8 december 2016

Déconfiture

Een leuke belevenis vandaag.
Een dierbare collega nam vandaag afscheid van Staatsbosbeheer en ik was present op het afscheidsfeest.
Niet in de laatste plaats omdat ik ervan uit kon gaan dat er vooral leuke en dierbare andere ex-collega's acte de présence zouden geven.
Dat bleek zeker het geval.
Wat een leuke ontmoetingen heb ik gehad en veel nieuwe verhalen gehoord.
Dat de Staatsbosbeheer (net als de wereld) snel verandert is een gegeven en het kostte mij soms moeite mij een voorstelling te maken van de huidige organisatie.
Op een gegeven moment sprak een vroegere houtvester van Gelderland mij aan.
Ik leerde L.O. kennen gedurende de tijd dat ik bij het Bosbouw Proefstation "De Dorschkamp" in Wageningen werkte en dat is inmiddels zo'n vijftig jaren geleden. L.O. werkte daar toen op de afdeling houtteelt.
Veel later werd hij mijn houtvester.
Toen verbaasde hij mij met zijn milde mening over de invloed van zure regen op bossen. Hij zag vooral het positieve effect dat de stikstofdepositie had op de bijgroei van de houtgewassen.
Gelukkig is door overheidsmaatregelen uitstaat van verzurende stoffen drastisch gereduceerd en is veel natuurherstel gerealiseerd.
Dit alles is aan L.O. voorbijgegaan. Hij begon mij een les houtteelt te geven, waarvan de honden geen brood lusten.
"Staatsbosbeheer maakt van houtteelt eenrotzooi. Er wordt veel te veel kostelijk hout geveld om er pellets voor schonere energie van te laten maken. Een hele foute strategie, immers je kan veel beter gas voor elektriciteitsproductie gebruiken dan hout, dat is veel energiebewuster. Hierover heb ik zelfs contact met beroemde wetenschappers, die achter mij staan."
Ik las zijn artikel hierover in VORK al eerder en verbaasde mij toen al over domme gedachte dat aardgas beter verstookt kan worden dan hout. Dat laatste is immers vervangbaar, echter aardgas nooit meer, Roofbouw op de aarde en van toekomstige generaties.
Wat een zieligheid dacht ik.
Wie betaald hem zijn pensioen uit zijn, waarom nu zijn broodheren afzeiken?
Je gelijk proberen te krijgen door met wetenschappers te schermen.
Ik ken zijn artikel in Vork.
Je bent nooit een goeie manager geweest, maar als houtteler stel je nog minder voor.
Ik wilde van dit deprimerende gesprek af en nam afscheid met de woorden "Bedankt voor jouw déconfiture" en stapte naar een gezelligere gesprekspartner, waar er gelukkig een overvloed van was.
Leerde ik deze middag dat als je niet voor de strijd tegen zure regen was je later zelf verzuurd blijkt te zijn?
Het was niet enkel een heel leuke, maar ook leerzame middag

5 december 2016

Achter het stuur

Een bezoek aan vrienden en familie in Nederland betekent voor mij twee dagen autorijden.
Het is een rit die ruimte biedt aan enige variatie.
Vanuit mijn woonplaats Montouliers via Clermont-Ferrand, Parijs en Antwerpen om zo bij Breda Nederland binnen te komen.
Of de route via het westen, dus Toulouse, Limoges, Tours, Parijs etc.
Of, de snelste route, via Montpellier, Nîmes, Lyon, Luxemburg, Luik, Maastricht, deze is de snelste, maar ook de duurste (tolweg Route du Soleil).
De drie routes verschillen in afstand niet zoveel, niet meer dan veertig kilometer op een afstand van ruim 1300 km.
Ditmaal heen gereisd over Clermont-Ferrand en terug over Lyon.

4 december 2016

Op naar NL

Deze week heb ik de autobanden verwisseld; toch maar winterbanden onder de auto.
Telkens als ik naar Nederland ga, is het meestal koud en regent het. In december is dit weertype een goede combinatie voor de winterbanden, die anders maar werkeloos staan te zijn in de garage.
Nu maar hopen dat alle moeite voor niets is geweest!

1 december 2016

Croix de la Femme

Zaterdag gaat Tanna naar de kennel in Narbonne en zondag ga ik op reis met madame.
Tot nu toe vond Tanna de kennel best oké, maar naarmate zij ouder begint te worden neemt haar enthousiasme wat af. Ik gun haar dus nog een flinke wandeling.
Die wandeling begon bij La Croix De La Femme en voerde ons door prachtige landschappen vol verrassingen. Allereerst was het weer zoals het hoort te zijn en zonder de wind was het doodstil met af en toe wat gepiep van puttertjes.
De grote verrassing was een berghelling volledig begroeid met aardbeibomen. Omdat deze struik tot de familie van de Ericaceae behoort zou ik dus van een heideveld moeten spreken. Maar als je tussen deze struiken staat heb je dan meer het gevoel dat je onder een heideveld staat dan erop. Enfin, het was een bijzondere gewaarwording. Bijna aan het einde van mijn wandeling passeerde ik een zgn. capitelle.
Capitelles zijn huisjes of hutten gemaakt van los gestapelde stenen. Ze kunnen vele honderden jaren oud zijn. Nog niet zo lang geleden werden hier enorme schaapskuddes gehoed en was het landschap afgegraasd en kaal. De herders moesten voor weer en wind dus schuilplaatsen creëren en deden dat middels het bouwen van stenen onderkomens. Tussen het struikgewas achter deze capitelle zag ik in de verte een hoge boom vol met witte stipjes. Door mijn verrekijker herkende ik hierin een reusachtige aardbeiboom in volle bloei. Ik had geen tijd en lust meer mij door de dichte begroeiing heen te worstelen . . . maar ik kom zeker terug om op te meten hoe groot hij werkelijk is.
Tanna heeft ongeveer het drievoudige afgelegd dan wat ik heb gelopen en moet er dus 25 km op zitten. Heeft zij nog iets om aan terug te denken als zij in haar hokje in de kennel ligt.