8 december 2016

Déconfiture

Een leuke belevenis vandaag.
Een dierbare collega nam vandaag afscheid van Staatsbosbeheer en ik was present op het afscheidsfeest.
Niet in de laatste plaats omdat ik ervan uit kon gaan dat er vooral leuke en dierbare andere ex-collega's acte de présence zouden geven.
Dat bleek zeker het geval.
Wat een leuke ontmoetingen heb ik gehad en veel nieuwe verhalen gehoord.
Dat de Staatsbosbeheer (net als de wereld) snel verandert is een gegeven en het kostte mij soms moeite mij een voorstelling te maken van de huidige organisatie.
Op een gegeven moment sprak een vroegere houtvester van Gelderland mij aan.
Ik leerde L.O. kennen gedurende de tijd dat ik bij het Bosbouw Proefstation "De Dorschkamp" in Wageningen werkte en dat is inmiddels zo'n vijftig jaren geleden. L.O. werkte daar toen op de afdeling houtteelt.
Veel later werd hij mijn houtvester.
Toen verbaasde hij mij met zijn milde mening over de invloed van zure regen op bossen. Hij zag vooral het positieve effect dat de stikstofdepositie had op de bijgroei van de houtgewassen.
Gelukkig is door overheidsmaatregelen uitstaat van verzurende stoffen drastisch gereduceerd en is veel natuurherstel gerealiseerd.
Dit alles is aan L.O. voorbijgegaan. Hij begon mij een les houtteelt te geven, waarvan de honden geen brood lusten.
"Staatsbosbeheer maakt van houtteelt eenrotzooi. Er wordt veel te veel kostelijk hout geveld om er pellets voor schonere energie van te laten maken. Een hele foute strategie, immers je kan veel beter gas voor elektriciteitsproductie gebruiken dan hout, dat is veel energiebewuster. Hierover heb ik zelfs contact met beroemde wetenschappers, die achter mij staan."
Ik las zijn artikel hierover in VORK al eerder en verbaasde mij toen al over domme gedachte dat aardgas beter verstookt kan worden dan hout. Dat laatste is immers vervangbaar, echter aardgas nooit meer, Roofbouw op de aarde en van toekomstige generaties.
Wat een zieligheid dacht ik.
Wie betaald hem zijn pensioen uit zijn, waarom nu zijn broodheren afzeiken?
Je gelijk proberen te krijgen door met wetenschappers te schermen.
Ik ken zijn artikel in Vork.
Je bent nooit een goeie manager geweest, maar als houtteler stel je nog minder voor.
Ik wilde van dit deprimerende gesprek af en nam afscheid met de woorden "Bedankt voor jouw déconfiture" en stapte naar een gezelligere gesprekspartner, waar er gelukkig een overvloed van was.
Leerde ik deze middag dat als je niet voor de strijd tegen zure regen was je later zelf verzuurd blijkt te zijn?
Het was niet enkel een heel leuke, maar ook leerzame middag

5 december 2016

Achter het stuur

Een bezoek aan vrienden en familie in Nederland betekent voor mij twee dagen autorijden.
Het is een rit die ruimte biedt aan enige variatie.
Vanuit mijn woonplaats Montouliers via Clermont-Ferrand, Parijs en Antwerpen om zo bij Breda Nederland binnen te komen.
Of de route via het westen, dus Toulouse, Limoges, Tours, Parijs etc.
Of, de snelste route, via Montpellier, Nîmes, Lyon, Luxemburg, Luik, Maastricht, deze is de snelste, maar ook de duurste (tolweg Route du Soleil).
De drie routes verschillen in afstand niet zoveel, niet meer dan veertig kilometer op een afstand van ruim 1300 km.
Ditmaal heen gereisd over Clermont-Ferrand en terug over Lyon.

4 december 2016

Op naar NL

Deze week heb ik de autobanden verwisseld; toch maar winterbanden onder de auto.
Telkens als ik naar Nederland ga, is het meestal koud en regent het. In december is dit weertype een goede combinatie voor de winterbanden, die anders maar werkeloos staan te zijn in de garage.
Nu maar hopen dat alle moeite voor niets is geweest!

1 december 2016

Croix de la Femme

Zaterdag gaat Tanna naar de kennel in Narbonne en zondag ga ik op reis met madame.
Tot nu toe vond Tanna de kennel best oké, maar naarmate zij ouder begint te worden neemt haar enthousiasme wat af. Ik gun haar dus nog een flinke wandeling.
Die wandeling begon bij La Croix De La Femme en voerde ons door prachtige landschappen vol verrassingen. Allereerst was het weer zoals het hoort te zijn en zonder de wind was het doodstil met af en toe wat gepiep van puttertjes.
De grote verrassing was een berghelling volledig begroeid met aardbeibomen. Omdat deze struik tot de familie van de Ericaceae behoort zou ik dus van een heideveld moeten spreken. Maar als je tussen deze struiken staat heb je dan meer het gevoel dat je onder een heideveld staat dan erop. Enfin, het was een bijzondere gewaarwording. Bijna aan het einde van mijn wandeling passeerde ik een zgn. capitelle.
Capitelles zijn huisjes of hutten gemaakt van los gestapelde stenen. Ze kunnen vele honderden jaren oud zijn. Nog niet zo lang geleden werden hier enorme schaapskuddes gehoed en was het landschap afgegraasd en kaal. De herders moesten voor weer en wind dus schuilplaatsen creëren en deden dat middels het bouwen van stenen onderkomens. Tussen het struikgewas achter deze capitelle zag ik in de verte een hoge boom vol met witte stipjes. Door mijn verrekijker herkende ik hierin een reusachtige aardbeiboom in volle bloei. Ik had geen tijd en lust meer mij door de dichte begroeiing heen te worstelen . . . maar ik kom zeker terug om op te meten hoe groot hij werkelijk is.
Tanna heeft ongeveer het drievoudige afgelegd dan wat ik heb gelopen en moet er dus 25 km op zitten. Heeft zij nog iets om aan terug te denken als zij in haar hokje in de kennel ligt.











29 november 2016

Weer november


Zo, november zit er bijna op.
Het was een prachtige maand met bont verkleurende wijngaarden en dagen waarop ik in zee kon zwemmen zonder te bevriezen.
In elk geval heel anders dan de novembers die ik in Nederland beleefde.
Hiervan getuigt het filmpje, dat ik zeven jaar geleden maakte van het gedicht van J.C. Bloem over deze maand.
Ik zou het nu een ander gedicht kiezen.
Overigens denk ik niet dat ik nog in staat zou zijn zo'n opname te maken.
Hoe heb ik 'm dat geflikt?

23 november 2016

Water


Gesprek: 

Brengt u ons een fles huiswijn en een karaf water.
Wat voor water wenst u?
Gewoon water.
Wij hebben geen gewoon water.
Jawel hoor. Op het toilet kwam er water uit de kraan. Ik neem aan dat zich ergens in dit etablissement ook nog wel een ander kraantje bevindt  waaronder u een karaf of desnoods een lege fles kunt vullen met  . . . water.
Ja dat zou kunnen, maar dat mag niet van de chef.
Roept u dan de chef maar.
Die is er niet.
Nou, wat is dan het probleem?
Ik durf het echt niet te doen.
Geeft u mij dan een lege fles, dan vul ik die zelf wel.

Een raar gesprek? 
In Nederland niet, daar overkwam mij dit.
Daar is water in een restaurant een blauw plastic flesje voor  €2,50.
Waar heb je in de horeca mee te maken? Met kruideniers en zakkenvullers?
Als er een fles gekoeld water klaarstaat, voor je aan tafel gaat en die fles vervolgens niet terug ziet komen op de rekening, dan is de kans groot dat de eigenaar een Nederlandse en een migratieachtergrond heeft (voorheen allochtoon geheten).
Ooit werd prins Alexander, Prins Pils genoemd. Vreemde naam voor iemand die zich ontpopte als watermanager. Later zag ik hem nog eens terug tijdens een wedstrijdje pleepotten gooien: als dat geen watermanagement heet.
Inmiddels is deze prins opgeklommen tot koning. Laat hij nou eens iets nuttigs doen en per decreet de horeca verplichten om gratis leidingwater te serveren!

16 november 2016

Autowrak 12

Ik ben de tel een beetje kwijt, maar dit zou autowrak nummer 12 moeten zijn.
Geen idee wat het merk is.
Echter de kleur is fantastisch, nog maar niet te spreken van de sensuele golvende carrosserie.
Waar zie je nog een auto gespoten in zo'n mooie pastelkleur groen?
Ik zag dit wrak in het niemandsland achter het strand van La Nouvelle.
Laatst kwam ik daar  weer: weg auto!

15 november 2016

Dierentuin

Wanneer ga je naar de dierentuin?
Het schijnt dat de meeste mensen dat drie keer in hun leven doen.
Allereerst als kind, vervolgens als vader en tenslotte als opa.
Bij mij verloopt het bezoek aan de dierentuin anders.
Als kind was ik vaak in de dierentuin te vinden; ik woonde er immers vlak in de buurt en had een abonnement.
Veel later, als ik door de week vrij was, bracht ik vaak mijn tijd door in Burgers Bush, vooral in de winter.
Nu heb ik feitelijk niets meer met dierentuinen.
Laatst zag ik op de Franse tv een uitzending waarin meerdere dierentuin-directeuren de hoop uit spraken dat in de nabije toekomst de laatste dierentuin gesloten zou worden.
Ik hoop het met hen.
Vandaag was ik in de de zoo van Sigean met m'n schoonzus; weer een uitzondering op de regel.
Het meest genoot ik van de flamingo's, pelikanen en ooievaars. Immers deze drie soorten verlaten dagelijks de dierentuin om in de lagunes tussen Leucate en Narbonne te foerageren. Prachtig om deze vogels in vlucht te zien, vooral de pelikanen, die als bommenwerpers komen aanzweven om op het water te landen!
Maar het maffe baltsgedrag van pelikanen is ook niet te versmaden:

11 november 2016

Herfst

Ik was wat vroeger uit de veren dan gewoonlijk.
Uit een blauwe hemel viel een fijne regen, waarbij je zonder jas niet nat wordt, maar wel steeds wordt verrast door heldere regenbogen.
Ik zou duizend foto's willen maken van verkleurende wijngaarden; de bloembollenvelden van de herfst.
Ik ken zelfs mensen die deze plek hebben gekozen om wonen enkel vanwege de geweldig mooie kleuren in de herfst.
Inmiddels is het acht uur later. 
Nu wandel ik in een mij onbekend gebied. Niet zo ver van huis, misschien tien kilometers slechts.
Kleine valleien en veel zichtbare sporen van de grote ijstijd.
Ook hier vervoeren mij de prachtige tinten van de verkleurende druivenbladeren.

3 november 2016

Zomerdag

De zon schijnt en het is warm vandaag.
Aan zee in La Nouvelle.
Ik lig op het zand bij de branding en geniet van de warmte.
In de verte zie ik de toppen van de Pyreneeën; een teken dat het weer zal veranderen.
Wat heet het weer zal veranderen . . . . het seizoen verandert.
Ik duik in zee.
Op kilometers kust ben ik de enige die in zee zwemt.
Het water is heerlijk en vervolgens een kilometerslange strandwandeling.
Onderweg kom ik meerdere kwallen tegen die de zee op het strand heeft achter gelaten.
Ik gooi een paar zeepaddestoelen terug in zee in de hoop dat ze tot leven zullen komen.
De zon brandt nog op mijn huid en staat nu laag boven de horizon.
Ik weet dat het morgen echt herfst zal zijn en met die wetenschap neem ik afscheid van een hele lange zomer!

8 oktober 2016

Tango

Vandaag was zo'n dag waarop weliswaar niet alles, maar wel heel veel mis ging.
Ik noem zo'n dag een tangodag
Nu moet ik terugdenken aan een moment, ongeveer 15 jaar geleden.
Ik fietste langs de Europaweg in Apeldoorn.
Mij passeerde een auto die iets verderop aan de kant stopte.
Een man stapte uit en gebaarde mij te stoppen.
Hij vroeg mij de weg naar het Van Gogh Museum.
Ik vat het maar even samen in deze ene zin, want de werkelijke vraag werd mij gesteld in zangerig Spaans.
Ik vroeg hem of hij uit het land van Carlos Gardel en Osvaldo Pugliese afkomstig was.
Direct sprongen hem de tranen in de ogen en zei dat hij nooit had verwacht dat een fietser in Holland de grootste tango virtuozen uit zijn vaderland Argentinië kende.
Ik wees hem de weg naar het Kröller-Müller Museum bij Hoenderloo.
Ik kreeg van hem een afscheidsomhelzing en luid toeterend verdween hij.
Als ik het goed begreep wilde met zijn getoeter de tango La Yumba vertolken . . . . .

6 oktober 2016

Dag Staatsbosbeheer

Het is vandaag 5 jaar geleden dat ik afscheid nam van mijn werkgever Staatsbosbeheer en dus ook van dierbare collegae.
Het is een soort lustrum, zo lang geleden en zo vers in mijn herinnering.
Ik bekijk de foto van die dag nog eens een keer.
Weet ik alle namen nog en de reden waarom zij er waren.
Hoe zou het ze zijn vergaan?
Zouden zij zich de dag nog herinneren?
Waarschijnlijk niet.
Ik lees af en toe het personeelsblad van Staatbosbeheer en verbaas mij over de vele veranderingen die er in de afgelopen vijf jaren bij dit bedrijf hebben plaatsgevonden.
Zovele nieuwe mensen zijn aangenomen en ook zovele zijn vertrokken.
De gebruikelijke reorganisaties werden uitgevoerd, aandacht verlegd, doelen bijgesteld en prioriteiten herzien.
Aan de andere kant . . .  was dit niet altijd al het geval? Een vraag die tegelijk het antwoord is.
Elke druppel is verschillend, maar vormen samen een stromende rivier die niet lijkt te veranderen!

4 oktober 2016

Dierendag

Ik ben niet zo van de dagen.
Elke dag is er wel een dag van iets. en dierenbeulerij zal op 4 oktober wel het zelfde zijn als op de andere dagen in het jaar.
4 Oktober is voor mij en ook voor mijn hond een dag als alle andere.
Wel hetere dag dan andere dierendagen voor mijn hond.
Tanna holde vooruit om even te genieten van wat schaduw.
Ik heb haar een aantal koelere dagen toegewenst, in de wetenschap dat die spoedig zullen komen.

21 september 2016

Nog niet vertrokken

Nog even en ze zijn vertrokken.
De gierzwaluwen zijn al op weg naar Afrika, maar de boeren zwaluwen hebben nog geen haast.
Maar als ik 's avonds naar huisloop landen ze boven mijn hoofd op de elektriciteitsdraden en starten dan een luidruchtig overleg. Ik neem dan aan dat het over de vertrekdatum gaat.
Ik hoop dat ze het voorlopig nog even uitstellen.

8 september 2016

Regen

Het is heet en bovenal is het droog.
Gortdroog is het na bijna drie maanden zonder regen.
Overal zie ik stervende bomen als gevolg van die aanhoudende droogte. Zelfs oude amandelbomen leggen nu het loodje.
De wijnboeren die geen irrigatiesysteem hebben laten aanleggen hebben de druivenoogst zo lang mogelijk uitgesteld in de hoop op een buitje of een beetje zeewind waaruit het druivenblad nog wat vocht aan kan onttrekken, in de hoop op een iets rijkere oogst.
Maar nu is de "vendange" toch begonnen.
Eergisteren was ik aan de beurt om de zoete muscat te plukken. Na vijf uren was de temperatuur opgelopen tot 33°C en zat de pluk erop.
's Nachts klinkt het gebrom van de plukmachines. Er wordt voornamelijk 's nachts geplukt om de druiven zo koel mogelijk binnen te krijgen. Het verschil tussen dag en nacht is soms meer dan 20° en dat scheelt dus een hoop kosten in koeling van de most.
Op mijn dagelijkse wandelingen heb ik praktisch altijd een fototoestel bij mij.
De laatste tijd komt dat minder voor: zinloos.
Er valt niets te fotograferen, alles is verdort, en wat zich roert doet dat in de vroege ochtend of late avond.
Met de hond wandelen staat gelijk aan dierenbeulerij. Tanna begrijpt niet zij het het rondhollen moet laten en is dus in staat zich letterlijk dood te lopen.
's Nachts klinkt het gebrom van de plukmachines en overdag het gebrom van de canadairs, de geel gekleurde blusvliegtuigen van de bosbrandweer.
Elke dag brand in de buurt wel een stuk bos of struikgewas. Meestal beperkt zich de brand tot een honderdtal hectares, maar met harde wind zijn er nu ook al branden van over de duizend hectares.
Ik had nooit verwacht dat ik nog eens naar regen zou verlangen . . .

Moeder van de nacht

Mijn moeder zou dit jaar 110 jaar oud zijn geworden. Maar vorige maand was het alweer 23 jaar geleden dat zij overleed.
Zo lang je aan iemand denkt leeft hij voort, wordt wel gezegd.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet meer alle dagen aan mijn moeder denk. 
Hoeft ook, zij leverde de helft van mijn genen, dus met dat voortleven zit het wel goed.
Al zou ik mijn best doen niet aan haar te denken, dan zou dat onmogelijk zijn doordat eens per jaar bij mij in huis een cactus (Cereus peruvianus) woont die ik praktisch mijn hele leven ken. 
Ik denk dat deze cactus zo'n zestig jaren telt.
Als kleine jongen werd ik al midden in de nacht uit bed gehaald om de bloei van de plant te bewonderen.
Na het overlijden van mijn moeder is de cactus een van de weinige dingen die nog aan haar herinneren.
Bloeien deed de cactus niet meer.
Jaren bleef hij groen.
Hij verhuisde mee naar Frankrijk.
Drie jaar geleden begon hij weer te bloeien en sindsdien elk jaar opnieuw.
Vannacht was het weer zover.
Moeder is ook in Frankrijk van de partij!

1 september 2016

Vooruitgang

Het is 1 september en dat betekent dat de stilte in het dorp is teruggekeerd: de scholen zijn weer begonnen.
Hiermee is een einde gekomen aan de negen weken lange zomervakantie. 
Daarnaast geniet de schooljeugd ook nog volop van vakantie in de loop van het schooljaar: in totaal 17 weken. Het aantal schooldagen is voor de Franse leerlingen slechts 144 (in Nederland 200), maar dat zijn dan wel schooldagen voor de leeftijd vanaf zes jaar van half negen tot half vijf. en voor veel schoolkinderen begint en eindigt de dag met een lange rit in de schoolbus langs vele afgelegen dorpen.
Hier komen de kinderen om zes uur 's avonds de bus uitrollen, meestal met een tas vol huiswerk.
Het is nu dus stil. Niet alleen de kinderen uit het dorp zijn nu weg, maar ook de vele vakantiegangers met hun kroost.
En dan ineen geraas: stof en lawaai. . . . ?
Ik zie een heuse veegwagen aan mij voorbijrijden. 
Tot nu toe werden straten en pleinen door de garde champêtre handmatig schoongeveegd.
Een echte primeur dus. Nooit eerder reed een veegwagen door dit dorp.
De vooruitgang is niet te stuiten!

17 augustus 2016

Bultenaar

Vorig jaar, in januari begon mijn schouder pijn te doen. In het begin van dit jaar was het mij onmogelijk om de Hitlergroet te brengen. Niet dat ik dat zou willen, maar het illustreert de toegenomen beperking van de mobiliteit in mijn schouder.
Na onderzoeken bleek er een gat in een pees en kreeg ik de keus tussen een operatie of een langdurige fysio behandeling. Ik koos voor het laatste.
Tijdens een van de eerste behandelingen vertelde de kinesitherapeut (zo heet in Frankrijk de fysiotherapeut) dat ik een bult op mijn schouder had.
Nooit iets van gemerkt, maar met behulp van twee spiegels kwam ik tot de ontdekking dat ik een bultenaar was geworden.
Zou dat gekomen zijn omdat 2016 het Jeroen Bosch-jaar is? Immers op menig schilderij komt een bultenaar voor.
Ook dat ding op mijn rug moest onderzocht, gescand en geröntgend worden. 
Uiteindelijk had ik vandaag een afspraak bij een keisnijder en ben ik verlost van mijn quasimodo-syndroom. 
Ik zal niet langer de klokken luiden, zeker niet van de Notre-Dame de Paris!

9 augustus 2016

Grijs

Op 21 juli vertrokken naar Nederland om nog een geliefde zwager te bezoeken.
Hij was reeds ernstig ziek maar ik had nog alle hoop op een ontmoeting met hem. 
Het mocht niet zo zijn. 
Halverwege de reis ontvingen mevr. L. en ik het droeve bericht van zijn overlijden. 
Dit bericht en alles wat hieruit voortkwam kleurde ons verblijf.
We reden ook letterlijk van het zonnige Zuiden, naar het grijze, sombere Noorden. 
Onze garderobe was iets te optimistisch samengesteld. 
We waren voorbereid op temperaturen boven de 25°C. Maar het was gemiddeld 16°C met een motregentje.
Natuurlijk waren er ook zonnige dagen en dito momenten, maar de grijsheid was overheersend.
Ooit behoorde ik tot de hard-core babyboomers, maar inmiddels behoren die allen tot de grijze golf.
Kennelijk om die onzichtbaar te maken lijkt het wel of alles grijs gemaakt wordt.
Ik heb tijdens mijn verblijf heel wat interieurs mogen bewonderen waar grijs de boventoon voert. Het lijkt wel of elke kleur, al was het maar een accent, taboe is.
De grijsheid van het Nederlandse wagenpark is bijna spreekwoordelijk. Dat is er alleen maar grijzer en zwarter op geworden: zelfs de ruiten worden steeds donkerder! 
Op zonnige dagen zag ik op de goedgevulde terrassen de meeste klanten nippen aan nota bene een gris-de-gris!
Nu weer thuis.
Ik geniet van de gele, blauwe, groene en rode tractoren die voorbij rijden om wijngaarden te gaan bespuiten met vrolijk gekleurde gele zwavel of prachtig blauwe Bordeauxe pap en dat alles onder een blauwe hemel met een aldoor stralende zon!
En nippend aan een mauresque denk ik terug aan die ene auto die ik (nota bene) inhaalde op de snelweg naar huis: een gele Lamborghini!

21 juli 2016

Daar gaan we weer

Op naar NL met mevr. L.
Feitelijk een lastig moment om huis en haard te verlaten.
Achter te laten in een blijven tropische hitte van boven de dertig graden.
Veel boswegen zijn afgesloten uit angst voor brand. Want gebrand heeft het in deze streek. Al bijna 800 ha zijn in vlammen opgegaan en met de aanhoudende droge wind zal de oppervlakte nog wel toenemen.
Mijn zorg is hoe de planten in en om het huis het zullen overleven, niet te spreken over de moestuin.
Op dit moment is de productie van courgettes en tomaten maximaal. Bijna alle wordt automatisch van water voorzien en nu maar hopen dat er geen storing optreedt.
Op naar NL en maar hopen dat het zonnetje meegaat.

17 juli 2016

Gietergeld

Op het kerkhof in Nederland bleef ik verbaasd staan bij een rek waaraan gieters waren opgehangen.
Net als een boodschappenkar bij de supermarkt kon je pas na het inschuiven van een euro beschikken over een gieter. De Hollandse zuinigheid zorgt er kennelijk voor dat men zich door deze handeling geen eigenaar van de gieter gaat beschouwen en na gebruik het ding weer terug hangt en zichzelf beloont met de teruggave van de euro. Klaarblijkelijk is dit een moderne wijze van diefstalpreventie.
Het menselijke gedrag is behoorlijk maakbaar mag ik concluderen.
Gelukkig dat hier op het kerkhof nog steeds gehoor wordt gegeven aan het verzoek de gieter na gebruik terug te hangen of . . . . hebben hier oorspronkelijk tien gieters gehangen?

13 juli 2016

Tour de France

De Tour de France komt vandaag door de heuvels in de buurt van waar ik woon.
Ik volg het op de televisie.
Als de voorste renners door Aigues-Vives rijden wijst Froome naar rookwolken en vraagt aan de volgwagen of daar brand is.
Vanuit de helikopter worden beelden getoond van een grote bosbrand.
De rookwolken worden door de wind zelfs tot in Narbonne gebracht.
De brand wordt aangewakkerd door een harde droge wind die met vlagen van 100km/h over het land jaagt; de Tramontane.
In Bize-Minervois worden mensen geëvacueerd en langer dan zes uren vliegen vijf blusvliegtuigen af en aan om de voor de brandweermannen onbereikbare plaatsen te doven met water en bluspoeder.
Als de avond valt blijkt er meer dan 120 ha aan bossen en wijngaarden te zijn verbrand.
Het is de avond van 13 juli, de avond voorafgaand aan de de Franse nationale feestdag. Op deze avond zijn bijna alle brandweerkazernes in geheel Frankrijk open voor publiek om samen met de brandweerlieden het Bals-des-Pompiers te vieren, meestal een spetterende disco-avond. Ik vraag mij af of de feesten bij mij in de buurt afgelast worden.
Op de ontstane brandvlakte zal ik later nog vaak gaan rondstruinen.
Het volgen van de natuurlijke ontwikkeling na bosbrand blijft mij boeien.
Meestal als ik op zulke plekken kom moet ik telkens weer opzoeken wanneer de brand is geweest.
Ik weet nu al dat dat bij deze brandvlakte niet het geval zal zijn: de Tour van 2016 zal ik wel kunnen onthouden.

Libellen

Platycnemis pennipes
De hitte maakt dat er floristisch weinig spannends is te beleven, dus zoek ik het water op.
De aquatische flora is ook interessant, maar vooral de vele libellen maken deze natte excursies zo aantrekkelijk en het fotograferen van die beestjes blijkt een uitdaging.
Onychogomphus uncatus
Net als ik wil afdrukken komt er een windvlaag en maak ik een beweging waardoor ze op het laatste moment toch wegvliegen.
Zo langzamerhand echter begin ik te begrijpen wanneer het juiste moment is: wolken voor de zon.
Telkens als er een wolkje voor de zon schuift wordt het iets koeler (beter: minder heet) en zijn de libellen iets minder alert en gaan sneller zitten en blijven ook langer zitten.

Platucnemis acutipennis

11 juli 2016

Nieuwe bijbel

Met enig verdriet constateer ik dat het geen lente meer is. 
Sinds de cicaden met hun getsjirp  de lucht doen trillen staat de zon dagelijks verzengend heet te wezen aan de hemel. Dit is het seizoen waarin men zich aan de tijden van de siësta moet houden om niet uitgeput te raken.
Werkelijk verzengend, alle voorjaarsbloemen zijn verdroogd en het gras is tot knisperend hooi verworden. Het was een voorjaar met prachtig veel voorjaarsbloemen en door het relatief koele weer, duurde de bloei langer dan gebruikelijk. Een heerlijke tijd om veel te ontdekken en te determineren
Ik krijg het nu rustiger dan voorheen. 
Deze lente kocht ik de Flore de la France méditerranéenne continentale.
Om planten te determineren gebruikte ik tot dit jaar voornamelijk de vertrouwde flora van Heukels en de lastige Flore Forestière Française deel 3.
Het determineren van Thijm lukte niet en enkel met de nieuwste flora van dit gebied zou dat wel mogelijk zijn.
Dus nu bezit ik de Floremed, zoals die kortweg wordt genoemd.
Met een gewicht van bijna twee kilogram en meer dan 2.000 bladzijden is het bepaald geen veldgids.
Toen ik een mij onbekend bloempje uit de zonneroosjesfamilie tegenkwam was dit de gelegenheid om de Flora te testen op zijn gebruiksvriendelijkheid.
Maar hoe ik ook mijn weg door de pagina's zocht, hoe ik ook sleutelde; het slot ging niet open!
Elke florist weet dat de naam zelf minder belangrijk is dan het vinden van die naam; het gaat vooral om dit euforische moment.
Dankzij de hulp van een florist uit Spanje (met bloemen maak je vrienden) weet ik nu dat het Helianthemum ledifolium betreft.
Dus voor de liefhebber: kort bloemsteeltje=H. ledifolium en een lang bloemsteeltje=H. salkicifolium. Dit noodzakelijke deel van de determinatie wordt niet gegeven door de Floremed.
Elke bijbel is feilbaar!

7 juli 2016

Ik herinner mij de paniek die ik voelde toen ik, zittend achter mijn bureau en worstelend om een verslag af te ronden, zag hoe een oud-medewerker  richting kantoor slenterde.
"Oh jee, dat wordt koffiedrinken en dat gaat dus kostbare tijd kosten!" flitste door mijn hoofd.
Natuurlijk nam ik de tijd.
Natuurlijk hoorde ik geduldig aan hoe hard werken het vroeger was.
Natuurlijk beaamde ik dat in het verleden alles beter was en vooral duidelijker.
Natuurlijk zat ik teveel achter een computer, net als iedereen tegenwoordig.
Ik herinner het mij maar al tegoed.
Daarnaast herinner ik mij ook nog, dat als ik een beroep deed op tijd en kennis van een oud-medewerker het antwoord vaak ontwijkend was: geen tijd, vandaag erg druk, morgen een afspraak bij de dokter.
Als gepensioneerde wil ik niet dezelfde fouten maken, dezelfde meningen overnemen, op gelijke wijze mijn agenda vullen.
Toch merk ik dat het soms lastig is:
-Heb je morgen even tijd?
-Nee, morgen moet ik naar de tandarts in Narbonne.
-Oh, ik begrijp het ja, nee, dan gaat het over.
Het slaat natuurlijk nergens op, even naar de tandarts en verder geen enkele verplichting, maar wel zeggen dat je die dag bezet bent.
Kleine dingen worden groot.
Een pijntje wordt pijn.
Een gebroken kopje is al gauw een ramp.
Ja, de schoonheid zit in kleine dingen, en de ergernis dus ook.

24 juni 2016

Europa enzo

De kiezer heeft altijd gelijk.
Dit is een uitspraak die geen enkele politicus zal weerleggen.
Nee, daar zijn ze te geslepen voor. Maar over welke kiezers hebben ze het dan feitelijk?
In het Verenigd Koninkrijk hebben de kiezers gesproken.
Door de grote opkomst van de babyboomers was de stem van conservatief, behoudend en nationalistisch Waes en Engeland doorslaggevend. De dromen van de jeugd van het VK werden door deze oude knarren in een nacht  kapot gemaakt.
Voor deze jongeren hen betreur ik de uitslag, verder kan ik er niet zo mee zitten.
Het VK heeft zich altijd als een koekoek in het Europese nest gedragen en een rem op de ontwikkeling ervan gezet.
Nederland pocht dat zij zich nauw verwant met de Britten voelt, maar heeft niet in de gaten dat het slechts liefde van een kant is.
Nu roepen veel politici dat de EG moet hervormen, wellicht een twee-stromen-beleid zal introduceren.
Altijd weer een reactie op een actie.
Het waren die verdomde politici die hun eigen gestuntel wilden maskeren door aan alle impopulaire maatregelen het etiket "Europa" te hangen.
Alle wetten en besluiten die goed uitpakten, waarmee het volk tevreden was, schreven zij op hun eigen conto, maar als iets impopulair bleek dan was dat uiteraard de schuld van Brussel.
Bijna geen enkele politicus is ferm achter het Europese beleid gaan staan, of had de moed het toe te lichten, te verklaren: Brussel werd afgeschilderd als een rioolput, waaruit af en toe kwalijke dampen opstegen. . . .
Ik heb mijn centen in de natuurbescherming verdiend en kan met enige kennis van zake vaststellen dat zonder de EG de natuur er in Europa heel wat beroerder aan toe zou zijn geweest. In tegendeel; dankzij in Brussel democratisch (ja, wij hebben het Europese parlement zelf kunnen kiezen) vastgestelde wetten en maatregelen is de robuustheid van veel natuurgebieden verbeterd en de soortenbescherming goed van de grond gekomen en de aandacht voor biodiversiteit vergroot.
Onze nationale politici zouden eens wat actiever moeten zijn als het aankomt om de besluitvorming op Europees niveau te verdedigen en te verklaren.
Tegelijk zouden de kiezers eens wat kritischer moeten luisteren naar de valse beloften van populisten.

31 mei 2016

Mei

Een nieuwe lente en een nieuw geluid 
Ik trek er met mijn hond op uit
Nu hoef ik niet meer alle dagen
Aan anderen om hulp te vragen.
Elk jaar in de maand mei neem ik Mei van Herman Gorter ter hand en probeer ik in dezelfde maand de 4381 versregels te lezen.
Ik loop momenteel, zoals dat heet bij de fysiotherapeut, twee maal per week. Telkens nam ik het versboek mee en las ik het gedicht tijdens de behandelingen.
Echter de Mei laat zich niet in vier uren lezen.
In totaal kostte het mij het ditmaal 14 uren.
Het was weer een genoegen, met opnieuw vele nieuwe ontdekkingen (met dank aan Willem Wilmink).