het leven is simpel. Ik heb er geen dure woorden voor nodig. Het is de vaat doen. Een mens maakt borden vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg, haalt ze weer uit de kast, maakt ze vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg en haalt ze weer uit de kast, en op een dag valt de hele stapel uit je handen."

Ouwe communist

Tijdens mijn studie aan de Bosbouwschool in Arnhem was ik lid van werkgroep Anders. We wonden ons op over de bezetting en uitbuiting van Angola door Portugal, de leegstand van kantoorpanden in een tijd van woningnood en de nucleaire bewapening. Terugdenkend geloof ik dat we ons in werkelijkheid meer druk maakten over de jurering van de bierestafette in de studentensoos dan over al dat wereldleed.
Achter het raam van mijn appartement in Klarendal pronkte een affiche van de CPN met daarop de kop van Marcus Bakker. Het hoorde een beetje bij het milieu waarin ik toen verkeerde, zo'n affiche was bon ton. Ik heb toen echter niet op de CPN gestemd, want tijdens de aanloop naar de verkiezingen presenteerde ik voor maatschappijleer een werkstuk over een aantal politieke partijen. Zo ontdekte ik dat die sexy Marcus (ja de meiden op school noemden hem een lekker ding) een communist was van het oude stalinistische type. Het neerslaan van de studentendemonstraties in Poznan, de bezetting van Hongarije door de Sovjetunie hadden zijn instemming en hij heeft nimmer afstand van zijn meningen genomen.
Marcus was ook de auteur van “De CPN in oorlogstijd” dat de directe aanleiding werd tot het royement van o.a. Gerben Wagenaar en Henk Gortzak.
Dankzij ons democratische systeem verwierf hij een plaats in de Tweede Kamer. Gelukkig bleef de CPN een splinterpartij, want eenmaal aan de macht zou Marcus, als bewonderaar van het Sovjetsysteem, allereerst een einde aan de democratie hebben gemaakt.
Vandaag is Marcus overleden en is nu geschiedenis geworden. Ik hoop dat hij in zijn laatste dagen nog het winterse landschap heeft gezien dat hem even kon herinneren aan de zegeningen van de Goelagarchipel.
Over de doden niets dan goeds. Ik neem aan dat Marcus een goed echtgenoot, vader en opa is geweest dus niets dan goeds daarover. Dit geldt niet voor de publieke figuur Marcus Bakker, daarover weinig goeds.
Bij de verkiezingen van 1986 behaalden de communisten geen zetel meer en voor het eerst sinds 1918 zat er geen communistische partij in de Tweede Kamer.
Dat er in het parlementsgebouw een Marcus Bakker-zaal bestaat vind ik volslagen idioot!

22 december 2009

Kikker

In het wijwatervat in de kerk Saint Paul van Narbonne woont een kikker.
Wellicht heeft het een betekenis, maar ik stel mij voor dat het een geintje van de beeldhouwer is geweest. Ik zal het eens nazoeken.

21 december 2009

Joie de vivre

De dagen zijn in Zuid-Frankrijk beduidend minder donker dan in Holland.
Door het verschil in breedtegraad staat de zon hier nu bijna anderhalf uurlanger boven de horizon en het weer is zo vriendelijk elke dag zonnig te zijn. Telkens kan ik mij verbazen dat een sombere dag plotseling omslaat in een stralende zonnigheid!
Maar niet enkel het licht montert mij op ... ook het waarnemen van het joie de vivre stemt mij vrolijk. Overal staan kraampjes met oesters en de folders van de winkels overschreeuwen elkaar met de aanbiedingen van ganzenlever, de etalages staan stampvol luxe heerlijkheden en wie het niet kan betalen kan er zich aan verlekkeren.

18 december 2009

Invention intellectuelle

Het is al weer jaren geleden dat ik op weg naar het zuiden in de auto naar een radio-uitzending over kerncentrales luisterde. Frankrijk is een van de weinige Europese landen die het grootste deel van zijn energiebehoefte dekt met stroom die met behulp van kerncentrales wordt opgewekt.
In de uitzending werd over deze centrales gesproken: "C'est une vrai invention intellectuelle!"
Wat hebben we hierom moeten lachen, zoiets verzin je niet.
De uitdrukking ben ik blijven gebruiken voor allerlei gadgets die op mijn pad kwamen.
Nu heb ik echter een gadget van Sinterklaas gekregen die werkelijk de titel invention intellectuelle verdient.
Het betreft een GPS-tracker van Sony.
Als ik uit wandelen ga zet ik hem aan, stop hem in m'n zak en vervolgens vergeet ik hem. Onderweg neem ik foto's op verschillende plaatsen. Aan het eind van het uitje stop ik het geheugenkaartje in de GPS-tracker (wat een woord!) en nu worden de lengte- en breedtegraden van de posities waar de diverse foto's werden opgenomen toegevoegd aan de mega-data van de foto's.
Nadat ik deze foto's op mijn PC laad, verschijnen ze tezamen met een kaartje van Google Earth op het scherm. Echt iets voor mij. Soms stop ik met foto's archiveren omdat ik totaal niet meer weet waar ik de opnames heb gemaakt.
Maar met dit apparaat......verbluffend!

17 december 2009

Jarige

Vandaag is Tanna 1 jaar oud geworden.
De derde Tanna in een rij, maar wel een heel aparte. Ze is immers de opvolger van DE Tanna en dan kun je het niet gauw goed doen. Ik zal haar wat meer de ruimte in mijzelf moeten geven en haar meer moeten zien als een hondje dat verschrikkelijk haar best doet er iets van te maken.
Ik hoop voor haar dat het een oud en tevreden teefje mag worden.

16 december 2009

In de kou

Ik vind het elke keer weer vreemd, als ik de deur van mijn huis in Zuid-Frankrijk open. De dag daarvoor heb ik de deur van mijn "thuis" achter mij dichtgetrokken en een dag later doe ik 1400 km verderop de deur van mijn "thuis" open.
Het is altijd op beide plekken echt thuiskomen.
Enfin, de thuiskomst was deze keer toch wat koeler dan anders.
Nadat ik de oliekachel had aangestoken, begon deze al snel kuren te vertonen.
Dit was het begin van enorm veel gesleutel,kou en overlast.
In Béziers kocht ik bij de Emmaüs een kopie van mijn kachel en hieruit heb ik de carburateur gesloopt en in mijn kachel geplaatst. Dat leek te werken, althans een aantal dagen. Nadat ik de brandketel had schoongemaakt brandde de kachel als een waanzinnige en voor ik het in de gaten had stond de kachel te loeien te midden van een grote plas olie en dit alles werd begeleid door het brandalarm dat bovenin het trappenhuis afging.
Alles is uiteindelijk opgelost en ik mag mij nu specialist in Toby-carburateurs noemen. Inmiddels ken ik elk onderdeeltje tot op de tiende millimeter en kan ik het apparaat met een blinddoek in elkaar zetten.
Het zal dagen duren tot mijn handen niet meer naar dieselolie ruiken.
Overigens, ik vind Toby meer een naam voor een terriër-achtige reu!

15 december 2009

Inbuiken

Onderweg kwam ik met mevrouw Linde aan de praat over het avondeten.
Waar en wat kan een belangwekkende discussie opleveren met een vaak verrassende uitkomst.
In harmonie werd besloten naar les Grands Buffets te gaan. Omdat de reis vlot verliep dreigden we te vroeg aldaar te arriveren en zo reden we vanaf Lodève met een rustig gangetje naar onze eindbestemming.
We overeten ons altijd een beetje in LGB en daarom maken we na afloop altijd een wandelingetje om uit te buiken. Omdat we nu vroeg in Narbonne arriveerden zijn we gaan "inbuiken", althans dat is de naam die we gaven aan een wandelingetje voor het eten.
Zo liepen we dus 's avonds langs het Canal de la Robine in Narbonne en met hongerige magen bewonderden we de kerstversiering.

Beste wensen

14 december 2009

Sneeuwvakantie?

Gisteren uit een grijzig Nederland vertrokken naar een hopelijk zonnig Zuid-Frankrijk. Na in de buurt van Orleans overnacht te hebben, omhoog de Franse hoogvlakte op.
Terwijl ik omhoog reed nam de nevel toe en de temperatuur af. Dit resulteerde in een prachtige rijp, met naalden van wel bijna tien centimeter lang. Als ik nu ergens geen trek in had, was het wel een sneeuwvakantie, maar ik vond het prachtig. Steeds langzamer rijdend maakte ik er opnamen van, niet in de wetenschap dat het in Nederland de volgende dagen geweldig zou gaan winteren.

11 december 2009

Kerstverlichting

Het zal omstreeks deze tijd geweest zijn dat thuis de kerstboom in huis kwam. Versierd met zilverkleurige slingers, ballen en vooral zilveren vogeltjes met prachtige glazen staartjes, die trilden als je de kamer binnen kwam. En er waren natuurlijk kaarsjes. De boom stond in de voorkamer, daar bleef 'ie mooi fris, want daar werd het minst gestookt. Pas echt mooi werd de boom pas op kerstavond, als de kaarsjes voor het eerst werden aangestoken.
Wat een contrast met nu. In sommige straten lijkt het wel of de zon opkomt als de avond valt. Dan gaat de stekker van de buitenverlichting in het stopcontact en baden hele straten in het licht van een overdadige kerstverlichting.
Daar zouden ze het in Kopenhagen ook even over kunnen hebben.

8 december 2009

Hil Bottema

Een paar dagen geleden gebruikte ik de postzegel van vier cent als illustratie bij een blog over sinterklaas.
De ontwerpster van deze postzegel is Hil Bottema (1913-1968).
Als kind woonde ik vlakbij de ingang van het Nederlands Openluchtmuseum.
Voor mij, zoals voor zoveel buurtkinderen, was het museumterrein een geweldige speeltuin, waar je bijna dagelijks kwam.
Overdag om rond te dwalen en op de meest spannende plekken verstoppertje te spelen, 's avond om watervlooien te vangen in de sloot voor de West-Friese boerderij of in Giethoorn. Als er geen vriendjes in de buurt waren, nam altijd wel een suppoost de tijd om met je te keuvelen.
Het zal op een woensdagmiddag geweest zijn dat ik op het museumterrein Hil Bottema ontmoette.
Deze ontmoeting mondde uit in een tien jaar durende vriendschap. Hil had direct in de gaten dat ik talent voor tekenen had en zij enthousiasmeerde mij hiervoor en gaf mij scholing, waardoor ik mij in veel verschillende technieken leerde uitdrukken.
Op haar buitenlandse reizen maakte zij veel geluidsopnames van volksliedjes. Bij haar thuis liet zij mij deze horen. Ik herinner mij de wilde Bretonse liedjes nog goed die zij met haar "Uher" had opgenomen.
Hil was ook een verdienstelijk knipster, zoals de kinderpostzegels van 1961 aantonen. Zij ontdekte het talent van Jantje de Jong, die op verzoek van Hil haar werk ging signeren met Jantje III.
Aan het begin van de zomer van 1968 ontmoette ik haar bovenaan de Cattepoelseweg. "Kom je nog eens langs", vroeg zij mij. Ik beloofde dat te doen. Het was voor het laatst dat ik haar zag. Een maand nadat ik twintig werd stierf Hillegonda Bottema op 29 augustus 1968 aan de gevreesde ziekte.
Soms kom ik nog langs haar woning, waaraan een tegeltableau van haar hand de naam van het huis "De Dennen" weergeeft.
Op internet keek ik even of zij daarop nog wordt vermeld.
Het Fries Grafisch Museum is haar gelukkig niet vergeten, maar als je op de site van het NOM haar naam invoert, blijkt zij daar vergeten: schande!

7 december 2009

Vergaderen

Hoeveel vergaderingen heb ik al genotuleerd?
Het moeten er vele honderden zijn.
Telkens, tijdens het notuleren, als er een nieuw onderwerp aan de orde komt en de eerste spreker hierover een reactie geeft, noteer ik deze. Vervolgens volgt er meestal een discussie en worden er uitvoerig meningen geventileerd.
Na een kwartier herlees ik nog eens wat ik heb opgeschreven; het blijkt een juiste weergave van alles wat er vervolgens werd gezegd.
Mannen zijn net reuen, tegen elke boom moeten ze opnieuw een plasje over hun voorganger plegen.
Ik concludeer dus dat vergaderen uiteindelijk niets anders is dan veel gezeik!

5 december 2009

Sinterklaas

De winkelier keek omhoog naar de regen
En zag de sombere luchten.
Die deden hem verzuchten:
Sinterklaas valt dit jaar zeker tegen!

Maar hier in huis zal hij vanavond komen,
Gebukt onder een materiële last.
Want van de crisis heeft hij niets vernomen,
Zijn Peseta's bleken waardevast!
En het zijn die cynische gedichten
Waardoor elk pakje wordt begeleid,
Die ons wel wijzer maken, maar vooral blij
Omdat we aan het eind van de avond kunnen roepen: "Goddank het is voorbij!"