30 november 2010

Horizon

Het was vandaag tijd om de maandelijkse ronde te maken voor de bemonstering van de ammoniakverontreiniging op de Veluwe.
Hiertoe bezoek ik enkel open terreinen, de Bennekomse Meent, de Tonneberg, de Hoogbuurloseheide, de Leesterheide, het Kootwijkerzand, de Houtbeek en de Grote Ark.
Allemaal wijdse, open landschappen.
Het was een beetje wittig van de sneeuw en af en toe brak de zon even door.
Het was fijn om lang op deze vlaktes te lopen en te proberen aan niets te denken.
Heerlijk om in de verten te kunnen kijken, tot bijna over de horizon!

29 november 2010

Liefde

Onderweg overkomt je van alles.
Je breekt een arm, wordt verkouden, verslijt een paar onderdelen, je vergeet nog eens wat.
Allemaal dingen waar mee te leven valt.
Samen help je elkaar verder, alles komt goed.
Vandaag is mijn broer 65 jaar geworden.
Voor hem een memorabele dag waar hij naar uitkeek.
Voor hem zou het betekenen dat hij van veel zorgen verlost werd.
Ik verheugde mij dan ook om hem vandaag te feliciteren.
Op de gebruikelijke vraag bij de begroeting "Gaat alles goed?" kwam als antwoord: "nee, helemaal niet."
Zijn lief heeft een hersenbloeding gekregen en komt waarschijnlijk nooit meer thuis.
De wereld op z'n kop.
Niets wordt in zijn leven meer zoals het was.
We hebben samen gehuild, van woede, van verdriet.
Gepraat over onze jeugd waarin we zo innig samen waren.
Nu leven we zo ver van elkaar en kan ik zo weinig voor hem doen.
Ik, zijn kleine broertje, die hem er zo vaak doorheen heeft moeten helpen.
Wat lijkt die tijd nu ver weg en wat voel ik mij onmachtig.
We waren het eens: de liefde, het draait allemaal om de liefde!

28 november 2010

Dakherten

Het moet niet gekker worden.
Tijdens een bezoek aan het plaatselijke museum zie ik ineens herten op het dak staan.
Wilde zwijnen zijn voor menigeen op de Veluwe verworden tot ongedierte.
Nu edelherten al op het dak in het centrum van Apeldoorn staan is de nieuwe overlast al voorspelbaar! Ik zie het gezicht  van Sinterklaas al voor mij.

26 november 2010

Een wonder

Ik ben gek op wonderen en hoe vroeger in de morgen hoe beter.
Vanmorgen vroeg overkwam mij een wonder: de blauwe container, die ik gisteravond had buitengezet, werd geleegd!
Om de impact van deze handeling te begrijpen ga ik ruim een jaar terug in de tijd.
Toen werden wij verblijd met de verstrekking van alweer de vierde afvalcontainer in rij. We beschikten inmiddels al over een groene container voor gfk-afval, een grijze voor het gebruikelijke huishoudelijke afval, en een gele voor chemisch afval, die we als voorraad ton van het kippenvoer in gebruik hebben genomen.
De vierde blauwe container is bestemd voor papierafval.. Een uitkomst, vooral na het weekend als we de weekbladen en dikke weekend-edities van kranten hebben geconsumeerd.
Eens per maand wordt deze container geleegd, althans zo staat het gepland. De werkelijkheid is echter behoorlijk weerbarstig.
Elke maand heb ik hierover telefonisch contact met de ophaaldienst.
"Dit telefoongesprek kost €0,10 per minuut plus de kosten van uw provider."
"Met de ophaaldienst, wat kan ik voor u doen?"
"Graag mijn papiercontainer komen legen."
"Dat hebben we gedaan, had u hem wel op tijd buiten gezet?"
"Jawel, dat heb ik de avond van te voren al gedaan."
"Dat is vreemd, is hij bij de buren wel geleegd?"
"Ik heb geen buren, dus dat kan ik niet weten en vreemd kunt u het niet noemen, want hij wordt nooit opgehaald zonder een telefoontje van mijn kant."
"U heeft gelijk, nu zie ik het op mijn scherm, al 11 keer niet op tijd geleegd. Wat vervelend voor u. Aankomende dinsdag komen we hem legen. Zult u hem wel op tijd aan de straat zetten?"
"Hè mevrouw, nou werd het net een menselijk gesprek. Wat jammer dat u dit  nu beëindigt met zo'n gereformeerd opmerking!"
"Eh sorry, nou doei en nog een prettige dag verder."

25 november 2010

Radio Kootwijk

Een dag van vergaderen en overleggen. Klinkt zielig, maar dat was het niet. De locatie maakte het mogelijk af en toe even de toren te beklimmen en te genieten van een weids uitzicht. Heel inspirerend voor het volgende overleg!

Vraag 70

24 november 2010

Luisteren

Hij liep de groep uit, nam een drankje van het buffet en ging een beetje terzijde staan.
Leunend tegen de wand was nu een toeschouwer.
Toen hij daar stond en toekeek ontdekte hij dat hij de gesprekken beter begreep dan op het moment dat hij zelf deelnemer was geweest. Hij herkende de verbeten verdediger van z’n eigen gelijk, druk gesticulerend en dwingend om zich heen kijkend. Hij voerde veel meer een monoloog dan een debat. Als iemand hem weersprak keek hij weg en soms zelfs demonstratief omhoog. Zijn opponenten gingen dichter bij elkaar staan, vormden een coalitie, schoven tegenover hem. Als zij een zwakte in een argument herkenden, keken ze elkaar met enige triomf aan, zij hoorden wat zij wilden horen. Er werd door een van hen ingegaan op een argument dat daar nu de ruimte voor bood. Dit was nu de woordvoerder, iemand die namens de anderen sprak. Degenen die achter hem stonden zorgden dat zijn stem luider werd. De solist had zijn kruit verschoten en gaf het op. Hij liep de groep uit, nam een drankje van het buffet en ging een beetje terzijde staan.
Leunend tegen de wand was nu een toeschouwer.
Toen hij daar stond en toekeek ontdekte hij dat hij de gesprekken beter begreep dan op het moment dat hij zelf deelnemer was geweest. Hij herkende de verbeten verdediger van z’n eigen gelijk, druk gesticulerend en dwingend om zich heen kijkend. Hij voerde veel meer een monoloog dan een debat. Als iemand hem weersprak keek hij weg en soms zelfs demonstratief omhoog. Zijn opponenten gingen dichter bij elkaar staan, vormden een coalitie, schoven tegenover hem. Als zij een zwakte in een argument herkenden, keken ze elkaar met enige triomf aan, zij hoorden wat zij wilden horen. Er werd door een van hen ingegaan op een argument dat daar nu de ruimte voor bood. Dit was nu de woordvoerder, iemand die namens de anderen sprak. Degenen die achter hem stonden zorgden dat zijn stem luider werd. De solist had zijn kruit verschoten en gaf het op. Hij liep de groep uit, nam een drankje van het buffet en ging een beetje terzijde staan.
Leunend tegen de wand was nu een toeschouwer.
T  o   e      n       h       i j       d       a      a      r              s              t            o             n             d         e      n   t       o       e       k       e      e     k      e     n      l     e    e   r   d   e      t   e        l    u    i     s     t     e   r  e  n

23 november 2010

Belarus

Een van de gevolgen van digitale fotografie is het enorme fotoarchief dat in de loop der tijd ontstaat. In het analoge tijdperk nam ik van tijd tot tijd de moeite om eens door mijn negatiefalbums te bladeren op zoek naar negatieven waarvan ik vond dat ze voor uitvergroten in aanmerking kwamen.
Dan begon de arbeid van het klaarmaken en -zetten van de ontwikkelaar, spoel- en fixeerbaden. Met een paar foto's kon ik zomaar een hele avond druk zijn.
Vanaf mijn twaalfde ontwikkelde ik mijn negatieven zelf en afdrukken deed ik op een zelfgemaakte afdrukkast.
Nu beschik ik over een enorm uitdijend archief van digitale opnames. En het gebeurt nog maar zelden dat ik doelloos door de foto's dwaal. Vandaag was ik op zoek naar een speciale foto en al dwalend kwam ik de foto's uit Belarus tegen.
Deze kinderen waren op het moment van de opname nog nooit eerder gefotografeerd en dat is aan de foto een beetje af te lezen. Helaas kon ik geen foto maken toen zij zichzelf  op het digitale scherm terugzagen! Ik hoop dat ze ooit door te  googelen deze site vinden en zichzelf toch nog terug kunnen zien en zich voorstelden aan de camara.

21 november 2010

Louis Roederer Cristal

Wat aten wij vandaag?
Een haas.
Wat dronken wij daarbij?
Een Hospice de Beaune 2001 Premier Cru, Cuvée Guigone de Salins!
Nog wat vooraf gehad?
Aanleiding?
Op z'n minst 30 Jaar bij elkaar!
Gulle gever?
Matthijs ......naturellement!

20 november 2010

Vraag 69

Met mijn vragen wil ik een paradox creëren waarbinnen een plaats is waar niet een antwoord te vinden is, maar vele antwoorden. Die plaats waar het antwoord aanwezig lijkt te zijn, is niets anders dan de geboorteplaats van vele nieuwe vragen.
Zelf vind ik, dat zolang wij vragen blijven stellen, wij vrij zijn, vrij te voelen en uit te drukken wie wij zijn.
In antwoord op vragen over de technische kant wil ik het volgende verklappen.
Ik ontwerp de vraag met behulp van Photoshop CS5. De grootte is altijd een vierkant van 1204 x 1204 pixels met een resolutie van 72 p/inch. Het tekenen deed ik aanvankelijk met een Wacom pen tablet, maar al snel ging ik over op het gebruik van de muis met een lijndikte van 9 punt.
Het is verschilt vaak  wat er het eerste is: de tekening of de tekst!

17 november 2010

Boerenkool

De vorst ligt op de boerenkool en toen ik deze foto maakte stond ik bijna te watertanden. 
Nu nog  rookworst!

16 november 2010

Paard

Zo'n geweldig mooie mist hing vandaag boven de IJssel.
In Cortenoever leek de gehele wereld in watten verpakt.
Op weg naar de Rammelwaard passeerde ik de paarden van Hendrik-Jan. Toch even gestopt om een foto te maken.
In de Rammelwaard was de mist wellicht nog dichter. Een vlucht ganzen schrok van mij en vloog slechts enkele meters voor mij op. Ze waren volkomen onzichtbaar en wiekten boven mij rond rond. Op het moment dat zij vlak boven mij vlogen werden zij zichtbaar in het volle zonlicht: de mist was slechts drie meter dik.
Een moment dat zich niet liet fotograferen!

14 november 2010

Rollator

Nu de gevolgen van de economische crisis aangepakt moeten worden wordt het dagelijks nieuws vanuit regering en parlement bepaald door het bijvoeren van runderen in de Oostvaardersplassen, het straatverbod voor lastige jochies en de rollator.
De rollator gaat uit het zorgpakket en de rollator gaat weer in het zorgpakket.
De Nederlandse politiek begint er een te worden van puur populisme.
Vandaag was ik op de vlooienmarkt in Utrecht. Moeiteloos kon ik er 6 rollators kopen voor minder dan €100,00. Een bezoekje aan marktplaats.nl leert dat er op dit moment 452 rollators worden aangeboden tussen de €5,00 - €25,00.  De aankoop van een tweedehands rollator is tevens nog een aardige invulling van de duurzaamheid
Wie als gehandicapte vooruit wil komen hoeft dus geen gebruik te maken van overheidssteun!

13 november 2010

Hulst

Rondom mijn huis staan nogal wat hulststruiken. Aanvankelijk lukte het mij deze behoorlijk kort te houden. Echter hoe harder je snoeit, hoe venijniger hij zich breder probeert te maken. Daardoor kon ik uiteindelijk niet voorkomen dat ze doorschieten in de hoogte. Het kan mij ook niets meer schelen: laat gaan denk ik nu. Doordat ik wel moet zorgen dat de auto er nog door kan, knip ik enkel nog de kant langs de paden. Dit heeft geresulteerd in een enorme knopzetting.
De hulst bloeit nu, als nooit tevoren!
Het zijn maar minuscule bloempjes, maar wat een verrukkelijke geur.
Ik stond er lang van te genieten en daardoor zag ik voor het eerst de insektjes die voor de bestuiving verantwoordelijk zijn.

11 november 2010

Toerisme

“Der Mensch ist immer auf der Suche nach dem Paradis, und wenn er es gefunden hat, dann vernichtet er es”. Deze uitspraak komt uit de mond van professor Leibundgut. Het gesprek ging over de invloed van het toerisme op het milieu en vond plaats tijdens een buitenlandse excursie van mijn Bosbouwschool. Soms ontdek je een wonderschone plek en hierover vertel je bij terugkomst als eerste: “Ik heb nu een mooie plek gevonden, daar moeten jullie ook naar toe!” Hiermee ben je mede verantwoordelijk aan de vernietiging van deze plek.
Hieraan moest ik denken toen ik dit krantenartikel over toerisme las en vooral toen ik de indrukwekkende erbij geplaatste foto bezag: toeristen die toekijken hoe in Namibië een Himbavrouw haar ochtendtoilet maakt. Deze toeschouwers zijn nu al lang weer thuis, zitten achter hun ontbijt, in de bioscoop of rijden naar hun werk, ik weet het niet precies. In elk geval zijn ze op dit moment waarschijnlijk geen toerist. Wat ik wel weet,is dat de vrouw in Namibië nog steeds in haar hutje toeristen ontvangt. Doet ze dat omdat ze dat wil, om er geld mee te verdienen of omdat ze dit moet?
Waarom zijn die toeristen bij haar op bezoek gegaan? Om iets van de oermens te zien, dicht bij de natuur? Geloven ze dat ze in het echte Afrika van Stanley en Livingstone zijn geweest? Wat houden ze er aan over, behalve wat digitale opnames, die bij de volgende computercrash verdwenen zullen zijn.
Leibundgut had met zijn uitspraak gelijk; toerisme tegenwoordig niets anders is dan een vorm van consumptie.
2010 is het Jaar van de Biodiversiteit en vandaag is de Dag van de Duurzaamheid en de Dag van de Compassie.
Ik kan dat makkelijk verbinden met de krantenfoto. De vliegreis, die de toeristen op de foto maakten om zich even ontdekkingsreizigers te voelen, maakt al hun inspanningen en investeringen op het gebied van duurzaamheid in de vorm van aanschaf van led-lampjes, het kopen van vlees bij de biologische slager en het op de fiets naar het werk gaan, meer dan ongedaan.
De vliegreis vormt ook geen brugfunctie tussen volkeren, omdat de Himbavrouw vooral als een levend decorstuk in een tropisch Disney-park fungeert. Ik kan mij niet voorstellen dat de volgende generatie zich als de laatste Staphorster vrouwen zal gaan gedragen.
Moet je dan uit compassie en duurzaamheid wegblijven?
Ik weet het niet, ik weet het echt niet!

9 november 2010

Kerstboom

In deze donkere dagen voor kerst kijk ik tijdens de wandelingen door het bos extra uit naar een passende kerstboom. Dat scheelt altijd een hoop gezoek op het moment dat ik gewapend met een bijl een boom voor in huis moet oogsten.
Ergens stond een boom te pronken en riep mij toe: "Neem mij mee, ik ben de mooiste!"
Ik dacht er de kaarsjes en ballen in en dacht: "Dat weet ik nog zonet niet!"

7 november 2010

Peter Vos

Als het dan moet, dacht je misschien,
doe het dan maar in november, als
de hemel je schutkleuren draagt,
als het nog nergens te laat voor is,
de grond nog nét zacht genoeg 
voor je blinde mollenhart.

Als het moet, dan wanneer
de dagen zichtbaar korter worden,
zodat er tijdig iets kan ingeschonken
op de kunst, op zonen en vaders,
of gewoon tegen de zenuwen.

Gele bladeren buitelen door de stad.
Op elk blad staat een dier: uilen, muizen,
mezen hazen, mensvogels, vogelmensen.
Een tapijt van mussen zwart geringd,
scharrelt over het pad, niemand tekende
ze beter. Geen mus, geen mens 
zal Vos vergeten.
Ingmar Heytze

Gisteren overleed Peter Vos.
Zijn overlijden stond een beetje in de schaduw van Mulisch, maar geheel ten  onrechte.
Ik heb het idee dat ik de mussen van Peter al mijn hele leven ken.
Het is ook mijn favoriete vogeltje.
Waar ik nu woon komen in het geheel geen mussen voor, maar in Frankrijk eindigt de dag altijd met het nijdige getjilp van mussen die elkaar de beste plek in de klimop tegen ons huis als overnachtingsplaats betwisten.
Met mijn broers speelde ik het dierenkwartet van Peter Vos: "Mag ik van jou de schijtlijster, dan krijg je van mij de kloothommel!"
Het is me wat met al die grote en kleine beroemdheden, die aan het einde van het jaar samen zo'n krantenpagina fotootjes van overledenen  vullen. Als kind al keek ik naar die eindejaarspagina en verbaasde mij hoe verschillend mensen zijn.
Nu is diezelfde pagina meer en meer gevuld met mensen die ik ken.

6 november 2010

Allerzielen

Begin november is een gepast moment om de doden nog eens aandacht te geven.
Wij deden dat vandaag.
Zo kwamen we op het kerkhof van Hattem.
Canadese ganzen vlogen over en verder was het stil.
Het kerkhof oogde zoals een gereformeerd kerkhof op de Veluwe nu eenmaal oogt: somber.
Hier is niets te vinden van de uitbundige bloemenhulde die nog in vele roomse streken wordt gebracht op Allerzielen.
Nee, de enige versiering op dit kerkhof zijn de kleurrijke herfstbladeren die de graven nog wat fleur geven.
Kennelijk te uitbundig: hier en daar waren weduwen doende de graven van hun dierbaren te ontdoen van deze aardse wulpsigheid.
Ze waren pas tevreden als het grijs van de zerken weer net zo grijs was als de hemel erboven.

5 november 2010

Natte ellende

Vandaag ging ik een groot aantal peilbuizen opnemen in een mij onbekend gebied in de Achterhoek. Op een zeker moment stond ik midden in een ven, het water stroomde mijn laarzen in, het regenwater liep over mijn rug, de handcomputer gaf plots aan dat alle data waren gewist, de elektronische verbindingen vertoonden kortsluiting  en mijn telefoon maar bleef overgaan. Ik was de wanhoop nabij.
Nu ik het opschrijf lijkt het al weer lang voorbij en bijna vergeten, maar zo'n dag als vandaag; liever niet te vaak!

4 november 2010

Paprika

Boeuf Stroganoff en Hongaarse Goulash zijn twee klassieke en niet te versmaden recepten; paprika is in beide gerechten een belangrijke smaakmaker.
Maar waarom proef ik paprika in Lasagne, Salade Niçoise, Tonijnsalade en Shoarma om maar eens wat te noemen. Waarom stopt de kok paprika in gerechten waar het totaal niet in thuis hoort? In de schappen van de supermarkt liggen allerhande roerbakgroenten en maaltijdsalades, praktisch allemaal aangevuld met paprika.
Is er sprake van een paprikamaffia die culinair Nederland wil verbitteren van A(ardappelsalade) tot Z(uurkool)?
Nog maar niet te spreken van het zogenaamde stoplicht; niet alleen de smaak, maar ook de bonte kleuren van de paprika's verpesten oorspronkelijk smakelijke creaties.
Ik blijf het vreemd vinden dat ik tegenwoordig  tijdens de bestelling aan de ober moet vragen of er eventueel paprika in het gerecht is verwerkt. Steevast moet die man dat dan even navragen in de keuken en bijna altijd is het antwoord bevestigend.
Beste smaakmakers, kan het ietsje minder en beperk het gebruik voornamelijk tot de Hongaarse en Turkse keuken!

2 november 2010

Countdown 333

De tijd schrijdt gewoon voort, zelfs nu de klok, die voor mij staat, stil is gaan staan.
Ik kijk naar de wijzers die niet bewegen.
Tijd heeft voor mij een bijzondere betekenis gekregen.
Sinds het moment waarop het nog een jaar zou duren dat ik naar definitief naar Frankrijk vertrek, heeft de tijd iets bijzonders gekregen. Er is nog veel te doen en zoveel te regelen. Er moeten nog zoveel besluiten worden genomen en  zoveel beslissingen moeten worden uitgevoerd.
Er resten nu nog 333 dagen en dat lijken er best veel, toch weet ik dat de tijd met steeds snellere vleugelslag vliegt.
Ik kom nu op plekken waarbij ik denk: "Kom ik hier nu voor het laatst?"
Ik spreek nu soms mensen terwijl ik denk: "Zal ik die ooit weerzien?"
De leilinden naast het huis, worden zij nu voor de laatste keer door mij gesnoeid?
Dit alles is niet veel tekst, maar in de woorden ligt veel besloten.
De bladeren vallen.
Toch een prettige gedachte dat ik ze hier voor het laatst zie vallen!