31 december 2015

Traditie

Deze maand heb ik vaak gehoord dat we trots en zuinig op onze tradities moeten zijn.
Zwarte Piet wordt opgevoerd als een eeuwenoude traditie evenals het het afsteken van enorme hoeveelheden vuurwerk op de laatste dagen van het jaar. Ik vraag mij af hoe oud of hoe jong die tradities wel niet zijn. In elk geval houd ik mij er niet mee bezig.
Ik heb mij vanavond onledig gehouden met mijn kleine traditie: oliebollen bakken!

30 december 2015

Mis

De eerste kerstbomen liggen al weer langs de weg.
De vuilnisbakken puilen uit van cadeauverpakkingen en champagneflessen.
De dagelijkse beslommeringen worden weer opgenomen als voorheen.
Dit betekent ook dat de jaarlijkse religieuze explosie alweer is overgewaaid.
Even een stampvolle kerk op kerstavond en de rest van het jaar komt daar bijna niemand meer.
Nu nog oud en nieuw en alle gekte is weer voorbij.

Hier in Frankrijk is er een discussie of een kerststal in het gemeentehuis getoond mag worden. De scheiding tussen kerk en staat is hier iets consequenter geregeld als in Nederland. Het zijn de burgemeesters van het Front National die de christelijke symboliek maar al te graag willen tonen onder het motto dat dit een onderdeel van de Franse cultuur is en dus gekoesterd moet worden.
Vreemd, dat in Frankrijk, de bakermat van de verlichting, bijgeloof nog invloed kan hebben.

Er is nooit enig bewijs geleverd dat er een God bestaat danwel ooit is geweest.
Het idee van een God zal in oeroude tijden wel uitgevonden zijn door een lui en sluw lid van een gemeenschap die opeens ging verkondigen dat hij het Licht had gezien. En aangezien zijn toehoorders graag wilden geloven kreeg hij direct een aantal volgelingen die in zijn onderhoud gingen voorzien waardoor deze profeet de handen vrij had om door te gaan met orakelen en zo werd er een kerk met een God geboren.
Wie ook maar iets weet van parapsychologie, komt tot de ontdekking dat alles op dit terrein uit illusie of brutaal bedrog bestaat. Maar de kans is ook groot dat men tijdens het bestuderen hiervan, door de parapsychologie wordt gegrepen en zelf gelovige wordt. Zo is de parapsychologie zelf ook niets anders dan een religie en dus zelf totaal niet geschikt om er een eventueel bestaan van God mee aan te tonen.

Een paar weken geleden zat ik koffie te drinken met een vriendelijk gezelschap in Den Bosch.
Ik had uitzicht op de kathedraal en zei tegen mijn buurman dat het toch bijna onvoorstelbaar was dat zo'n kostelijk bouwwerk zoveel eeuwen geleden werd opgericht. Hiermee bedoelde ik dat de gemeenschap van toen zoveel vermogen bijeen wist te brengen om zo'n kathedraal te laten oprichten. Mijn gesprekspartner begon over de piramides, constructies in het nabije oosten, over de Azteken en de Mayacultuur. Dat waren pas bouwwerken waarvoor echt geen verklaring gevonden kon worden, dus . . . Ik was verbaasd, maar wist direct: ik heb hier met een gelovige van doen, zeg maar een volgeling van Erich von Däniken en ik knikte instemmend.

West-Europa is snel aan het seculariseren. Ik constateer dat met enige tevredenheid. Het zijn denkende mensen die bewust het geloof van zich afschudden. Ik zie ook dat onze wereld niet in elkaar stort tijdens dit proces. De kerk heeft altijd voorspeld dat ongeloof zal leiden tot moreel verval. Dit is bijna een contradictio als je de moraliteit van die instituten zelf onder de loep neemt.
En ik? Afgelopen maandagavond ging ik naar de avondmis in mijn dorp. Ik trof er vier ontredderde dorpelingen aan: de pastoor was niet komen opdagen en wie moest nu de klok luiden?
Het lukte mij de computer die de torenklok bestuurt zo te programmeren dat weldra het klokgelui over het dorp klonk en zo tot kerkgang opriep. Nog enkelingen schoven de middeleeuwse kerk binnen en samen wachtten we op de komst van de pastoor. Na een half uur wachten sprak ik "Ite misa est!" Hiermee stemde iedereen in en na ons vertrek kon de kerk gesloten worden.
Benieuwd of hij volgend jaar nog open gaat.

29 december 2015

Van Gogh is back in town

Dat het te warm is voor de tijd van het jaar is zo langzamerhand geen nieuws meer. Op de radio was het nieuws dat de temperatuur op de Noordpool plus 1°C is in de plaats van de gebruikelijke -30°C.
Ik wandelde vanmiddag bij een temperatuur van 18°C.
Ik keek nergens meer van op: bouwvakkers op de steiger in blote bast, kinderen hollen voorbij in korte broek.
Opeens zie ik voor mij een veld met bloeiende zonnebloemen. Hier keek ik wel van op!

21 december 2015

Ik ben thuis

Vier weken van huis, waarvan ik er drie in Nederland heb doorgebracht.
Meer dan 4.000 kilometers gereden,
27 nachten in andere bedden geslapen.
28 dagen niet gewandeld met mijn hond.
Veel leuke en veel nare dingen beleefd.
Nu weer thuis.
Dingen overdenken.
De draad weer oppakken.
Weer thuis geraken . . .

16 december 2015

Turner

Al vanaf het moment dat ik naar kunst ging kijken (en doordat wij thuis waren geabonneerd op Openbaar Kunstbezit en ik wekelijks de dito radiouitzending beluisterde, was dit al op jonge leeftijd) ben ik een bewonderaar geweest van Joseph Mallord William Turner. 
Bijna mijn hele leven heb ik het één origineel moeten doen: de enige Turner die Nederland rijk is in De Fundatie in Zwolle.
Vandaag bezocht ik de tentoonstelling "Gevaar en Schoonheid, Turner en de traditie van het sublieme", natuurlijk in De Fundatie.
Ik heb me lopen vergapen aan de vele tientallen schilderijen, de een nog indrukwekkender dan de ander. 
Maar de schilderijen impressionistisch voor het impressionisme, minimalistisch voor het minimalisme . . . . .  geen woorden voor!
Een fantastische tentoonstelling, een fantastische dag!

25 november 2015

Ik vertrek

We verlaten het zonnige Zuiden, dat wij nog nooit zo zonnig als dit najaar hebben gekend.
Op naar het Noorden met als eerste stop Parijs.
En wat komt dan, regen of drup?
We gaan het meemaken!

20 november 2015

Parijs

De aanslagen in Parijs werden nu bijna een week geleden gepleegd.
Toen bekend werd wie er achter deze daden stak, rolden politici over elkaar om zo snel mogelijk opnieuw een War on Terror te starten. 
Ik nam mij voor een week lang mij geen mening over deze tragedie te vormen.
Ik ben deze week geschrokken hoeveel agressie deze terreurdaden los hebben gemaakt. 
De roep om wraak reikte zelfs naar de vluchtelingen die op de vlucht zijn voor hetzelfde geweld, wellicht veroorzaakt door dezelfde personen.
Er wordt gezegd dat we in oorlog zijn.
In deze week zijn de slachtoffers gewroken en zijn bombardementen in Syrië en Irak verhevigd. 
Het aantal burgerslachtoffers zal schrikbarend hoog worden.
Ik las ook over de aanslag in Beiroet waar de laatste aanslag 17 maanden geleden plaatsvond en over de reacties hierop.
Ik had gehoopt dat onze regeringleiders over de hele wereld ook een week hadden gezwegen en gehoopt  dat de maatregelen die ze daarna zouden afkondigen zouden bijdragen aan een wereld met 
aandacht voor wat er zich tussen de wal en het schip bevindt.
Misschien is een week nog veel te kort.

14 november 2015

Jacht

Vandaag was ik uitgenodigd om mee te gaan op een jacht op wilde zwijnen.
Ik had er niet zoveel zin in, maar liet mij toch overhalen.
De ontvangst door de andere jagers was hartelijk en ik keek mijn ogen uit hoeveel anders het jagen er hier aan toe gaat.
Toen ik eenmaal op post stond kreeg ik zowaar een geweer in mijn handen gedrukt.
Vurig hoopte ik dat de wilde zwijnen zo wijs zouden zijn om vooral niet in mijn buurt te komen.
Gelukkig waren ze dat ook.
Toen even na het middaguur de jacht onderbroken werd betreurde de jager, met wie ik op post had gestaan dat ik geen kans had gehad. Ik vertelde hem dat ik nog nooit met een geweer met Brenneke-patronen op zwijnen had geschoten en dat zoiets in Nederland niet was toegestaan. Dat ontlokte hem de opmerking dat Nederland toch maar een raar land is.
's Middags kreeg ik een buks geladen met 7x64 patronen. Een bekend kaliber maar toch probeerde ik mijn jager te overtuigen dat hij de post moest innemen en dat ik meer dan tevreden zou zijn met enkel toekijken. Daar echter, wilde hij niets van weten.
De hoop die ik 's morgens had werd 's middags niet ingelost, er naderde een zwijn.
Toen het beest mij tot op twintig meter was genaderd haalde ik de trekker over en als een blok ging hij neer.  Ik zal een foto van je maken,aldus de eigenaar van de buks! En daar zit ik dan en lach een beetje schaapachtig naar het hondje dat dit varken naar mij had gedreven.

11 november 2015

Saint Martin


Sintere Maarten is zo koud,
Geef me een turfie of een hout,
Dan kan ik me verwarmen,
Met me blote armen,
En met me blote bene,
Kan ik een centje verdenen.
We lopen weer mee in de jaarlijkse optocht vanaf het gemeentehuis naar het monument voor de gevallenen op het kerkhof. Een jaarlijks ritueel op Armistice, de herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Er zijn jaren geweest dat er naast mevr. L. en ik slechts een paar dorpelingen meeliepen. Maar sinds vorig jaar, honderd jaar na het uitbreken van de Grote Oorlog is de opkomst iets groter geworden. 
Het is warm, zo niet heet voor de tijd van het jaar. Het kwik stijgt snel boven de twintig graden en de zon voelt weer zomers en iedereen is blij als we weer terug in de gemeenteraadszaal zijn en ons kunnen laven aan de aperitief.
Ik noemde zo'n warm najaar altijd een indian summer oftewel un été indien. 
Tijdens de borrel leerde ik dat zo'n warm najaar hier un été de Saint Martin heet.
Nou, dacht ik bij mijzelf, ik ken nog een bedelversje dat wij zongen op Sinte Maarten dat er vanuit ging dat het dan juist koud was!

10 november 2015

Vox populi

Politiek wordt in toenemende mate als een smerig bedrijf gezien, althans die indruk krijg ik soms.
Er werd laatst wel een stille tocht gehouden voor een dode hond, maar als een gekozen parlementariër, nota bene in het parlement, roept dat het een nep-parlement is en dat Nederland onder een nep-regering gebukt gaat dan moet ik het eerste protest hiertegen nog horen.
Mijn stem zal niets uitmaken behalve voor mijzelf.
Ik ben een trouw aanhanger van de democratie, hoewel ik ook wel weet dat niets perfect is.
Ik heb altijd braaf gehoorzaamd aan de stemplicht en later trouw gebruik gemaakt van mijn stemrecht.
Bij verkiezingen heb ik altijd gekozen op de partij die naar mijn mening het meeste doet voor de mensen die de meeste hulp kunnen gebruiken. Het is maar een uitgangspunt. De keuze had ook kunnen vallen op een partij die het meeste voor de aarde doet, maar bestaat die wel?
Ik krijg nu de indruk dat veel mensen stemmen op de partij die zoveel mogelijk voor hun eigen belang opkomt en omdat die ook niet bestaat willen ze dat de politiek meer naar het volk luistert.
Ik houd er juist van dat de politiek NIET naar het volk luistert. 
Eens in de zoveel tijd krijg ik de kans mijn politieke keuze te maken en dan mag ik toch hopen dat die partijen zich houden aan hun beginselprogramma's, hun beloftes nakomen en vooral niet gaan zwalken door naar het het volk te gaan luisteren. 
Ik wil niet dagelijks met politiek bezig zijn maar ik geef mijn mandaat aan de door mij gekozene. Kennelijk wordt er op school geen staatsrecht of maatschappijleer meer onderwezen, daarin kwam het principe van stemrecht duidelijk en uitvoerig aan bod.
Regeren is niet luisteren naar het volk, maar regeren is vooruit zien!
Als ik vooruit kijk dan zie ik grote problemen die om een oplossing vragen, namelijk de opwarming van de aarde en de gevolgen hiervan. Al deze problemen zijn gerelateerd aan slechts twee dingen, de hebzucht van het individu en het onvermogen om de toekomst te willen veranderen. 
Aan dit alles moest ik denken toen ik hoorde dat in Nederland op nog meer wegen 
130 km/h gereden mag worden. De verlaging van de NOx-norm maakt dit mogelijk redeneert de minister.
Natuurlijk weet ieder kind dat een verhoging van 120 naar 130 km/h meer brandstof, meer NOx, meer CO₂, meer fijnstof, meer lawaai en meer ongelukken betekent. Ieder kind weet dat door deze populistische maatregel niemand in Nederland noemenswaard eerder op de plaats van bestemming zal aankomen. En ieder kind weet dat deze maatregel wel zal bijdragen aan een verdere opwarming van de aarde. De minister echter is geen kind, maar iemand die zijn oren naar de stem des volks laat hangen.
Volgend jaar op 6 april komt er een referendum over het associatieverdrag tussen de EU en Oekraïne. Het parlement heeft het besluit om tot een verdrag te komen reeds met overgrote meerderheid aangenomen en met dit referendum wordt naar mijn mening de democratie behoorlijk in twijfel getrokken.
Als er straks een referendum over de sluiting van de grenzen voor vluchtelingen of over de invoering van de doodstraf zou worden gehouden dan laat de uitslag zich raden.
Af en toe moet de stem des volks klinken, het liefst alleen in talkshows . . . . 

7 november 2015

Fortuin

In de jaren zeventig heb ik de opleiding tot windmolenaar gedaan en daarna zelfs een aantal jaren als molenaar mijn brood verdiend. Mijn meest bijzonder ervaring als molenaar beleefde ik op de molen Het Fortuin van het Nederlands Openluchtmuseum. Deze molen had meer dan dertig jaar niet meer bewogen toen ik er de hoede over kreeg. De molen komt van de stadswallen van Delft en naar de Veluwe overgeplaatst waar hij redelijk verstopt is achter hoge beukenbomen. Echter op 2 april 1973 kwam er een zware storm over Nederland en op die dag had ik de wieken met vier volle zeilen gelegd en lichtte ik de vang van de molen. En waarachtig, de molen zette zich in beweging. Ik haalde de directeur Jager Gerlings vanachter zijn bureau en toonde hem het draaiende wonder op zijn museumterrein. Zijn enthousiasme bij het zien van dit bewegende monument is de aanleiding geweest dat uiteindelijk alle molens in het museum zijn gerestaureerd en zelf het gehele museum veel meer actie is gaan tonen. Tot zover . . . 
Ik ben erachter dat wanneer je een grote zolder hebt je snel teveel gaat bewaren.
Er moet dus opgeruimd worden en dat is soms net schatgraven.
Ik kom allerlei zaken tegen waarvan ik niet meer wist dat ik ze nog bezat of dat ik ze überhaupt in bezit had gekregen. Laatst was ik weer eens aan het schatgraven en vond ik een tekening van de molen Het Fortuin. Hij is gemaakt door mijn broer Peter lang voordat ik interesse in deze molen had.
Wat een trouvaille. Inmiddels hangt hij ingelijst aan de wand en ben ik dagelijks heel even op de molen.

6 november 2015

Plaatselijk mist

Op mijn wandeling met hond Tanna is het 24°C en windstil.
Tanna holt blijmoedig links en rechts van het pad door het struikgewas.
Opeens ontstaan er aan beide kanten van het pad mistwolken.
Hoe meer de hond rondholt, zoveel meer mist ontstaat.
Naderbij gekomen herken ik de oorzaak.
De mannelijke bloemen van de jeneverbesstruiken staan op barsten en bij de minste beweging laten zij hun stuifmeel los, een prachtig schouwspel.

3 november 2015

Stroomloos

Vannacht stormde en regende het flink, meer dan 40 mm water stroomde naar beneden en de wind had soms een snelheid van 130 km/h. Om 02.00 uur viel de stroom uit en mijn eerste gedachte was dat er waarschijnlijk een boom over een bovengrondse stroomkabel was gevallen.
Maar toen het licht werd, bleek dat alleen mijn huis stroomloos bleek te zijn.
Met goede buren ben je zelden in nood, bij hen kon ik een verlengsnoer aansluiten, voldoende om de vriezer en de koelkast draaiende te houden.
Aan het eind van de dag verschenen twee auto's van de EDF, een hoogwerker en een reparatiebus.
Binnen de kortste keren ging binnen het licht weer aan.
Morgen of overmorgen komen de technici terug om de tijdelijke reparatie deugdelijk te maken. Ik blijf het een mysterieus vak vinden, dat van elektroman. Ze verrichten onbegrijpelijke handelingen die tot een vertrouwd resultaat leiden: er is weer licht en de pc draait weer als vanouds!

30 oktober 2015

Peen

Waspeen, bospeen, winterpeen.
Dit jaar had ik een zakje met oude wortelrassen gezaaid in de moestuin.
Vorig jaar waren de wortels geen succes geworden. Volgens mijn moestuin-buurman doen wortels het hier helemaal niet goed: weggegooide moeite volgens hem.
Dit jaar het wortelmengsel in een geul met scherp zand gezaaid en gezorgd voor een bewatering volgens het systeem goutte-à-goutte.
Het resultaat mag er wezen. Van diep oranje, via kleuren geel tot spierwitte wortelen en heerlijk van smaak.
Toen ik met een mand wortels de tuin verliet ontmoette ik mijn buurman.
Bij het zien van mijn oogst maakte hij mij een compliment en voegde er aan toe dat alle Hollanders nu eenmaal goede tuinders zijn.
Volgende keer zal ik klompen aan doen.

28 oktober 2015

Keukenhof

Het ras, vocht, behandeling, oogstmoment en -methode  zijn bepalend welke kleur de bladeren van de druivenstokken krijgen.
De herfst kleurt de velden in vele tinten geel, oranje tot diep-paars.
Ik heb de Keukenhof nooit bezocht en toch moet ik er in dit jaargetijde altijd even aan denken.

27 oktober 2015

Petrus en het hanengekraai

Ik voelde mij vandaag een beetje Petrus.
De aanleiding is deze: 
Hier in Frankrijk zijn Nederlanders die zich verenigen in een club van Nederlanders. Er bestaan meerdere van dit soort clubs in de verschillende regio’s van Frankrijk.
Mevr. L. en ik zijn lid van  zo'n vereniging in onze regio en vorig jaar bezochten wij hiervan een bijeenkomst.
Het was geen onverdeeld genoegen. Tijdens de lunch zaten wij ingeklemd tussen mensen die elkaar als vrienden kenden. Zo werden wij getuige van het uitvoerig uitwisselen van de maten van elkaars zwembad, het barre Nederlandse klimaat en dito belastingklimaat werd doorgenomen en de vele onhebbelijkheden van de Fransen benoemd. Zwijgend hebben we dit alles met toenemende verbazing aangehoord en besloten hierop vooral niet te reageren en het bij deze eerste kennismaking te laten.
Tot vandaag. 
Vandaag was er door de vereniging van deze regio een wandeltocht georganiseerd, nota bene aan de rand van het dorp waar wij wonen. Aanleiding voldoende voor een tweede poging om, naar wij hoopten, aardige mensen te ontmoeten.
Het is niet moeilijk om kennis te maken met aardige landgenoten, maar het is echter een stuk lastiger om kennis te maken met een groep mensen, zeker als dit een hechte groep is. Je voelt je dan een beetje buitengesloten en bij elk contact dat toch ontstaat hoop je op een zinnig en beschaafd gesprek. Zulke ontmoetingen vonden gelukkig wel plaats op deze wandeling. Je loopt dan eens met deze en dan met gene en een praatje aanknopen is zodoende veel makkelijker als tijdens een eenmaal ingenomen positie aan een lunchtafel. 
Leuke ontmoetingen vonden dus plaats, maar . . . 
In de afgelopen weken is mij niet ontgaan hoe in Nederland  de opinie over de vluchtelingen is gekanteld. De stem van de Volksunie en verwanten klinkt steeds luider en hun ongenuanceerde drogredenen hoor ik steeds vaker en luider herhaald worden.
Deze stem wordt ook in Frankrijk gehoord en opgepikt.
Aan de eettafel waar de wandelgroep uiteindelijk de lunch gebruikte hoorde ik ongewild de botte mening over vluchtelingen. Naar ik mag hopen deelt slechts een minderheid deze mening.. Maar de mening werd gehoord en niemand reageerde erop. 
Ook ik hoorde het aan en liet het begaan. 
Van de ene kant is dat wijsheid, want het gemak zoals de vluchtelingen, die in Nederland een veilige plek zoeken, werden weggezet als banenrovers en onbetrouwbare profiteurs maakte duidelijk dat enige tegenspraak  boter aan de galg zou zijn. 
Van de andere kant; ik voel mij nu een beetje als Petrus voor de aanvang van de kruisweg.
Ik hoorde de hanen kraaien en liet het begaan.

20 oktober 2015

Vlucht

Wanneer er in Israël iemand in een bus wordt neergestoken is die dag in het journaal dat er weer een terroristische aanslag heeft plaatsgevonden en de regering van Israël een vergeldingsactie zal uitvoeren op Palestijns grondgebied. 
Zulk en soortgelijk nieuws krijg ik dagelijks voorgeschoteld. 
Maar het zijn allemaal incidenten en die vertellen niets over de ontwikkeling die er achter schuilt. In dit geval: er komt nooit nieuws over de bezetting van Palestijns grondgebied, de achterliggende oorzaak van de aanslagen blijft verborgen.
Nu hoor ik dagelijks en tot vervelens toe over stromen vluchtelingen en over het gemor hierover door het volk.
Meer dan veertig jaar geleden schreef ik een opstel over de oneerlijke verdeling van welvaart over de wereld en voorspelde ik dat als "wij" niet zouden delen, "die anderen" het uiteindelijk zouden komen halen!
Op dit moment zijn er meer dan 20 miljoen mensen op de vlucht. Met prikkeldraad en prikkeldraadpolitiek proberen we die nu weg te houden van onze welvaart. 
Dit bepaalt het dagelijkse nieuws in de krant, op radio en tv; de incidenten en het handelen van politici.
Ik hoor echter niets over de groei van het vluchtelingenaantal.
De VN verwacht dat er in 2050 meer dan 250 miljoen vluchtelingen over de aarde zullen zwerven. Hoe zou dat komen en hoe gaan we hiermee om? 
Zijn wij zelf op de vlucht voor de werkelijkheid?

11 oktober 2015

Wijnoogst

De druivenoogst is voorbij, voor mij in elk geval.
Deze week zag ik dat er op nog enkele plekken werd geplukt, maar nu is het echt gedaan.
Het was voor de derde keer dat ik deelnam aan de pluk en ik kijk al weer uit naar volgend jaar.
De eerste uren zijn altijd heftig.
Niet gewend aan het vele bukken en alsmaar oppassen dat je niet je eigen vingers doorknipt in de plaats van het steeltje van de druiventros.
De controle is streng, dus steeds opletten dat er geen enkel druifje aan de stok wordt overgeslagen.
Daarna ontstaat routine en ritme.
Het plukken gaat steeds meer automatisch en is het een genoegen te luisteren hoe de lokale plukkers de roddels van het dorp doornemen.
Aan alles komt altijd een einde, zo ook aan de druivenpluk.
Op mijn wandelingen viel mij op dat er nog steeds wordt geoogst.
Her en der hangen nog trossen in de wijngaarden die de plukmachines of de handplukkers hebben gemist.
Nu zijn de dassen aan de beurt.
Ik vond zelfs een snurkende das langs een pad, midden op de dag.
Kennelijk was zijn geest beneveld geraakt door de gisting van de druiven in zijn maag: een dronken das!
Overal zie ik dassenlatrines die tot aan de rand toe gevuld met de resten van ware bachanalen!
Ik mag toch hopen dat ze oppassen bij het oversteken van wegen . . . . .

10 oktober 2015

Omkijken

De hele dag op het strand liggen luieren met doorloper-puzzles.
Ook even in zee.
Het voelt allemaal nog als zomer.
Maar toen ik om vier uur naar huis vertrok, toch even omgekeken met de gedachte: "Was dit de laatste keer dit jaar?"

8 oktober 2015

Een ongeluk . . . . .

Een ongeluk komt nooit alleen.
Hierin geloof ik niet, maar soms schuilt er een waarheid in en dat werd mij de afgelopen week aangetoond.
Als eerste begon er een lampje op het dashboard te branden met de melding: "Motorstoring".
De garage constateerde dat de egr-klep (?) een defect had.
Er werd een geheimzinnige vloeistof toegevoegd aan de brandstof en wellicht zou hierdoor het probleem al rijdend letterlijk opgelost worden.
Ik verliet €100 armer de garage, met als resultaat dat het oranje waarschuwingslampje nu de ene dag wel en de andere dag niet brandt.
Het toilet en de afvoer van de douche begonnen rare gorgelende geluiden te maken.
Bij het openen van een riooldeksel op straat voor het huis bleek dat het riool geheel met plantenwortels was gevuld: een slimme manier van de klimop om aan water en voedingsstoffen te komen.
Inmiddels verholpen.
Uit de kranen kwam opeens geen heet water.
Het verwarmingselement van de boiler bleek versleten en kapot.
Dus zaterdagmiddag een nieuwe boiler gekocht en buurman-loodgieter was zo vriendelijk het ding te installeren.
Dus inmiddels verholpen.
Om acht uur wil ik de tv aanzetten om even naar het journaal te kijken. Er volgde een knetterend geluid en een felle lichtflits met als resultaat een dode televisie.
Op maandag naar de tv-winkel en een nieuw apparaat aangeschaft.
Dus inmiddels ook verholpen.
Met een auto vol versleten elektrische apparaten ga ik naar de vuilstort, op het dashboard brand weer dat oranje lampje; er moet nog iets verholpen worden . . .
Ach, deze week leerde mij dat de meeste ongelukken verholpen kunnen worden.
Ik hoop dat ik enkel nog door dit soort ongelukken wordt getroffen!

5 oktober 2015

Voorspellen

Alles wat eik heet draagt volop eikels. Ik zie struiken (de steeneik groeit hier meer als struik dan als boom) waar werkelijk meer eikels aan de takken zitten dan bladeren.
Ik hoor dan ook zeggen dat het een strenge winter gaat worden.
Ik snap best dat er iets aantrekkelijks schuilt in het doen van lange termijn voorspellingen, maar om dat te doen op basis van de eikenmast lijkt mij onbetrouwbaar.
Ik voorspel dat de winter een beetje zachter zal zijn dan normaal, zeker het begin van de winter. Natuurlijk is dit een onbetrouwbare voorspelling, enkel gebaseerd op statistisch materiaal.
Te voorspellen dat de jagers het verdomd moeilijk zullen krijgen om de stand van wilde zwijnen onder controle te houden is veel makkelijker en 100% betrouwbaar: let maar op!

28 september 2015

Bloedrode supermaan

De wekker stond op kwart voor vier en direct de beentjes uit bed.
Een kwartier later stond ik op een heuvel met vrij uitzicht op de horizon rondom.
Ik keek naar de maan.
Pas in 2033 zou ik opnieuw de kans krijgen om een "super maansverduistering" te zien.
Statistisch gezien betwijfel ik of ik dat nog ga meemaken.
Dus heb ik mij door de media laten opfokken om mijn warme bedje te verruilen voor een fris uurtje bovenop een heuvel.
In het oosten zag ik prachtig de morgenster Venus verschijnen.
Tot mijn verdriet stond hoog aan de hemel Orion, een teken dat de winter in aantocht is.
En in het westen de maan: rood en redelijk groot.

Achter mij zat een uil te keuvelen: schorre blafgeluidjes, zacht en vooral hees.
Het werd uit de verte beantwoord. Er volgde een moeizaam en ingewikkeld gesprek tussen twee uilen, nooit eerder zo gehoord, het had iets intiems en buitenaards.
Ik voelde mij een beetje een audio-voyeur.

Ik maakte een kiekje van de maan als bewijs dat ik hem heb gezien en ging terug naar huis, ik had het koud gekregen. In bed duurde het lang voor ik weer zo warm was geworden waarbij je inslaapt.
Van uilen droomde ik niet.

14 september 2015

Blij thuiskomen

Drie weken van huis, voor mij een lange periode.
De eerste twee weken verbleef ik in Nederland.
Lastig is dat geworden.
Familie bezoeken is een logisch gedrag.
Met vrienden is dat anders geworden merk ik.
Opbellen om te vragen of je op bezoek kunt komen.
Jezelf uit nodigen, nooit eerder gedaan.
Lastig is dat.
Wachten tot een vriend  mij uitnodigt; hoelang kun je wachten?
Lastig.
Weg gereden uit Nederland.
Familiebezoek in Duitsland en Frankrijk.
Vandaag kwam ik thuis en voelde mij direct thuis.
Maar het terugkijken is lastig!

1 september 2015

Pijn

Straatbeeld Arnhem: de Ketelstraat ,[jaren '30]. De versierde winkelstraat wordt gevuld met wandelaars (sommigen met fiets aan de hand) en een enkele auto.
Ik ben in Arnhem, de stad waar ik geboren ben.
Veranderd en hetzelfde gebleven.
Lopend door de binnenstad herken ik de meeste gevels.
Echter veel winkels, die erachter hun nering drijven zijn mij vreemd.
Uitverkoopachtige teksten, weinig artistieke etalages, goedkope uitstraling.
Het is niet vrolijk stemmend.
Zie daarbij de vele leegstaande panden en je kunt het uitgesproken droef noemen; het motregent bovendien.
Bij elke mij vreemde winkel wordt in mijn geheugen gezocht naar een beeld van vroeger: hier was chocolaterie Mousset, hier banketbakker Janssen, de boekwinkels Kroneman, Van Beek of Oranje.
Het lukt mij vaak een plaatje van vroeger op te roepen, echter in veel gevallen lukt dat niet meer.
Weemoed, oppoetsen van die Jugendzeit, romantiseren?
Is dit een gedrag dat alleen ik vertoon of beziet een ieder op dezelfde wijze de stad van zijn jeugd . . . . . . en wat zoek je dan?

29 augustus 2015

Natte voeten

Ik heb in dit blog al eerder geschreven over mijn afkeer van natte schoenen met daarin mijn natte, koude voeten.
Door hoeveel weilanden, bosbesstruwelen, bospercelen met een ondergroei van varens en blauwe graslanden heb ik gezworven met natte voeten van de dauw?
Eens per jaar is het Hemelvaartsdag en daarbij horen zulke voeten, maar op die overige 364 dagen van het jaar had ik daaraan de pest.
Vandaag wandel ik door de beeldentuin van het Kröller-Müller.
Samen met mevrouw L. bewonder ik voor de zoveelste keer de Needle tower van Kenneth Snelson. Telkens weer de verbazing dat iets dat door de zwaartekracht zou moeten vallen, juist opstijgt.
Langs het wandelpad staan een paar metalen stoeltjes in kekke kleur geschilderd.
Even later, als we de hoek om lopen, zien we weer een aantal van zulke stoeltjes voor het beeld Man en vrouw.
Even uitproberen, besluiten we en verlaten het pad en lopen erheen over het gras.
De zon schijnt, het is twee uur en als ik naar mijn schoenen kijk: Jawel, dauw!
Verrast blijf ik staan en maak een selfie van mijn voeten, want zoiets maak ik al jaren niet meer mee.
Even denk ik na of daardoor mijn mening over natte voeten hierdoor is veranderd.
Nee!

23 augustus 2015

Op reis

Daar gaan we weer richting Nederland.
Maar we gaan niet alleen.
Alle vakantiegangers uit het Noorden rijden met ons in dezelfde richting, met als apotheose de ringweg om Parijs.
Weliswaar geen zwart weekend, maar wel oranje!
We zullen zien waar we stranden, hopelijk in Senlis!

20 augustus 2015

Jonge kuifkoekoek

Ik ga op mijn blog niet pronken met mijn waarnemingen, dat doe ik op een andere site.
Maar zo af en toe kan ik het niet laten om een waarneming te melden.
Zonder te zoeken kun je heel wat vinden.
Mij is dat zojuist overkomen.
Tijdens de wandeling bij 32˚C heb ik het hoofd zo koel weten te houden en de blik zo scherp dat ik een bijzondere veer kon oprapen.
Een paar jaar geleden vloog er een vogel, door mij opgeschrikt, langs een hek dat zij even beroerde.
Daardoor verloor de vogel één veer.
Nog altijd bewaar ik hem als tastbaar bewijs dat ik een kuifkoekoek, Clamator glandarius, heb gezien.
Tijdens mijn wandelingen zie ik hem zo af en toe, maar meestal op grote afstand.
Nu vond ik dus deze veer, een handpen die de overduidelijke de roestbruine kleur heeft waaraan een jonge kuifkoekoek in vlucht is te herkennen.

14 augustus 2015

Oogsten

Vanaf half mei is het zomer.
Het aantal dagen waarop het heeft geregend zijn een een hand te tellen.
Alles rijp nu sneller dan voorheen.
Dat betekent veel werk aan de winkel.
Er is veel te oogsten.
De aardappels zijn gerooid en ingekuild.
De uien geoogst en liggen op het veld te drogen.
De bramen zijn er in overvloed en de tweede golf vijgen is enorm.
In de keuken zijn nu al bijna alle lege jampotjes weer opnieuw gevuld met confituren.
Ik kan mij nu al verheugen op de amandelen, de kastanjes en de paddestoelen.

10 augustus 2015

Ont-stoken

Ik ben gezegend met een hoge pijngrens.
Dat is een prettig gegeven, vooral bij het ouderen.
Want ouder worden betekent ook dat er af en toe een pijntje bij komt.
Beetje stijver bij het opstaan, gewrichten die een beetje piepen, achterom kijken doe ik tegenwoordig meer vanuit de schouders dan dat ik mijn nek hiervoor gebruik.
Maar zojuist heb ik gelukkig eens een pijntje minder.
Bijna een maand geleden sloeg de naald van de naaimachine in mijn duim, precies in het midden van de nagel. Omdat ik onmiddellijk mijn hand terugtrok, brak de naald onder de nagel af.
Door de felle pijn had merkte ik dat pas nadat de pijn wat dragelijker werd.
Tja, ik zou in die week naar de Pyreneeën gaan en dacht er niet over om een dokter te bezoeken.
De pijn van de eerste inslag werd verdrongen door de pin van een ontsteking.
Telkens als ik met het topje van mijn duim iets beroerde werd ik getrakteerd op een felle pijn.
Maar ik hield mij vast aan de wijsheid "de tijd heelt alle wonden" en dat overkwam mij vandaag.
Diep onder de nagel zag ik vanmiddag iets glinsteren.
De naald wilde naar buiten maar werd nog door de nagel tegengehouden.
Kort gezegd; na een do-it-yourself-operation kon ik de naaldpunt uit het bot trekken.
Ik voel nu even geen enkel pijntje meer, heerlijk!

Zomerhaasje

Ik kan mij niet heugen dat ik ooit in de zomer een haas heb bereid.
Maar gisteren werd ik eigenaar van een haas met een lichaamstemperatuur van minus 20˚c.
Vreemde gewoonte hier. Een geschoten haas wordt niet alleen met huid en haar in de vriezer gegooid maar zelfs inclusief de ingewanden, een vreemde gewoonte.
Enfin het vel is hem inmiddels over de oren getrokken en nog een half uurtje en het beestje valt van het bot.
Wanner zal de haas op tafel staan?
Probleem is de temperatuur buiten.
Hoog zomer en het liefst geniet ik van een haas als de eerste sneeuw is gevallen.
Dat wordt dus lang wachten . . .

28 juli 2015

Vraag 250

Wat is nog nieuws?

Om niet helemaal van de wereld vervreemd te raken ben ik een trouw volger van het nieuws en lees dagelijks minstens een krant.
Meestal kan ik na een uurtje het meeste nieuws niet reproduceren als mij wordt gevraagd wat er in de wereld is gebeurd.
Mijn antwoord is in de trant van: "Een omgevallen vrachtwagen bij Eindhoven # een OvJ wordt beschuldigd van het bezit van kinderporno # IS is een gevoelige slag toegebracht # bij de Filipijnen is een veerboot omgeslagen en 400 opvarenden worden vermist # Griekenland komt in aanmerking voor extra noodhulp # in Oude-Pekela is een automobilist van de weg geraakt en heeft een kanovaarder overreden."
Dit laatste weet ik meestal het beste te onthouden.
Een voorbeeld.
Dit bericht is mij bijgebleven.
Mijn eerste reactie was er een van stomme verbazing.
Nadat ik had opgezocht wie deze herdenking betrof is die verbazing niet verdwenen.
Herdenken wordt steeds meer op de plaats van overlijden gedaan.
De mini-monumentjes langs wegen getuigen daarvan. Kennelijk is het gebruik om iemand te memoreren tijdens de uitvaart of, zoals hier nog vaak wordt gedaan, door na een jaar van overlijden een herdenkingsdienst in een kerk bij te wonen.
Bedenk allerlei vormen van rouw, maar deze herdenking, door achter een scherm, langs een snelweg de dader samen met de slachtoffers van dood door schuld te herdenken blijf ik onbegrijpelijk en idioot vinden. Zeker als ik bedenk dat hiermee overheidsgeld en behoorlijke verkeershinder is gemoeid.
Het moet niet gekker worden!

23 juli 2015

Kathedraal kijken

In Saint Lizier strijken we neer op een terrasje van een salon de thé.
Mevrouw L. nam een kop thee met het volume van een zwembad en ik een espresso in een mini-kopje met versgebakken (nog warm) chocoladetaart. Dit vertier bracht mij ertoe langdurig tegen de plaatselijke kerk aan te kijken die op minder dan tien meter afstand voor mij oprees.
Deze kathedraal staat op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Binnen zijn prachtige fresco's en erachter een droom van een kloostergang en wie naar boven kijkt ziet de bijzondere zeshoekige romaanse klokkentoren uit baksteen, met daarop weer interessante vegetatie (vijgenboom?).
Maar ik had geen zin naar boven te kijken, noch rond te gaan banjeren, maar ik had voldoende aan het stukje muur: een stukje buitenmuur van het priesterkoor en een straalkapel.
Ik geloof niet dat ik eerder zo lang naar een stukje kerk heb gekeken en zag daardoor allerlei details. De oude muur is opgebouwd uit delen van nog oudere muren.
Delen van een oud Romeins bouwwerk, sloopresten van een nog oudere kerk?
Lang kijken geeft geen antwoorden, maar roept vragen op.

Bosrandpicknickvlinder

Het is bijna midi.
Het tijdstip voor de middagmaaltijd.
We zijn via omwegen op weg naar huis en kijken uit naar een geschikt restaurant langs onze route.
Alhoewel, na een week restaurant-eten zie ik op tegen tegen weer een lange zit.
Plots zie ik langs de weg een reclamebord voor een Intermarché: nog drie minuten!
Die belofte ken ik, als je geen verkeersovertredingen maakt moet je op het dubbele in tijd rekenen of een snelheidsovertreding begaan.
Even later verlaat ik de supermarkt met stokbrood, boter en een pakje gerookte zalm.
We zitten langs een verroest spoorlijntje te smikkelen en bevinden ons praktisch in het paradijs.
Tussen het spoorlijntje met een zandpad ernaast, ligt een klein weitje en dan begint een bos.
Ik slenter het weitje is, je weet maar nooit wat voor moois er groeit.
Het zijn meest algemene soorten die ik zie en dan nog behoorlijk ruige soorten ook.
Maar de aanwezigheid van bevertjes, tormentil en oregano vertellen dat, toen dit weitje nog gehooid werd, het er prachtig is geweest.
Een vlinder landt vlak voor mijn voeten en zoekt naarstig naar een plekje om haar eieren af te zetten.
Het geeft mij de gelegenheid wat foto's te schieten waarmee ik deze vlinder later kan determineren.
Eenmaal thuis blijkt het een bosrandparelmoervlinder (Argynnis adippe) te zijn.
Is het niet prachtig deze vlinder uitgerekend op de plek tegen te komen waaraan zij haar naam ontleend?

22 juli 2015

Edelweiss

Heel lang geleden werkte ik op een boerderij in Zwitserland.
De eigenaar was alles behalve een boer. In de zomer was hij berggids en in de winter skileraar.
Ondertussen runde ik zo goed en kwaad als het ging zijn boerderij. Ik vond het prima dat hij al voor het melken verdween en pas in het donker terugkeerde.
Maar er waren momenten dat we er samen op uit trokken en zo leerde hij mij de fijne kneepje van het alpinisme en werd ik verliefd op het hooggebergte.
Altijd hoopte ik tijdens die tochten edelweiss te vinden. Ik weet niet goed waarom, want in het dorp bij de lokale toerist was dit bloempje volop te bewonderen. Ik vond er niet veel aan, maar verwachtte dat het in het wild veel mooier zou zijn.
Vandaag ben ik erachter gekomen dat ik gelijk had.
Tijdens mijn wandeling werd mijn oog getrokken door iets grijzigs, meters verwijderd van mijn pad.
Direct wist ik dat mijn queeste was vervuld en ja hoor, edelweiss is buiten een plastic potje echt een prachtig plantje!

19 juli 2015

Jarig in Lourdes


Als cadeau vier ik mijn verjaardag in Lourdes.
Al vele weken is er elke dag veel zon en heet.
Hier verwachtte ik koele nachten die een weldadige nachtrust zouden verschaffen.
Dat blijkt niet zo te zijn, ook hier zit de hitte diep in de muren.
Echter niet getreurd, men gaat naar Lourdes immers voor het bidden en de baden?
Het is maar een paar stappen vanuit het hotel naar het gemeentelijke zwembad.
Wat een teleurstelling. Zoals in veel plaatsen en plaatsjes is nu ook in Lourdes het zwembad gesloten en staat het te verloederen.
Echter hier is het zwembad geen uitzondering, bijna de halve stad begint tekenen van verval te vertonen. Veel winkels, hotels en restaurants zijn gesloten en het ziet er niet naar uit dat er spoedig meer leven in de brouwerij zal komen.
Triest, maar ook wel weer iets aantrekkelijks . . . .