31 december 2010

Oudejaarsdag

Met het einde van 2010 nemen veel zaken een einde en sommige zaken lopen gewoon door; daar heeft de tijd geen vat op.
Toch maken we met z'n allen een hoop heisa van de jaarwisseling, al was het alleen maar met het vestigen van een nieuw record met de hoeveelheid buskruit die we het milieu inblazen.
Voor mij staat het afsluiten van dit jaar vooral in het teken van het nieuwe jaar; een  nieuw jaar waarin de toekomst een heden gaat worden, een jaar met grote persoonlijke veranderingen.
Maar er is nog iets.
Van vrienden, die hun stekje in Zuid-Frankrijk opgaven, kreeg ik als afscheidscadeau een Noorse trilogie, geschreven door Herbjørg Wassmo.
Bij een Scandinavische trilogie moet ik direct denken aan Sigrid Undsed met haar romans over donkere wouden waarin vrouwen staande kinderen krijgen.
Dus met enige scepsis begon ik met het boek Dina, gevolgd door het boek Benjamin.
Ik heb de boeken nooit mee naar Nederland genomen, maar consequent in Frankrijk gelezen. Dat had tot gevolg dat er soms lange pauzes zaten tussen diverse hoofdstukken.
Kort en goed, vandaag, de laatste dag van het jaar heb ik het boek Karna uitgelezen en 2010 betekent voor mij dus ook een afscheid van het barre noorden van Noorwegen, van Reinsnes.
Ik heb ervan genoten en veel van geleerd; geweldige literatuur.
Ik kan het iedereen aanraden; doe er een jaar over, bijvoorbeeld 2011!
En Hanneke......, heel erg bedankt!

30 december 2010

Laatste wandeling

Aan elke wandeling komt een einde.
Na elke wandeling kom je thuis.
Ik kijk naar mevrouw L. zoals zij vandaag voor mij door de velden haar weg gevonden heeft..
Zou zij ook de passen tellen die we nog gaan, voor we de lange autorit huiswaarts gaan maken?
Vast wel.
Ik druk op de ontspanner en hol achter haar aan.
Stil en vervuld van weemoed lopen we huiswaarts met de wetenschap dat het heerlijke dagen waren!

28 december 2010

Vreemd licht

Het wordt een beetje een herhaling van een herhaling, toch is het tegenovergestelde het geval.
Elke dag buiten brengt ons op nieuwe en niet eerder bezochte plekken dicht bij huis.
Dat verbaast ons zelf, omdat we hier immers al zeventien jaren komen en alles al zouden moeten kennen.
Is het dat vreemde, heldere licht dat we in Nederland alleen zien als het vijftien graden vriest?
Misschien wel, maar op een dag als vandaag was er niet alleen dat licht, maar de zon gaf al zoveel warmte dat we kinderen met ontbloot bovenlijf zagen fietsen en de vogels al even hun lied voor de lente oefenden.
We konden maar geen genoeg van het wandelen krijgen en liepen tot in de schemering nog langs het Canal du Midi.
Het bleef bladstil en het water was als een spiegel.
Ik hoop dat mijn vaarwater volgend jaar net zo rustig zal zijn!

27 december 2010

Stappen

Een licht ontbijt en in de plaats van te gaan lunchen zijn we eens flink gaan stappen.
We zwierven langs de binnenmeren ten zuiden van Narbonne.
Een prachtige wandeling bij windstil weer, een heerlijke zon en heerlijke vergezichten op een eindeloze keten van besneeuwde toppen van de Pyreneeën. 
Dichterbij was de blik op het vissersdorp Bages en nog dichterbij de fouragerende flamingo's.

Vraag 79

26 december 2010

Moeiteloos

Vroeger vond ik het een verschrikking om lang aan tafel te zitten.
In de familie van mevrouw L. had men daarin grote routine. Ik daarentegen kwam uit een gezin waarin je het eten niet in vijf minuten, maar in drie minuten probeerde te verorberen want dat werd opgevat als een compliment: dus hoe sneller eten, hoe beter.
Inmiddels ben ik behoorlijk afgericht en aangepast.
Vandaag vierden we de Tweede Kerstdag met Franse buurtgenoten.
Verschrikkelijk aardige mensen, maar wel zeer direct. De oudste tafelgenoot was vijfentachtig jaar en at voor de tweede keer van zijn leven bij "vreemden".
Het voorgerecht ging erin als koek, de haas was uit de kunst, dat je rode kool ook kon koken was volkomen nieuw voor hen, maar werd zeer smakelijk gevonden, de wijnen goed in balans met de gangen, de kazen waren juist gekozen en de appeltaart ging helemaal op.
Ik zat vijf uren aan tafel....m-o-e-i-t-e-l-o-o-s!

Sneeuwkettingen

De zon schijnt  en af en toe veeg ik de gevallen bladeren bijeen, maar het gesprek gaat over sneeuw
De Meteo op televisie heeft de smaak van de winter goed te pakken. Of beter gezegd, de winter heeft het journaal in z'n greep.
"Degenen die richting Elzas gaan reizen doen er verstandig aan om sneeuwkettingen mee te nemen", werd omgeroepen.
Volgende week rijden wij ook naar de Elzas en een gewaarschuwd persoon telt voor twee.
Ik heb al van die kettingen, immers vanaf oktober tot april kan het voorkomen dat bepaalde wegen in de Pyreneeën enkel toegankelijk zijn wanneere je sneeuwkettingen aan boord hebt.
Ik vond ze terug in de garage en voor het eerst maakte ik de koffer open.
Dat zag er toch al weer heel anders uit dan de kettingen die ik op m'n lelijke eenden heb versleten. Tijdens mijn werktijd in Zwitserland had ik zoveel routine in het verwisselen van kettingen dat ik het op het laatst in het donker zonder licht klaarspeelde.
Na het bestuderen van de plaatjes van de gebruiksaanwijzing m'n auto naar binnen gereden om te oefenen.
Het was een fluitje van een cent, dat gaat weer heel wat makkelijker dan vroeger!
De sneeuwgekte heeft dus voor elkaar gekregen dat zelfs ik mij heb geprepareerd op wat mogelijk gaat komen, nu maar hopen dat de sneeuw in een dik pakket blijft liggen!

Vraag 78

24 december 2010

Joyeuses Fêtes

Vanavond is het Kerstavond en zal er geen plekje onbezet blijven in de kerk, waar anders tijdens de zondagse mis ongeveer zes mensen aanwezig zijn.
Het is het onderdeel van een ritueel geworden, waarvan ook het grote gezamenlijke kerstdiner, met zijn stress als entrée, de rijke cadeaux, die chagrijnige kinderen oplevert, de kleine ruzie's, veroorzaakt overmatig drankgebruik, de crise de foie, ontstaan is door teveel oesters en ganzenlever.....wie het goed heeft heeft het best met Kerst.
Er zullen ook veel mensen zijn die deze dagen haten, die hopen dat ze snel voorbij zullen zijn.
Wie het niet best heeft, heeft het vaak slechter met Kerst.
Enfin, toch allemaal fijne feestdagen toegewenst!

22 december 2010

Kersthaas

Het is hier lastig, als je niet zelf door de velden zwerft turend over de korrel van een jachtgeweer, om een kersthaas te bemachtigen.
Je moet daarvoor bij een jager zijn. Een paar jaar geleden kon ik er een kopen, niet ontweid en stijf bevroren, voor vijftig euro. Nou mag een haas wat kosten, maar zo'n vermogen voor een diepvries-do-it-yourself-haas was mij wel iets te gortig; dat vroeg om een " Non, merci!".
Deze keer heb ik dus haas meegenomen uit Nederland en of de duvel met hazen speelt, dat had ik niet hoeven doen!
Al op de eerste dag van aankomst kreeg ik van de buurvrouw te horen dat haar schoonzoon speciaal voor ons (!) een haas had geschoten. Ook de buren gooien het wild in z'n geheel de diepvries in, zeker een lokaal gebruik, maar een ontzettend attent gebaar.
Enfin, de haas heeft  een paar dagen in de keuken mogen rondkijken en inmiddels zwemt hij, opgedeeld in onderdelen, door een marinade van Madiran en Minervois.  
Iedereen kan dus aanschuiven; haas genoeg!

21 december 2010

Banyuls

 
Volgens de meteo vandaag een regenachtige dag, maar volgens mij zou het zuiden van de Côte Vermeille in het zonnetje blijven.
Een goede aanleiding om daar te gaan lunchen.
Mijn voorspelling bleek juist. We genoten van een heldere Canigou, met sneeuw bedekt en wat later, over de Spaanse grens van een uitgebreid buffet.
Via de Spaanse kust terug naar Frankrijk.
We besloten  wat te gaan drinken in Banyuls.
Een sentimental-journey. Het laatst dat we hier reden was met ons, toen kleine, dochtertje.
Tja, de tijd vliegt. Zo dicht bij oud en nieuw ontstaat altijd weer ruimte voor herinneringen.
Banyuls was prachtig. Steegjes ontdaan van het jaren zestig asphalt en nu weer bestraat. Veel huizen opgeknapt en de kerk gerestaureerd, gelukkig allemaal niet te overdadig.
Mij viel op dat er inmiddels heel wat wijngaardjes verlaten bij liggen. Hier is de wijnbouw nog volledig handwerk en ook de oogst valt niet te mechaniseren; alle druiven moeten nog op de rug naar beneden gedragen worden. Dat maakt de wijnen van Collioure en Banyuls duur en daardoor deels onverkoopbaar.
Bij thuiskomst bleek dat er één mm regen was gevallen: niet echt een reden om naar Spanje te gaan!

Abbaye de Fontcaude

In de buurt van mijn vorige woonplaats in Frankrijk staat de abdij van Fontfroide, een beroemd klooster dat een behoorlijke touristische trekpleister is.
Eergisteren, tijdens een rondritje in de wereld rond St.Chinian zagen mevrouw L. en ik een richtingbord dat naar de abdij van Fontcaude verwees en nieuwsgierig geworden lieten we ons verwijzen.
De abdij uit de XIIde eeuw bleek een behoorlijk ruïneus geval dat ik daardoor meer charme dan het opgepoetste Fontfroide vond hebben, want het gevaar van teveel restaureren is, dat het overgaat in fantaseren.
(Fontcaude verwijst naar een warme bron, zoals Fontfroide dat uiteraard naar een koude doet).
En tot mijn grote verrassing bleek hij nog te bezichtigen ook.
Een half kerkschip, een kloostergang met nog maar een boogje, een oliemolentje en een museumpje waar vooral beeldfragmenten werden tentoongesteld die tijdens het graafwerk voor de restauratie te voorschijn waren gekomen. Omdat de klokken in de twaalfde eeuw ter plekke werden gegoten was er mooi, fijn beeldhouwwerk van de contramallen.
Een paardenkopje van slechts drie centimeter vertederde mij.
In alle opzichten een ontdekking op slechts een kwartier van huis.

20 december 2010

Kerstgekte


Ze buitelen haast over elkaar in de supermarkten.
Met achteloze gebaren worden de immense winkelwagens gevuld met geglaceerde kastanjes, ganzenlever, champagnes, gevulde patrijzen , dozen oesters, lange vingers en elektronisch speelgoed.
Na geduldig in lange rijen voor de kassa's te hebben doorgebracht worden de winkelwagentjes op de band voor de kassa geleegd en direct opnieuw volgepakt (wat is afrekenen toch een stomme bezigheid) en richting parkeerplaats geduwd. Daar wordt de bagageruimte volgepropt met al die kerstinkopen en op naar de volgende winkel voor de goede jurk, de juiste schoenen.
Wat een genot dit alles te mogen aanschouwen.
Mevrouw L. en ik kuierden door Narbonne en genoten van de hitsigheid die het inkopend publiek in deze tijd uitstraalt.
We genoten van de steeds rijker geworden versiering van de binnenstad en we genoten van de koffie op het plein.
Heerlijk niet mee te hoeven doen met al deze gekte!

19 december 2010

Bidsprinkhaan

Hoewel dit het seizoen is van tegen het raam tikkende roodborstjes, zat hier een bidsprinkhaan (Mantis religiosa) tegen het raam. Zijn eventuele tikken is duidelijk niet gehoord want hij was meer dan verkleumd. Hij had zichzelf opgezet en als museumstukje heeft hij daar waarschijnlijk al vele weken zitten wachten tot hij door mij werd gevonden.

Vraag 76

18 december 2010

Garagedeuren

De garagedeuren zijn aan de onderzijde een beetje vermolmd, een beetje versleten. Dat ziet er niet alleen armetierig uit, maar ze gaan daardoor ook lastig open en dicht.
Ik ging dus informeren of er nieuwe deuren geleverd konden worden. Daaarvoor moet je bij Lapeyre zijn, daar komen de deuren vandaan.
Nieuwe deuren geen probleem, maar alleen te leveren als volkomen complete set, dus met sloten, geleiderails en wieltjes, scharnieren etc.
Ik probeerde de verkoper er van te overtuigen dat het mij enkel om de houten deuren te doen was. Als de banden van een auto versleten zijn, dan koop je toch ook geen nieuwe auto, maar vervang je alleen wat versleten is: namelijk de banden! De bediende was hiervan niet erg onder de indruk, het betrof hier immers geen auto, maar de deuren voor de slaapkamer van de auto.
Tegen zoveel intelligentie kon ik niet op. Met een brochure en een prijsopgave keerde ik teleugesteld naar huis.
Iemand uit het dorp kende een goede timmerman, die zou het wel fiksen.
De timmerman kwam. Ja, hij zag er wel brood in. Wel moest dan alles vervangen worden. De timmerman bleek niets meer dan een loopjongen van Lapeyre te zijn.
Ik heb de maten van de deuren opgemeten en voor mijn dorpssmid in Nederland een tekeningetje gemaakt. Hij leverde mij het gevraagde en praktisch zonder moeite heb ik nu de deuren kunnen repareren en alles werkt weer prima.
Daar heb ik nou zo'n plezier van.
Het gaat er niet om dat ik de deuren nu voor een fractie van de offerte heb kunnen repareren, maar vooal omdat ik die onnodige hoeveelheid extra materiaal, die ik bij de nieuwe deuren had moeten kopen en vervolgens als oud ijzer weg had kunnen doen, nu heb uitgespaard.
Wat mij wel blijft storen is dat de wegwerpmaatschappij al tot het niveau is gestegen dat je niet meer enkel een paar houten deuren ter vervanging kunt kopen, bah!

17 december 2010

Wandeling

Na het diner van gisteren moest heel wat afgelopen worden, zelfs het ontbijt heb ik overgeslagen.
Alle dagen zon, dus alle dagen volop gelegenheid om me te blijven verbazen over het heldere licht en dus helemaal geen straf om flinke wandelingen te maken.
Het licht is van een soort dat in Nederland schijnt als het tien graden vriest.
Spreeuwen vliegen met vele duizenden in formaties alsof het scholen vissen zijn.
Soms een piepje van een puttertje of een keepje en verder stilte.
Stilte is in deze tijd een kostbaar iets. Altijd razen er auto's in de verte of komt een vliegtuig over.
Niet hier. Getik van een hamer veroorzaakt door een arbeider in de wijngaard die de stokken recht slaat, zacht geknetter van brandend snoeihout.
Zo komt m'n hoofd tot rust.

Vraag 75

16 december 2010

Trouw

Het was vanmiddag een generatie geleden dat mevrouw L . en ik met elkaar trouwden.
Buiten bloeien in ons tuintje nog twee rozen. Twee rozen, samen de winter in..... is dat geen mooie gelijkenis?
We hebben vandaag uitvoerig over de jaren die we samen optrokken gesproken.
Zo weinig downs en zovele ups, we lijken wel zondagskinderen!
We vergeleken hoe we er toen voor stonden met nu; mevrouw L. sprak de gedenkwaardige woorden: "Wij hebben het toch maar een eind geschopt!"
Inmiddels zijn we opgedoft en gaan we ons laten verwennen in een ons goed bekend restaurant.
We zullen dan alle hoogtepunten nog eens beklinken!

Ver van huis is relatief

Ik raakte het schermpje van de GPS aan en toen verscheen er een overzicht van de reis naar Montouliers met informatie over de reis. Het vertelt mij dat ik knap rustig heb gereden. Het vertelt niet dat we in Orléans hebben overnacht en dat mevrouw L. daar voor het eerst van haar leven een hondshaai at. Wat ik wel kan vertellen is dat dit tevens haar laatste hondshaai was!

15 december 2010

Deurbel

In Clermont-Fd viel mijn blik op een reeks deurbellen.
Het was in de binnenstad, huizen van zwarte lavasteen.
Wonen hier studenten of gezinnen?
Is er dagelijks oorlog of heerst achter deze deur enkel harmonie?
Bloeit er een liefde tussen twee deurbellen?
Deze vragen stel ik heel even en zullen nooit beantwoord worden,
of ik zou moeten aanbellen en er zijn immers belknopjes voldoende.
Een andere keer wellicht.

14 december 2010

Patience


Als je maar geduld hebt dan bereik je nog eens wat.
Afgelopen zomer begon ik met de uitdaging om mijn Palm te verslaan met twee-nul.
Nu 12.000 partijtjes verder weet ik dat dit bijna onmogelijk is.
Maar ik ben ver gekomen, uiteindelijk ben ik gestopt bij twee-een.
Ik ga maar niet uitrekenen hoeveel uur dit heeft gekost. Maar is het belangrijk te weten hoeveel tijd een mens in zijn leven onnuttig noemt. Tijd die later misschien de meest nuttig bestede uren blijken te zijn geweest.
Enfin, zoals al eerder gezegd, ledigheid heeft ook z'n voordelen.
(Dit lijkt wel een Cruijff-filosofietje).

12 december 2010

Vertrek

Voor de zoveelste keer bepakt en bezakt naar het zuiden.
Bij elke keer, dat we nu naar ons huis in Frankrijk reizen, besef ik mij dat deze rit voor de laatste maal gemaakt wordt.
Zo maken we nu voor de laatste keer deze reis in de Kersttijd.
Dat zal strakjes ook zo in het voorjaar zijn, dan immers de laatste rit voor de zomervakantie en volgt de enkele reis!
Laat ik vooral niet uitspreken dat we altijd veilg heen en weer zijn gereden!

11 december 2010

Even shoppen

Ik kwam ook nog even in de Bijenkorf.
Op de afdeling met servies en keukenspullen liepen twee dames vrolijk kakelend rond.
"Oh kind moet je eens kijken, enig. Koop ik!"
"Doen. Want het is me toch een beetje leuk, echt wel!"
"En wat dacht je hiervan, zou dat er bij passen?"
"Ook doen. Past wel niet maar dan gaat het aan de kersttafel tenminste ergens over. Alhoewel, of er iemand is die dat opmerkt, na de eerste gang zijn de meesten toch al teut."
"Nou ja, teut, dat woord heb ik lang niet gehoord, echt gezellig."
"Jezus...druk bij de Nespresso zeg. Wil jij voor mij even in de rij, koop maar zo'n discoveryboxje, kost nog geen honderd eurootjes. Ben ik even naar de plee!"
Deze discussie ging gepaard met voor vele, vele honderden euro's aan aankopen. Ik hoefde niets af te luisteren, want het volume van de gesprekken was ingesteld op meegenieten.
Op de roltrap kwam ik ze weer tegen.
"Moe?"
"Ben je mal, ik begin pas warm te lopen."
"Weet je wat. We pleuren de spullen in mijn autootje, doen we een leuk lunchje en dan weer een rondje Bijenkorf."
"Ja, gezellig, gezellig, gezellig. En daarna nog wat boetiekjes afstropen in de Bakkerstraat!"
Ik kwam helemaal blij de winkel uit.
Zo zie je maar, geluk is toch te koop!

10 december 2010

Weer een vlekje

Niet alles laat zich direct verklaren.
Soms vind ik in de sneeuw een plasje, echter zonder enige prenten er naast. Dus geen vos of hond.
Een kabouter op sneeuwschoenen, een polaire kolibri of een incontinent engeltje>
Ook wel leuk dat er altijd vragen blijven.

9 december 2010

Niets doen

Niet echt uitnodigend om met dit weer even te gaan niksen in de vrieskou.
Toch stemde de mededeling op deze bank mij tot nadenken.
Wat zijn wij toch een verschrikkelijk doenig volk.
"De wereld gaat aan vlijt ten onder" is een boek van Max Dendermonde waarvan ik mij enkel nog de titel herinner. Heel Nederland gaat continu op de schop en wordt elke tien jaar herbouwd.
Het valt mij steeds meer op hoe gestrest de samenleving is geworden.
"Wordt het niets eens tijd dat je van baan veranderd?" is een veel gestelde vraag.
Steeds meer prikkels, steeds meer hollen en vliegen.
Even zitten.
Even nadenken of proberen helemaal niet te denken.
Je kunt niet veel fouten maken als je dat doet.
Als het weer wat uitnodigender is zal ik toch nog eens naar deze bank wandelen!

8 december 2010

Icoon

Ik kom zo vaak in het museum op de Hoge Veluwe, ik ken er praktisch elk schilderij.
Dit schilderij van Bart van der Leck werd gemaakt in 1921.
Het hing nu niet op zijn gebruikelijke plaats, maar op de speciale tentoonstelling over het leven van mevrouw Kröller. Zij heeft het zelf aangekocht.
Ik heb lang naar deze moeder met kind staan kijken en ontdekte dat ik het nu voor het eerst echt bekeek.
Kijken kost tijd en dat nam ik nu. Kijken doet zien.
Een icoon van deze tijd.

7 december 2010

Vrienden

MEEZINGEN
Pom pom-pom, pom pom-pom (ping) (repeat)
(A Capella)
Friends sing together
La La La La
Friends do things together
La La La La
Friends laugh together
Ha Ha Ha Ha
Friends make graphs together
La La La La

Friends help you when you're in danger
Friends are people who are not strangers
Friends help you shift into a new place
Tell you if you've got food on you're face

Friends are the ones, on who you can depend
He's my friend, He's not my friend
Friends are the ones who are there at the end
He's my friend, They're not my friends

If you trip over I'll catch you're fall
If you break my dick, I won't break you're balls
If you get drunk and vomit on me
I'll make sure you get home safely

If you cross the road and a drunk struck you
And scrape you up and reconstruct you
I'll cheer you up if you're depressed
If you get murdered I'll avenge you're death

Friends walk together
La La La La
Pop and lock together
(Zzi zzu Zzi Zzu)

Me and him together
La La La La
Me and Jim forever

Friends go jogging at the track
Friends borrow money never pay It back
Friends do not let friends do crack
Friends go out and grab a snack
Friends drink beer in the sun
Unlike girlfriends they don't mind if you have more than one
Friends tell you when you're flys undone

My Uncle John had a special friend
They dressed a like, his name was Ben
I've never seen two friends like them
They we're very very friendly men

La La La La
Friends, Friends, Friends
La La La La
Friends, Friends, Friends, Friends
La La La La
Friends, Friends, Friends, Friends
La La La La
Friends
La La La La

Vlekje

Een paars vlekje in de sneeuw deed mij stoppen.
Even was ik verbaasd: "Wat is dit nou?"
Het antwoord stond erbij.
Tijdens de dooi vlak boven de sneeuw was ook een bevroren bosbes ontdooid. De vorst heeft veroorzaakt dat ijsnaalden de celwanden lek maakten en een paar druppels sap zijn voldoende voor zo'n paars vlekje.
Leuk dat ik buiten altijd weer iets te zien krijgt dat nieuw voor mij is!

6 december 2010

Verbleker

Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.

J.C. Bloem kwalificeerde de Nederlandse natuur niet als overweldigend.
Waarschijnlijk knielt staatssecretaris Henk Bleker elke avond voor zijn bedje en reciteert hij dit couplet en sluit het af met een welgemeend amen.
Telkens als ik Bleker zie of hoor dan moet ik aan de door de Franse cartoonist Moebius geschapen Erectomaan denken.
Bleker verkondigde vanaf het moment dat hij interim partijvoorzitter van het CDA werd, dat hij dit slechts tijdelijk zou doen. Zijn pony's in Groningen waren zijn alles en als de klus geklaard was dan zouden wij hem in het Haagse niet langer zien rondstappen. Maar tijdens de formatie klopte het bloed in zijn broek en werd Bleker de beruchte Erectomaan die zijn erectie totaal niet meer onder controle heeft. Het Haagse pluche heeft hem zo opgewonden dat hij de belofte aan zijn pony's totaal is vergeten.
Hij is weliswaar slechts staatssecretaris, maar in het buitenland mag hij zich minister noemen. Daarbij sprak hij de nu al historische woorden: "En er is meer buitenland dan binnenland!"
Hoe groot kan een erectie groeien?
Het zou allemaal heel grappig zijn als het effect van deze amateur-agrariër niet zulke rampzalige gevolgen zou hebben.
Om de staatsschuld te verminderen wordt er voor 3% omgebogen.
Een Nederlander betaalt via belastingheffing ites meer dan  €10,00 aan de natuur.
Via bezuinigingen roomt Gekke Henkie dit af naar ongeveer €6,00, een bezuiniging van 40%!
Dag vogels, dag vissen, dag bloemen, als het aan de grote baas ligt dan zullen jullie nog verbleken!

4 december 2010

Kröller-Müller

Een bijzondere middag.
In het Kröller-Müller Museum de nieuwe film over mevrouw Kröller bekeken.
Veel nieuwe feiten geleerd.
Om vijf uur verlieten wij het museum.
We moesten nog een eind naar onze auto lopen.
Er lag een flink pak sneeuw.
Het was al donker.
Stil en in gedachten liepen we door een winters landschap in duisternis.
We bevonden ons in een andere tijd en waren even Helène en Anton.

Wikileaks

Hillary Clinton is nogal behoorlijk in de war van de actie van Wikileaks, die een vracht aan diplomatieke e-mails op het internet publiceert. 
Interpol is bezig met een twijfelachtige opsporingsactie van wikibaas Julian Assange.
De pers heeft inmiddels heel wat over deze affaire bericht. 
Echter er is een feit dat totaal onbenoemd blijft en wel de privacy van onze eigen e-mail.
De providers zijn verplicht om de mails van particulieren op te slaan en toe te staan dat veiligheidsdiensten door onze mails snuffelen.
Dat overheden nu een koekje van eigen deeg krijgen lijkt mij niet verkeerd!

3 december 2010

Crisis

De crisis heeft gevolgen.
Natuurbehoud is geen item meer, de culturele sector wordt koud gesaneerd, pensioenfondsen blijken minder zekerheid te bieden dan verwacht, onze Tweede Kamer debatteert over meer asphalt.
De crisis heeft oorzaken.
De hypotheekverstrekkende banken verpakten hun producten creatief en nog creatiever was de wijze waarop deze schuldenlast wereldwijd werd verstopt; tot de ballon barstte.
Met miljarden steun werden banken "gered" en vanaf dat moment haalt de oude wereld de broekriem aan.
Wat ik vreemd vind dat er geen Zola-achtig pamflet à la J'Accuse is verschenen.
Nog vreemder is dat er vanuit de bankwereld geen pardon of sorry  is vernomen. Wel nee, het grote graaien is weer volop aan de gang en de ongegeneerde kerstbonussen worden al in de feestelijke couverts gestoken.
Er is vrede, de ziekenhuizen zijn open, op straat loopt politie, de schappen in de warenhuizenhuizen zijn gevuld, we ontmoeten elkaar op het benzinestation en we weten niet wat honger is.......
Is vreemd hiervoor geen vreemd woord?

2 december 2010

Droomfabriek

Slapen bij oma in Den Helder betekende dat je naar de grote enge zolder werd verbannen.
Onder de balken stond het grote bed dat ik samen met mijn broer deelde.
De lichtschakelaar bevond zich onderaan de trap en als ons welterusten was gewenst werd beneden het licht uitgedaan en was de duisternis volkomen.
Ergens in het dak bevond zich een klein raam waardoor met een vreemd ritme het licht van de vuurtoren De Lange Jaap naar binnen scheen.
We lagen onder een grote, bonte lappendeken, die ooit door onze moeder was gemaakt. Toen zij met mijn vader trouwde en het huis verliet is die deken daar achtergebleven.
Wellicht voorvoelde zij dat eens haar kroost hier onder zou overnachten tijden de vakanties.
Het was een dikke, zware deken, gevuld met een soort donkergrijze kapok.
We hadden maar één boek om mee in slaap te komen: Het Beest van Calvo. Het is een beschrijving van de Tweede Wereldoorlog in stripverhaal. De Duitsers worden als wolven voorgesteld, de Engelsen als buldoggen, de Japanners als apen, de Amerikanen als bizons enz.
Ergens in het boek waren plaatjes van martelpraktijken. Onder andere van konijntjes  (Fransen) die op brute wijze in een badkuip onder water werden gedrukt. Ik smeekte mijn broer, als ik wist dat  deze afbeeldingen op het volgende blad zou staan, twee pagina's om te slaan. Hoewel beloofd, toonde de volgende lichtflits van de vuurtoren de gevreesde prenten. Angstig kroop ik dan onder de dikke deken en hoopte dat enge dromen mij bespaard zouden blijven.
Als ik dan werd geplaagd door nachtmerries verweet ik dat niet mijn broer, maar de lappendeken. Ik was er op een vreemde wijze van overtuigd geraakt dat het zware gewicht van de deken de dromen veroorzaakte en ik begon hierom de deken te haten.
Telkens als ik nu een lappendeken zie, die inmiddels quilts zijn gaan heten, moet ik terugdenken aan die nachten op zolder aan het Sumatraplein in Den Helder!