26 november 2017

Zondagmorgen

Het is zondag.
Uit de radio klinkt OVT waar ik deze keer niet naar luister,
maar ik herschik de boeken in mijn bibliotheek.
Het zijn meer dan tweeduizend titels waar ik mijn ogen langs laat dwalen.
Ik sorteer thema's zo goed mogelijk bijeen en op alfabet.
Ik zoek naar boeken die ik weg kan doen.
Boeken die hun plaats zullen geven aan titels die op de grond staan gestapeld,
in afwachting van een plek op een plank.
Regelmatig talm ik met een boek.
Heb ik dit eerder gelezen, is het waard te bewaren, om ooit te herlezen, is het een naslagwerk dat niet door Google vervangen wordt?
De titel Edelman-Bedelman, gedichten van Michel van der Plas, valt open bij:

EEN DROOM

Ik droomde deze nacht een nieuwe droom:
dat ik ontwaakte voor de kathedraal
waar, aan de gevel boven het portaal,
een vogel nestelde in een stenen boom.

Adam en Eva stonden met de vrucht
onder de takken; maar de vogel floot,
tegen zijn graf in, tegen zijn eigen dood,
en roekeloos als op een vrije vlucht.

Ik ben niet wakker. Het is nog geen dag ,
maar ik wil denken aan die droom, ik wil
geloven dat ik ervan leven mag,
morgen misschien, eenmaal als ik lag stil
stil gelegen heb in uw toereikendheid,
onze Vader die in de hemel zijt.

Een mooi gedicht, overdenk ik
en geef het boek een nieuwe plaats.

16 november 2017

Nationalisme

Op de NL televisie zag ik onlangs een uitzending waarin een scene voorkwam van een groep mensen die het Wilhelmus zongen.
Daarbij viel mij op dat minsten een derde van deze vaderlanders tijdens niet allen gingen staan, maar ook hun rechterhand op het hart hadden geplaatst.
Ik behoor nog tot de generatie die op de lagere school het Wilhelmus moesten leren. Tijdens die lagere schooltijd werden wij geacht op het marktplein een aubade te brengen aan de commissaris van de koningin en daarbij ontbrak het Wilhelmus niet.  Ik heb de tekst dus geleerd maar die is mij niet beklijfd.; behalve flarden  tekst kan ik het niet vlotjes meezingen.
Geeft niet, want ik kan mij geen enkele gelegenheid herinneren waarbij ik het volkslied mee had moeten zingen.
Het gaat mij dus om die nieuwe malle Amerikaanse gewoonte om met de hand op het hart mee te blèren.
Wat is dat voor nieuwigheid?
Heb ik iets gemist?
Is mijn vaderland de weg kwijt?
Op voorspraak van een christelijk partijtje (neen, deze keer niet de LPF) staat er nu een Nederlandse vlag in de tweede kamer.
Is mijn vaderland de weg kwijt?
Ter vergroting van het nationale gevoel moet het Wilhelmus onderwezen en geleerd worden op school.
Is mijn vaderland de weg kwijt?
Dus laten we meteen de rest invoeren: 's morgen een gebed voor de staat.
In elke schoolklas de nationale driekleur.
Niet meer vlaggen op een nationale feestdag, nee, op elke dag en wel door iedereen.
Neem daar nog bij dat er een soort van (vrijwillige) sociale dienstplicht komt en het is een rijtje geworden waarvan ik denk: het gaat om meer nationalisme.
En meer nationalisme heeft nooit tot iets goeds geleid!
Kees Boeke schreef in 1928:
Wij zingen niet meer van Wien Neêrlands Bloed
van vreemde smetten vrij ...,
want de mensen van een ander land
hebben even goed bloed als wij.
Wij zingen niet meer van een Duitse prins.
die een koning van Spanje eert,
want al gaf hij al zijn goed,
hij vergoot toch bloed,
en dat is en blijft verkeerd.
Zing het mee, zing het mee,
Wij zingen van liefde en vree.
En als er nog eenmaal een oorlog komt,
Doen wij met z'n allen niet mee!
Koningin Juliana heeft wellicht dit lied gekend, omdat zij direct na de oorlog haar dochtertje Trix heeft opgegeven als leerling van de Werkplaats Kindergemeenschap van Kees en Betty Boeke in Bilthoven.

13 november 2017

Pijntje

Het steekt allemaal niet meer zo in elkaar als het zou moeten.
De scanner onthulde mij de waarheid dat de oude dag zich met gebreken openbaart.
Evengoed heb ik tot nu toe zonder het syndroom van PHPD (pijntje hier, pijntje daar) kunnen leven.
Nu ben ik echter een halte gepasseerd die mij vertelt dat ik iets zuiniger op mijn eigen machientje moet zijn.
Hoewel ik mij de pijn van de eerste dagen niet meer voor de geest kan halen ben ik nog steeds niet zonder een zeurende rug.
Niet echt pijnlijk met een grote P, maar voldoende om mij langdurig uit de slaap te houden.
De beste medicijn is de gedachte: Alles gaat voorbij!