25 december 2014

Kerst

De kersttafel van de familie Kröller-Müller in het jachtslot St. Hubertus.
Terwijl ik de wijnglazen met prachtige gravures bewonder vraag ik mij af met wie zij hier hun kerstdiner deelden.
Mogelijk alleen hun vier kinderen; de ideale situatie.
Wie kent niet de stress die altijd aan kerst vooraf gaat: wat doen we met onze ouders, of met de jouwe?
Moeten lieve tante en oom of die eenzame neef uitgenodigd worden?
Dat nieuwe vriendinnetje van zoonlief is vast geen blijvertje, dus die maar niet?
En wat doen we dan met die vrijer van onze dochter?
Het is lang geleden dat ik ook die stress kende.
Al zo lang vieren mevrouw L en ik met z'n tweetjes kerst.
In pais en vree.
Moge dat lang zo blijven.
Iedereen wens ik ook zo'n kerstviering toe!

24 december 2014

Zon

Na drie weken Nederland en drie dagen Elzas nu weer thuis.
We hebben veel mooie momenten beleefd en veel slecht weer meegemaakt.
Na zoveel grijze luchten en regen en korte dagen is het weer fijn om bij te tanken in een warme zuidelijke zon. Ik had niet kunnen bedenken dat ik dit zó zou missen . . . .

16 december 2014

Ikea-ijs

Na het winkelen in IKEA had ik nog tijd over.
Bij de uitgang is een buffet waar ik een kopje koffie nam.
Toen ik naar een tafeltje slenterde om daar van mijn koffie te genieten viel mijn oog op een echtpaar dat op een bankje richting uitgang zat en waarvan hij een ijsje consumeerde.
Mevrouw Stofnest en meneer Afwaskwast doopte ik ze direct.
Een echtpaar van net over de zeventig. 
Een beetje versleten, maar zo te zien in goeden doen.
Mevrouw S. was een kordaat ogend corpulent wijfie in cameljas met stopverfteint (rookster?) en een beetje uitgroei in haar eveneens camelkleurig permanentje.
Meneer A. had zijn lakschoenen al lang verwisseld voor senioren-Mefisto's en hij maakte een versleten indruk.
De reden dat ik naar ze keek was omdat hij op bijzondere wijze van hun ijsjes smikkelde: met een metalen lepeltje. 
Wie eet nou een ijshoorntje met een lepeltje?
Enfin, ik ging zitten aan een tafeltje waardoor het echtpaar voor mij niet langer zichtbaar was.
Opeens verscheen mevrouw Stofnest, zij scharrelde richting ijsautomaat.
Inmiddels weet ik hoe je aan een ijsje komt bij IKEA. 
Aan de balie betaal je €0,50 en daarvoor krijg je een hoorntje. Hiermee ga je naar een ijsautomaat en plaats je het hoorntje in een houdertje, druk je op een knop en hup, er wordt een schattig toefje ijs op het hoorntje geplaatst.
Terug naar mevrouw S. 
In haar hand had zij het inmiddels leeggegeten ijshoorntje van Afwaskast.
Toen zij in de buurt van de automaat was, kwam er van achter de balie een medewerkster met een keukendoekje om de automaat af te nemen.
Mevrouw S. maakte een kokette pirouette, het hoorntje verdween met een Napoleon-gebaar onder haar jas en ze scharrelde zo onopvallend mogelijk in het rond.  Juist hierdoor trok ze mijn belangstelling. 
Ze zal toch niet?
Jawel!
De baliemedewerkster was uitgepoetst en liep terug naar haar plek en onmiddellijk plaatste mevrouw S. geroutineerd het hoorntje in de automaat en bediende zij zich opnieuw van een ijsje om dit haar geliefde aan te bieden. 
Zodoende spaarde zij vijftig centen uit.
Toen ze terugliep keken wij elkaar in de ogen en besefte zij dat ik haar gisse actie had opgemerkt.
Langslopend zei ze tegen mij: Is er iets?
Ik vond dat wel van enig lef getuigen en antwoordde gevat: Jazeker, ook een klein diefstalletje is een diefstal!
Mijn opmerking deed een flinke blos op haar gezicht verschijnen, wat haar jaren jonger maakte. 
Even later stond ik op en passeerde ik het echtpaar.
Zwijgend zaten ze naast elkaar.
Afwaskwast lepelde weer van zijn ijsje.
Mevrouw Stofnest had haar oorspronkelijke kleur weer terug en wachtte geduldig tot zij opnieuw haar ondeugende trucje zou toepassen om haar Afwaskwast te plezieren.
Terwijl ik door de draaideur liep wist ik wat ik had gezien; een hongerig musje dat door zijn moeder wordt gevoerd.

9 december 2014

Wereldburger

Ja, ik weet het, er wordt momenteel weinig door mij geblogd .
Dat heeft meer redenen dan enkel een beroerde internetverbinding.
Er zijn  nu eenmaal belangrijkere zaken dan de digitale wereld.
Ik ben in Nederland om de geboorte van een kleinkind af te wachten.
Een zaak van importantie.
Vandaag was het tijd voor de boreling om de moederschoot te verlaten
Dit kleine mannetje is op het moment van zijn geboorte de 7.258.421.767ste burger op aarde.
Nog maar een paar uurtjes in het daglicht en het weet je hand te vinden.
Zo hoort dat, houvast zoeken en houvast geven.
Mooi is dat.
Ontroerend mooi.

25 november 2014

Apenland

Ik zit nu achter een pc in de VVV van Narbonne.
Narbonne ligt in Apenland.
Momenteel is het bewolkt en daardoor is mijn internetverbinding uitgevallen.
Alleen als de zon schijnt wordt er voldoende vermogen opgewekt voor de accu`s die het krakkemikkige wifinetwerk in de lucht proberen te houden.
Nu dus al een paar dagen geen internet.
Juist nu we op reis willen gaan en nog een aantal bankzaken willen afhandelen, een hotel boeken, bestellingen plaatsen.
Daarom zit ik nu achter een pc te typen op een azerty-toetsenbord en dat valt niet mee.
Deze week een adsl-aansluiting aangevraagd, maar nog niet aangesloten.
Trouwens als dat wel het geval zou zijn, dan is het nog afwachten of daar een beetje snelheid in zit, want ook dat is hier zeer twijfelachtig.
Hier in de departementale hoofdstad zijn er nog steeds wijken die het nog met een trage, zeg maar middeleeuwse aansluiting moeten stellen.
Laat ik maar stoppen, want ik wind mij teveel op.
Eind deze week verlaat ik voor een paar weken dit digitale apenland.
 Ik reis dan af naar Nederland. Het land dat vol ligt met snelle glazvezelverbindingen . . . een digitaal paradijs!

16 november 2014

Sinterklaas

Nederland is een beetje in de war.
Oproer van witte en zwarte pieten teisteren het land.
Er is een discussie gaande, waarvan ik mij niet kan voorstellen dat die ooit zo in Frankrijk zou worden gevoerd. De racistische ondertoon van het feest die in Nederland niet wordt gezien, wordt hier direct herkend.
In menig praatprogramma zag ik voor- en tegenstanders elkaar in de haren vliegen zonder dat er enig begrip voor elkaars standpunt was.
Wat ik wel zag gebeuren is dat het onderwerp langzamerhand steeds politieker werd en Zwarte Piet de oogappel van PVV en de Rita Verdonk-aanhangers is geworden.
Op een werkelijk fysieke afstand ontstaat een ander perspectief:

11 november 2014

Armistice

Elk jaar op 11 november vertrekt om elf uur vanuit het gemeentehuis een optocht naar het kerkhof. Daar bevindt zich het herdenkingsmonument voor de gevallenen van de eerste wereldoorlog.
Ter plekke worden bloemen gelegd en spreekt de burgemeester de herdenkingsrede uit.
Er waren keren dat mevrouw L. en ik de enigen, naast het gemeentebestuur en enkele dorpelingen, waren die hieraan deelnamen. Je krijgt dan gauw het idee dat La Grande Guerre hier niet zo leeft.
Het is natuurlijk ook lastig je een voorstelling te maken van een oorlog op eigen bodem, die tegelijkertijd enorm ver van je bed is. Het grootste deel van Frankrijk was gedurende 1914-18 niet bezet en de oorlog deed zich enkel voelen in schaarste en het vertrek van rekruten naar de lugubere slagvelden in het noorden.
Vandaag was de deelname beduidend meer dan andere jaren en de brandweer ging voltallig voor in de stoet.
In zijn rede noemde de burgemeester de namen van de gevallen militairen uit ons dorp en waar en wanneer zij  stierven.
Het meest bijzondere was, dat naar aanleiding van de tentoonstelling "Les Poilus de Montouliers" op 20-21 september er een viertal gevallen zonen van Montouliers aan deze lijst konden worden toegevoegd en wier namen nu dus voor het eerst werden uitgesproken.

Vraag 239

10 november 2014

Muurgekko

Hoewel de gekko hier niet zeldzaam is, kun je hem ook niet algemeen noemen.
Zeker niet in mijn dorp Montouliers, dat toch op een behoorlijke afstand van stromend water is gelegen. Want de nabijheid van water is belangrijk voor overwinterende gekko's.
Wellicht komt het door de automatische beregeningsinstallatie die ik in de plantenbakken langs het huis heb, waardoor ik zo af en toe een gekko zie.
Nu vanavond was het een makkie: tegen het plafond in het trapportaal zat een gekko of tjitjak van mijn interieur te genieten.
Ik mag toch hopen dat 'ie voor binnenkomst z'n pootjes heeft geveegd.

9 november 2014

Nederlandse wildernis


Soms vragen dorpelingen mij waarmee ik vroeger in Nederland mijn brood verdiende.
Als ik dan vertel dat dat met de natuur te maken had, word ik vaak met ongeloof aangekeken.
Bestaat er dan zoiets als natuur in jouw land?
Bij het noemen van het aantal broedgevallen van raven werd mij verzekerd dat ik het verschil tussen een kraai en een raaf niet wist, want het is immers onmogelijk dat er in Nederland raven voorkomen!
Ik kan de locals niet betrappen op een grote kennis van de wereld buiten Frankrijk en laat staan van enig benul van natuurterreinen in Nederland.
Het tonen van de film "De Nieuwe Wildernis", die werd opgenomen in een terrein van Staatsbosbeheer, vervult mij telkens met trots, als ik zie hoe verbaasd men is dat zoiets prachtigs zich in Nederland heeft kunnen ontwikkelen!
Nu ontdekte ik dat een compilatie van beelden uit deze film is uitgeroepen tot Vimeo Staff Pick!
Goeie reclame voor NL!

1 november 2014

Autowrak 8

Het blijven voor mij sieraadjes in het landschap.
Veel mooier dan al dat blinkende spul op de snelweg vind ik het wagenpark
dat het asfalt heeft verruild voor een zachte bosbodem.
Niet langer vervuilend onderweg.
Niet langer bedoeld om te pronken of te zwoegen.
Elke keer weer een verrassing voor de toevallige passant.
Pure poëzie!

30 oktober 2014

Ochtendlicht

Het is niet vaak.
En als het er is, dan alleen heel vroeg.
Lastig te fotograferen dus.
Vanmorgen was het er heel even.....ochtendsluiers.
Spookachtig mysterie kruipt vanuit het duister over het laagland.
Alsof de nacht zich laat verlengen.
Lastig te fotograferen, nog lastiger te ontwikkelen.
Dit is maar een probeersel!

29 oktober 2014

Trillende lucht

Thuis werd niet over geld gesproken waar de kinderen bij waren; ik kan mij althans geen enkel monetair gesprek tussen mijn ouders herinneren.
Wel weet ik dat ik eens tijdens de maaltijd bedelde om een zakgeldverhoging: van een dubbeltje naar drie stuiver!
"Aan tafel wordt niet over geld gesproken" was de reactie. Overigens kreeg ik de daarop volgende zaterdag wel drie stuivers uitbetaald.
Laatst bezocht ik voor het eerst een bijeenkomst van Nederlanders in de Languedoc-Roussillon.
Vanaf de parkeerplaats liep ik met een Hollandse dame op. Na het voorstellen maakte ik een opmerking dat het nog zulk mooi zomers weer was. Twee minuten later wist ik hoe enorm groot haar tuin was, hoeveel zij tuinierde en dat ze een mannetje voor het zwembad zocht. Met het hele gesprek wilde ze maar een ding zeggen: "Ik heb het breed"!
Tijdens het gezamenlijke eten zat ik ingeklemd tussen landgenoten die thuis niet de les betreffende geldgesprekken hebben gekregen zoals ik. Het toppunt vond ik: "Natuurlijk kan iemand met een klein pensioentje hier niet rondkomen, die moet gauw terug naar Nederland"!
Weldra kende ik de (interessante) beroepen van de heren en was hun welstand makkelijk in te schatten. Veel geldbesparende tips werden uitgewisseld en de verdere verhalen betroffen de successen van hun kinderen en kleinkinderen.
Mensen praten veel.
Waarschijnlijk om niet te hoeven luisteren.

28 oktober 2014

Stille tocht

In Haarlem schoot een diender een kreng van een hond af en vervolgens werd er door de buurt (?) een stille tocht georganiseerd voor het zielenheil van het kadaver.
Dit "nieuws" hoorde ik vanmorgen in de nieuwsuitzending op NPO1.
Dat laatste is natuurlijk voor mij het meest verbazingwekkende: wat doet deze maffe actie in het nieuws? Als het in chocoladeletters op de voorpagina van een bepaalde ochtendkrant als nieuws wordt gepresenteerd dan begrijp ik dat, maar in een nieuwsuitzending op de radio . . . . . zijn ze gek aan het worden in Nederland?
Het toont voor mij aan dat stille tochten in Nederland behoorlijk aan inflatie onderhevig zijn!

Vraag238

19 oktober 2014

Bruin goud

Gisteren vroeg een buur mij of ik met hem mee wilde gaan paddenstoelen zoeken.
De consequentie van mijn instemming was dat ik om zes uur vanochtend naast mijn bed stond, om kwart voor zeven in noordelijke richting vertrok en nog in het donker ergens in de Montagne Noir een helling beklom om die te gaan afzoeken.
Paddenstoelen zoeken is hier een half geheimzinnige bezigheid. De goeie plekken worden geheim gehouden en om ze niet te verraden moet je er in het donker naar toe, zodat niemand kan zien waar je gaat zoeken. Er zijn zelfs plukkers die dit midden in de nacht doen, en met een schijnwerpertje op hun hoofd aan het plukken slaan.
Het resultaat van onze expeditie is een ruime kilo eekhoorntjesbrood en dat vind ik, gezien de oppervlakte die we afzochten, niet echt bijzonder.
Maar eenmaal thuis veranderde de inhoud van mijn mand al snel in een verrukkelijke ragout; voldoende voor twee dagen smullen!

Blij met Ebola


Nog dagelijks denk ik terug aan een gesprek dat ik enige weken geleden had.
Het gesprek maakte diepe indruk op mij.
Door het van mij af te schrijven hoop ik dat het niet langer door mijn hoofd blijft spoken en er weer ruimte komt voor positievere zaken.
Via de radio hoorden we over de uitbreiding van de ebola-epidemie. 
Dat ontlokte mijn gespreksgenoot de uitspraak, dat dit weliswaar triest was voor de Afrikanen, maar dat het goed was voor de rest van de wereld, omdat het mede zou helpen de groeiende overbevolking te stuiten; de wereld zou immers door de overbevolking ten onder gaan.
Ik was even met stomheid geslagen. 
Wat een uitspraak. 
Het was niet zozeer de stupiditeit van deze uitspraak die mij verbaasde, maar de perversiteit ervan die mij choqueerde.
Uiteindelijk werd ons gesprek toch in alle beleefdheid voortgezet en stelde ik dat het einde van de wereld op meerdere manieren veroorzaakt kan worden, maar het gelijkstellen van  het einde van de mensheid met het einde van de wereld is echter onzin. Als de laatste mens van de aarde is verdwenen, draait de aarde nog vrolijk door, echter als de aarde verdwijnt is daarmee natuurlijk ook de mens verdwenen.
Maar mijn gesprekspartner was stellig van mening dat er te veel mensen op aarde komen en dat daardoor de mensheid zal uitsterven: de groei van de wereldbevolking is een bedreiging voor de wereldbevolking!
Een redenatie die ik niet kan volgen. De redenatie heeft meer een religieus dan een beredeneerd karakter: het is een kwestie van geloven.
Ik zie in de feiten het tegenovergestelde: de wereldbevolking groeit omdat zij kan groeien. 
Van 1 miljard mensen in 1800 naar meer dan 7 miljard mensen op dit moment en groeiprognoses voorspellen dat de groei zich zal doorzetten tot 11 miljard in 2100 en vervolgens zal afvlakken.
Vele malen hebben futurologen voorspeld dat het maximum is bereikt en telkens is de wereldbevolking verder toegenomen en tevens groeide ook de welvaart.
Toch bleef mijn gesprekspartner opperen dat oorlogen en uitbraken van epidemieën een goed remmend effect heeft op de "funeste" aanwas van de wereldbevolking.
Wat moest ik daarop zeggen?
Dat de pestepidemieën tijdens keizer Justicianus met 25 miljoen slachtoffers en de zwarte dood in de middeleeuwen met wellicht 200 miljoen doden bij een veel lagere wereldbevolking, de bevolkingsgroei slechts tijdelijk heeft vertraagd?
Dat de eerste wereldoorlog met 35 miljoen doden en de tweede wereldoorlog met 60 miljoen doden samen met de 1,5 miljoen aid-slachtoffers niet hebben gezorgd voor een afname van de wereldbevolking?
Dat ik desondanks blij moest zijn met een uitbraak van Ebola?
Enkel ontwikkeling van kennis en een eerlijke deelname aan de welvaart zullen leiden tot een stabilisering van de bevolkingsgroei. In heel wat westerse landen (en Japan) is de bevolkingsgroei inmiddels negatief en dat heeft niets te maken met ziekten of rampen.
Ik weet niet wat ik er verder over moet zeggen. 
Het gesprek is voorbij. Mijzelf neem ik kwalijk dat ik veel technocratische argumenten heb gebruikt: Ebola lost niets op, omdat het getalsmatig geen rol speelt, Het juiste argument moet natuurlijk naastenliefde zijn. Mensen zijn ook altijd je broeders en zusters en hun noden zijn onze noden!
Ik heb geprobeerd het verhaal van mij af te schrijven.
Nu maar denken aan leukere dingen . . . .

16 oktober 2014

Zielig

Van zuslief ontving ik een ansichtkaart van de Hoge Veluwe die gebruikt kan worden voor de determinatie van herpetofauna, handig.
Vanmorgen liep er in de vensterbank een kleine gekko. ik kon zo vlug niets anders vinden om hem mee te vangen dan de ansichtkaart. 
Net zoals ik dat vaak meemaakte bij hagedissen, hield deze gekko zich dood en was daardoor makkelijk te fotograferen. 
Terug op de vensterbank rende hij snel naar een plekje in de zon.
Pas toen ik de foto op mijn pc bekeek zag ik dat het gekkootje een stukje staart had verloren; tragisch maar niet dodelijk. Het maakt hem in elk geval herkenbaar. 
Ik zal volgend jaar naar hem uitzien!

14 oktober 2014

Halve bidder

Zou deze bidsprinkhaan aan iets één vinger hebben gegeven zodat daardoor zijn hele hand is genomen, of is hij een verstokte nagelbijter?
Het is hem vandaag in elk geval wel gelukt zijn kostje bijeen te scharen (?).
Maar bidden voor het eten . . . nee!

9 oktober 2014

Zondagen

Gisteren en vandaag op het strand doorgebracht.
Kilometers strand voor ons alleen. 
Gisteren 27˚C en vandaag werd het met 30˚C nog een stukje warmer. 
Ideale dagen om te niksen. 
De afgelopen weken waren voor mevr. L. en mij behoorlijk inspannend. 
Meer dan vijf weken kennissen, vrienden en familie over de vloer is ons niet in de kouwe kleren gaan zitten.
Heerlijke dagen waren het, veel gekletst en getafeld, gelachen en verbaasd.
Nu we weer samen zijn lijkt ons huis even veel te groot,.
Maar . . . wat fantastisch is het ook weer te kunnen doen en laten waar we zin in hebben zonder met anderen rekening te hoeven houden.
Tot we daar ook weer genoeg van hebben . . . .

6 oktober 2014

ADSL

Op mijn ochtendwandeling loop ik tegen een aantal palen met leiding aan, die er voorheen nog niet waren.
Technici zijn doende deze leiding te testen . . . en jawel mijn wens blijkt eindelijk in vervulling te gaan: er komt ADSL naar Montouliers!
Er flitst een regel uit het Franse volkslied, de Marseillaise, door mijn hoofd: "le jour de gloire est arrivé". Alhoewel, daar kan ik beter "le jour de gloire est presque arrivé" van maken, want de ervaring heeft mij inmiddels geleerd dat sommige zaken hier heel wat langer kunnen duren dan ik van huis uit gewend ben. Een hoorbaar voorbeeld is de kerkklok van het dorp die sedert januari niet meer luidt.
Eerst was het verhaal dat het kwam omdat hij was stilgezet omdat elektriciteitskabel van de klokluidinstallatie zou interfereren met die van de wifi-kabel. Later bleek het de hele schakelkast voor het luiden van de klok, inclusief uurwerk verrot was. Deze diagnose kostte drie maanden, dan moet er worden gespeurd naar een reparateur die de klus gaat klaren . . . tien maande later worden de uren weer geslagen. Dus wanneer mijn pc is aangesloten op deze leiding: geen idee! Maar de gedachte dat ik straks eindelijk zal kunnen genieten van een stabiele en snelle internetverbinding maakt mij nu al blij!

28 september 2014

Industrieterrein

Een industrieterrein is geen logische plek voor een wandeling.
Zeker niet om mijn hond uit te laten.
Door een samenloop van omstandigheden kwam ik toch in zo'n desolaat gebied terecht.
Naast veel gebouwen waarin een of ander bedrijf was gevestigd, zag ik vooral veel lege gebouwen en terreinen.
De economische crisis is duidelijk  zichtbaar op industrieterreinen.
Echter afnemende bedrijvigheid op dit bedrijventerrein heeft ook een leuke bijkomstigheid: het barst van de patrijzen!

27 september 2014

De laatste van het seizoen

Uren later dan gepland verscheen zoon M. uit het vliegtuig.
Door mist (wat is dat ook alweer?) was zijn  vertrek vanuit Nederland vertraagd.
Snakkend naar koffie en een nicotineshot zaten we even later op een terrasje bij te kletsen.
Na al deze weken van bezoek zak het straks extra stil zijn . . . . . maar dat begint dus pas over tien dagen!

23 september 2014

De Canigou re-re-re-re-revisited

Ik ben de tel een beetje kwijt van het aantal keren dat ik de Canigou heb beklommen.
Gisteren in elk geval nog eens een keer.
Niet zo`n indrukwekkende klim, omdat ik samen met D. de weg naar de hut Cortalets op 2150 meter met een auto heb afgelegd.
Vanaf Cortalets in de namiddag vertrokken naar de top en weer terug. Dat betekent 630 meter omhoog en omlaag in minder dan vier uren; en dat is op zich weer wel indrukwekkend.
Onderweg weinig bloeiends tegengekomen.
In de mist de alpenkauw gehoord, verder zagen we een marmot en nabij de top een sprong gemzen!
D. klom heel wat vlotter dan een aantal jaren geleden en dat deed mij genoegen.
Tanna, de hond, was ook van de partij.
's Avonds moest het teefje alleen in een hut bivakkeren en dat resulteerde in een wolvengehuil. Ik werd dus gepord en ging bij het hondje in de hut slapen....nou ja...slapen?

21 september 2014

Les Poilus de Montouliers


Na weken van voorbereiding is nu de tentoonstelling over Montouliers in de Eerste Wereldoorlog geopend. Mevrouw L. en ik waren lid van het voorbereidings- en organisatiecomité. Ik heb tijdens het proces van voorbereiding veel geleerd over de Franse vergadertechniek, of beter gezegd, over het totaal ontbreken ervan. Overleggen gaat hier heel langzaam en verloopt uiterst moeizaam omdat: a. iedereen zijn plasje over elk onderwerp, dat ter tafel komt, wil doen,
b. iedereen veel liever zijpaden inslaat dan de hoofdweg bewandelt,
c. iedereen bijzaken belangrijker vindt dan hoofdzaken,
d. iedereen iets wil zeggen waarover ze niets te zeggen hebben.
Het is daarom des te opmerkelijker dat er uiteindelijk een fantastische tentoonstelling is opgebouwd: wat telt is het resultaat.
Vol trots kon het organiserend team na afloop terugkijken op een geslaagde actie met een verrassend bijkomend resultaat: naar aanleiding van alle research (Paulette M.) naar de vermiste en gesneuvelde militairen uit ons dorp, bleken er vier vergeten, hun namen zijn niet vermeld op het monument voor La Grande Guerre.
Bij de komende herdenking op 11 november zullen hun namen voor het eerst worden genoemd !

18 september 2014

Drie gratiën

Familie over de vloer.
Meer dan vijfendertig jaar geleden vond ik de liefde van mijn leven en samen zijn we gewend aan het rustige leven in een dorpje, alwaar een dooie mus grote kans heeft om de voorpagina van de krant te halen.
De binnenkomst van familie in ons stille huis is voor mevrouw L. en mijzelf gelijk aan het binnenmarcheren van een bezettingsleger.
Maar wat een heerlijk leger.
Samen we hebben we dingen beleefd en ondernomen waar ik nooit zou zijn opgekomen.
En zo zie ik op het strand in Spanje niet alleen de liefde waarmee ik dertig jaar geleden begon, maar besef ik eens temeer dat ik inmiddels drie vrouwen in mijn leven heb . . . . .  . een aanleiding om hier eens mee te pronken!

17 september 2014

Beetje trots

Eén nachtje in Spanje.
Twee dagen aan het strand.
Met z'n drieën op de foto. 

14 september 2014

Druivenpluk

Ziezo, de druivenpluk voor dit jaar is gedaan.
Het hete en droge weer houdt maar aan; ook tijdens de pluk.
De aanhoudende droogte is de oorzaak van de kleinere oogst, die daarentegen kwalitatief hoog genoemd wordt.
Enfin dat gaan we strakjes, als de zoete muscat in de fles zit, uitgebreid proeven.
Het is in elk geval voor het kleine groepje handplukkers een bijzonder jaar.
Na meer dat zestig jaren actief geplukt te hebben stopt onze trouwe Armande ermee.
Zij was zo langzamerhand als een  mascotte voor ons en ze zal node gemist gaan worden.
Enfin ik ga proberen om een speciale fles op de markt te krijgen, met haar portret op het etiket en een vermelding wat 2014 tot zo'n bijzonder wijnjaar maakt,

7 september 2014

Gouden randje

Er zijn van die dagen met gouden randjes.
De afgelopen dagen behoorden daartoe.
Meneer en mevrouw A. waren enige dagen onze gasten, waarvoor het een genoegen was de deur open te houden.
Wat hebben we veel gekletst, getafeld, gelopen en de glazen geheven,  kortom wat hebben we veel gedaan in zo korte tijd en wat hebben we van elkaars gezelschap genoten.
Aan alles komt een einde en zojuist vertrokken zij richting Pyreneeën voor een sportief vervolg van hun vakantie.
Nu weer over tot de orde van de dag . . . .

26 augustus 2014

Regen

Val ik in herhaling, of schrijf ik dit voor het eerst?
Dat ik de regen nog eens ging missen is nieuw voor mijzelf.
Wanneer ik zie hoe "gezegend" mijn vaderland is met de tranen van Pluvius, dan kan ik daar alleen maar jaloers op zijn.
Het is hier droog.
Dit jaar een kleinere druivenoogst en een nog kleinere olijvenoogst
Mijn moestuin besproei ik met het water van het Canal du Bas-Rhône.
Via een complex leidingenstelsel arriveert het kostbare nat in mijn "potagier".
Echter vanaf vorige week donderdag komt er geen druppel meer uit de kraan.
Een breuk in een leiding veroorzaakte de drooglegging van mijn dorpje.
Heen en weer lopen met gieters om te voorkomen dat de tere slaplantjes het zouden begeven.
Niet te spreken over pompoenen, prei, courgettes, selderij en dahlia's.
Elke dag werd mijn tuintje droger en triester.
Maandag werd de zaak gerepareerd en iedereen blij.
Iedereen behalve ik.
Er kwamen druppels uit de kraan, voldoende voor één gieter per uur.
Vanmorgen ontdekte ik de oorzaak.
Iedereen heeft in zijn tuin een aparte watermeter. De meter in mijn tuin heb ik gedemonteerd en toen werd duidelijk dat het filter volledig was dichtgeslibd met worteldeeltjes en zand.
Na de loodgietersklus zette ik de sproeiers open en onder mijn ogen zag ik de gewassen groener en mijzelf blijer worden.
Wat heb ik de afgelopen dagen die jaloersmakende Hollandse buien gemist!

23 augustus 2014

Bio

Er wonen in dit dorp biomensen, althans zo noem ik hen.
Wanneer er iets te eten of te drinken voorbij komt zullen zij nooit nalaten te melden dat het bio is.
Ja, deze wijn komt van een bioboer. We zijn er helemaal voor naar X gereden om hem te proeven, het blijken ontzettend aardige mensen.
Ja, deze komkommer kochten we bij een jong stel op de weg tussen Y en Z. Alles is wat ze verbouwen is bio en het is een ontzettend aardig stel.
Steeds leer ik nieuwe bioproducten kennen en dito bioboeren en -tuinders.
Ik hoor het aan en probeer de ruimte tussen mijn oren open te houden zodat wat het ene oor ingaat er weer snel door het andere uit kan gaan.
Bio interesseert mij niet zo.
Ik weet ook niet goed wat het betekent.
Ik zie een winkel voor mij met kisten verschrompelde appels en beurse peren, flessen ahornsiroop, naast glutenvrije stroopwafels op houten stellages, waartussen magere klanten traag hun etenswaar bijeen zoeken, gehuld in ruimvallend, figuurverhullend Indiaas katoen.
Het doen van de inkopen is hun soort kerkgang, het bereiden van de maaltijd wellicht hun gebed, het praten erover tegen mij in elk geval hun missie.
Deze week zag ik op de televisie Annie Schreijer-Pierik.
Zij is voor mij de personificatie van de klagende boerenstand.
Als boegbeeld van de Christelijke Boeren Partij (CDA) werpt zij zich nu op om elke komkommer die Rusland niet inkomt, ruimschoots uit de staatskas vergoed te krijgen voor de gedupeerde telers.
Ik heb haar verhaal nu in meerdere variaties aangehoord en zij gaat aan het langste eind trekken verwacht ik.
Geld voor die arme tuinders en boeren en ook nog voor de chauffeurs die voor janlul met al die handel mee heen en weer karren.
Bepaald geen bio.
Bepaald niet duurzaam.
Komkommers, tomaten en allerlei ander tuinbouwgoed, dat voorheen rondom dorp of stad voor de plaatselijke bevolking werden geteeld, worden nu door enorme opschaling en gefinancierd door meneer RABO, geteeld voor de halve wereld. Vrachtwagens en vliegtuigen vervoeren dit desnoods naar de anderen kant van de wereld: in New York spreekt elke komkommer Hollands.
Heeft dit ook maar iets met duurzaam ondernemen te maken?
En wat zijn gevolgen voor het milieu?
Ik denk dat het louter winstmakerij is en dat daarbij dus een gezond ondernemersrisico een onderdeel van moet zijn.
Mooi zo'n boycot. Nu ook graag voor varkensvlees en zuivel.
Het gevolg zou moeten zijn dat er minder overschotten zijn die niet langer duizende kilometers getransporteerd worden om op verre markten terecht komen.
Het gevolg zou moeten zijn dat de Russen hun eigen varkens moeten gaan mesten, dat de Chinezen hun eigen babymelk produceren en dat Nederlanders iets meer ruimte krijgen in hun eigen land, waarvan op dit moment de helft van de oppervlakte gebruikt wordt voor productie van spul voor het buitenland.
En laat ik het nog maar niet hebben de schonere lucht door minder varkensmesterijen en minder vrachtwagenverkeer; lijkt mij behoorlijk bio!

14 augustus 2014

De Grote Oorlog

Zo vrolijk ginggen ze 100 jaar geleden ten oorlog.
Rode kepi, blauwe jas en rode broek. 
De kleurstoffen werden geleverd door Duitsland.
Voor mijn verjaardag kreeg ik het boek "De eerstgevallenen".
In dit boek van Theo Toebosch staan de levensverhalen van André Peugeot en Albert Mayer beschreven; de eerstgevallenen van de Eerste Wereldoorlog.
Bijna vijf jaren geleden vond ik tijdens het touren door de Franse campagne het monument ter ere van de eerste Franse gevallene: korporaal Andé Peugeot.
Ik kon toen niet bevroeden dat korporaal André op zijn beurt, verantwoordelijk was voor de eerste Duitse gevallene, de luitenant Albert Mayer.
Feitelijk onjuiste informatie, omdat de oorlog nog niet was uitgeroepen en dus werd de Fransman vermoord op eigen grond en daarmee is hij volgens mij slachtoffer in de plaats van gevallene.
Inmiddels zit ik hier in mijn Franse dorpje in het comittée ter voorbereiding van een tentoonstelling over de invloed van de Eerste Wereldoorlog op Montouliers.
Van de dorpelingen die aan de oorlog deelnamen keerden er elf niet terug.
De tentoonstelling beloofd iets indrukwekkends te worden, althans voor dit klein dorpje.
De opening is op 20 september in de salle polyvalante alhier.
Ik zou zeggen: komt allen . . . soyez nombreux!

30 juli 2014

Vurige visite

Een aantal mensen konden door omstandigheden geen gehoor geven aan de uitnodiging voor mijn afscheid van Staatsbosbeheer, nu bijna drie jaar geleden. 
Eergisteren verscheen Adrie Hottinga met zijn vrouw Zwier bij mij op de stoep met Hollandse heerlijkheden. Destijds kon hij niet komen i.v.m. familieomstandigheden en door nu alsnog te verschijnen werd een extra feest.
Natuurlijk maakten we een excursie door de groene dreven. Adrie wilde graag de kust met zijn binnenmeren zien.
Staande op de hoogste heuvel bij Peyriac-de-Mer met het uitzicht over binnenmeren, eilanden en de zee toasten we met een glaasje rosé.
We spraken over de domme aanplant van dennenbomen en welk een weldadige en onderschat positief effect een bosbrand op de natuurontwikkeling zou kunnen hebben.
Vandaag zijn mijn gasten weer vertrokken en ook vandaag woedde bij Peyriac de eerste grote bosbrand van het seizoen, waarbij meer dan 500ha bos en struikgewas in vlammen opging.
Wat een idioot toeval, ik durf sommige dingen bijna niet meer uit te spreken!

25 juli 2014

Verwarrende beelden

Nu de doden van vlucht MH17 terugkomen naar Nederland bemerk ik hoe ver de afstand tot mijn vaderland is. 
Ik neem flarden van het nieuws tot mij via radio en tv, maar de emotie die door een groot deel van de Nederlandse bevolking wordt beleefd, komt niet over. 
Kennelijk ontbreekt het mij nog aan informatie, aan gesprekken in de straat, met familie, vrienden of collegae.
Als de lijkwagens passeren klinkt er applaus.
Ik weet dat het niet zo is bedoeld, maar ik ben gewend enkel te klappen voor een prestatie, meestal na een concert, een lezing, vuurwerk desnoods.
Voor het eerst zag ik dit klappen in de film The Godfather toen een lijkkist de kerk verliet.
Zou dit beeld aan de oorsprong van dit nieuwe gebruik liggen?
Waarvoor klapt men?
Op facebook en twitter zag ik de black-ribbons als tekens van medeleven.
Voor het eerst zag ik die ribbon-cultuur opleven in de VS, waarvan de pink-ribbon als eerste bodem kreeg in ons land en nu is daar een nieuwe kleur aan toegevoegd.
Voor wie is het medeleven op de sociale media bedoeld?
Voor het eerst zag ik het publiek langs de weg een soort van Hitlergroet brengen toen de stoet van vele lijkwagens met hun droeve lading passeerde: duizenden camphones werden omhoog gehouden om een plaatje of filmpje te maken. 
Waarvoor maakt men zulke foto's?
Allemaal nieuwe beelden die ik zag en mij verwarden.
Maar beelden vervagen . . . 
Gisteren zag ik op televisie nogmaals een lange stoet wagens waaraan geen einde leek te komen.
Het geluid van de televisie staat uit, het is stil in huis.
Geen beelden in mijn hoofd, maar het besef dat in elke wagen een leed wordt vervoerd waaraan voor de geliefden nooit einde zal komen en . . . . dat ik mij daar geen voorstelling van kan maken.

22 juli 2014

Icoon

Zo heb ik iemand gekend die het schilderen van iconen als hobby beoefende.
Ze was daar erg druk mee, want het kwasten van een icoon is geen sinecure, maar een heel gedoe.
Het ideale plankje moet worden uitgezocht en dat alleen al, kan dagen in beslagnemen.
Vervolgens wordt het paneeltje gladder dan een babybilletje geschuurd, er moet een juiste ondergrond worden aangebracht en ten slotte wordt in vele bewerkingen de afbeelding van de een of andere heilige, de goddelijke familie of Maria met kind aangebracht aan de hand van een historisch voorbeeld.
Deze heiligen maken geen van allen de indruk dat zij de blijde boodschap onder de leden hebben en de maagd Maria met haar boreling op de arm kijkt meestal zo zuur, dat de term "gelukkige moeder"niet op haar van toepassing lijkt te zijn.
Het uiteindelijke resultaat oogt meestal als een futloze fotokopie in bruinige tint alsof deze decennia lang voor de invoering van het rookverbod achter de bar in een kroeg heeft gehangen.
Mijn kennis beschreef het maken van een icoon als een reeks sacrale handelingen die zeker geen schilderen mochten heten doch schrijven: een icoon wordt geschreven of ik daar maar goede nota van wilde nemen.
De slot-apotheose van dit schrijven is de wijding van het paneeltje door een heuse priester.
Ik schilder dit verhaal omdat mij iets stoort aan dit gedoe.
Ik heb niets tegen het maken van een kopietje van een religieuze afbeelding.
Ik vind echter dat je pas het interessante woord "schrijven" van een icoon mag gebruiken wanneer je een originele, unieke voorstelling creëert; de rest is ordinair kopiëren.
Tijdens en na de Russische revolutie van 1917 zijn er duizenden iconen verbrand, kapotgeslagen of vertimmerd, nadat zij van hun kostbare opsmuk van edelmetalen en dito stenen waren bevrijd.
De iconen werden beschouwd als het icoon van een achterlijk, slaafs en duister geloof.
Wat overbleef is deels handelswaar, staat te pronken in musea, of heeft weer een plaatsje gekregen in de orthodoxe kerk van Rusland alwaar het af en toe wordt beroerd door de lippen van Poetin.
Ik heb geleerd dat schrift slechts een hulpmiddel is om taal te fixeren.
Dit kan op een verhullende of op een heldere wijze.
Wanneer je het schilderen van een icoon, schrijven gaat noemen, dan is dat behoorlijk verhullend.
Schrijven is volgens Van Dale iets dat met potlood, inkt en papier, met brieven, literatuur of nota's van doen heeft.
Wellicht waren er ooit religieuze heremieten of pilaarheiligen, die beweerden dat zij hun icoon hadden opgeschreven naar Gods stem, het zij zo.
Ik ken het oud-Russisch onvoldoende om te weten of in die taal schrijven meerdere betekenissen heeft, waaronder het maken van plaatjes.
Duidelijk is wel dat de combinatie van paneel, verf, penselen en bladgoud behoorlijk dicht bij schilderen komt en iemand die een icoon kopieert is taalkundig een kopiist en niets anders!

21 juli 2014

Ook feestelijk

In 2012 vond ik hier in de buurt een paar planten met de naam Kalketrip en met een paar bedoel ik dat er slecht twee planten stonden. Een smalle basis om te overleven en daarom verzamelde ik er wat zaad van. Ik heb het in de buurt van de moederplanten uitgezaaid in de hoop en verwachting dat de soort ter plekke zal overleven.
Is dit natuurvervalsing? Ik vind van niet. Ik koloniseer geen nieuw gebied, ik verander de groeiplaats niet.
Resultaat: eenenvijftig planten staan er nu te bloeien; helemaal blij!

19 juli 2014

Feest


Er was een aanleiding voor een feestje: mijn verjaardag.
Die hebben we in redelijke afzondering gevierd, want hier telt niet de verjaardag, maar de naamdag en de mijne is ergens in augustus. 
Enfin ik werd door mijn geliefde ontvoerd naar een weilandje in de Montagne Noir, met de kwaliteiten van de Bennekomse Meent of Allemans Kamp.
Te midden van Trilgras, Ratelaar, Blauwe knoop, Spaanse ruiter, Kale jonker, Gele gentiaan, Stijve ogentroost, Grote brunel en nog veel meer moois, kon ik van een feestelijke picknick genieten. En niet bij een hoge temperatuur, maar bij 22˚C en een fris windje. 
Wat een mooi cadeau, om een herinnering, een verlangen naar een Hollands Blauw Grasland, 1400 kilometer zuidelijker driedimensionaal  te ontvangen en te beleven!

17 juli 2014

Twee armen

Na zes weken als éénarmige door het leven te moeten gaat mijn Mad. L. vanaf heden weer met twee armen door het leven. Nu nog vijftig bezoekjes aan de fysiotherapeut . . . .

15 juli 2014

Vakantie

Het begin van de zomervakantie betekent voor heel veel mensen vertrekken, huis en haard en vertrouwde omgeving inruilen voor een bestemming achter de horizon.
Nu ligt de horizon, in een polder, op minder dan 5 kilometer, dus hoeft de reis niet oneindig te zijn.
In Frankrijk gaat 30% van de vakantiegangers naar het buitenland, 22% prefereert de kust, 10% gaat naar de bergen en 34% naar La Campagne (het platteland)
De buitenlandse vakantiebestemming is hoofdzakelijk Spanje, Italië.
Waar overnachten ze?
10% Van de Fransen boekt een hotel, 5.5% gaat naar de camping, 9,5% huurt een huisje of gaat naar een chambre d'hôte. Een behoorlijke groep, 9,9% verblijft in een eigen tweede woning en 48% gaat logeren bij familie en 11,2% doet dat bij vrienden.
Wie verre reizen maakt kan veel verhalen, zegt een oud spreekwoord.
Het is duidelijk een gezegde uit een analfabete samenleving want zelf ken ik weinig interessante verhalen van verre reizigers, of het moeten de verhalen van Cees Nooteboom zijn. Ik weet uit al die verhalen waar de maaiste landschappen zich bevinden, de mooiste steden zijn, het lekkerste eten te genieten valt en de aardigste mensen wonen. Wat die verhalenvertellers zelf niet weten is, dat dat alles ook om de hoek te vinden is.
De meeste Fransen schijnen deze mening te delen en blijven dus in eigen land.
Ik vind dat een prettige gedachte, want anders zou je hier in de vakantietijd bijna enkel de Engelse taal horen spreken en daar moet ik niet aan denken!

14 juli 2014

Veertien juli

Vandaag reed de Tour de France door Münster in de Elzas.
Tien dagen geleden dronk ik hier op het terras van een konditorei in het centrum een espresso en bekeek de ooievaars op de gebouwen rondom dit plein; ik telde er zo'n 75.
Mijn gedachten gingen terug naar de ooievaarstellingen in Nederland en de aanvragen van  STORK voor het bijklimmen van nesten in reservaten waarover ik toen iets te vertellen had.
Ik weigerde op een gegeven moment de vergunning voor het bijklimmen van een nest op Cortenoever langs de IJssel.
De wereld werd te klein: ik was een nieuwe bedreiging voor de ooievaars in Nederland.
Toen ik vertelde dat ik meerdere malen had waargenomen dat ooievaars de pullen van grutto's als voer verzamelden en ik vond dat je op een gegeven moment moet accepteren dat het weer redelijk gaat met de ooievaar in Nederland en dat we blij moeten zijn dat deze vogel zich nu redt zonder allerlei extra hulp, keerde de (telefonische) rust enigszins terug.
De zorg voor het milieu moet op een zeker moment belangrijker worden dan de zorg voor de individuele soort.
Enfin, zouden de jonge ooievaars in Münster vandaag genoten hebben van de Tour die onder hen door reed?

Quatorze juillet

Het is feest in Frankrijk.
Vanavond gaat overal het vuurwerk weer de lucht in en zal op het dorpsplein de farandole in alle vrolijkheid gedanst worden.
Naast het vieren van deze nationale feestdag is er al de voorpret van alle vieringen rondom het 100-jarige jubileum van La Grande Guerre (1914-1918), vooral in 1916, als de slag om Verdun herdacht gaat worden, zal Frankrijk een natte broek krijgen van trots.
En ik gun het ze, want in principe is er weinig te vieren.
Of hier nu een linkse of een rechtse wind waait, het conservatisme staat elke vernieuwing van de samenleving en economie in de weg.
Frankrijk is zo langzamerhand het zieke kindje van Europa.
Maar in mijn dorp merk je niet dat men bezig is met de nationale politiek of het moet gaan over zo'n zakkenvuller als Sarkozy, die op dit moment de Calimero uithangt, dus zal het mij niet verbazen dat hij nog eens president gaat worden.
Het is leuk dat dit dorp met z'n 260 inwoners een eigen, dagelijks geopend, postkantoor heeft.
Binnen een straal van 5 kilometer bevinden zich nog drie andere postkantoren. Wanneer ik vertel dat in Nederland het laatste zelfstandige postkantoor op 28 oktober 2011 werd gesloten dan word ik meewarig aangekeken: "Vous pauvres Néerlandnais" en is er geen enkel besef dat het eigen postkantoor een enorme en exemplarische kostenpost is.
Hoe naïef kun je zijn?
Vanaf mijn terras heb ik mijn bijdrage aan de feestvreugde geleverd, op naar het volgende feest!

13 juli 2014

Taart

Gisteren had ik vrienden over de vloer. 
Vrienden uit Nederland waarmee mad. L. en ik een bijzondere band hebben. 
We hebben elkaar leren kennen naar aanleiding van de aankoop van een huis in Frankrijk. 
In Nederland woonden we slechts enkele kilometers bij elkaar vandaan en allebei kochten we een huis in Frankrijk ook slechts enkele kilometers bij elkaar vandaan. 
Op een gegeven moment kwamen op wij op de hoogte van elkaars overeenkomstige activiteit en hieruit ontstond de vriendschap.
Gisteren kwamen ze met een taart op bezoek om met met ons te vieren dat wij op dertien juli 1994 de koopakte voor onze woning in Ornaisons tekenden.
Ik kan niet zeggen dat dat lijkt alsof het gisteren was. 
Het is lang geleden.
Ik stond toen heel wat anders in het leven dan nu. 
Bij het vieren van zo'n gebeurtenis besef ik mij dat pas ten volle.
De dagen glijden voorbij in het slome ritme van een trage golfslag en dat geeft mij het geruststellende gevoel dat er niet veel in mijn leven verandert. 
Echter het herdenken van deze dag, waarop we bij de notaris in Narbonne de koopakte tekenden, geeft toch weer even een andere kijk op het leven!

12 juli 2014

Zwervers

De cicaden zingen en dus zijn de zwervers weer in het land.
Met zwervers bedoel ik in dit verband ambulante bedelaars, zigeunerachtig volk en twijfelachtige straatartiesten.
Ze zijn afgedaald uit Parijs en andere grote noordelijke steden naar de kuststreek van de Middellandse Zee. Hier zijn nu volop vakantiegangers en toeristen en is er weinig kans op regen; hier is wat te verdienen!
Als je moet stoppen voor het rode licht staat er in het gunstigste geval een zwijgzame junk naast je auto die uitnodigend zijn lege blikje tegen het raam tikt met hoop op een muntje. In het ongunstigste geval wordt bij dat rode licht je auto omzwermd door een wolk zigeunerkinderen die onmiddellijk je autoramen in het zeepsop zetten. Als je die activiteit niet waardeert of honoreert dan leer je een flink aantal nieuwe scheldwoorden en heb je de kans, dat als het licht eindelijk op groen springt, je auto is opgesierd met een nieuwe deuk of kras en dit soms in meervoud.
Op internet vind je de site https://www.snurkbeddengoed.nl/ waar je een dekbedhoes kunt bestellen met het dessin van straatkeien of van kartonnen dozen. Een deel van de opbrengst komt ten goede aan de opvang van zwerfjongeren.
Jammer dat ik er geen raamsticker bij krijg zodat de bedelaars die mij belagen op de hoogte worden gebracht van mijn goede aankoop!