25 december 2014

Kerst

De kersttafel van de familie Kröller-Müller in het jachtslot St. Hubertus.
Terwijl ik de wijnglazen met prachtige gravures bewonder vraag ik mij af met wie zij hier hun kerstdiner deelden.
Mogelijk alleen hun vier kinderen; de ideale situatie.
Wie kent niet de stress die altijd aan kerst vooraf gaat: wat doen we met onze ouders, of met de jouwe?
Moeten lieve tante en oom of die eenzame neef uitgenodigd worden?
Dat nieuwe vriendinnetje van zoonlief is vast geen blijvertje, dus die maar niet?
En wat doen we dan met die vrijer van onze dochter?
Het is lang geleden dat ik ook die stress kende.
Al zo lang vieren mevrouw L en ik met z'n tweetjes kerst.
In pais en vree.
Moge dat lang zo blijven.
Iedereen wens ik ook zo'n kerstviering toe!

24 december 2014

Zon

Na drie weken Nederland en drie dagen Elzas nu weer thuis.
We hebben veel mooie momenten beleefd en veel slecht weer meegemaakt.
Na zoveel grijze luchten en regen en korte dagen is het weer fijn om bij te tanken in een warme zuidelijke zon. Ik had niet kunnen bedenken dat ik dit zó zou missen . . . .

16 december 2014

Ikea-ijs

Na het winkelen in IKEA had ik nog tijd over.
Bij de uitgang is een buffet waar ik een kopje koffie nam.
Toen ik naar een tafeltje slenterde om daar van mijn koffie te genieten viel mijn oog op een echtpaar dat op een bankje richting uitgang zat en waarvan hij een ijsje consumeerde.
Mevrouw Stofnest en meneer Afwaskwast doopte ik ze direct.
Een echtpaar van net over de zeventig. 
Een beetje versleten, maar zo te zien in goeden doen.
Mevrouw S. was een kordaat ogend corpulent wijfie in cameljas met stopverfteint (rookster?) en een beetje uitgroei in haar eveneens camelkleurig permanentje.
Meneer A. had zijn lakschoenen al lang verwisseld voor senioren-Mefisto's en hij maakte een versleten indruk.
De reden dat ik naar ze keek was omdat hij op bijzondere wijze van hun ijsjes smikkelde: met een metalen lepeltje. 
Wie eet nou een ijshoorntje met een lepeltje?
Enfin, ik ging zitten aan een tafeltje waardoor het echtpaar voor mij niet langer zichtbaar was.
Opeens verscheen mevrouw Stofnest, zij scharrelde richting ijsautomaat.
Inmiddels weet ik hoe je aan een ijsje komt bij IKEA. 
Aan de balie betaal je €0,50 en daarvoor krijg je een hoorntje. Hiermee ga je naar een ijsautomaat en plaats je het hoorntje in een houdertje, druk je op een knop en hup, er wordt een schattig toefje ijs op het hoorntje geplaatst.
Terug naar mevrouw S. 
In haar hand had zij het inmiddels leeggegeten ijshoorntje van Afwaskast.
Toen zij in de buurt van de automaat was, kwam er van achter de balie een medewerkster met een keukendoekje om de automaat af te nemen.
Mevrouw S. maakte een kokette pirouette, het hoorntje verdween met een Napoleon-gebaar onder haar jas en ze scharrelde zo onopvallend mogelijk in het rond.  Juist hierdoor trok ze mijn belangstelling. 
Ze zal toch niet?
Jawel!
De baliemedewerkster was uitgepoetst en liep terug naar haar plek en onmiddellijk plaatste mevrouw S. geroutineerd het hoorntje in de automaat en bediende zij zich opnieuw van een ijsje om dit haar geliefde aan te bieden. 
Zodoende spaarde zij vijftig centen uit.
Toen ze terugliep keken wij elkaar in de ogen en besefte zij dat ik haar gisse actie had opgemerkt.
Langslopend zei ze tegen mij: Is er iets?
Ik vond dat wel van enig lef getuigen en antwoordde gevat: Jazeker, ook een klein diefstalletje is een diefstal!
Mijn opmerking deed een flinke blos op haar gezicht verschijnen, wat haar jaren jonger maakte. 
Even later stond ik op en passeerde ik het echtpaar.
Zwijgend zaten ze naast elkaar.
Afwaskwast lepelde weer van zijn ijsje.
Mevrouw Stofnest had haar oorspronkelijke kleur weer terug en wachtte geduldig tot zij opnieuw haar ondeugende trucje zou toepassen om haar Afwaskwast te plezieren.
Terwijl ik door de draaideur liep wist ik wat ik had gezien; een hongerig musje dat door zijn moeder wordt gevoerd.

9 december 2014

Wereldburger

Ja, ik weet het, er wordt momenteel weinig door mij geblogd .
Dat heeft meer redenen dan enkel een beroerde internetverbinding.
Er zijn  nu eenmaal belangrijkere zaken dan de digitale wereld.
Ik ben in Nederland om de geboorte van een kleinkind af te wachten.
Een zaak van importantie.
Vandaag was het tijd voor de boreling om de moederschoot te verlaten
Dit kleine mannetje is op het moment van zijn geboorte de 7.258.421.767ste burger op aarde.
Nog maar een paar uurtjes in het daglicht en het weet je hand te vinden.
Zo hoort dat, houvast zoeken en houvast geven.
Mooi is dat.
Ontroerend mooi.