28 oktober 2009

Verstoppertje

Een, twee, drie, vier ... de jongen heeft zijn hoofd in zijn handen gedrukt.
Vijf, zes, zeven ... in het duister van gesloten ogen telt hij af.
Acht, negen, tien, twintig ... hij hoort gegiegel en voetstappen van zich verwijderen.
Dertig, veertig, vijftig ... dit is pas leven, bedenkt hij, zoeken en gezocht worden.
Zestig, zeventig, tachtig ... luid klinkt nu zijn stem door de stille straat.
Negentig, honderd, tweehonderd ... ergens blaft een hond en er wordt een tafellaken uitgeklopt.
Driehonderd, vierhonderd, vijfhonderd... nu nog tien tellen.
Vijfhonderdeen, vijfhonderdtwee, vijfhonderddrie... de woorden worden steeds langer en moeilijker, maar hij blijft in het ritme.
Vijfhonderdvijf, vijfhonderdzes, vijfhonderdzeven ... het hart van de jongen bonst luider.
Vijfhonderdacht, vijfhonderdnegen, vijfhonderdtien ... wie niet weg is is gezien.....ik kom!
Als een explosie draait hij zich om en zijn ogen knipperen in het licht van de avondzon.
Hij gaat op zoek, op zoek naar het leven!

25 oktober 2009

Wintertijd

De klok een uurtje terug, waardoor het vanavond vroeger zal schemeren.
Het seizoen van de donkere dagen is nu echt aangebroken, maar de bladeren vallen, waardoor het tegelijk ook weer iets lichter wordt.
Gisteren en vandaag de jaarlijkse snoei van de lindebomen ter hand genomen.
Even is van wintertijd nog niets te merken.

24 oktober 2009

Zwijnenpaniek

Tijdens de wandeling deed Tanna een paar wilde zwijnen op. Ze was volkomen perplex
De eerste zeug knalde er tussenuit en Tanna er direct achteraan.
Op terugfluiten reageerde ze maar moeizaam. Echter toen een tweede varken de achtervolging op haar inzette wilde ze maar al te graag luisteren.
In volle vaart kwam ze naar mij gerend met de zeug op haar hielen.
Met geschreeuw en armgezwaai kreeg het beest in de gaten dat er onraad was en koos ze gelukkig het hazenpad.
De rest van de wandeling volgde Tanna mij meer dan leidzaam.

20 oktober 2009

Agressieve exoot

Vanaf de bron op de Col de Bussang een tijd de Moezel gevolgd. Na elke kilometer verbreedt het stroompje zich en al snel wordt het een flinke beek en na tien kilometer kan je al van een echt riviertje spreken. De Moezel kronkelt door een mooi Vogezen-landschap met langs het water hooilanden.
Maar wat een schrik. De rivier zelf is al heel kort na de bron niet meer te zien doordat de oevers massief begroeid zijn met Japanse duizendknoop. Door de nachtvorst zijn de bladeren nu al bruin en de Moezel kronkelt daardoor als een bruine drol door het landschap. Vanaf de oevers verspreidt de duizendknoop zich al behoorlijk in de weilanden.
Merkwaardig hoe zo'n plant het landschap (en de tere vegetatie) volledig kan verwoesten.
Inmiddels is deze exoot zo sterk verspreid dat ik niet zou weten hoe je deze nog kunt bestrijden.

Guten Tagen


Uit de familie komt de uitdrukking: Es ist nichts so Schwere zu ertragen, als eine Reihe von guten Tagen.
Met dat gevoel verlieten wij vanmorgen l'Aigle d'Or in Rimbach.
Het zal inmiddels meer dan vijfentwintig jaren terug zijn dat wij hier voor het eerst onze sejour zochten.
Sindsdien altijd met even veel plezier teruggekomen om te genieten van de gastvrijheid, de keuken en de prachtige omgeving.
Een beklimming van de Grand Ballon zat er deze keer niet in, dus elders zal nog inspanning geleverd moeten worden om de overtollige calorieën weer te verbranden!

19 oktober 2009

Prometheus

Over Prothemeus worden vier sagen verteld.
Volgens de eerste werd hij, omdat hij de Goden aan de mensen had verraden, aan de Kaukasus vastgeklonken en de Goden zonden adelaars die van zijn voortdurend aangroeiende lever aten.
Volgens de tweede drong Prometheus zich door de pijn van de hakkende snavels steeds dieper in de rots, totdat hij er één mee werd.
Volgens de derde werd in de duizenden jaren zijn verraad vergeten, de Goden vergaten, de adelaars vergaten, hij zelf.
Volgens de vierde sage werd men, wat redeloos geworden, moe. De Goden werden moe, de adelaars werden moe, de wond sloot zich moe.
Bleef het onverklaarbare rotsgebergte. De sage probeert het onverklaarbare te verklaren. Daar zij uit een grond van waarheid is ontstaan, moet zij weer in het onverklaarbare eindigen.
Kafka

17 oktober 2009

Notre Dame du Haut

Tja, wat valt er nog te zeggen over La Chapelle Notre Dame du Haut van Le Corbusier die we vandaag bezochten?
Le Corbusier heeft zelf bijgehouden wat er over zijn kapel werd gezegd: van de schaal van een krab tot een duif, van een vliegtuig tot een mijter.
Voor mij is het overduidelijk een bootje dat door de hemel vaart. Ook binnen had ik dit zelfde beeld: tussen de muren en het dak loopt een strook glas, waar doorheen een heldere baan daglicht in de kapel valt en zo lijkt het alsof het dak los van de muren drijft.
Ik had er al veel over gelezen en veel foto's van gezien, maar de werkelijkheid is wonderschoon.........

Monument

Toeren door het Franse land via allerlei D-weggetjes.
Je komt er van alles tegen en daar leer je van.
Zo vond ik in het dorpje Jonchery het uit de kluiten gewassen monument ter eer en glorie van Jules André Peugeot.
Deze korporaal was op 2 augustus 1914 met zijn eenheid op verkenning langs de Frans-Duitse grens. Om tien uur 's morgens stootte hij op een Duitse patrouille van zeven cavaleristen. Het kwam tot een vuurgevecht en Jules stierf door Duitse kogels. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat hij daarmee de eerste Franse soldaat was die nog voor het begin va de oorlogsverklaring van Frankrijk aan Duitsland op eigen bodem stierf.
Vier jaar later bleek door La Grande Guerre meer dan twintig miljoen mensen het leven hadden verloren.
Ook Jules had de pech het leven te laten, maar door als eerste de heldendood te sterven had hij het "geluk" postuum gefêteerd te worden op de Médaille Militaire en een ruim bemeten monument!

13 oktober 2009

Mammon

Het lijkt wel of het gouden kalf weer centraal in de samenleving staat.
Elke dag loterijen, lotto's, weekendquizen, etc. het gaat allemaal over geld en daarmee lijkt het, over ons geluk.
Ging het voor september vooral hoe we nog meer geld konden vergaren, nu gaat het erover hoe we het kunnen behouden.
Elke dag loterijen, lotto's, weekendquizen, etc. het gaat allemaal over geld en daarmee lijkt het, over geluk.
Het nieuws van dit moment is de val van de DSB. Journalisten rollen over elkaar om het laatste nieuws te brengen. In actualiteitenrubrieken wordt de zaak van alle kanten belicht.
Vanaf het begin van de crisis, medio september 2009, was de DSB een van de banken die voldoende solvabel bleek en absoluut geen reddingsoperatie nodig had.
Ik denk dat veel van de klanten van de DSB reeds eerder bij andere banken geweigerd waren, maar bij Scheringa wel voor krediet in aanmerking kwamen. Dat dit extra kosten en voorwaarden met zich meebrengt lijkt mij logisch.
Wanneer echter de wind tegen zit, is ineens de hypotheekgever de kwade partij.
Ik ben grootgebracht in de wetenschap dat je eerst iets bij elkaar moet sparen voor je het koopt.
Ook banken vonden dat over het algemeen zo. Wanneer je bij de bank aanklopte voor de financiering van een vakantie was je bij hun aan het verkeerde adres.
Voor de aankoop van een auto was wel een persoonlijk krediet krijgen, maar de lening ging de waarde van de aan te schaffen auto niet te boven en de looptijd van de lening was gelijk aan de economische levensduur ervan.
Een huis kopen betekende eerst eigen geld op tafel!
Geleidelijk werden de banken makkelijker met het verschaffen van geld:
"Wij zijn er om uw dromen te verwezenlijken!"

Lenen-lenen, betalen-betalen zong Joep van 't Hek al jaren geleden.
Mensen die nu in de problemen zijn geraakt door het vlot verleende geld willen geholpen worden door slimme Lakemannen die hier goed garen bij spinnen.
Allemaal op zoek naar die ene Zwarte Piet en als hij gevonden is, is de oplossing nabij.
Wat is geluk?
Geld heeft dan misschien iets met geluk van doen, maar geluk heeft niet met geld te maken!

10 oktober 2009

Schilderend schrijven

Vrienden van mij zijn opnieuw begonnen met schilderen.
De ene neemt les, de ander gaat er ongeschoold tegenaan.
Laatst werd ik om een oordeel gevraagd. Beiden kennen mijn grafische opleiding en ook enige werk van mij en waarderen mijn mening.
Het werk van de een was technisch al redelijk perfect en verdere scholing zal het nog meer verbeteren. Landschappen, interieurs, stillevens en beginnend portretwerk kon hij mij tonen.
De ander moest het doen met de tekenlessen uit zijn jeugd. Hoewel de vaardigheid nog onvoldoende is en er nog gezwoegd zal moeten worden was zijn werk zeer aansprekend.
Onderwerpkeuze, stemming en compositie waren goed, soms fantastisch.
Gisteren bezorgde de postbode mij de uitgave van de opnieuw geredigeerde brieven van Vincent en Theo van Gogh.
Voordat ik met lezen begin is het heerlijk om te bladeren en plaatjes te kijken in deze zes delen.
Je ziet dat Van Gogh tot z'n laatste levensdagen is blijven blokken op de schilderkunst.
De keuze van formaat, onderwerp, uur van de dag, kleurgebruik, compositie, hij bleef maar tobben over dit alles.
Echter zijn doeken laten het verhaal dat hij wilde vertellen nog altijd glashelder lezen.
Uiteindelijk is schilderen dus een manier van vertellen.
Sommigen kunnen zich beter beperken tot pen en papier, terwijl anderen zich perfect tweedimensionaal weten uit te drukken.
Waarom teken ik niet langer?
Ik heb er zelf geen duidelijk verklaring voor, maar ik denk dat het vooral komt omdat ik het verhaal dat wil ik vertellen beter literair kan doen.
Direct op papier een zin die staat.
Een zin die niet alleen het verhaal correct neerzet, maar ook de ideale schoonheid bezit.
Om dat te bereiken zal er door mij nog heel veel geschreven worden en wellicht lukt het nooit, dus aan het werk!

5 oktober 2009

Samenleven

Natuurlijk moet ik niet over Wilders schrijven omdat elke publiciteit over hem in zijn voordeel werkt, maar nu Geert wil weten wat de financiële baten en lasten van buitenlanders zijn breek ik deze afspraak met mijzelf.
Wilders wordt behandeld als een respectvol democraat en mag in en buiten het parlement zijn mondje roeren.
Hij doet dit alleen op momenten als hem dat electoraal gewin oplevert, dus ontbreekt hij in elk intellectueel debat en in de kamer etaleert hij standpunten en one-liners uitsluitend als er een camera draait.
Wat heeft Wilders in Nederland bereikt?
Veel zou ik zeggen.
Wij zijn een land geworden waarin zelfs een Nederlander, afkomstig van Java en die meer dan twee eeuwen deel uitmaakt van onze samenleving, nu voor allochtoon wordt uitgescholden!
In de recente televisie-uitzendingen over taxichauffeurs in New York kregen we enkel eerste generatie immigranten te zien en allen voelden zich welkom en noemden zich met trots New Yorkers.
Deze trots wordt door Wilders' uitlatingen bij onze immigranten de kop ingedrukt en een opkomend racisme is voelbaar in Nederland.
Natuurlijk is het antisemitisme dat door met name Marokkaanse jongeren wordt gepraktiseerd schandalig, maar het kan opbloeien in een land waar in het parlement gesprekken worden gevoerd waarin burgers als vee worden geclassificeerd.
Wilders roept met graagte dat hij het slachtoffer is van een cordon sanitaire.
Een cordon sanitaire is een techniek waarbij men een ongewenste of gevaarlijke situatie probeert te isoleren door er een beschermende kring rond te leggen.
Het vermeende cordon sanitaire wordt door Wilders gebruikt om zich middels Calimero-gedrag nog meer te profileren.
Moet de samenleving beschermd worden tegen het culturele gedachtengoed van Wilders.
Ik vind van wel, echter niet middels een cordon sanitaire.
Veel liever zou ik een tegenbeweging willen zien die afstand neemt van wat hij in onze samenleving aan het veroorzaken is.
Het is altijd een beladen vergelijking, maar in de dertiger jaren kon de NSDAP zich manifesteren met hulp de democratie en dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat het verschil tussen bevolkingsgroepen binnen de samenleving enorm toenam, met alle verschrikkelijke gevolgen van dien.
Is Nederland ooit de christelijke samenleving geweest waarin liefde bepalend was hoe wij met onze naasten omgingen?
Is Nederland ooit de tolerante samenleving geweest waarin plaats was voor verdrukten en thuislozen?
Hoe verzuurd moet onze samenleving worden voordat Wilders het elektoraal gelijk vergaat als Rita Verdonk?

3 oktober 2009

Wachtkamer

Het behang is waarschijnlijk zonnig geel geweest met witte lijntjes, maar inmiddels door het zonlicht viezig bruin verkleurd.
Een affiche met een hond maakt reclame voor tandpasta.
In de bek van een foxterriër zat een meer dan levensgroot doosje met daarin waarschijnlijk een evengrote tube tandpasta.
Medinos-hond.
Alle stoelen langs de vier muren zijn bezet. Tegen de dichte deur leunen drie kinderen voor wie geen plaats is.
Het is warm.
Zon schijnt op de cocosmat.
Thuis hebben wij ook Sanseveria's in de vensterbank en hij bekijkt zijn handen die op zijn blote knieën steunen.
Zijn nagels zijn kort, veel te kort en hij is boos op zichzelf.
Nagelbijten is iets voor meisjes, waarom doe ik het dan?
In het midden van de kamer hangt een grote witte glazen bol. Hij is hetzelfde als de lampen die op school in de klas hangen.
Er loopt een vlieg over de lamp.
De vlieg loopt alsof boven en onder hetzelfde zijn.
Zo kun je lopen, denkt hij, als je niet bang hoeft te zijn om te vallen.
Het is nog warmer geworden.
Op het tafeltje in de hoek ligt een berg stukgelezen berg Donald-Duck's.
Even gaat de tweede deur open en een hoofd verschijnt heel even en roept: volgende!
Hoe weet het meisje, dat door de deur de behandelkamer binnengaat, dat zij die volgende is?
Hij raakt in paniek nu hij erachter moet zien te komen wat zijn plaats in de rij is.
Terwijl zijn neus naar zijn knieën blijft wijzen probeert hij rond te kijken en te bedenken wie er na hem is binnengekomen.
Dertien schat hij in, dus na zeven kinderen is het zijn beurt.
Er wordt niet gepraat en toch is er steeds rumoer.
Hij wil zijn jasje uitdoen, maar als hij dat doet gaat iedereen naar hem kijken.
Als hij zijn ogen dichtdoet is hij onzichtbaar.
Ik zie niemand, niemand ziet mij.
Hij heeft zijn jas op zijn knieën en houdt hem zo vast dat niemand zijn nagels kan zien.
Het meisje komt terug en loopt met haar hoofd omlaag door de andere deur weg.
Vier kinderen moeten opzij om haar naar buiten te laten gaan.
Het ruikt naar gymnastieklokaal, het stinkt!
Het hoofd roept om de volgende, nog zes voor hem.
Waarschijnlijk kom ik niet aan de beurt, dan ben ik allang gestikt, we stikken allemaal.
Veel later leeft hij nog en loopt door het park naar huis.
Zijn tong kan het niet laten om steeds opnieuw over de nieuwe vulling te voelen.
Ik zal mijn hoofd niet toestaan deze middag te herinneren!