26 augustus 2014

Regen

Val ik in herhaling, of schrijf ik dit voor het eerst?
Dat ik de regen nog eens ging missen is nieuw voor mijzelf.
Wanneer ik zie hoe "gezegend" mijn vaderland is met de tranen van Pluvius, dan kan ik daar alleen maar jaloers op zijn.
Het is hier droog.
Dit jaar een kleinere druivenoogst en een nog kleinere olijvenoogst
Mijn moestuin besproei ik met het water van het Canal du Bas-Rhône.
Via een complex leidingenstelsel arriveert het kostbare nat in mijn "potagier".
Echter vanaf vorige week donderdag komt er geen druppel meer uit de kraan.
Een breuk in een leiding veroorzaakte de drooglegging van mijn dorpje.
Heen en weer lopen met gieters om te voorkomen dat de tere slaplantjes het zouden begeven.
Niet te spreken over pompoenen, prei, courgettes, selderij en dahlia's.
Elke dag werd mijn tuintje droger en triester.
Maandag werd de zaak gerepareerd en iedereen blij.
Iedereen behalve ik.
Er kwamen druppels uit de kraan, voldoende voor één gieter per uur.
Vanmorgen ontdekte ik de oorzaak.
Iedereen heeft in zijn tuin een aparte watermeter. De meter in mijn tuin heb ik gedemonteerd en toen werd duidelijk dat het filter volledig was dichtgeslibd met worteldeeltjes en zand.
Na de loodgietersklus zette ik de sproeiers open en onder mijn ogen zag ik de gewassen groener en mijzelf blijer worden.
Wat heb ik de afgelopen dagen die jaloersmakende Hollandse buien gemist!

23 augustus 2014

Bio

Er wonen in dit dorp biomensen, althans zo noem ik hen.
Wanneer er iets te eten of te drinken voorbij komt zullen zij nooit nalaten te melden dat het bio is.
Ja, deze wijn komt van een bioboer. We zijn er helemaal voor naar X gereden om hem te proeven, het blijken ontzettend aardige mensen.
Ja, deze komkommer kochten we bij een jong stel op de weg tussen Y en Z. Alles is wat ze verbouwen is bio en het is een ontzettend aardig stel.
Steeds leer ik nieuwe bioproducten kennen en dito bioboeren en -tuinders.
Ik hoor het aan en probeer de ruimte tussen mijn oren open te houden zodat wat het ene oor ingaat er weer snel door het andere uit kan gaan.
Bio interesseert mij niet zo.
Ik weet ook niet goed wat het betekent.
Ik zie een winkel voor mij met kisten verschrompelde appels en beurse peren, flessen ahornsiroop, naast glutenvrije stroopwafels op houten stellages, waartussen magere klanten traag hun etenswaar bijeen zoeken, gehuld in ruimvallend, figuurverhullend Indiaas katoen.
Het doen van de inkopen is hun soort kerkgang, het bereiden van de maaltijd wellicht hun gebed, het praten erover tegen mij in elk geval hun missie.
Deze week zag ik op de televisie Annie Schreijer-Pierik.
Zij is voor mij de personificatie van de klagende boerenstand.
Als boegbeeld van de Christelijke Boeren Partij (CDA) werpt zij zich nu op om elke komkommer die Rusland niet inkomt, ruimschoots uit de staatskas vergoed te krijgen voor de gedupeerde telers.
Ik heb haar verhaal nu in meerdere variaties aangehoord en zij gaat aan het langste eind trekken verwacht ik.
Geld voor die arme tuinders en boeren en ook nog voor de chauffeurs die voor janlul met al die handel mee heen en weer karren.
Bepaald geen bio.
Bepaald niet duurzaam.
Komkommers, tomaten en allerlei ander tuinbouwgoed, dat voorheen rondom dorp of stad voor de plaatselijke bevolking werden geteeld, worden nu door enorme opschaling en gefinancierd door meneer RABO, geteeld voor de halve wereld. Vrachtwagens en vliegtuigen vervoeren dit desnoods naar de anderen kant van de wereld: in New York spreekt elke komkommer Hollands.
Heeft dit ook maar iets met duurzaam ondernemen te maken?
En wat zijn gevolgen voor het milieu?
Ik denk dat het louter winstmakerij is en dat daarbij dus een gezond ondernemersrisico een onderdeel van moet zijn.
Mooi zo'n boycot. Nu ook graag voor varkensvlees en zuivel.
Het gevolg zou moeten zijn dat er minder overschotten zijn die niet langer duizende kilometers getransporteerd worden om op verre markten terecht komen.
Het gevolg zou moeten zijn dat de Russen hun eigen varkens moeten gaan mesten, dat de Chinezen hun eigen babymelk produceren en dat Nederlanders iets meer ruimte krijgen in hun eigen land, waarvan op dit moment de helft van de oppervlakte gebruikt wordt voor productie van spul voor het buitenland.
En laat ik het nog maar niet hebben de schonere lucht door minder varkensmesterijen en minder vrachtwagenverkeer; lijkt mij behoorlijk bio!

14 augustus 2014

De Grote Oorlog

Zo vrolijk ginggen ze 100 jaar geleden ten oorlog.
Rode kepi, blauwe jas en rode broek. 
De kleurstoffen werden geleverd door Duitsland.
Voor mijn verjaardag kreeg ik het boek "De eerstgevallenen".
In dit boek van Theo Toebosch staan de levensverhalen van André Peugeot en Albert Mayer beschreven; de eerstgevallenen van de Eerste Wereldoorlog.
Bijna vijf jaren geleden vond ik tijdens het touren door de Franse campagne het monument ter ere van de eerste Franse gevallene: korporaal Andé Peugeot.
Ik kon toen niet bevroeden dat korporaal André op zijn beurt, verantwoordelijk was voor de eerste Duitse gevallene, de luitenant Albert Mayer.
Feitelijk onjuiste informatie, omdat de oorlog nog niet was uitgeroepen en dus werd de Fransman vermoord op eigen grond en daarmee is hij volgens mij slachtoffer in de plaats van gevallene.
Inmiddels zit ik hier in mijn Franse dorpje in het comittée ter voorbereiding van een tentoonstelling over de invloed van de Eerste Wereldoorlog op Montouliers.
Van de dorpelingen die aan de oorlog deelnamen keerden er elf niet terug.
De tentoonstelling beloofd iets indrukwekkends te worden, althans voor dit klein dorpje.
De opening is op 20 september in de salle polyvalante alhier.
Ik zou zeggen: komt allen . . . soyez nombreux!