30 januari 2014

Lekker kraken

Vanmorgen geprobeerd om de top van de Grand Ballon te bereiken.
Ongeveer 50 meter onder de top moest ik het opgeven, omdat ik niet het goeie schoeisel voor het alsmaar dikker wordende sneeuwpakket droeg.
Wel genoot ik van prachtige vergezichten; Beierse en Zwitserse Alpen, die boven de nevels in het Rijndal uittorenden.
Maat het meest genoot ik van de sneeuw en vooral haar geluid!
Wat is dat een lekker geluid: krakende sneeuw onder je voeten!

Baardmos

Was het in 1967 of 1968 dat ik hoorde dat er in het Speulderbos een locatie bestond waar je nog een enkel toefje baardmos kon vinden? Ik heb daar wat rondgezworven, op zoek naar dat ene zeldzame korstmosje. Ik heb het uiteraard niet gevonden, ik wist eigenlijk niet waarnaar ik kijken moest.
Het was de tijd van zure regen; de katalysator zat nog niet op auto's en in menig huis werd nog op kolen gestookt, of erger, de allesbrander kwam eraan.
Veel korstmossoorten verdwenen uit Nederland en wellicht was het baardmos, waar ik zo nijver naar zocht, toen ook al weg.
Gelukkig is het milieu voor korstmossen door allerlei milieuvriendelijke maatregelen sterk verbeterd en weet de jeugd al niet meer wat zure regen is.
Vandaag stapte ik door een bos dat uitbundig was versierd met baardmos    . . . maar welke soort?
Ik houd het voorlopig op Usnea hirta, oftewel borstillig baardmos, maar wie het beter weet mag het zeggen.

29 januari 2014

Tijd . . . . . .

In Rimbach bezag ik de renovatie van deze woning met lede ogen aan.
Wat een droefheid, de ramen en kozijnen zijn vervangen door witte plastic ramen zonder raamlatten.
De raamopeningen worden nu afgesloten door al even afschuwelijke wit-plastic rolluiken en de groene louvreluiken gaan de kachel in.
Toen ik ernaar keek moest ik denken aan het filmisch drieluik "Heimat" van Edgar Reitz.
Hierin is een scene waarin het dorp wordt gemoderniseerd door het vakwerk van de huizen te verstoppen achter zinken of aluminium beplating.
De verandering die ik aan dit huis betreur is er een van vele.
Al eerder is hier het pleisterwerk aangebracht over het vakwerk en zijn de vlakke luiken vervangen door louvreluiken.

Het is een van de belangrijkste ervaringen die ik in mijn leven heb gedaan:
dat de tijd onverbiddelijk passeert. 
Het gelukkige moment, waarnaar we altijd naar verlangden, is al voorbij, 
zodra we maar beginnen het te herkennen. 
Zelfs het ongeluk smelt weg en laat ons hulpeloos achter. 
Slechts kunst is in staat om de momenten van tijd vast te houden. 
Het fantastische van de filmcamera is dat het de tijd kan weergeven en bewaren. 
Wij filmmakers hebben dus een instrument dat ons in staat stelt om op magische wijze, 
het vluchtige leven vast te leggen. 

Mijn motto is dan ook: 
Haast je in het leven ​​niet vooruit en blijf tegelijkertijd waakzaam en alert, 
zodat je niet achterblijft in het heden.
Probeer altijd in de pas te blijven met het leven, zodat je leert om het met met de camera te beschrijven . . . . 
Edgar Reitz

22 januari 2014

Bejaardenhuis

Vandaag was ik op bezoek in een bejaardenhuis.
Dat doe ik steeds vaker.
Soms is zo'n tehuis ingericht als bibliotheek, soms worden er filharmonische concerten of toneelvoorstellingen gegeven.
Het bejaardenhuis van vandaag heet Museum de Fundatie en staat in Zwolle. 
Er staan beelden en er hangen schilderijen, maar bovenal is het gevuld met rondschuifelende bejaarden waartussen ik mij onopgemerkt kon ophouden.
Door al die grijsheid werd het genoegen van een fris genot van de tentoonstellingen behoorlijk verpest.
Het klopt, we kunnen werkelijk spreken van een grijze tsunami, beangstigend . . . . 

16 januari 2014

Waterrat

We zien elkaar niet veel door de grote afstand waarop ik van de kinderen woon.
Contact gaat via telefoon of ipad, sms-jes of andere digitale communicatievormen.
Dus nu in Nederland geniet ik van de fysieke nabijheid, oogcontact, aanraking.
Dus als opa geniet ik van de momenten met kleindochter, die op haar manier weer van het water geniet, net zoals mijn dochter.....

12 januari 2014

Dauwtrappen

(Maakt een fiets met kinderzitje jonger?)
Het is lang geleden dat ik dauw zag, maar vandaag, in Nederland, op de Hoge Veluwe, stond ik weer eens met mijn voeten in de dauw. Ik kan niet zeggen dat ik dat heerlijk vind, maar wel leuk om dit weer te beleven. 
Dauw is een onbekend verschijnsel in de streek waar ik nu woon, dus genieten van dauwtrappen op de witte fietsen van de Hoge Veluwe richting Krőller-Műller.
Onderweg zag ik dat de nachtvorst prachtige vensters had gelegd op regenplassen, maar ook had gezorgd voor ijshaar, iets dat je niet alle dagen tegenkomt.....prachtig!
Maar het mooist was toch het museumbezoek. Heerlijk om al die Van Gogh's, die we vroeger bijna wekelijks bekeken weer terug te zien. Toen ik door de museumwinkel scharrelde, viel mijn oog op het mooiste kunstwerk van alles, mijn lief!

1 januari 2014

Blik vooruit

Na de feestelijkheden is het heerlijk uitslapen.
Hoewel, de hond zal toch naar buiten moeten en dat betekent dat ik het ook moet.
Helemaal geen straf, het is een heerlijke eerste ochtend van het nieuwe jaar.
Als ik terug naar huis wandel valt mijn blik op de kathedraal met het bisschoppelijke paleis aan de horizon, prachtig uitgelicht boven de nevels.
Dat betekende een tweede vertrek van huis maar nu met fototoestel om deze eerste foto van het nieuwe jaar te maken.
Om de blik nog meer te verruimen, 's middags gewandeld in de heuvels van Gruissan.