31 december 2013

Vuurwerk

Als klein kind was ik geen liefhebber van vuurwerk en ik ben het ook nooit geworden.
Een sierlijke vuurpijl, of bengaals-vuur zou ik nog kunnen waarderen, maar knallen en dreunen verafschuw ik, niet in de laatste plaats doordat ik hierdoor een gehoorbeschadiging heb opgelopen.
Aan lawaai in de wereld is jammer genoeg nooit gebrek.
Centraal-Afrika, Zuid-Soedan, Syrië zijn maar een paar plaatsen waar vanavond geen vuurwerk ter gelegenheid van het nieuwe jaar zal worden afgestoken.
"Een burgeroorlog is geen oorlog, maar een ziekte!" is een uitspraak van Antoine de Saint-Exupéry.
Het uitbreken van de strijd in de Balkan in 1991 heb ik ervaren als de totale onmacht van de beschaafde wereld die slechts toekijkt bij dit soort conflicten en die verbazing zal ik nooit verliezen.
Het trieste nieuws van gewapende strijd op de wereld zal vanavond maar een klein onderdeel van het journaal zijn.
Dit nieuws zal gesmoord worden door het gebrul van het vuurwerk dat na middernacht wordt ontstoken
Ik weet dat in Nederland de vuurwerkgekte al enige dagen gaande is.
Ik weet dat de rotjes zo langzamerhand in handgranaten en de donderbussen in mortieren veranderen.
Ik weet dat het veel leed zal veroorzaken . . . . . . . zoals elke keer.
Het is hier stil in mijn dorp en de verre omgeving.
Vuurwerk is hier totaal onbekend.
De knallen vannacht om twaalf uur, zullen veroorzaakt worden door het ontkurken van  champagneflessen, een onschuldig en mooi geluid.
Ik bid voor een beetje vrede op de wereld en dat iedereen ongeschonden het nieuwe jaar ingaat!

23 december 2013

Smakelijk kerstmaal

Paul McCartney heeft eens gezegd dat een van de beste manieren om overbodig dierenleed te voorkomen, is door de wanden van mesterijen en slachterijen van glas te maken.
Wanneer ik nu door de supermarkt loop en zie wat er gekocht wordt voor de kerstmaaltijd dan blijkt van enige crisis geen sprake meer. Het is een en al overvloed met als culinair hoogtepunt de foie gras, de ganzenlever.
Het leed dat mestganzen wordt aangedaan is onvoorstelbaar terwijl het op een zeer eenvoudige wijze te voorkomen zou zijn.
Zelf heb ik menige tournedos rossini voorgeschoteld gekregen en met smaak gegeten; sterker nog, ik heb een speciaal servies voor ganzenlever!
Echter ik kan mijn ogen niet langer sluiten voor de martelingen die ten grondslag liggen aan de productie van deze "lekkernij".
Ik ben het met Paul eens: transparantie leidt tot inzicht en inzicht moet leiden tot handelen.
Eet smakelijk!

Vraag 223

20 december 2013

Rozemarijn

Af en toe wordt ik de deur uitgestuurd om rozemarijn te knippen.
Dat betekent dat er iets gegrild gaat worden; heerlijk om rozemarijntakjes op het vuur te leggen zodat het zijn geur aan het vlees geeft.
Gelukkig hoef ik niet ver te gaan alle wegbermen zijn blauw gekleurd van deze geurige bloemen.
Het merkwaardige is dat ik geen enkel insect aantref die deze bloempjes bezoekt en bestuift.
Toch de komende tijd eens opletten wie hiervoor verantwoordelijk is.

19 december 2013

Hommels

De foto verdient geen schoonheidsprijs, maar de hommel wel.
Om kwart over vijf wandelde ik met Tanna door de velden.
Opeens was er dat vrolijke, zomerse geluid van zoemende hommels.
"Waar leven die op dit moment van?" vroeg ik mij af.
In de wijngaarden hangen nog vergeten trossen druiven.
Inmiddels zijn die door de "edele rotting" mierzoet geworden en daarmee in kostbaar voedsel voor de hommels veranderd.
Zoiets simpels vind ik een leuke waarneming die ik met schroom publiceer.
Waarom met schroom?
Deze foto maakte ik om tien over vijf, vijf minuten voor zonsondergang.
De zon gaat nu op zijn vroegst onder en dat is een verschil van zevenenveertig minuten ten opzichte van Nederland; daar gaat de zon al om zestien uur achtentwintig onder.
's Morgens is er een verschil van een half uur met Nederland en dat brengt het verschil per daglengte op een totaal van meer dan een uur en een kwartier.
Dat is een wezenlijk verschil in daglengte.
Tel daarbij de hogere temperaturen, de heldere hemel, de vrijwel afwezigheid van regendagen en je weet waarom ik hierover niet graag blog.
Ik vind het bijna pesterig als ik vertel wat voor weer het is, hoe vredig de dagen zijn, wat een rust ik hier ervaar en dat ik nu nog een hommeltje ontmoet......

11 december 2013

Ikeagevoel

"12-12-'12
Ik zit in IKEA in Duiven.
Ik ben dus in Nederland.
Ik ben dus niet thuis, ik ben op reis.
Ik ben op bezoek bij familie en vrienden.
Ik ben ver van huis en toch is het hier heel bekend.
Maar het voelt niet meer naar huis, doch anders.
Ik ben hier gast.
Het is een goed gevoel.
Terug op de plek waar ik ben geboren, opgegroeid, gewerkt, voortgepland, geluk heb gekend, verlang ik naar huis, 1.377 km van hier."

Dit schreef ik 364 dagen geleden.
Vandaag, 11-12-'13 ben ik in de IKEA van Montpellier, ik heb een tekort aan ruimte voor mijn boeken.
Dwalend door dit woonparadijs voel ik mij terug in Nederland.
Alles wat ik zie associeer ik met de mij zo vertrouwde vestiging in Duiven nabij Arnhem.
Ik heb de sensatie dat ik vanuit de parkeergarage zo de IJsselbrug over kan oversteken en  zo mijn geboortestad binnen  kan rijden.
Ik passeer de kinderafdeling en loop het restaurant binnen.
Het  is twaalf uur.
Een sacraal moment in het dagelijkse leven in Frankrijk; men gaat aan tafel!
Het is druk, alle tafels zijn bezet.
Op menige tafel staat een wijnfles en rood gevulde glazen.
Direct besef ik dat ik ver van Nederland ben.
Dit is mijn land en Duiven is heel ver weg.

6 december 2013

Mandela

Gisteravond laat keek ik nog even naar de Nederlandse televisie.
Het overlijden van Mandela was groot nieuws.
In actualiteitenrubrieken viel men over elkaar heen om te getuigen hoe geweldig deze man was geweest en wat een groot voorbeeld hij was voor wijsheid en verzoening.
Mijn herinnering ging terug naar mijn studententijd in het begin van de zeventiger jaren toen ik lid was van de werkgroep Free Angola en het comité Zuid-Afrika.
Voor deze organisatie liep ik een collectie in een chique wijk van Arnhem.
Praktisch aan elke deur kreeg ik te verstaan dat Mandela, deze terrorist, terecht gevangen zat, dat aan communisten niets werd gegeven, dat apartheid nog zo slecht niet was. 
Vooral dit laatste kreeg ik vaak te horen en het werd onderbouwd door verhalen van familiebezoekjes in Zuid-Afrika: je moet er geweest zijn om te kunnen oordelen! Meer dan driekwart van de adressen die ik bezocht, weigerde te doneren.
Wel het verstand komt met de jaren.
Leuk dat Nederland nu deze "oproerkraaier" aan de borst heeft gedrukt als ware hij een nationale held.
Verbazingwekkend hoe snel men bakens weet te verzetten en kan vergeten. 
Opportunisme is ons niet vreemd!

26 november 2013

Handel

Eens ging J.P.B. (wie kent hem nog?) in de Tweede Kamer op zijn bek omdat hij zich afvroeg wat er van die flukse VOC-mentaliteit was overgebleven; een behoorlijke faux pas!
Toch moest ik de laatste dagen hieraan denken.
Ik was wat zaken aan het bestellen via internet. Meestal verloopt dat vlot en gladjes. Maar bij de meeste bedrijven kun je niet, of zeer beperkt vanuit het buitenland iets bestellen.
Op het bestelformulier moet altijd het postcodenummer worden ingevoerd en dan val je door de mand, want dat wordt niet herkend. Meestal is België het enige buitenland waaraan geleverd wordt.
Ik neem dan telefonisch contact op met de betreffende leverancier en dan laat het zich altijd regelen.
Op mijn vraag waarom het via hun internetsite niet kan worden besteld blijft men altijd het antwoord schuldig, maar zegt toe dat de site weldra zal worden aangepast.
Wel, dat laatste heb ik tot nu toe nog niet meegemaakt.
Ik zou tegen deze middenstanders (ze klagen meer dan boeren) willen zeggen: als je klaagt over crisis-ellende, wees dan alsjeblief innovatief!

24 november 2013

Vasten

Waistline, @easy4life, Dr. Frank dieet, Eiwitdieet, Fitslim, GiShakedieet, Protislank, SanaSlank, Atkinsdieet, EenKiloPerWeek, Kleurendieet, Kokosnootdieet, Mayodieet, Orgasmicdieet, 3Dagendieet, Yoghertdieet, Vetvrijdieet, Appeldieet, MLMdieet.
Het is slechts een greep uit de diëten die aangeboden worden om af te vallen of om langer te leven of gelukkiger te worden of weet ik veel.
Nu de anti-gluten rage ook in Nederland van de grond komt valt mij steeds meer op dat het volgen van een dieet zeer religieuze kenmerken heeft.
Je hebt de witte-jassen-profeten zoals Dr. Atkins, Dr. Dukan, Dr. Frank, Dr. Cordain, Dr. d'Adamo etc. die op hun beurt weer de pers weten te bereiken, die zij als platform gebruiken om hun bijbeltjes aan te prijzen.
In hun bijbeltjes lees je dat je het niet alleen kunt, je moet ook hun potjes met vitaminen, mineralen, pillen met de meest idiote bestanddelen aanschaffen.Zo is er een behoorlijk commercieel wereldje ontstaan die gebaat is bij de wens om af te vallen of gezond te leven.
Opvallend is dat veel van de diëten door artsen worden aanbevolen. Een beetje googelen leert, dat praktisch al deze geleerden gewoonlijk zakkenvullende kwakzalvers zijn.

Als kind moest ik wel eens medicijnen afhalen bij de apotheek en daar stalde ik mijn fiets in een fietsenrek met reclamebord van Dr.Dushkind. Aanvankelijk was het rokertje van deze dokter een medicijn tegen astma en later aanbevolen als middel tegen nervositeit. Deze reclame voor de apotheek, met de naam van een dokter; kan het nog meer vertrouwenwekkend?
Het gekke is dat iedereen die ik ken en aan het diëten sloeg, zich er direct veel beter bij ging voelen en vervolgens ook aan zending of missie ging doen.
Wie zijn lachspieren wil trainen moet deze site bezoeken, ik kwam niet meer bij!
Overigens over diëten gesproken, hierbij het Linde-dieet.
Zorg dat je altijd een notitieboekje en een potlood bij je hebt. Noteer dagelijks wat er door het mondje naar binnen gaat. Je zult zien dat je na enige tijd beduidend minder en andersoortige notities maakt.

21 november 2013

Plasmaferese

Tijdens mijn dienstplicht kwam op een nacht de sergeant van dienst de slaapzaal binnen hollen en vroeg om vrijwillige bloeddonoren.
Met twee andere rekruten werd ik naar het ziekenhuis van Venlo gereden.
Op de Maasbrug had een ernstig verkeersongeluk plaatsgevonden. 
Er was behoefte aan een voorraad bloed, noodzakelijk bij de chirurgische behandelingen van de slachtoffers.
Zo maakte ik, letterlijk bij ongeluk, kennis met het geven van bloed.
Vooral omdat ik de twee dagen na de transfusie was ontslagen van zware diensten, werd ik een trouwe bloeddonor. 
Op een bepaald moment werd ik gevraagd om in de plaats van bloed, bloedplasma te geven. Ik had ertoen zo'n honderd donaties opzitten.
Vlak voor mijn emigratie naar Frankrijk zou ik de mijlpaal van 200 plasmaferese's bereiken.
Dit jaar heb ik mij hier weer als donor opgegeven en inmiddels ben ik al dik over die mijlpaal heen.
Hier geen medailles, reiswekkertjes of andere goedbedoelde prullaria die ik in Nederland ontving na jubileum-donatie's. 
Echter nu verbaas ik mij over wat ik hier telkens aangeboden krijg: een rijk gedekte dis. 
Worsten, kaassoorten, paté, allerhande zoetigheden (nooit geweten dat Fransen zulke zoetekauwen zijn) uitgeserveerd door een allervriendelijkste verpleegster die er tijdens de maaltijd op toeziet dat je voldoende van dit alles tot je neemt, met als belangrijkste boodschap: "Il se faut hydrater!"
Ja, de Fransen zullen dat niet vergeten, maar een Hollander moet tot zuipen worden aangezet....waar is de pleegzusterbloedwijn gebleven?

11 november 2013

Ouroboros

Op mijn blog staan steeds meer dagen zonder verhaal, schande!
Druk met anderen te schrijven, ouderwets op papier, vandaar.
Of gewoon te druk, of juist niet, ik bedoel niets meegemaakt, ik bedoel dingen meegemaakt die het vermelden niet waard zijn..
Mevrouw L. is naar de kapper of  doet boodschappen of . . . . ze is er niet en de hond is uitgelaten. 
De voeten schreeuwen door de schoenen dat ze moe zijn, stelletje aanstellers.
De post bracht niet meer dan een rekening en een brief van de belasting, gelukkig een teruggave, meestal is het alleen een rekening.
Langzaam wordt het later, maar zelfs dat is geen nieuws sinds iedereen klok kan kijken.
"Kijk een valk!"
"Waar?..."
"Daar! Kijk dan!"
"Ik kijk toch... ik zie 't niet."
"Ja, nou ben je te laat!"
De klok van de kerk slaat, even tellen, het is zes uur. 
Ik klik op een toets, geen email. 
De telefoon staat naast me, maar niemand belt. 
Niet dat ik eenzaam ben, hoor, ik ben alleen maar alleen.
Hallo?

8 november 2013

7 november 2013

Echt het einde van de zomer?

Terwijl de koers van Twitter na de uitgifte van het aandeel bijna verdubbelde, zaten mevrouw L. en ik ouderwets analoog te nazomeren.
Warm en zonnig was het vandaag. Voor de zoveelste keer namen we afscheid van de zomer met het idee dat het volgende week opnieuw zulk mooi weer zal blijken te zijn.

Nachtvogel

Lag er sneeuw of zag ik enkel schittering? 
De lucht was melkgrijs, dezelfde kleur als de meeste gebouwen. 
Tussen hoge gebouwen zocht ik een weg die ik niet kende.  Ik wist niet waar ik vandaan kwam of waar ik heen moest. 
De gebouwen bewogen langzaam. Golfbewegingen vanuit de aarde die naar boven toe langzaam doofden.
Het grijs van de gebouwen veranderde geleidelijk in groenige tinten.
Met het veranderen van de kleur kwam ik in een bos. 
Groene bomen bewogen rustig in de wind.
Aan het einde van het pad stond een gebouw. 
Nu kende ik mijn doel was en bij het gebouw gekomen legde ik mijn hand op de klink. De deur opende zich zonder dat ik de klink had neergedrukt, het was de deur die opende en mij naar binnentrok.
Door een portaal kwam ik in de volgende kamer. 
Een ruime kamer, stoelen rond een lange tafel, een vergaderzaal.
Er was een overleg gaande of dat moest nog beginnen, er was op mij gewacht.
Rond de tafel zaten vier mensen en toen ik was aangeschoven, nam een kleine man het woord.
Het was duidelijk dat hij de vergadering zou leiden en stelde zijn medewerkers voor. Ik bleek ook een van die medewerkers, maar ik wist niet waarom ik hier was.
Tegenover de kleine man zat iemand van het type "spreek mij niet tegen". Een dikke, grote kalende man met een duur horloge dat hij bewust liet zien doordat hij zijn handen ver voor zich op tafel had gelegd.
Ik werd door de kleine man aan hem voorgesteld en mij werd verteld dat de dikke man onder andere de eigenaar was van een evenementenbureau en grootse plannen met het bos had. Er zou duidelijk sprake zijn van een win-win-situatie waarvan we dus allemaal beter zouden worden.
De plannen met het bos werden met behulp van een beamer vakkundig gepresenteerd.
Ik was onder de indruk.
Kende ik deze ruimte? 
Hoe kwam het dat ik niet van deze ontmoeting op de hoogte was? 
Welke rol had ik hier te spelen? 
In het licht van de beamer verschoven wanden, waardoor de vloer niet langer rechthoekig was, maar trapeziumvormen aannam. Het licht, waarmee de ruimte was gevuld, was daar zonder een bron.
Aan het einde van de presentie keek iedereen afwachtend in mijn richting.
-Kan dit allemaal?
-Is er iets dat goed ondernemerschap nog in de weg staat?
-Jij moet het maar zeggen. 
-Zonder groen licht van jouw kant gaat het allemaal niet door, wat we overigens zeer zou betreuren, temeer omdat we al zoveel stappen hebben gezet.
Behalve een man in een groen uniform met een baard knikte iedereen enthousiast en instemmend.
-Dus mogen we aannemen dat het goedkomt?
Ik hoorde mijzelf vertellen dat ik in principe ook geen beletsels zag, als het niet zo was dat er in dit bos een vogel voorkwam die zo beschermd was waardoor er binnen vierhonderd meter rondom deze vogel geen verstorende activiteiten mochten plaatsvinden. Ik zei dat we ons rijk mochten rekenen met een flink aantal van deze unieke vogels in dit bos en we ons moesten blijven inspannen om daarvoor de nodige offers te brengen.
Iedereen keek mij met stomheid aan, niet geheel zonder agressie.
De kleine man maakte met een vuistslag op tafel een einde aan de stilte: 
-En hoe mag dat stomme beest wel niet heten?
In mijn hoofd vloog een vogeltje.
Hij leek een beetje op een boomleeuwerik, maar had de grootte van een winterkoninkje.
Zeldzaam, heel zeldzaam, uniek. 
Hij kwam alleen nog maar in dit bos voor.
-Ik vraag nogmaals hoe heet dat klotebeest?
Dit werd zo hard geschreeuwd dat ik wakker werd.
Bezweet.
Ik draaide op mijn rug en keek naar het plafond.
Op het wit probeerde ik het beeld van de vogel te projecteren terwijl de beelden van de nacht langzaam vervaagden.
Van buiten klonk het vrolijkmakende gekwetter van huismussen.
Nog lang zocht ik naar de naam van een vogel die niet bestond.

6 november 2013

Rakede

Duitse muziek is buiten Duitsland niet erg populair.
Jammer want daarmee sluit je jezelf af van interessante bandjes, zoals Rakede


5 november 2013

Erfgoed

NRC De Week is voor alle Nederlanders die thuis zijn in het buitenland. Ik ontvang wekelijks de internationale editie van NRC Handelsblad, mijn stukje Nederland in het buitenland. Op donderdag valt de krant op de mat. Hierin lees ik ander nieuws dan in de lokale kranten Midi-Libre of l'Independant. In deze kranten staan vooral mannen die door honden zijn gebeten, berichten over de opbrengst van lokale rommelmarkten, een beschrijving van de botsing van een dronken automobilist met een nuchtere plataan en de verslagen van de rugby.
De afgelopen weken is het Nederlandse nieuws ook zo kneuterig: Zwarte Piet! 
Iedereen heeft daar dezelfde mening over als over hondendrollen op de stoep, dus een uitgesproken mening! 
Zwarte Piet en hondendrollen behoren tot het Nederlandse erfgoed. 
Om Piet zwart te houden zijn er zelfs mafketels te hoop gelopen op het Malieveld in Den Haag of ze hebben een idiote petitie getekend. 
Enfin ga je gang zou ik zeggen, volgend jaar wordt de discussie waarschijnlijk weer gevoerd en in dat jaar zal weer in menige hondendrol op de stoep worden getreden. Oh ja, zou dan ook Volkert van der G. daadwerkelijk door de bewaarders van een twijfelachtig erfgoed zijn vermoord?

3 november 2013

Memento mori

Het papier wordt stroever en de pen droger.
Het kost mij vaak moeite om een stukje proza te produceren, om een gedachte te verwoorden, om een ervaring te beschrijven.
Wat is er veranderd, hoe ben ik veranderd?
Ik bezie op het beeldscherm mijn eigen blog.
Ik kijk jaren terug en verbaas mij.
Ben ik dat die dat heeft geschreven?
Had ik daar oog voor, maakte ik mij daarover druk, vond ik dat interessant, durfde ik dat te stellen?
Ik herlees de kop van mijn blog.
Die tekst onderschrijf ik nog steeds.
Mijn weblog heb ik nooit een verslag van mijn dagelijkse leven willen laten zijn.
De wereld is al voldoende gevuld met trivialiteiten.
Het gaat over momenten in mijn leven en niet over mijn leven.
Het gaat over waarnemingen, overdenkingen, lulligheden.
Ik volg een aantal blogs op internet, niet dagelijks, maar wel met enige regelmaat.
Veel blogs sterven een langzame dood.
Het dagelijkse bericht wordt een wekelijks en niet veel later wordt om een paar maanden geblogd tot het blog in het geheel niet meer wordt geactualiseerd.
Een boek eindigt altijd met de laatste pagina.
Een blog echter, sterft vaak een langzame of plotselinge dood.
Het is alsof de blogger na zijn laatste blogbericht werd ontvoerd, beroofd van zijn pc of zijn internetverbinding werd verbroken.
Maar het kan ook zijn dat de blogger iets ernstigs is overkomen: een fatale ziekte of een vliegtuigramp deed zijn contact met de digitale wereld beëindigen  .
De volgers blijven met vragen achter en zullen daar nooit de antwoorden op krijgen.
Deze vluchtige verkenning van "de dode blogs" dwingen mij tot een besluit en een belofte.
Mijn laatste blog zal eindigen met de melding dat ik eindig met het blog.
Nu echter zorg ik voor voldoende glad papier (Moleskine) en een goed gevulde pen (Pelikan M800).
Ik wens veel blogs een wederopstanding toe!

2 november 2013

Thuis


Heel wat jaren hing dit bord boven de eettafel in de keuken op de Ugchelse Berg.
Ik kocht het van een pottenbakker in de Elzas en vond de tekst op mij persoonlijk van toepassing.
Ik neem aan dat iedereen op zoek is naar de plek waar hij thuis is.
Ik heb het gevoel dat ik hem altijd heb gehad, gekregen, gezocht en gevonden.
Na mijn verhuizing naar Frankrijk is het bord te lang verborgen geweest in een verhuisdoos.
Vandaag vond ik het terug.
Hij zal nu dezelfde plek krijgen als in Nederland.

31 oktober 2013

Flip-over

Samen met familie heerlijk gegeten, mooie plek aan het water. De zon schijnt, zwanen op het water, de wilgentakken hangen roerloos boven hun spiegelbeeld.
We stappen in de auto, voldaan verlaten we de parkeerplaats. 
Ik moet even wachten om verkeer voor te laten.
Ik kijk naar de overkant en de schrik slaat mij om het hart: een flip-over!
Hoeveel trainingen, instructies, cursussen, implementatieconferences, developmentcourses, productontwikkeling-sessies heb ik wel niet meegemaakt waarin de flip-over een centrale rol speelde?
In hoeveel zaaltjes, conferentie-oorden, hotels heb ik niet verkeerd waarin aan mijn oor, met behulp van flip-overs, later beamers, en overenthousiaste trainer, iets werd genaaid?
"Nu verdelen we ons in groepjes van drie. Elk groepje neemt een sheet mee en bereidt een presentatie voor. Gebruik de rode plakkertjes voor jullie zwakke kanten en de groene voor jullie krachtige punten. Op de post-itjes kunnen jullie vragen en ideeën kwijt. Neem dus vooral veel groene plakkertjes mee! Veel succes en over een klein halfuurtje zien we elkaar terug in deze zaal!"
Er zijn nog altijd momenten dat ik met enige weemoed terugdenk aan mijn werkzame leven, ik had een geweldig beroep. 
Ik betrap mij erop dat ik het gemakkelijk kan romantiseren. 
Nu ik echter dat gekeutel en geneuzel aan de overkant van de straat bezie, ben ik God op m'n blote knieën dankbaar dat ik hiervan ben verlost!

30 oktober 2013

Grot

Tien jaar geleden kwam ik voor het eerst in een grot bij mij in de buurt, waar ooit prehistorische opgravingen hebben aangetoond dat deze grot door mensen bewoond is geweest. 
Dat is hij nog steeds een beetje. Er waren veel sporen van drankgelagen, kampvuren, graffitty en allerhande afval, een trieste aanblik. Temeer omdat deze grot een schuilplaats biedt aan de zeldzame Savi's dwergvleermuis. 
Bij latere bezoeken bleek de verstoring eerder toe dan af te nemen.
Ik stoorde mij zo aan de geringe bescherming van deze plek (enkel een bordje met het verzoek de grot niet te betreden in verband met het voorkomen van zeldzame vleermuizen) dat ik op hoge poten een brief heb geschreven aan het Ministère de la Forêt. Wanneer je als ministerie op je site vermeldt dat je er bent om de natuur te beschermen, doe dat dan! 
Die brief schreef ik circa twee jaar geleden.
Laatst reed ik langs deze grot en mijn blik werd getrokken door een vreemde metaalconstructie tegen de rotswand. Nader onderzoek maakte mij echt blij.
Die vreemde constructie tegen de rotsen moet voorkomen dat klimmers van bovenaf bij de grot kunnen komen. Rondom de ingangen van de grot is een reusachtig smeedijzeren hek geconstrueerd dat de rust in de grot zal garanderen. Bebording (inmiddels al gesloopt) leerde mij dat het geheel met geld van de EG is betaald.
Nou vraag ik mij af, is mijn brief de aanstichter van dit alles?

28 oktober 2013

Laatste duik?

Na de picknick toch nog even naar het strand voor een laatste duik.
Niet alleen ik had die gedachte want de weg naar het strand bij Narbonne stond vol geparkeerde auto's. De volgende dag meldden de kranten op de voorpagina dat het in de zomer niet zo druk was op Matteille.
Toch kon ik nog een parkeerplaats vinden en na een klein wandelingetje met mijn hond bereikte ik al snel een rustiger plekje.
Mijn duik in zee was een mooie afsluiting van een zomer waaraan geen einde leek te komen. Een zomer met volop zon en weinig wind. Over de regen zal ik maar niets zeggen want het probleem is hier niet de regen, maar het gebrek eraan. Na de zomer kwam de Indian Summer die tot deze dag voor een heerlijke verlenging van de zomer zorgde.
Laat nu de herfst maar komen, we zijn er klaar voor!

18 oktober 2013

Opnieuw caddy

Weer een week lang was mijn rol die van caddy.
Deze keer niet op golfbanen, maar op ongebaande wegen.
Dagen vliegen voorbij en kleine kinderen veranderen waar je bij staat.
Hoe zal ik mijn kleindochtertje de volgende keer zien?
Zal ik dan opnieuw de caddy van mijn dochter zijn en haar dochtertje kunnen torsen?

10 oktober 2013

De grootste

Sprinkhanen zijn er nu volop. De rood- en blauwvleugels, bidsprinkhanen en de grote sabelsprinkhaan.
Vandaag zag ik deze grootste sprinkhaan van Frankrijk voor het eerst.
Een exemplaar van bijna 15cm, waarbij je je afvraagt hoe komt het dat ik deze nooit eerder heb opgemerkt.
Als ik, nadat ik een voor mij nieuwe soort voor het eerst heb gezien, zie ik de dagen daarna deze ontdekking alom opnieuw. Zo zag ik op dit wandelingetje vijf bidsprinkhanen, waaronder een geel exemplaar die duidelijk demonstreerde dat de een z'n dood de ander z'n brood is!

7 oktober 2013

Caddy

Het kan verkeren.
Ik ben verworden tot caddy van m'n zoon.
Samen gaven we het beeld af van een rijke patser met z'n privé caddy/leraar.
Dat deden we op de golfbaan van Mazamet en Lamalou-les-Bains
Alleen kon ik hem niets leren, maar hoefde mij ook niet voor hem te schamen, want golfen kan 'ie!
Ik heb er van kunnen genieten, niet in de laatste plaats door het vinden van een groeiplaats van wilde cyclamen.

4 oktober 2013

Andorra revisited

Deze week is zoonlief op bezoek.
Het prachtige zomerweer zou op donderdag en vrijdag door regen worden verstoord, maar Andorra zou zonnig blijven, dus naar Andorra.
Ik sprak met de hotelier van het hotel in Sispony, waar wij graag overnachten ivm. de geweldige keuken, dat ik dat eeuwige gesloop van hotels, die vervolgens door nog grotere worden vervangen, zo langzamerhand meer dan zat ben. Andorra lijkt wel één grote bouwput.
Hij vertelde mij dat Andorra klaar is. Er worden geen nieuwe bouwprojecten meer gestart.
En bij nader inzien begon het mij op te vallen. Praktisch geen bouwkranen meer, alle alfaltwegen zijn glad en strak, alles is aangeveegd en opgepoetst. Hè, hè.
Tanna, mijn hond was mee en genoot van de wandelingen door de hellingbossen, zo het hotel uit, direct in het groen. Het was rustig en stil in het hotel, een plek om geheim te houden.
Andorra is voor velen enkel een goedkope plek voor tabak en alcohol.
In de winter een overvol skigebied.
Wat veel minder bekend is dat je er prachtige bergtochten kunt lopen door een fantastisch aanbod van hutten en refuges die van prima kwaliteit zijn.
Omdat praktisch iedereen in de shoppingcentra blijft (waar het toch een beetje zichtbaar wordt dat er door de crisis minder wordt verkocht) ben ik praktisch altijd de enige gast in zo'n hut.
Dus blijf genieten van de belastingvoordelen en na het winkelen weer gauw naar huis, zo blijft Andorra toch ook nog paradijselijk.

30 september 2013

Bidsprinkhaantje

Zoonlief is deze week op bezoek. Ingevlogen vanuit Eindhoven naar Carcassonne; de wereld wordt steeds kleiner. Vanaf 1 november leek de luchtbrug met Nederland voor een half jaar gesloten, maar Eindhoven-Carcassonne blijft vanaf deze winter  in de lucht. 
Maar daar gaat het niet om. 
Telkens valt mij zijn goede oog voor het kleine op. 
Op de ochtendwandeling vandaag volgenden we vele tientallen meters een mierentrail en vanmiddag tijdens een theestop op de middagwandeling spotte hij een mini-bidsprinkhaan. 
Zo'n kleintje had ik niet eerder gezien, dus hij moest op de foto. Dat was nog niet zo eenvoudig want hij wilde in het fototoestel kruipen. 
Uiteindelijk ging hij toch even poseren.....
Ik ben benieuwd waar hij mij nog meer op zal wijzen de komende dagen!

20 september 2013

Canigou revisited

Ik was van plan om nogmaals de Canigou te beklimmen.
Maar steeds was er wel iets waardoor ik deze tocht moest uitstellen. Dan was er nog teveel sneeuw (in juni waren er nog pistes open), dan was er regen of storm, of had ik zelf andere afspraken of besognes.
Ik denk echter dat de hoofdreden om deze klim voor mij uit te schuiven voornamelijk lag in de door mij gevoelde 'angst' dat mijn knieën het tijdens de tocht en zeker tijdens de afdaling, zouden begeven.
Maar vandaag toch alle moed bijeen geraapt en bepakt en bezakt en met hond Tanna richting Canigou vertrokken.
De reden van deze tocht is een bijzondere, bovenop de Canigou wilde ik de asresten van mijn oudste broer achterlaten. 
Het werd een prachtige dag. Helder, weinig wind, goed klimweer.
Het lopen ging mij prima af.
Ik maakte de keus om in een keer naar de top te lopen en pas daarna een hut op te zoeken.
Alle andere keren overnachtte ik zo'n duizend meter onder de top om dan de volgende dag om twaalf uur boven te staan.
Deze berg is voor de Catalanen een heilige berg en elke rechtgeaarde Catalaan staat eens in zijn leven bovenop deze berg. Zaterdag zou het d vanwege het prachtige weer druk worden, vandaar bovenbedoeld besluit.
Vlak bij de top werd ik ingesloten door wolken en bovenop de top was ik alleen.
In alle rust kon ik nu die handelingen verrichten waarvoor ik was gekomen.
Dat mijn broer daar in vrede moge rusten en tevens van het uitzicht kan genieten.
Net voor het donker bereikte ik de hut La Molina.
Ook daar waren geen andere klimmers waardoor ik in alle rust de dag nog eens kon overdenken, kijkend in een prachtig haardvuur (dank Forêt National) dat de hele nacht heeft doorgebrand.
Het was volle maan en bij mij in de hut bleek ook nog een ransuil te wonen.
Om vier uur 's morgens meldde de uil dat hij naar buiten wilde.
Nadat ik mij uit m'n slaapzak had gewurmd gaf ik de vogel zijn vrijheid.
In doodse stilte vloog hij over mijn schouder naar buiten en in het heldere zilveren maanlicht vloog hij richting bergtop......

Dat is even schrikken

Zoonlief vloog gisteren over de Ugchelse Berg en maakte een fotootje van mijn (en ook het zijne) vorige huis dat hij direct naar ons mailde.
Ik schrok er van.
Mijn gedachten zijn niet meer zo veel bezig met het verleden en deze foto brengt even heel scherp vele herinneringen naar voren. Dat geeft een dubbel gevoel.
Aan de ene kant: wat heb ik fantastisch geboft door daar zo lang te hebben kunnen wonen. Tevens de gedachte: heb ik er goed aan gedaan om dat huis met die haard te verlaten?
Aan de andere kant: wat een goed besluit om juist wel te vertrekken, want ik weet nu dat een idyllische ligging geen garantie voor een idylle is. Met het ouder worden is voor mij het leven in een (kleine) gemeenschap belangrijker geworden dan het leven in een bos.....

19 september 2013

Druivenplukken met levensgevaar

Ziezo, de muskaatdruiven zijn geoogst.
Het was wel weer even wennen.
De eerste wijngaard heeft zoals altijd oude en vooral laag-bij-de-grondse druivenstokken.
Dat vraagt van mij behoorlijk bukken.
Daarna echter zijn alle andere wijngaarden een makkie.
Zelfs geprobeerd om in de plaats van de snoeischaar met het mes te oogsten.
Ik heb dit mes 's avonds weer teruggelegd in de vitrinekast in de kamer.
Nu ligt hij werkeloos tussen allerlei curiosa.
Ik zal hem niet meer gebruiken, want behalve dit mes zou ik ook een flinke doos pleisters mee moeten nemen.
Levensgevaarlijk.
Morgen naar de Pic du Canigou!

15 september 2013

Luie Zaterdag

Vorige week genoten wij van een heerlijk verblijf in de Elzas middels prachtige wandelingen en heerlijke landschappen met even mooie vergezichten onder een zomerse hemel met af en toe tropisch temperaturen.
Op de dag van ons vertrek sloeg het weer om en konden we doorgaan met genieten van de zomer in onze thuishaven.
Vandaag was een luie dag aan het strand.
Na 1 september zijn alle toeristen vertrokken, de wegen weer berijdbaar, de kassajuffrouwen een stuk vriendelijker, het dorp ontvolkt, de stranden leeg en de zee lijkt schoner.
Morgen ook nog luieren en dan: maandagmorgen om zeven uur begin ik met de druivenpluk in ons dorp!

9 september 2013

Vakantiesouvenirs

Uit de Elzas nam ik een paar dozen wijn mee.
Vakantieherinneringen verbleken meestal door de tijd.
Daarbij komt dat het onmogelijk is om van alle reizen herinneringen in de vorm van ruimtelijke voorstellingen plaats te laten vinden of je wordt gedwongen je oude herinneringen weg te gooien om plaats te maken voor nieuwe.
Wijn vind ik een mooi souvenir.
Door het te bewaren wordt deze vaak mooier en door het te drinken met dierbaren deel je deze herinnering op een mooie wijze.
Ik zal de dagen in de Elzas van de afgelopen week nog vaak herbeleven..... Proost!

6 september 2013

St. Anne


Vandaag in Thierenbach de basiliek van St. Anne bezocht.
Dat doe ik voornamelijk om plaatjes te kijken.
Al meer dan tweehonderd jaar worden in deze kerk ex voto's opgehangen met de voorstellingen van de wonderbaarlijke tussenkomst van de maagd Maria.
Honderden van deze kleine schilderijtjes aan de wanden vertellen het verhaal van ongelukken, oorlogshandelingen, zware bevallingen, vee dat aan onweer ontkwam, branden die werden geblust op voorspraak van de Aanbedene.
Aandoenlijk is het om deze dankbaarheid te zien die stamt uit een tijd dat geloven gelijk stond aan weten.Het leukste vind ik het volgen van de chronologie. De schilderijtjes laten de komst van de industrie, de auto, de oorlogen zien vanuit een merkwaardig perspectief.
Vele malen kwam ik hier om mij aan de plaatjes te vergapen en elke keer ontdek ik er weer iets nieuws.
Dat nieuwe is echter wel oud, want er gebeuren geen wonderen meer die de moeite waard zijn om nieuwe ex voto's te plaatsen.
Jammer!