29 november 2012

Zomaar

Noordenwind is nu koude wind.
Vanaf het Massif Central wordt ijzige wind over dit dorpje geblazen.
Zijn bewoners moeten daar nog aan wennen, truien en dikke winterjassen worden opgezocht en aangetrokken.
Maar ze zijn er wel tevreden mee, want de noordenwind verjaagt de vochtige zeewind uit het zuiden.
Het stil op straat.
De bewoners zullen in de weer zijn met het bereiden van Cassoulet of andere zware kost.
Zelf ook binnen gebleven en over het beeldscherm naar buiten gestaard.
Naast mij klikte een fototoestel; elke 5 seconde een fotootje.

28 november 2012

Internet 3

De ontwikkelingen met het internet zijn hier dramatisch te noemen.
We hadden enige hoop geput uit het decreet van Sarkozy, dat een internetverbinding tot het basisrecht van elke Fransman behoort. Hij vergat erbij te zeggen dat het wel een verbinding van enige kwaliteit zou moeten zijn.
Dagelijks is het nu een verrassing of ik wel of niet met internet ben verbonden.
Dus heb ik eens een expeditie ondernomen naar de oorzaak van alle ellende. 
Op een heuvel in de buurt, staat een houten paal waarop de antenne is gemonteerd die een wifi-signaal doorzendt naar een ontvanger in onze kerktoren. Hier vandaan wordt in vier richtingen het wifi-signaal over mijn dorp uitgestrooid.
Een tijdje is dit goed gegaan, tot het inbrekersgilde de mast ontdekte.
De ene keer worden de zonnepanelen gestolen, een andere keer de accu. Deze accu's zijn vooral gewild bij eigenaars van campers, dus goed verhandelbaar.
Ter plekke kwam ik er achter dat het wel een heel kwetsbare installatie is. Hij staat zo geïsoleerd dat het verbazing wekt dat hij nog niet is omgezaagd.
De burgemeester heeft inmiddels een bijeenkomst georganiseerd waar wij te horen kregen dat we voorlopig nog niet van de problemen verlost zullen worden. In 2014 of in 2015 zal Orange (Fance Telecom) dit dorp aansluiten op het glasvezelnet. 
Dit dorp gaat nu investeren in een betonnen keldertje naast de houten paal, om daarin de accu te verstoppen.
Geweldig, dit is nog eens investeren in de toekomst!

26 november 2012

De dame

Toen ik vandaag aan het eindpunt van mijn wandeling kwam, was de schemer al ingevallen.
Op weg naar huis reed ik over een bospad.
Hier en daar waren nog waterplassen te zien, ontstaan door de regenbui van een week geleden.
In het licht van de koplampen zag ik een houtsnip in zo'n plas.
Ik haastte mij om mijn fototoestel te pakken.
Haast was helemaal niet nodig, want de dame met het lange gezicht bleef rustig poseren en maakte geen enkele aanstalte om te vluchten.
Toen ik zachtjes doorreed wandelde ze rustig van de weg af de hoge kruidlaag in.
Leuke ontmoeting, maar de dame kan natuurlijk ook een heer zijn geweest.

25 november 2012

Simeon ten Holt

Vandaag overleed componist Simeon ten Holt
Als afscheidscadeau bij ons vertrek naar Frankrijk kregen wij de cd-box van de Canto Ostinato, gecomponeerd door Ten Holt in 1976 (Bedankt Frans!).
Wij genieten vaak van deze bijzondere muziek, die ons altijd herinnert aan onze lange ritten naar Frankrijk in de afgelopen achttien jaar.
We schrokken dus een beetje van zijn overlijdensbericht, alsof een goede bekende is verdwenen.
Toch maar weer even luisteren naar zijn "Koppige lied"............

23 november 2012

Huis in Frankrijk

Het is inmiddels meer dan een jaar geleden dat we huis en haard in Nederland verlieten om permanent in La Douce te gaan wonen.
Wanneer ontstond het idee, de wens, het verlangen naar een huis in Frankrijk?
Mijn eerste zelfstandige vakanties voerden mij naar Parijs, Parijs en nog eens Parijs.
Later, met mevr. L. en de kinderen huurden we altijd gîtes, steeds in een andere streek op het Franse platteland en familie in de Elzas was aanleiding voor regelmatige bezoeken aan die streek.
Het is twintig jaar geleden dat we op een advertentie uit de krant reageerden: een huis ergens onder Lodève werd aangeboden. De echtscheiding van de eigenaar was aanleiding om snel zijn huis te verkopen.
De volgende dag, op zondagmorgen belden wij de eigenaar en kregen te maken met de eerste teleurstelling, het huis was juist toegezegd aan een Duitser.
Dat moment markeerde de opening van het jachtseizoen. Uiteindelijk heeft de huizenjacht nog geen half jaar geduurd, maar lang genoeg om ons van deze vorm van jacht te leren houden.
We hebben wat huizen bezocht en bekeken. Menig makelaar hebben we tot razernij gebracht. Van krotwoning tot landgoed hebben we bezocht.
Nooit zal ik die vriendelijke Engelsman vergeten die ons door zijn indrukwekkend grote boerderij rondleidde. Stallen met plaats voor 1.000 schapen, talloze kamers, meerdere keukens, badkamers, broodovens,  bronnen en waterputten. Nadat hij de zoveelste deur voor ons opende verzuchtte hij : "Mister, it's a never ending story!"
De makelaar vertelde dat hij ervan uitging dat Nederlanders graag een enorm huis kopen en tevens enorm afgelegen: "Ze lijken van Frankrijk te houden, maar niet van de Fransen!"
Meer dan dertig jaar hebben we alleen in een Veluws bos gewoond.
Wij leefden uniek, gelukkig en veilig, maar of het een plek zou zijn om oud te worden betwijfelden we zeer.
Dat Nederlanders uit het drukke en stedelijke Nederland hun Eden op het platteland in alle isolement kochten vonden we voor hen voorstelbaar, maar niet meer voor ons.
Na veel mooie en lelijke huizen kozen we niet zozeer een huis om in te wonen, maar een dorp om in te leven.
Nu wonen we permanent in een huis in Frankrijk..
Maar we leven in een dorp, in een gemeenschap. Na dertig jaren zonder buren of buurt is dat wel wennen.
Nu maken we deel uit van een gemeenschap en hebben we na lange tijd buren.
Zo hoort het te zijn in onze optiek, uiteindelijk mens tussen mensen te zijn!

22 november 2012

Bloemkolen


Aan deze carnavalsschlager van Hollandse bodem moest ik denken toen ik in m'n moestuin werd verrast door de eerste bloemkool.
Het is de eerste keer dat het mij gelukt is om een bloemkool uit eigen tuin in de keuken te krijgen.
In mijn vorige tuinen groeide er altijd meer onder de grond dan er boven in de vorm van knolvoet.
Wat ik er ook aan deed om de bodem middels bekalking te verbeteren, deze ziekte bleef aanhouden en tenslotte heb ik het telen van kolen opgegeven.
Nu dus in mijn Franse tuintje, met een uitstekend kalkhoudende beekklei, gedijen kolen uitstekend.
Met een trots gebaar plantte ik onderstaande kool op het aanrecht tot verrassing van mevrouw L.
We hebben er van gesmuld!

19 november 2012

Bejaardentehuis

Het Nederlandse nieuws blijft boeiend.
Ik volg het nog wel, maar niet meer op de voet.
Het nieuws is een voorspelbaar geworden: een pedonetwerk, een ramp (ingestort flatgebouw, ketting- of treinbotsing), meteorologisch ongemak (wateroverlast, storm of droogte), politiek geneuzel.
Dat laatste is tegenwoordig vooral gewijd aan bezuinigingen en  koopkrachtplaatjes met als gevolg dat elke Nederlander zich "gepakt" weet.
Het schijnt vooral dat middengroepen niet gepakt mogen worden.
Van wie mag dat eigenlijk niet?
Mondiaal gezien is Nederland meer dan een gemiddelde middengroep. Dus als er bezuinigd moet worden, doe dat dan!.
Al de bezuinigingen moeten leiden tot beëindiging van de crisis, althans dat wordt door de politiek gesteld.
Ik denk dat ik het einde van de crisis niet zal meemaken en ik denk zelfs dat dit voor het ganse avondland geldt.
De hoofdoorzaak ligt in het zelfgekozen isolement van Europa en van Nederland in het bijzonder.
Het lijkt wel of de rest van de wereld er niet meer toe doet.
Mogen de bewoners van Europa in bed nog wel eens de liefde bedrijven, met de instandhouding van de soort heeft dat weinig meer mee van doen.
Europa vergrijst.
In 2050 zal meer dan de helft van de Nederlandse bevolking ouder zijn dan 50 jaar.
Dit komt maar deels door het lage geboortecijfer, maar vooral door onze angst voor buitenlanders.
Wij houden onze grenzen zo krampachtig mogelijk gesloten voor de horden economische vluchtelingen die in Europa aan de slag willen komen. Overigens is economisch vluchteling een idioot woord voor initiatiefrijke mensen die een plek zoeken om zich te ontplooien.
Waren de Hollandse boeren die in de vijftiger jaren naar Australië, Nieuw-Zeeland of Canada vertrokken emigranten of economische paria's?
In 2050 zal de gemiddelde leeftijd in de USA 35 jaar zijn, enkel door de emigranten die een belangrijke bijdrage leveren aan de ontwikkeling van de economie en de samenleving.
In Nederland maken we ons liever druk over hoofddoekjes, over de integratie in Europa, over de bezuinigingen en als de angst over is, zitten we allemaal in een groot bejaardentehuis!

17 november 2012

Goed boek

Zojuist heb ik Amerika, een reis zonder John van Geert Mak dichtgeslagen.
Altijd als ik een dikke pil heb uitgelezen word ik bevangen door een vreemd, leeg gevoel.
Alsof je afscheid hebt genomen van een goede vriend.
Ik schuif het boek in de boekenkast op een vaste plek.
Waarom doe ik dit, vraag ik mij zo vaak af.
Zeer zelden lees ik een boek voor de tweede keer.
Hoogstens blader ik er nog eens door op zoek naar die ene mooie regel of dat citaat dat verminkt in mijn herinnering is blijven steken.
Enfin, telkens als mijn oog over de rug van dit boek gaat zal ik waarschijnlijk denken: "Goed boek!".

16 november 2012

Tafelgesprek

Het kan soms zo gaan:
Een tafel met gasten, een uitgebreid diner, fraaie wijnen, een lange zit.
De gesprekken dwarrelen over tafel als herfstbladeren over het plein voor het huis.
Een zo'n blad heette DNA.
Een onverkwikkelijke moordzaak van 13 jaar geleden, tot nu toe niet opgelost.
De politie heeft zich met hun vaak gebruikelijke tunnelvisie op het naburige AZC gestort en toen de politie erachter kwam dat zij volledig op het verkeerde spoor zaten en de dader onvindbaar bleek was veel kostbare tijd verstreken en bleef de moord onopgelost.
Tot op heden.
Nu, na zovele jaren hoopt justitie met behulp van een grootscheeps DNA-onderzoek onder de mannelijke bevolking uit de omgeving van het slachtoffer de zaak alsnog op te lossen.
Een laatste poging, niet in de laatste plaats om het beschadigde imago van de politie enigszins op te vijzelen. Tijdens dit tafelgesprek had inmiddels 70% van de uitgenodigde mannen gehoor gegeven aan de oproep om DNA-materiaal af te staan.
"Die 30% zijn horken", werd geopperd.
Dat schoot mij in het verkeerde keelgat en reageerde dat zo'n opmerking juist getuigt van horkengedrag en in elk geval dat hij onoverdacht is gemaakt.
In verband met de lieve vrede werd het gesprek hier afgebroken en kwam een volgend blad op tafel.
Toch blijft het knagen. 
Later las ik in ingezonden artikelen dat velen er evenzo over dachten: iedereen moet DNA afstaan. Sommigen gingen zelfs zover: iedereen moet DNA afstaan, elke inwoner moet met zijn DNA worden geregistreerd!
Ik moet er niet aan denken. Maar nu vraag ik mij af, zou ik in het onderhavige geval wel medewerking hebben verleend aan het onderzoek?
Ik denk van niet, ik weet haast zeker van niet.
A. Laten we aannemen dat ik kort voor de moord in X ben komen wonen. Ik weet dat ik niets met deze moord van doen heb gehad en dat ik hier geen enkele familiebanden heb en nooit heb gehad. Mijn DNA zal dus de oplossing van de moordzaak niet dichterbij brengen en deelname zou dus enkel pro forma, oftewel onzinnig zijn.
B. Laten we aannemen dat ik kort voor de moord in X ben komen wonen, evenals mijn broer.
Inmiddels is hij al jaren geleden overleden en heeft mij op zijn sterfbed verteld dat hij de dader van de moord is. Deze mededeling is voldoende voor een familiegeheim. Zijn dood maakt hem in elk geval niet tot recidivist.
Moet ik nu een postume veroordeling van mijn broer veroorzaken?
Lijkt mij zinloos. Een anonieme brief aan de ouders van het slachtoffer met daarin de daderkennis, is uiteindelijk het enig zinnige dat nog kan bijdragen aan antwoorden op vragen die bij deze ouders leven.
C. Het is niet moeilijk om nog een aantal redenen te beschrijven die de zin of onzin van deelname aan dit bevolkingsonderzoek kunnen aantonen.
Als wij van mening zijn dat wij in vrijheid leven dan is dit zo'n kwestie die duidelijk maakt of wij werkelijk zo vrij zijn.
Elkaar de maat nemen, of we wel of geen hork zijn door niet of wel aan dit bevolkingsonderzoek deel te nemen vind ik zeer ongepast.
Wat mij dwars zat na het tafelgesprek is het nieuwe fenomeen "hork" in een strafzaak. 
Normaal bestaat een zaak uit twee kernen: het slachtoffer en de dader. Na het vinden van de eerste gaat het openbaar ministerie op zoek naar de mogelijke dader en zal de rechter het oordeel moeten vellen of de verdachte schuldig of onschuldig is. 
Zo simpel.
Echter nu worden burgers die in alle vrijheid de keuze maken om geen medewerking te verlenen aan het DNA-onderzoek door andere burgers betiteld als hork.
Slachtoffer, dader, hork.
Ik gebruik de term hork voor heel andersoortige mensen.
Mensen zonder fatsoen, eruditie, beschaving, manieren. Ik weet dat dit elitair klinkt, wellicht zelfs ouderwets, maar het is niet anders.
Ik ben nu eenmaal gesteld op hoffelijkheid, voorkomendheid, reserve en manieren.
Bewust noem ik niet het woord respect, want dat woord is bijkans de standaardkreet van horken geworden!

15 november 2012

Laatste zeebad

Dat ik vandaag op 15 november in zee heb gezwommen vind ik het vermelden waard.
Nee, het is geen heldendaad zoals het jaarlijkse nieuwjaarsbad in Scheveningen.
Ik hoefde immers geen prestatie te leveren, maar het weer.
Tot half vijf hadden we het idee dat we echt zaten te bakken in de zon.
Heerlijk warm, geen wind en het water had nog een temperatuur die het mogelijk maakte om te gaan zwemmen.
Nooit eerder meegemaakt.
Maar, het zal echt de laatste keer geweest zijn, vanaf morgen bewolkt!

Vraag 186

14 november 2012

Na zonsondergang

Lang bleef ik in de laatste zonnestralen staan en wachtte tot de zon geheel was ondergegaan.
Blad- en doodstil was het inmiddels geworden.
Nu eerst werd koude voelbaar.
Ook in mijn hoofd werd het donker.
Niet enkel worden de dagen korter, maar ook het leven.
Naarmate ik ouder word zijn de dagen zich relatief aan het verkorten en wordt tijd steeds meer een moeilijk te bevatten abstractie.
Dit hoeft in het geheel geen somber makende gedachte te zijn en toch werd ik er niet vrolijker op.
Als ik de facebook-berichten van mijn "vrienden" lees dan is dat een en al vrolijkheid. Overal gaat het goed en morgen waarschijnlijk nog beter. Ik mag daarop reageren door "vind ik leuk!" aan te klikken.
Zouden al die mensen nooit somber, verdrietig of op z'n minst twijfelachtig zijn?
Natuurlijk wel.
Maar er wordt gedaan alsof we een onderdeel van een reclameboodschap zijn en op elke vraag antwoorden: "Het gaat geweldig!"
Maak jezelf toch niets wijs!

13 november 2012

Quasi september

Nog steeds bloeien er rozen, zelfs vormen zich nog steeds nieuwe knoppen.
Ik zag deze roos, bleef er even bij staan en ik dacht onwillekeurig aan het gedicht September van Hesse.
Het gedicht zou dus nu november of wellicht december kunnen heten.

9 november 2012

Steen

De steen, waar ik tegen schopte was verdacht licht van gewicht.
Bij nadere betrachting bleek deze steen meer uit lucht dan uit materie te bestaan: duidelijk van vulkanische oorsprong. Zou zoiets in de ijstijd helemaal van de Puy de Dôme hierheen zijn gesleept?
Het lijkt mij heel wel mogelijk. De volgende keer als ik het oudheidkundig museum van Cruzy bezoek, dan zal ik hierover eens navraag doen. In mijn hoofd zitten nog meer vragen die ik daar kwijt kan in ruil voor antwoorden.
Weer een project zou mevr. L. zeggen.

7 november 2012

Late anjertjes

Nog zo'n laatbloeier, de bosanjer (Dianthus sylvestris).
Vorige week had ik hem al gespot, maar nieuwsgierig geworden door mijn eigen opmerking van gisteren, ging ik vandaag even kijken of deze anjertjes nog bloeiden.
En jawel. De winst van mijn terugkeer was tevens dat ik een nieuwe groeiplaats heb gevonden!

6 november 2012

Laatste bloei

Al eerder schreef ik over mijn belangstelling voor het doen van fenologische waarnemingen.
Momenteel zie ik op op mijn vele wandelingen steeds minder bloemen bloeien.
Logisch, immers de herfst is gekomen en de blaadjes beginnen al te vallen.
Noteerde ik vooral wanneer een plant als soort voor het eerst bloeide of vruchten vormde, nu probeer ik in de gaten te houden wanneer een bloem voor het laatst bloeit.
Dat blijkt veel lastiger dan je zou denken.
Ja, na de eerste nachtvorst zijn de dahlia's verdwenen, maar bij veel wilde soorten gaat het er meestal wat geniepiger aan toe.
Vandaag zag ik nog volop gele en witte zonneroosjes, maar zijn het de laatste van het jaar?

3 november 2012

Pays des singes

Stel je voor dat je tien dagen geen internetverbinding hebt.
Je relaties onbereikbaar, je digitale kranten zijn niet te ontvangen, de internetradio werkt uiteraard ook niet, bankzaken kunnen niet worden geregeld.
Stel je voor dat jij niet de enige bent, maar wat jou overkomt, dat is het hele dorp overkomen, inclusief het gemeentehuis.
De wankele internetverbinding is ons door de gemeente aangepraat en wat antwoordt de gemeente, als je daar je verhaal gaat halen? "Pfff, het komt wel weer goed."
Tien dagen geen internet, dan is er of oorlog, of je woont in een apenland: un vrai Pays Des Singes!
Enfin, zojuist keerde de digitale verbinding met de idem wereld terug en kan ik op bovenstaande wijze mijn frustratie uiten.
Op de ipad rollen de kranten binnen en de mailbox blijkt strak te zijn gevuld, dat wordt dus smullen dit weekend!