26 december 2012

Terug op mijn honk

Weer terug op mijn honk.
M'n hoofd is vol van de vele ontmoetingen.
Indringende gesprekken.
Familiebezoeken.
Mijn kleinkind voor het eerst een zwembad laten ervaren.
Van alles en allen weer afscheid moeten nemen.
Van sommigen een afscheid voor het leven.
Terug naar huis
Hier is alles vertrouwd.
Tanna was blij en vlooienvrij toen ik hem uit de kennel van Narbonne ophaalde.
Dorpelingen hadden mij gemist.
De afvalcontainers puilen uit van de verpakkingen van kerstcadeaux.
De zon schijnt alle dagen en het is nu 18 graden.
Ik ga maar eens een wandelingetje maken om mijn zinnen te verzetten.

24 december 2012

Kerst

Vanavond is het Kerstavond, maar nu is er nog tijd voor een wandeling.
Met mevrouw L. wandel ik over de Bollenberg in de Elzas.
We passeren een kapelletje en zien in de verte de Beierse- en Zwitserse Alpen,  zelfs is de Mont Blanc  te herkennen.
De wereld is verstild en ook wij zwijgen, maar weten van elkaar dat wij allebei het afgelopen jaar overdenken.
Het is een jaar dat we voor het eerst van ons leven geheel samen vorm hebben kunnen geven.
Moe en tevreden dalen we af naar het dal en rijden naar ons hotel in Rimbach.
Van de plannen om naar de nachtmis in Thierenbach te gaan komt niets terecht.
In Rimbach luiden de klokken voor de Kerstmis, ik ga het dorp niet uit en kan te voet naar de kerk.
Wat een feestelijke Kerstavond.
Ik hoop dat iedereen op de wereld hetzelfde kan zeggen, in elk geval wens ik allen een vrolijk Kerstfeest!

16 december 2012

Vraag 192

Tafelpraat

Ik zit aan tafel te dineren in gezelschap van leeftijdsgenoten.
Ik weet dat niemand daarvan zich ook maar in het minst iets heeft afgevraagd over de Vietnamoorlog, de vrijheidsstrijd van Angola, de fascistische regimes van Spanje, Portugal of Griekenland of wat voor onrecht ook in de wereld.
Dat geeft niet.
Iedereen leeft in de wereld die hij kan overzien. en hoe kleiner die wereld is, des te overzichtelijker zij blijkt te zijn.
Het moest hun goed gaan en het is hun beter gegaan.
Tafelgesprekken behoren onderhoudend en aangenaam te zijn is mij van huis uit geleerd.
Politiek en geld behoren aan tafel geen plaats te krijgen is mij van huis uit geleerd.
Maar aan deze tafel hield men zich niet aan deze goede gewoonte.
"Stukje grond gekocht voor €200.000 dat inmiddels €1.200.000 doet. Leuk hè?"
"Vakantie hoeft niet duur te zijn. Mijn woning laatst geruild met iemand uit het centrum van Parijs.
Geweldig, zeven slaapkamers, de kinderen verdronken in het speelgoed, geen cent gekost. Leuk hè?"
"Dat Depardieu naar België is vertrokken om de Franse fiscus te ontvluchten was toch onvermijdelijk?"
"Rutte stelt toch helemaal niks voor, zoals hij zich door links liet inpakken..."
Ik hoor dit aan en verbaas mij over het onfatsoen.
"Ik heb geld dus ben ik iemand.
Als ik er meer van heb, dan ben ik meer.
Hoe meer ik ben, hoe holler ik word!"
De Grote Graaicultuur lijkt de rattenvanger van Hamelen wel,  overal volgelingen.
Mijn zwijgen viel op en om de feestvreugde niet te bederven plaatse ik wat passende opmerkingen die aansloten bij het gesprek en daarmee werd ik een farizeeër!
Ik gierde van binnen van het lachen.
Alles is dubbel!

5 december 2012

Vlooien

De honden in het dorp hebben vlooien.
Toen ik dat hoorde ging ik mijn eigen hond eens wat nader bekijken: verrek Tanna heeft vlooien!
Ondertussen heb ik al wat chemische middelen op het ongedierte losgelaten.
Echter deze vlooien hebben de overlevingsdrang van ehec-bacteriën.
Dus dagelijks gaat de vlooienkam over de hond en vang ik zo'n vlooitje of vijf.
Daarbij vraag ik mij af of dit nu haar vlooien zijn of dat zij dagelijks de beestjes van haar dorpse collega's mee naar binnen sleept.
Eind deze week vertrek ik voor twee weken naar Nederland en dan gaat Tanna naar het dierenhotel in Narbonne.
Goed voor haar taal.
Hopenlijk goed voor haar vlooien.
Ik hoop wel dat haar vlooien in het asiel smakelijkere honden vinden zodat ze er definitief van verlost wordt.

4 december 2012

Verbouwing

Dat ziet er anders uit dan die violette jaren zestig tegeltjes à la Française.
Nooit verwacht dat ik zoveel verschillende ambachten in mijn vingers had.
Sloper, transporteur, steenhouwer, metselaar, tegelzetter, loodgieter, binnenhuisarchitect, etc.
Het ene gaat mij natuurlijk beter af dan het andere.
Het beste ben ik in het bedenken van wat er nu of later moet gebeuren.
Als ik nu de wanden van de badkamer bekijk, moet ik denken aan een kapsalon in Arnhem die er precies hetzelfde uitziet..
Zo'n afwerking wordt daar heel kinky gevonden.
Jammer dat mevrouw L. dat niet zo ervaart, anders was ik nu klaar met de verbouwing.

29 november 2012

Zomaar

Noordenwind is nu koude wind.
Vanaf het Massif Central wordt ijzige wind over dit dorpje geblazen.
Zijn bewoners moeten daar nog aan wennen, truien en dikke winterjassen worden opgezocht en aangetrokken.
Maar ze zijn er wel tevreden mee, want de noordenwind verjaagt de vochtige zeewind uit het zuiden.
Het stil op straat.
De bewoners zullen in de weer zijn met het bereiden van Cassoulet of andere zware kost.
Zelf ook binnen gebleven en over het beeldscherm naar buiten gestaard.
Naast mij klikte een fototoestel; elke 5 seconde een fotootje.

28 november 2012

Internet 3

De ontwikkelingen met het internet zijn hier dramatisch te noemen.
We hadden enige hoop geput uit het decreet van Sarkozy, dat een internetverbinding tot het basisrecht van elke Fransman behoort. Hij vergat erbij te zeggen dat het wel een verbinding van enige kwaliteit zou moeten zijn.
Dagelijks is het nu een verrassing of ik wel of niet met internet ben verbonden.
Dus heb ik eens een expeditie ondernomen naar de oorzaak van alle ellende. 
Op een heuvel in de buurt, staat een houten paal waarop de antenne is gemonteerd die een wifi-signaal doorzendt naar een ontvanger in onze kerktoren. Hier vandaan wordt in vier richtingen het wifi-signaal over mijn dorp uitgestrooid.
Een tijdje is dit goed gegaan, tot het inbrekersgilde de mast ontdekte.
De ene keer worden de zonnepanelen gestolen, een andere keer de accu. Deze accu's zijn vooral gewild bij eigenaars van campers, dus goed verhandelbaar.
Ter plekke kwam ik er achter dat het wel een heel kwetsbare installatie is. Hij staat zo geïsoleerd dat het verbazing wekt dat hij nog niet is omgezaagd.
De burgemeester heeft inmiddels een bijeenkomst georganiseerd waar wij te horen kregen dat we voorlopig nog niet van de problemen verlost zullen worden. In 2014 of in 2015 zal Orange (Fance Telecom) dit dorp aansluiten op het glasvezelnet. 
Dit dorp gaat nu investeren in een betonnen keldertje naast de houten paal, om daarin de accu te verstoppen.
Geweldig, dit is nog eens investeren in de toekomst!

26 november 2012

De dame

Toen ik vandaag aan het eindpunt van mijn wandeling kwam, was de schemer al ingevallen.
Op weg naar huis reed ik over een bospad.
Hier en daar waren nog waterplassen te zien, ontstaan door de regenbui van een week geleden.
In het licht van de koplampen zag ik een houtsnip in zo'n plas.
Ik haastte mij om mijn fototoestel te pakken.
Haast was helemaal niet nodig, want de dame met het lange gezicht bleef rustig poseren en maakte geen enkele aanstalte om te vluchten.
Toen ik zachtjes doorreed wandelde ze rustig van de weg af de hoge kruidlaag in.
Leuke ontmoeting, maar de dame kan natuurlijk ook een heer zijn geweest.

25 november 2012

Simeon ten Holt

Vandaag overleed componist Simeon ten Holt
Als afscheidscadeau bij ons vertrek naar Frankrijk kregen wij de cd-box van de Canto Ostinato, gecomponeerd door Ten Holt in 1976 (Bedankt Frans!).
Wij genieten vaak van deze bijzondere muziek, die ons altijd herinnert aan onze lange ritten naar Frankrijk in de afgelopen achttien jaar.
We schrokken dus een beetje van zijn overlijdensbericht, alsof een goede bekende is verdwenen.
Toch maar weer even luisteren naar zijn "Koppige lied"............

23 november 2012

Huis in Frankrijk

Het is inmiddels meer dan een jaar geleden dat we huis en haard in Nederland verlieten om permanent in La Douce te gaan wonen.
Wanneer ontstond het idee, de wens, het verlangen naar een huis in Frankrijk?
Mijn eerste zelfstandige vakanties voerden mij naar Parijs, Parijs en nog eens Parijs.
Later, met mevr. L. en de kinderen huurden we altijd gîtes, steeds in een andere streek op het Franse platteland en familie in de Elzas was aanleiding voor regelmatige bezoeken aan die streek.
Het is twintig jaar geleden dat we op een advertentie uit de krant reageerden: een huis ergens onder Lodève werd aangeboden. De echtscheiding van de eigenaar was aanleiding om snel zijn huis te verkopen.
De volgende dag, op zondagmorgen belden wij de eigenaar en kregen te maken met de eerste teleurstelling, het huis was juist toegezegd aan een Duitser.
Dat moment markeerde de opening van het jachtseizoen. Uiteindelijk heeft de huizenjacht nog geen half jaar geduurd, maar lang genoeg om ons van deze vorm van jacht te leren houden.
We hebben wat huizen bezocht en bekeken. Menig makelaar hebben we tot razernij gebracht. Van krotwoning tot landgoed hebben we bezocht.
Nooit zal ik die vriendelijke Engelsman vergeten die ons door zijn indrukwekkend grote boerderij rondleidde. Stallen met plaats voor 1.000 schapen, talloze kamers, meerdere keukens, badkamers, broodovens,  bronnen en waterputten. Nadat hij de zoveelste deur voor ons opende verzuchtte hij : "Mister, it's a never ending story!"
De makelaar vertelde dat hij ervan uitging dat Nederlanders graag een enorm huis kopen en tevens enorm afgelegen: "Ze lijken van Frankrijk te houden, maar niet van de Fransen!"
Meer dan dertig jaar hebben we alleen in een Veluws bos gewoond.
Wij leefden uniek, gelukkig en veilig, maar of het een plek zou zijn om oud te worden betwijfelden we zeer.
Dat Nederlanders uit het drukke en stedelijke Nederland hun Eden op het platteland in alle isolement kochten vonden we voor hen voorstelbaar, maar niet meer voor ons.
Na veel mooie en lelijke huizen kozen we niet zozeer een huis om in te wonen, maar een dorp om in te leven.
Nu wonen we permanent in een huis in Frankrijk..
Maar we leven in een dorp, in een gemeenschap. Na dertig jaren zonder buren of buurt is dat wel wennen.
Nu maken we deel uit van een gemeenschap en hebben we na lange tijd buren.
Zo hoort het te zijn in onze optiek, uiteindelijk mens tussen mensen te zijn!

22 november 2012

Bloemkolen


Aan deze carnavalsschlager van Hollandse bodem moest ik denken toen ik in m'n moestuin werd verrast door de eerste bloemkool.
Het is de eerste keer dat het mij gelukt is om een bloemkool uit eigen tuin in de keuken te krijgen.
In mijn vorige tuinen groeide er altijd meer onder de grond dan er boven in de vorm van knolvoet.
Wat ik er ook aan deed om de bodem middels bekalking te verbeteren, deze ziekte bleef aanhouden en tenslotte heb ik het telen van kolen opgegeven.
Nu dus in mijn Franse tuintje, met een uitstekend kalkhoudende beekklei, gedijen kolen uitstekend.
Met een trots gebaar plantte ik onderstaande kool op het aanrecht tot verrassing van mevrouw L.
We hebben er van gesmuld!

19 november 2012

Bejaardentehuis

Het Nederlandse nieuws blijft boeiend.
Ik volg het nog wel, maar niet meer op de voet.
Het nieuws is een voorspelbaar geworden: een pedonetwerk, een ramp (ingestort flatgebouw, ketting- of treinbotsing), meteorologisch ongemak (wateroverlast, storm of droogte), politiek geneuzel.
Dat laatste is tegenwoordig vooral gewijd aan bezuinigingen en  koopkrachtplaatjes met als gevolg dat elke Nederlander zich "gepakt" weet.
Het schijnt vooral dat middengroepen niet gepakt mogen worden.
Van wie mag dat eigenlijk niet?
Mondiaal gezien is Nederland meer dan een gemiddelde middengroep. Dus als er bezuinigd moet worden, doe dat dan!.
Al de bezuinigingen moeten leiden tot beëindiging van de crisis, althans dat wordt door de politiek gesteld.
Ik denk dat ik het einde van de crisis niet zal meemaken en ik denk zelfs dat dit voor het ganse avondland geldt.
De hoofdoorzaak ligt in het zelfgekozen isolement van Europa en van Nederland in het bijzonder.
Het lijkt wel of de rest van de wereld er niet meer toe doet.
Mogen de bewoners van Europa in bed nog wel eens de liefde bedrijven, met de instandhouding van de soort heeft dat weinig meer mee van doen.
Europa vergrijst.
In 2050 zal meer dan de helft van de Nederlandse bevolking ouder zijn dan 50 jaar.
Dit komt maar deels door het lage geboortecijfer, maar vooral door onze angst voor buitenlanders.
Wij houden onze grenzen zo krampachtig mogelijk gesloten voor de horden economische vluchtelingen die in Europa aan de slag willen komen. Overigens is economisch vluchteling een idioot woord voor initiatiefrijke mensen die een plek zoeken om zich te ontplooien.
Waren de Hollandse boeren die in de vijftiger jaren naar Australië, Nieuw-Zeeland of Canada vertrokken emigranten of economische paria's?
In 2050 zal de gemiddelde leeftijd in de USA 35 jaar zijn, enkel door de emigranten die een belangrijke bijdrage leveren aan de ontwikkeling van de economie en de samenleving.
In Nederland maken we ons liever druk over hoofddoekjes, over de integratie in Europa, over de bezuinigingen en als de angst over is, zitten we allemaal in een groot bejaardentehuis!

17 november 2012

Goed boek

Zojuist heb ik Amerika, een reis zonder John van Geert Mak dichtgeslagen.
Altijd als ik een dikke pil heb uitgelezen word ik bevangen door een vreemd, leeg gevoel.
Alsof je afscheid hebt genomen van een goede vriend.
Ik schuif het boek in de boekenkast op een vaste plek.
Waarom doe ik dit, vraag ik mij zo vaak af.
Zeer zelden lees ik een boek voor de tweede keer.
Hoogstens blader ik er nog eens door op zoek naar die ene mooie regel of dat citaat dat verminkt in mijn herinnering is blijven steken.
Enfin, telkens als mijn oog over de rug van dit boek gaat zal ik waarschijnlijk denken: "Goed boek!".

16 november 2012

Tafelgesprek

Het kan soms zo gaan:
Een tafel met gasten, een uitgebreid diner, fraaie wijnen, een lange zit.
De gesprekken dwarrelen over tafel als herfstbladeren over het plein voor het huis.
Een zo'n blad heette DNA.
Een onverkwikkelijke moordzaak van 13 jaar geleden, tot nu toe niet opgelost.
De politie heeft zich met hun vaak gebruikelijke tunnelvisie op het naburige AZC gestort en toen de politie erachter kwam dat zij volledig op het verkeerde spoor zaten en de dader onvindbaar bleek was veel kostbare tijd verstreken en bleef de moord onopgelost.
Tot op heden.
Nu, na zovele jaren hoopt justitie met behulp van een grootscheeps DNA-onderzoek onder de mannelijke bevolking uit de omgeving van het slachtoffer de zaak alsnog op te lossen.
Een laatste poging, niet in de laatste plaats om het beschadigde imago van de politie enigszins op te vijzelen. Tijdens dit tafelgesprek had inmiddels 70% van de uitgenodigde mannen gehoor gegeven aan de oproep om DNA-materiaal af te staan.
"Die 30% zijn horken", werd geopperd.
Dat schoot mij in het verkeerde keelgat en reageerde dat zo'n opmerking juist getuigt van horkengedrag en in elk geval dat hij onoverdacht is gemaakt.
In verband met de lieve vrede werd het gesprek hier afgebroken en kwam een volgend blad op tafel.
Toch blijft het knagen. 
Later las ik in ingezonden artikelen dat velen er evenzo over dachten: iedereen moet DNA afstaan. Sommigen gingen zelfs zover: iedereen moet DNA afstaan, elke inwoner moet met zijn DNA worden geregistreerd!
Ik moet er niet aan denken. Maar nu vraag ik mij af, zou ik in het onderhavige geval wel medewerking hebben verleend aan het onderzoek?
Ik denk van niet, ik weet haast zeker van niet.
A. Laten we aannemen dat ik kort voor de moord in X ben komen wonen. Ik weet dat ik niets met deze moord van doen heb gehad en dat ik hier geen enkele familiebanden heb en nooit heb gehad. Mijn DNA zal dus de oplossing van de moordzaak niet dichterbij brengen en deelname zou dus enkel pro forma, oftewel onzinnig zijn.
B. Laten we aannemen dat ik kort voor de moord in X ben komen wonen, evenals mijn broer.
Inmiddels is hij al jaren geleden overleden en heeft mij op zijn sterfbed verteld dat hij de dader van de moord is. Deze mededeling is voldoende voor een familiegeheim. Zijn dood maakt hem in elk geval niet tot recidivist.
Moet ik nu een postume veroordeling van mijn broer veroorzaken?
Lijkt mij zinloos. Een anonieme brief aan de ouders van het slachtoffer met daarin de daderkennis, is uiteindelijk het enig zinnige dat nog kan bijdragen aan antwoorden op vragen die bij deze ouders leven.
C. Het is niet moeilijk om nog een aantal redenen te beschrijven die de zin of onzin van deelname aan dit bevolkingsonderzoek kunnen aantonen.
Als wij van mening zijn dat wij in vrijheid leven dan is dit zo'n kwestie die duidelijk maakt of wij werkelijk zo vrij zijn.
Elkaar de maat nemen, of we wel of geen hork zijn door niet of wel aan dit bevolkingsonderzoek deel te nemen vind ik zeer ongepast.
Wat mij dwars zat na het tafelgesprek is het nieuwe fenomeen "hork" in een strafzaak. 
Normaal bestaat een zaak uit twee kernen: het slachtoffer en de dader. Na het vinden van de eerste gaat het openbaar ministerie op zoek naar de mogelijke dader en zal de rechter het oordeel moeten vellen of de verdachte schuldig of onschuldig is. 
Zo simpel.
Echter nu worden burgers die in alle vrijheid de keuze maken om geen medewerking te verlenen aan het DNA-onderzoek door andere burgers betiteld als hork.
Slachtoffer, dader, hork.
Ik gebruik de term hork voor heel andersoortige mensen.
Mensen zonder fatsoen, eruditie, beschaving, manieren. Ik weet dat dit elitair klinkt, wellicht zelfs ouderwets, maar het is niet anders.
Ik ben nu eenmaal gesteld op hoffelijkheid, voorkomendheid, reserve en manieren.
Bewust noem ik niet het woord respect, want dat woord is bijkans de standaardkreet van horken geworden!

15 november 2012

Laatste zeebad

Dat ik vandaag op 15 november in zee heb gezwommen vind ik het vermelden waard.
Nee, het is geen heldendaad zoals het jaarlijkse nieuwjaarsbad in Scheveningen.
Ik hoefde immers geen prestatie te leveren, maar het weer.
Tot half vijf hadden we het idee dat we echt zaten te bakken in de zon.
Heerlijk warm, geen wind en het water had nog een temperatuur die het mogelijk maakte om te gaan zwemmen.
Nooit eerder meegemaakt.
Maar, het zal echt de laatste keer geweest zijn, vanaf morgen bewolkt!

Vraag 186

14 november 2012

Na zonsondergang

Lang bleef ik in de laatste zonnestralen staan en wachtte tot de zon geheel was ondergegaan.
Blad- en doodstil was het inmiddels geworden.
Nu eerst werd koude voelbaar.
Ook in mijn hoofd werd het donker.
Niet enkel worden de dagen korter, maar ook het leven.
Naarmate ik ouder word zijn de dagen zich relatief aan het verkorten en wordt tijd steeds meer een moeilijk te bevatten abstractie.
Dit hoeft in het geheel geen somber makende gedachte te zijn en toch werd ik er niet vrolijker op.
Als ik de facebook-berichten van mijn "vrienden" lees dan is dat een en al vrolijkheid. Overal gaat het goed en morgen waarschijnlijk nog beter. Ik mag daarop reageren door "vind ik leuk!" aan te klikken.
Zouden al die mensen nooit somber, verdrietig of op z'n minst twijfelachtig zijn?
Natuurlijk wel.
Maar er wordt gedaan alsof we een onderdeel van een reclameboodschap zijn en op elke vraag antwoorden: "Het gaat geweldig!"
Maak jezelf toch niets wijs!

13 november 2012

Quasi september

Nog steeds bloeien er rozen, zelfs vormen zich nog steeds nieuwe knoppen.
Ik zag deze roos, bleef er even bij staan en ik dacht onwillekeurig aan het gedicht September van Hesse.
Het gedicht zou dus nu november of wellicht december kunnen heten.

9 november 2012

Steen

De steen, waar ik tegen schopte was verdacht licht van gewicht.
Bij nadere betrachting bleek deze steen meer uit lucht dan uit materie te bestaan: duidelijk van vulkanische oorsprong. Zou zoiets in de ijstijd helemaal van de Puy de Dôme hierheen zijn gesleept?
Het lijkt mij heel wel mogelijk. De volgende keer als ik het oudheidkundig museum van Cruzy bezoek, dan zal ik hierover eens navraag doen. In mijn hoofd zitten nog meer vragen die ik daar kwijt kan in ruil voor antwoorden.
Weer een project zou mevr. L. zeggen.

7 november 2012

Late anjertjes

Nog zo'n laatbloeier, de bosanjer (Dianthus sylvestris).
Vorige week had ik hem al gespot, maar nieuwsgierig geworden door mijn eigen opmerking van gisteren, ging ik vandaag even kijken of deze anjertjes nog bloeiden.
En jawel. De winst van mijn terugkeer was tevens dat ik een nieuwe groeiplaats heb gevonden!

6 november 2012

Laatste bloei

Al eerder schreef ik over mijn belangstelling voor het doen van fenologische waarnemingen.
Momenteel zie ik op op mijn vele wandelingen steeds minder bloemen bloeien.
Logisch, immers de herfst is gekomen en de blaadjes beginnen al te vallen.
Noteerde ik vooral wanneer een plant als soort voor het eerst bloeide of vruchten vormde, nu probeer ik in de gaten te houden wanneer een bloem voor het laatst bloeit.
Dat blijkt veel lastiger dan je zou denken.
Ja, na de eerste nachtvorst zijn de dahlia's verdwenen, maar bij veel wilde soorten gaat het er meestal wat geniepiger aan toe.
Vandaag zag ik nog volop gele en witte zonneroosjes, maar zijn het de laatste van het jaar?

3 november 2012

Pays des singes

Stel je voor dat je tien dagen geen internetverbinding hebt.
Je relaties onbereikbaar, je digitale kranten zijn niet te ontvangen, de internetradio werkt uiteraard ook niet, bankzaken kunnen niet worden geregeld.
Stel je voor dat jij niet de enige bent, maar wat jou overkomt, dat is het hele dorp overkomen, inclusief het gemeentehuis.
De wankele internetverbinding is ons door de gemeente aangepraat en wat antwoordt de gemeente, als je daar je verhaal gaat halen? "Pfff, het komt wel weer goed."
Tien dagen geen internet, dan is er of oorlog, of je woont in een apenland: un vrai Pays Des Singes!
Enfin, zojuist keerde de digitale verbinding met de idem wereld terug en kan ik op bovenstaande wijze mijn frustratie uiten.
Op de ipad rollen de kranten binnen en de mailbox blijkt strak te zijn gevuld, dat wordt dus smullen dit weekend!

25 oktober 2012

Herfst

Gisteren nog uitgebreid van het zonnetje zitten genieten.
Vandaag is de wind gedraaid en brengt de zeewind een dun motregentje landinwaarts.
Tijdens het wandelen bedenk ik dat dit wel eens de laatste dag zal zijn waarop ik m'n korte broek draag.
Vanaf april tot heden, is dus acht maanden blote benen; dat zal even wennen zijn als de kou komt!

24 oktober 2012

Vraag en antwoord

Bij deze wil ik aan de stroom ongeruste mails een einde maken.
Nee, ik ben niet dood, of moe, of ongeïnspireerd, of wat dan ook.
Ik was gewoon een beetje druk met andere zaken.
Mijn huis heeft de laatste tijd de allure van een hotel gekregen; de ene komt, de andere gaat.
Leuk allemaal, maar ook een gedoe. Dagelijks naar de bakker voor de verwachtte croisantjes, bedden afhalen en dekken, ronkende wasmachines, roeren in potten en pannen.
Na het komende weekend sluit het vliegveld Béziers voor een half jaar en is de rust hier weer volkomen en heb ik weer tijd om te bloggen.

26 september 2012

Intelligent

Vaak hoor ik in een gesprek dat die of die een zeer intelligente persoon is. Wil de verteller mij laten weten dat hijzelf intelligent is omdat hij die beoordeling kan maken, durft deze persoon niet zelf te zeggen dat hij zichzelf intelligent vindt en wil hij als intelligent worden beschouwd - geen cent maar wel intelligent?
Ik ben niet dom. Serieus. Ik wéét dat ik niet dom ben. Hoe ik dat weet? Nou, ik heb een opleiding genoten, ik ben belezen, ik ben geïnteresseerd in en weet wat van politiek en geschiedenis en cultuur. En ik ben mij bewust van de voordelen die dat met zich meebrengt. En me ervan bewust dat dat - uiteraard - even onbelangrijk en toevallig is als ongeschoolde onwetendheid. Dus ik ben niet stom, want ik ben mij bewust van wie ik ben. Ik ben mij absoluut van mijzelf bewust als persoon, een fysiek persoon met een geringe complexiteit aan variaties ten opzichte van het standaardpakket fysieke kenmerken en bekwaamheden, en ik ben mij bewust van m'n omgeving en in welke mate die verschilt van andermans omgeving, op een manier die soms in mijn nadeel werkt, maar meestal niet, en ik ben me bewust van mijzelf als een, zij het uniek en afzonderlijk, geconstrueerde persoonlijkheid - opgebouwd uit de onderscheidende elementen van de bij mijn geboorte meegekregen eigenschappen, opvoeding, gezinsleven, culturele invloeden, sociale omgeving en economische middelen. En ik ben mij ervan bewust dat ik mij op een bepaald punt in m'n eigen ontwikkeling bevind, een punt dat ik heb bereikt door de optelsom van mijn eigen keuzes in de loop der jaren, en ik ben mij tegelijkertijd bewust van de in de kern chaotische aard van keuze en gevolg - me ervan bewust dat ik net zo makkelijk anders zou kunnen zijn dan ik ben, of dat ik in elk geval ergens anders zou kunnen zijn dan ik ben, of dat ik in elk geval ergens anders zou kunnen zijn en iets anders zou kunnen doen, met iemand anders, en desalniettemin onmiskenbaar mijzelf zou zijn. En tenslotte ben ik niet dom omdat ik in staat ben te onderkennen dat dit alles bijdraagt aan het onder woorden kunnen brengen en jouw bekwaamheid mijn formuleringen te vatten.
Ik ben me er in andere woorden van bewust dat dit gewoon woorden zijn en dat besef van jezelf en zelfbewustzijn en stompzinnigheid en intelligentie wel eens alles zou kunnen zijn wat we gemeen hebben. We praten met elkaar om te bewijzen dat we niet dom zijn, om onszelf duidelijk te maken dat we weten wat hier gaande is, we kennen de stand van zaken, we begrijpen hoe alles in elkaar steekt. En terwijl wij praten gaat de zon onder en wrijven biljoenen koude  sterren ons de leugens die we onszelf wijsmaken onder de neus. We weten niets.
Ik weet niets. En dat is waarom ik intelligent ben - het feit dat ik weet dat ik niets weet, en dat die kennis het tenietdoet en dat weten dat het wordt tenietgedaan niet de moeite van het weten waard is. We leven in een wereld van woorden. En alles wat je je voorstelt is niet wat je ziet.
Ik zit voor het beeldscherm van mijn pc.
Ik moet stoppen.

21 september 2012

Blijven plukken

Zo ik ben weer boven water.
Ik ben uitgeplukt en uitgerust.
Bloggen ging de laatste tijd echt even niet.
Veel van hetzelfde en vermoeid.
Daarnaast is het niet leuk om telkens te schrijven dat het zeewater heerlijk van temperatuur blijft, de zon in het blauw blijft staan en dat de dagen weliswaar korter worden, maar dat elke dag nog 's zomers lijkt te blijven.
Zoiets wordt voor de lezer ongenietbaar stel ik mij voor.
Terwijl ik dit aan het typen ben gaat de deurbel en komt de vraag of ik aanstaande zondag nog een keer wil plukken. Er blijkt een oogstmachine kapot te zijn en zondag gaat de coöperatie enkel voor handplukkers open.
Het verband ontgaat mij volkomen maar ik zeg maar weer ja!

4 september 2012

Vendange

Druiven plukken

De druivenpluk had iets romantisch.
Druiven plukken en 's avonds met z'n allen het avondmaal aan lange tafels in de avondschemering met overvloedig rode wijn.
Het moest er dus maar eens van komen. 
Een wijnboer vinden, die nog wijngaarden heeft die met de hand worden geplukt zijn hier moeilijk te vinden.
Praktisch alles wordt thans machinaal geoogst. 
Vanaf 3 september worden de witte druiven geoogst. Vanwege de kwetsbaarheid van deze druiven met het warme weer gebeurt dit 's nachts.
Toch vond ik nog twee adressen waar ik mee kon helpen om de zoete muskaatdruif te plukken.
Na de eerste dag niets geen gezelligheid, maar schreeuwende rugpijn.
Die is er de volgende dag nog wel, maar zodra je aan het plukken bent is de pijn verdwenen.
Romantiek?
Nee, die zit thuis onder de kurk en die gaat er nu af!

3 september 2012

Alweer september



Altijd weer dat septembergevoel.
Echter voor het eerst van mijn leven zonder natte schoenen in de morgendauw.
In tegenstelling tot de Ugchelse Berg, waar ik elke morgen mijn ochtendwandeling maakte en steevast drijfnatte schoenen opliep, loop ik nu op de Mont des Oliviers zonder  hinder van dauw, dat is hier duidelijk een zeldzaamheid. Zo zeldzaam dat ik in de achttien jaar dat ik hier vertoef nog nooit morgendauw heb meegemaakt.
Het gedicht van Hesse over dit natuurverschijnsel dat zich vooral in de herfst (van het leven) manifesteert.
Geen dauw dus hier, maar dat neemt niet weg dat ik menigmaal, op mijn wandelingen deze maand, zijn gedicht "September" reciteer.

1 september 2012

Cactus

Mijn eerste buitenlandse vakantie was een reisje met ons gezin naar Ahrweiler.
Vanuit een piepklein pensionnetje maakten we onder leiding van mijn vader dagelijks lange wandelingen in de omgeving. Niks rondtoeren met een auto, maar alles met de benenwagen. Een enkele keer een treinreisje.
Met de trein waren we aangereisd en na veertien dagen vertrokken we weer met de trein.
Op de terugweg was er extra bagage in de vorm van vakantiesouvenirs.
Van de pensionhoudster kregen we wat stekjes van haar cactuscollectie mee.
Dat is nu zo'n vijftig jaren geleden.
Van dat gezin leven enkel mijn broer P. en ik nog en een cactus.
Nadat mijn moeder was overleden heb ik de zorg over deze plant overgenomen.
Het was geen schoonheid. Een stekelige augurk van bijna twee meter hoog.
Een paar jaar geleden heb ik de plant, met het oog op de verhuizing, een kopje kleiner gemaakt, en sindsdien heeft hij meer vertakkingen.
Maar nu het wonder.
Deze week heeft zij gebloeid met twee bloemen.
Ik had het bijna niet opgemerkt want dat bloeien gebeurt in het midden van de nacht en de volgende ochtend  reeds is zo'n bloem reeds verlept.
Zou mijn moeder door een luikje daarboven er van hebben kunnen genieten?

31 augustus 2012

Oudejaarsdag, Koninginnedag

Soms weet ik niet wat voor dag het is, maar 31 augustus is voor mij een soort oudejaarsdag.
Het is de geboortedag van mijn vader.
De dag werd thuis, Wilhelmina indachtig, altijd koninginnedag genoemd.
Nog lang na mijn vaders overlijden bedacht ik de leeftijd die hij op deze dag zou hebben bereikt.
Nadat hij honderd jaar zou zijn geworden ben ik hiermee gestopt.
Ouder dan honderd jaar kan ik hem niet meer voorstellen, laat staan honderdenvijf!
Zijn verjaardag werd altijd feestelijk gevierd.
Veel familie en vrienden over de vloer.
Nadat ik naar bed was gejaagd, luisterde ik nog lang naar de drukke gesprekken die beneden werden gevoerd.
Er was natuurlijk veel te vertellen.
31 Augustus was de laatste dag van de grote vakantie en iedereen kon dus verhalen wat hij of zij hadden ondernomen.
Ik had de zomervakantie, zoals elke jaar, bij mijn oma in Den Helder doorgebracht. Dagenlang op het strand van Julianadorp of Huisduinen. Bruinverbrand en met een koffer vol schelpen eindigde die periode met de treinreis naar Arnhem.
De volgende dag was dan die feestdag.
Voor de viering waren natuurlijk gebakjes en drank aan huis bezorgd.
Morgen waren er heerlijk restjes, met als hoogtepunt een flesje Hero.
Meestal betrof het Hero-ananas. Niet mijn favoriete smaak en waarschijnlijk van niemand, waardoor hiervan de meeste flesjes overbleven.
Einde van de lange zomer, begin van de school.
Cantharellen zoeken en bramen plukken.
Morgen is het nieuwjaar!

29 augustus 2012

Denkend aan Holland

Wat is typisch Nederlands?
Dat is een vraag die ik hier in Frankrijk nog wel eens moet beantwoorden.
Wat eten jullie, is de koningin nog steeds de baas, zijn Hollanders aparte mensen?
Als ik ons politiek systeem wil uitleggen beginnen de moeilijkheden al.
Nee de koningin is niet het hoofd van de regering. In principe wel, maar niet echt.
De baas van een departement is de Commissaris van de Koningin en wordt door de Kroon benoemd, nou ja niet echt, maar in principe wel.
Ja, het hoofd van de gemeente is bij ons ook een burgemeester. Nee, die wordt niet gekozen, maar door de Kroon benoemd, nou ja niet echt, maar in principe wel.
Vervolgens kost het mij veel moeite om aan te geven dat wij zo'n beetje de oudste democratie (Waterschappen) van Europa zijn, maar er wordt dan enkel nog meewarig geknikt.
Over dat eten van ons heb ik lang moeten nadenken, is dat erwtensoep of nasi?
Zo langzamerhand is de pizza ook in Nederland volksvoedsel geworden.
Toch is voor mij echt Nederlands eten nog altijd de drie-eenheid van aardappelen + groente + vlees (zonder stokbrood!).
En of wij een aparte volksgroep zijn of een soort provincie van Duitsland?
Dan kan ik met trots uitleggen dat wij echt een apart ras zijn.
Wij slaan op gepaste momenten hulpverleners in elkaar.
Wij zijn zo intolerant t.o.v. buitenlanders als de pest. We kankeren graag dat zij niet willen integreren, maar zelf doen wij geen stap in hun richting, zelfs van het woord Europa raken we in de war.
We zijn bang voor alles en daarom verzekeren wij Hollanders ons suf. Geen volk ter wereld heeft zich zo ingedekt tegen rampspoed als wij.
Ons gevoel voor onze historie is groots. Zo groots dat wij Pim Fortuijn hebben uitgeroepen tot grootste Nederlander aller tijden.
Als het kwik een dag boven de dertig graden stijgt worden we gewaarschuwd dat we ons moeten insmeren met factor 50 en minstens drie liter water op een dag moeten drinken, zo niet dan verschrompelen we door kanker of uitdroging.
Verkiezingen zijn verworden tot een soort bingo. De ene keer stemmen we PVV, om de volgende keer maar eens te switchen naar de SP.
Wel hebben we weliswaar minder rotondes dan Frankrijk, maar in tegenstelling tot de Fransen weten wij wel hoe je je op een rotonde moet gedragen en de clignoteur van je auto moet gebruiken.

28 augustus 2012

Kruisband

"Een paard en een hond, hinken om stront", leerde ik van een boer uit de Achterhoek.
Met andere woorden, eerst een tijdje aankijken.
Echter mijn Tanna bleef maar manken, vooral als we flink hadden doorgestapt vroeg ze om een extra rustdag.
Maandag bij de veearts geweest en de diagnose was een gescheurde kruisband.
Gisteren is er een nylon prothese geplaatst en nu heb ik een hond met een olifantspoot.
Van hinken is helemaal geen sprake meer, dat is nu strompelen geworden.
Het zal me nog een flinke revalidatie worden!

18 augustus 2012

Hittegolf

Gisteravond kwam de melding dat er een hittegolf is begonnen.
Hoezo, begonnen, die is er toch al vele weken?
Omdat er een windje uit zee kwam brachten we de dag op het strand door.
In Nederland is het nu ook heet en zullen de stranden overvol zijn, om maar te zwijgen van de wegen naar de kust.
Ik zou zeggen, kom maar; er is plek genoeg!