26 november 2013

Handel

Eens ging J.P.B. (wie kent hem nog?) in de Tweede Kamer op zijn bek omdat hij zich afvroeg wat er van die flukse VOC-mentaliteit was overgebleven; een behoorlijke faux pas!
Toch moest ik de laatste dagen hieraan denken.
Ik was wat zaken aan het bestellen via internet. Meestal verloopt dat vlot en gladjes. Maar bij de meeste bedrijven kun je niet, of zeer beperkt vanuit het buitenland iets bestellen.
Op het bestelformulier moet altijd het postcodenummer worden ingevoerd en dan val je door de mand, want dat wordt niet herkend. Meestal is België het enige buitenland waaraan geleverd wordt.
Ik neem dan telefonisch contact op met de betreffende leverancier en dan laat het zich altijd regelen.
Op mijn vraag waarom het via hun internetsite niet kan worden besteld blijft men altijd het antwoord schuldig, maar zegt toe dat de site weldra zal worden aangepast.
Wel, dat laatste heb ik tot nu toe nog niet meegemaakt.
Ik zou tegen deze middenstanders (ze klagen meer dan boeren) willen zeggen: als je klaagt over crisis-ellende, wees dan alsjeblief innovatief!

24 november 2013

Vasten

Waistline, @easy4life, Dr. Frank dieet, Eiwitdieet, Fitslim, GiShakedieet, Protislank, SanaSlank, Atkinsdieet, EenKiloPerWeek, Kleurendieet, Kokosnootdieet, Mayodieet, Orgasmicdieet, 3Dagendieet, Yoghertdieet, Vetvrijdieet, Appeldieet, MLMdieet.
Het is slechts een greep uit de diëten die aangeboden worden om af te vallen of om langer te leven of gelukkiger te worden of weet ik veel.
Nu de anti-gluten rage ook in Nederland van de grond komt valt mij steeds meer op dat het volgen van een dieet zeer religieuze kenmerken heeft.
Je hebt de witte-jassen-profeten zoals Dr. Atkins, Dr. Dukan, Dr. Frank, Dr. Cordain, Dr. d'Adamo etc. die op hun beurt weer de pers weten te bereiken, die zij als platform gebruiken om hun bijbeltjes aan te prijzen.
In hun bijbeltjes lees je dat je het niet alleen kunt, je moet ook hun potjes met vitaminen, mineralen, pillen met de meest idiote bestanddelen aanschaffen.Zo is er een behoorlijk commercieel wereldje ontstaan die gebaat is bij de wens om af te vallen of gezond te leven.
Opvallend is dat veel van de diëten door artsen worden aanbevolen. Een beetje googelen leert, dat praktisch al deze geleerden gewoonlijk zakkenvullende kwakzalvers zijn.

Als kind moest ik wel eens medicijnen afhalen bij de apotheek en daar stalde ik mijn fiets in een fietsenrek met reclamebord van Dr.Dushkind. Aanvankelijk was het rokertje van deze dokter een medicijn tegen astma en later aanbevolen als middel tegen nervositeit. Deze reclame voor de apotheek, met de naam van een dokter; kan het nog meer vertrouwenwekkend?
Het gekke is dat iedereen die ik ken en aan het diëten sloeg, zich er direct veel beter bij ging voelen en vervolgens ook aan zending of missie ging doen.
Wie zijn lachspieren wil trainen moet deze site bezoeken, ik kwam niet meer bij!
Overigens over diëten gesproken, hierbij het Linde-dieet.
Zorg dat je altijd een notitieboekje en een potlood bij je hebt. Noteer dagelijks wat er door het mondje naar binnen gaat. Je zult zien dat je na enige tijd beduidend minder en andersoortige notities maakt.

21 november 2013

Plasmaferese

Tijdens mijn dienstplicht kwam op een nacht de sergeant van dienst de slaapzaal binnen hollen en vroeg om vrijwillige bloeddonoren.
Met twee andere rekruten werd ik naar het ziekenhuis van Venlo gereden.
Op de Maasbrug had een ernstig verkeersongeluk plaatsgevonden. 
Er was behoefte aan een voorraad bloed, noodzakelijk bij de chirurgische behandelingen van de slachtoffers.
Zo maakte ik, letterlijk bij ongeluk, kennis met het geven van bloed.
Vooral omdat ik de twee dagen na de transfusie was ontslagen van zware diensten, werd ik een trouwe bloeddonor. 
Op een bepaald moment werd ik gevraagd om in de plaats van bloed, bloedplasma te geven. Ik had ertoen zo'n honderd donaties opzitten.
Vlak voor mijn emigratie naar Frankrijk zou ik de mijlpaal van 200 plasmaferese's bereiken.
Dit jaar heb ik mij hier weer als donor opgegeven en inmiddels ben ik al dik over die mijlpaal heen.
Hier geen medailles, reiswekkertjes of andere goedbedoelde prullaria die ik in Nederland ontving na jubileum-donatie's. 
Echter nu verbaas ik mij over wat ik hier telkens aangeboden krijg: een rijk gedekte dis. 
Worsten, kaassoorten, paté, allerhande zoetigheden (nooit geweten dat Fransen zulke zoetekauwen zijn) uitgeserveerd door een allervriendelijkste verpleegster die er tijdens de maaltijd op toeziet dat je voldoende van dit alles tot je neemt, met als belangrijkste boodschap: "Il se faut hydrater!"
Ja, de Fransen zullen dat niet vergeten, maar een Hollander moet tot zuipen worden aangezet....waar is de pleegzusterbloedwijn gebleven?

11 november 2013

Ouroboros

Op mijn blog staan steeds meer dagen zonder verhaal, schande!
Druk met anderen te schrijven, ouderwets op papier, vandaar.
Of gewoon te druk, of juist niet, ik bedoel niets meegemaakt, ik bedoel dingen meegemaakt die het vermelden niet waard zijn..
Mevrouw L. is naar de kapper of  doet boodschappen of . . . . ze is er niet en de hond is uitgelaten. 
De voeten schreeuwen door de schoenen dat ze moe zijn, stelletje aanstellers.
De post bracht niet meer dan een rekening en een brief van de belasting, gelukkig een teruggave, meestal is het alleen een rekening.
Langzaam wordt het later, maar zelfs dat is geen nieuws sinds iedereen klok kan kijken.
"Kijk een valk!"
"Waar?..."
"Daar! Kijk dan!"
"Ik kijk toch... ik zie 't niet."
"Ja, nou ben je te laat!"
De klok van de kerk slaat, even tellen, het is zes uur. 
Ik klik op een toets, geen email. 
De telefoon staat naast me, maar niemand belt. 
Niet dat ik eenzaam ben, hoor, ik ben alleen maar alleen.
Hallo?

8 november 2013

7 november 2013

Echt het einde van de zomer?

Terwijl de koers van Twitter na de uitgifte van het aandeel bijna verdubbelde, zaten mevrouw L. en ik ouderwets analoog te nazomeren.
Warm en zonnig was het vandaag. Voor de zoveelste keer namen we afscheid van de zomer met het idee dat het volgende week opnieuw zulk mooi weer zal blijken te zijn.

Nachtvogel

Lag er sneeuw of zag ik enkel schittering? 
De lucht was melkgrijs, dezelfde kleur als de meeste gebouwen. 
Tussen hoge gebouwen zocht ik een weg die ik niet kende.  Ik wist niet waar ik vandaan kwam of waar ik heen moest. 
De gebouwen bewogen langzaam. Golfbewegingen vanuit de aarde die naar boven toe langzaam doofden.
Het grijs van de gebouwen veranderde geleidelijk in groenige tinten.
Met het veranderen van de kleur kwam ik in een bos. 
Groene bomen bewogen rustig in de wind.
Aan het einde van het pad stond een gebouw. 
Nu kende ik mijn doel was en bij het gebouw gekomen legde ik mijn hand op de klink. De deur opende zich zonder dat ik de klink had neergedrukt, het was de deur die opende en mij naar binnentrok.
Door een portaal kwam ik in de volgende kamer. 
Een ruime kamer, stoelen rond een lange tafel, een vergaderzaal.
Er was een overleg gaande of dat moest nog beginnen, er was op mij gewacht.
Rond de tafel zaten vier mensen en toen ik was aangeschoven, nam een kleine man het woord.
Het was duidelijk dat hij de vergadering zou leiden en stelde zijn medewerkers voor. Ik bleek ook een van die medewerkers, maar ik wist niet waarom ik hier was.
Tegenover de kleine man zat iemand van het type "spreek mij niet tegen". Een dikke, grote kalende man met een duur horloge dat hij bewust liet zien doordat hij zijn handen ver voor zich op tafel had gelegd.
Ik werd door de kleine man aan hem voorgesteld en mij werd verteld dat de dikke man onder andere de eigenaar was van een evenementenbureau en grootse plannen met het bos had. Er zou duidelijk sprake zijn van een win-win-situatie waarvan we dus allemaal beter zouden worden.
De plannen met het bos werden met behulp van een beamer vakkundig gepresenteerd.
Ik was onder de indruk.
Kende ik deze ruimte? 
Hoe kwam het dat ik niet van deze ontmoeting op de hoogte was? 
Welke rol had ik hier te spelen? 
In het licht van de beamer verschoven wanden, waardoor de vloer niet langer rechthoekig was, maar trapeziumvormen aannam. Het licht, waarmee de ruimte was gevuld, was daar zonder een bron.
Aan het einde van de presentie keek iedereen afwachtend in mijn richting.
-Kan dit allemaal?
-Is er iets dat goed ondernemerschap nog in de weg staat?
-Jij moet het maar zeggen. 
-Zonder groen licht van jouw kant gaat het allemaal niet door, wat we overigens zeer zou betreuren, temeer omdat we al zoveel stappen hebben gezet.
Behalve een man in een groen uniform met een baard knikte iedereen enthousiast en instemmend.
-Dus mogen we aannemen dat het goedkomt?
Ik hoorde mijzelf vertellen dat ik in principe ook geen beletsels zag, als het niet zo was dat er in dit bos een vogel voorkwam die zo beschermd was waardoor er binnen vierhonderd meter rondom deze vogel geen verstorende activiteiten mochten plaatsvinden. Ik zei dat we ons rijk mochten rekenen met een flink aantal van deze unieke vogels in dit bos en we ons moesten blijven inspannen om daarvoor de nodige offers te brengen.
Iedereen keek mij met stomheid aan, niet geheel zonder agressie.
De kleine man maakte met een vuistslag op tafel een einde aan de stilte: 
-En hoe mag dat stomme beest wel niet heten?
In mijn hoofd vloog een vogeltje.
Hij leek een beetje op een boomleeuwerik, maar had de grootte van een winterkoninkje.
Zeldzaam, heel zeldzaam, uniek. 
Hij kwam alleen nog maar in dit bos voor.
-Ik vraag nogmaals hoe heet dat klotebeest?
Dit werd zo hard geschreeuwd dat ik wakker werd.
Bezweet.
Ik draaide op mijn rug en keek naar het plafond.
Op het wit probeerde ik het beeld van de vogel te projecteren terwijl de beelden van de nacht langzaam vervaagden.
Van buiten klonk het vrolijkmakende gekwetter van huismussen.
Nog lang zocht ik naar de naam van een vogel die niet bestond.

6 november 2013

Rakede

Duitse muziek is buiten Duitsland niet erg populair.
Jammer want daarmee sluit je jezelf af van interessante bandjes, zoals Rakede


5 november 2013

Erfgoed

NRC De Week is voor alle Nederlanders die thuis zijn in het buitenland. Ik ontvang wekelijks de internationale editie van NRC Handelsblad, mijn stukje Nederland in het buitenland. Op donderdag valt de krant op de mat. Hierin lees ik ander nieuws dan in de lokale kranten Midi-Libre of l'Independant. In deze kranten staan vooral mannen die door honden zijn gebeten, berichten over de opbrengst van lokale rommelmarkten, een beschrijving van de botsing van een dronken automobilist met een nuchtere plataan en de verslagen van de rugby.
De afgelopen weken is het Nederlandse nieuws ook zo kneuterig: Zwarte Piet! 
Iedereen heeft daar dezelfde mening over als over hondendrollen op de stoep, dus een uitgesproken mening! 
Zwarte Piet en hondendrollen behoren tot het Nederlandse erfgoed. 
Om Piet zwart te houden zijn er zelfs mafketels te hoop gelopen op het Malieveld in Den Haag of ze hebben een idiote petitie getekend. 
Enfin ga je gang zou ik zeggen, volgend jaar wordt de discussie waarschijnlijk weer gevoerd en in dat jaar zal weer in menige hondendrol op de stoep worden getreden. Oh ja, zou dan ook Volkert van der G. daadwerkelijk door de bewaarders van een twijfelachtig erfgoed zijn vermoord?

3 november 2013

Memento mori

Het papier wordt stroever en de pen droger.
Het kost mij vaak moeite om een stukje proza te produceren, om een gedachte te verwoorden, om een ervaring te beschrijven.
Wat is er veranderd, hoe ben ik veranderd?
Ik bezie op het beeldscherm mijn eigen blog.
Ik kijk jaren terug en verbaas mij.
Ben ik dat die dat heeft geschreven?
Had ik daar oog voor, maakte ik mij daarover druk, vond ik dat interessant, durfde ik dat te stellen?
Ik herlees de kop van mijn blog.
Die tekst onderschrijf ik nog steeds.
Mijn weblog heb ik nooit een verslag van mijn dagelijkse leven willen laten zijn.
De wereld is al voldoende gevuld met trivialiteiten.
Het gaat over momenten in mijn leven en niet over mijn leven.
Het gaat over waarnemingen, overdenkingen, lulligheden.
Ik volg een aantal blogs op internet, niet dagelijks, maar wel met enige regelmaat.
Veel blogs sterven een langzame dood.
Het dagelijkse bericht wordt een wekelijks en niet veel later wordt om een paar maanden geblogd tot het blog in het geheel niet meer wordt geactualiseerd.
Een boek eindigt altijd met de laatste pagina.
Een blog echter, sterft vaak een langzame of plotselinge dood.
Het is alsof de blogger na zijn laatste blogbericht werd ontvoerd, beroofd van zijn pc of zijn internetverbinding werd verbroken.
Maar het kan ook zijn dat de blogger iets ernstigs is overkomen: een fatale ziekte of een vliegtuigramp deed zijn contact met de digitale wereld beëindigen  .
De volgers blijven met vragen achter en zullen daar nooit de antwoorden op krijgen.
Deze vluchtige verkenning van "de dode blogs" dwingen mij tot een besluit en een belofte.
Mijn laatste blog zal eindigen met de melding dat ik eindig met het blog.
Nu echter zorg ik voor voldoende glad papier (Moleskine) en een goed gevulde pen (Pelikan M800).
Ik wens veel blogs een wederopstanding toe!

2 november 2013

Thuis


Heel wat jaren hing dit bord boven de eettafel in de keuken op de Ugchelse Berg.
Ik kocht het van een pottenbakker in de Elzas en vond de tekst op mij persoonlijk van toepassing.
Ik neem aan dat iedereen op zoek is naar de plek waar hij thuis is.
Ik heb het gevoel dat ik hem altijd heb gehad, gekregen, gezocht en gevonden.
Na mijn verhuizing naar Frankrijk is het bord te lang verborgen geweest in een verhuisdoos.
Vandaag vond ik het terug.
Hij zal nu dezelfde plek krijgen als in Nederland.