31 maart 2010

Einde weblog

Alles wat een begin heeft, moet ook een einde hebben.
Dit is mijn 350ste blog en dat is meer dan ik had verwacht toen ik ermee begon.
Soms liggen onderwerpen voor het grijpen of zit mijn hoofd vol zaken die ik graag wil verwoorden, maar dat wordt ook afgewisseld door tijden waarin mij niets te binnen wil schieten. Dat wil niet zeggen dat ik niets te vertellen heb, maar dat ik het niet vertellen kan of wil.
Door met ingang van volgende maand NIET langer te bloggen maak ik voor mijzelf een einde aan het wandelen door mijn hoofd.
Met andere woorden: "Ik doe het licht uit!"

29 maart 2010

Wie, wat, waar ?

Soms vraag ik mij wel eens af wie zich in mijn blog interesseert.
Wie zijn die lezers, wat zoeken ze en waar wonen ze?
Sommigen mailen of laten een reactie achter, echter de meeste dagelijkse bezoekers laten nooit iets van zich horen.
De digitale techniek maakt inzichtelijk waar de bezoekers wonen, hoe vaak en hoe lang ze mijn blog bezoeken en hoe frequent ze terugkomen.
Veel informatie dus, maar daarmee weet ik niet waarom ze komen en wie ze zijn.
Is het de angst om uit de anonimiteit te treden, is het een gebrek aan tijd?
Enfin, zo blijven er altijd onbeantwoorde vragen en een mysterie heeft ook iets aantrekkelijks.

28 maart 2010

Rondje Nederland

Even uitwaaien in het Openluchtmuseum bij Arnhem.
De officiële opening is pas de komende week, dus verwachtte ik in alle rust een wandelingetje over het museumterrein te kunnen maken. Bij aankomst bleek dat de parkeerterreinen overvol waren, uit het museum klonk een dweilorkest en omroepersstemmen, verdachte tekenen van onrust!
Het bleek dat ik niet de enige was die een rondje Nederland wilde maken, maar dat met mij vele honderden hardlopers waren gekomen voor een georganiseerd "Rondje Nederland". Het hele terrein krioelde van bontgekleurde runners. Bijna tegen elke boom stond wel iemand met merkwaardige bewegingen te stretchen, vrijwel elk pad werd in beslaggenomen door zich "inlopende" renners.
Met de nodige terreinkennis toch een route gevonden en in Groningen heerlijk van de zon genoten.
Nu de gebouwen nog afgesloten zijn eens extra tijd genomen om mooie details aan de buitenkant te bekijken.

Vraag 5

27 maart 2010

Draadontspanner

Het is helemaal geen oude of zieke beukenboom die door deze zwarte specht voor zijn woning is uitgekozen. Hij hamert nu al zijn tweede woning in deze vijftigjarige beuk. Het kost hem waarschijnlijk niet al te veel moeite, want een aanzetje voor een derde verblijf is er ook al. Toch neemt hij ook tijd om zeer oplettend te zijn. Elke keer als ik probeer hem te fotograferen vliegt hij mopperend weg.
Daarom moet ik hem van een grote afstand fotograferen en dat vraagt om een lang brandpunt en om een korte sluitertijd en voor een korte sluitertijd heb ik te weinig licht.
Fotograferen met een draadontspanner is dan noodzakelijk.
Maar dat is het probleem; zo'n aansluiting zit tegenwoordig niet meer op de meeste camera's, ook niet op de mijne. De enige oplossing is de zelfontspanner te gebruiken en daarmee is elke foto een toevalstreffer; niet leuk fotograferen!

25 maart 2010

Dierenliefde

Ik wil niet ook in de lentekramp schieten, want die zie ik in alom in heftigheid toeslaan. Alles bot, bloeit, spruit, fluit en nestelt dat het een lieve lust is, nu de korte rokjes nog.
Mijn oog bleef even rusten op het gedoe in een ooievaarsnest. Hier wordt tenminste nog eens flink gebouwd. Afgelopen winter is er zelf een hoogwerker bij geweest om het nest te behoeden voor instorten.
Wat zijn we toch zorgzaam voor de natuur. Zeker nu de Tweede Kamer heeft besloten dat er bijgevoerd moet gaan worden in grote natuurterreinen, is Nederland een echt vertroetelland geworden. Wellicht moeten we weer iets extra op de gehandicaptenzorg gaan bezuinigen, want dierenliefde kost nu eenmaal wat.
Als dit een cynische gedachte is .... het is niet anders!

Verrassingen

Afgelopen weekend een haastig bezoek gebracht aan het Museum voor Moderne Kunst Arnhem met als doel de schilderijen van Jan Mankes te zien en dan met name hoe deze zijn gelijst. Ik heb wel een idee hoe ik onze Mankes wil laten lijsten, maar ik zoek naar een kader uit de jaren twintig.
In het museum wachtte ons een paar verrassingen. Ten eerste bleek Mankes niet vertegenwoordigd op de tentoonstelling van neo-realisten en in verband met een verbouwing (worden momenteel alle musea in Nederland bevolkt door bouwvakkers? was de vaste collectie niet tentoongesteld. Dat was pech.
De tweede verrassing was de expositie van de geheime schilderijen van Hilma Af Klint. Deze Zweedse schilderes (1862-1944) is een van de opmerkelijkste fenomenen uit de moderne kunst. Daarbij vormt haar werk een van de best bewaarde geheimen uit de kunstgeschiedenis van de twintigste eeuw. Die relatieve onbekendheid heeft niet alleen met haar Emily Dickinson-achtige persoonlijkheid en haar ascetische levenswijze te maken, maar ongetwijfeld ook met de occulte achtergronden van haar werk. Mede dankzij haar interesse voor het spiritisme ontwikkelde zij al vroeg abstracte schilderijen en tekeningen, vóór bekender mannelijke collega's zoals Kandinsky dat deden. Af Klint bepaalde dat haar werk pas twintig jaar na haar dood, dus vanaf 1964, openbaar mocht worden, omdat zij wist dat de tijdsgeest nog niet rijp was voor haar werk. Pas ruim veertig jaar na haar dood werd haar werk buiten Zweden getoond; tot 31 mei in Arnhem .... een echte verrassing.

Vraag 3

24 maart 2010

Muurreclame

Picon, Dubonnet of Byhrr heb ik misschien nooit gedronken, maar zijn merken die ik ken door de muurreclames op Franse muren. In Nederland is niet veel muurreclame meer zichtbaar. Het is mooi dat veel gemeenten thans inventariseren wat er nog over is en vaak worden deze reclames gerestaureerd.
Ik weet ook nog dat de vleeswaren door slagers in papieren zakjes, waarop een vrolijk varken dat zichzelf in plakjes sneed, werden verpakt.
De muur van deze palinghandelaar is een mooie combinatie van deze twee vormen van reclame.

Vraag 2

23 maart 2010

Handtastelijkheden 3

Deetman zal de zaak onderzoeken op verzoek van de Katholieke kerk.
Wie is Deetman in dit verband helemaal?
Hoe kortzichtig van hem dat hij de opdracht heeft aangenomen.
Als ik links en rechts zie wat er allemaal boven tafel komt, tot zelfs betrokkenheid van de Staat (lees Kinderbescherming) aan toe, dan vraagt dit om een veel meer onafhankelijker onderzoek. Onze minister van justitie Hirsch Ballin en minister van jeugd en gezin André Rouvoet vinden dat Deetman de rol van de overheid in zijn onderzoek mee moet nemen.
Wie is hier nou gek; moet een onderzoeker die is aangetrokken door de "dader" tevens de overheid gaan onderzoeken? Het is de wereld op zijn kop.
Dit kabinet heeft echt een soort oer-angst voor de Parlementaire Enquête.
Tweede Kamer, de Parlementaire Enquête is een recht, maak daar dus gebruik van!

Vraag 1

22 maart 2010

Handtastelijkheden 2

Antoine Bodar stelt dat het kindermisbruik niet aantoonbaar een relatie heeft met het celibaat, maar voor komt bij alle volwassenen die met jongeren te maken hebben: psychiaters, psychologen, leraren en ook priesters en dominees.
Ik heb deze stelling vaker gehoord en bijna altijd wordt zij vergoeilijkend toegepast.
Zelfs al zou de stelling juist zijn, dan nog blijft de kwestie van kindermisbruik binnen de katholieke kerk dubbel kwalijk. Namelijk in praktisch alle andere gevallen was er voor het slachtoffer een vluchtweg, al bestond die vluchtweg vaak slechts uit het niet opnieuw terugkeren naar de plaats of omstandigheden waarin het misbruik plaatsvond of kon vinden.
Het misbruik door paters en priesters vond vaak plaats in situaties waarin er voor het kind geen enkele vluchtweg was; zijn ouderlijk huis was vervangen door een inrichting waaruit het vluchten niet mogelijk was en de rol van de ouders door het instituut werd overgenomen. Het vond niet plaats in de reguliere maatschappij waar mannen en vrouwen elkaar aanvullen en in normale relaties tot elkaar staan. Het vond plaats binnen de gebouwen die zich afsloten van de maatschappij en waar een onnatuurlijke mannen-, dan wel vrouwenmaatschappij was gecreëerd. De liefdeloze opvoeding van meisjes door nonnen is in dit licht misschien net zo dramatisch voor hun ontwikkeling geweest, als die vreemde lustbeleving van priesters voor jongens.
Terecht dat momenteel de liederen van Huub Oosterhuis door ingrijpen van censors minder zullen klinken binnen de muren van de RK-kerk.
"Om mens voor een mens te zijn wordt alleman geboren!" is immers een tekst die nu binnen het instituut Rooms Katholieke kerk weinig geloofwaardig zal klinken, helaas!

21 maart 2010

Handtastelijkheden 1

Het is lang geleden dat ik met mevrouw L. een bezoekje bracht aan het voormalige seminarie van de Salesianen te 's Heerenberg. Toen was daar een permanente tentoonstelling van goedbedoelde amateurkunst. Zelden zoveel rotzooi bijeen gezien. Dolend door oneindig lange gangen werd de neus af en toe gevuld met een verschraalde urinelucht. Dit ontlokte ons de opmerking dat hier waarschijnlijk vroeger heel wat ongewenste intimiteiten (prachtwoord) plaatsvonden. Na dertig jaar is het prettig te ontdekken dat deze gedachte een juiste blijkt te zijn geweest.

20 maart 2010

Sijsje

Of ik dat vogeltje op het terras even wilde opruimen, want anders gaat de hond ermee spelen.
Even later sta ik naar zo'n dood vogeltje in mijn hand te kijken, voordat 'ie met een grote boog (zijn laatste vlucht) in de bamboestruiken zal landen.
Een beetje bloed aan het snaveltje; dus vond hij zijn dood tegen het vensterraam.
Ik betrap mij erop dat het mij een beetje triest maakt en dit versnelt mijn handelen, wat een onzin immers, probeer ik groots te denken.

19 maart 2010

Wéér weer!

Het leuke van bloggen is het denkproces dat aan schrijven vooraf gaat. Welk onderwerp, hoe verwoord ik het, past het op mijn blog? Het volgen van andere blogs is ook leuk, met als hoogtepunt de blog van Lucienne.
Van haar blog de volgende tekst:
De volgende keer dat je weer eens een nieuwsbrief leest, of een column in een tijdschrift of krant, moet je er eens op letten hoe vaak deze beginnen met een compleet oninteressant weerpraatje:
- 'Het lijkt wel of deze winter helemaal niet ophoudt! Al in december begon het te vriezen. In januari weer en in februari net zo. Het gaf hele mooie winterplaatjes voor de website en dit nummer.' (Nieuwsbrief BOS/Bewonersorganisatie Spoorwijk)
- 'Het voorjaar hangt in de lucht, de zon laat zich af en toe zien en de vogels tsjilpen een eind weg. Met deze aankondiging van de lente is het, zoals vanouds, een drukke bedoening bij het LOV.' (Nieuwsbrief LOV/Leer- en Ontmoetingproject voor Vrouwen)
- 'De winter is definitief achter de rug en het voorjaar staat voor de deur. Velen slaken een zucht van verlichting. Die winter heeft nu toch wel lang genoeg geduurd.' (Nieuwsbrief Singleclub De Kring 40+ regio Rijnmond)
- 'Het is zover: na maanden van koude, sneeuw, regen en wind is de lente eindelijk weer in zicht! Pas vanaf 21 maart kunnen de bloemetjes officieel weer bloeien maar Bloem zou Bloem niet zijn indien de bloemetjes niet élke week kunnen buitengezet worden!' (Nieuwsbrief Jeugdhuis Bloem)
En het blijft niet beperkt tot nieuwsbrieven en sufferdjes, ook columnisten van de 'degelijke' bladen kunnen er wat van:
- 'Deze winter was er een in de categorie 'echte'. Zo'n winter van heel vroeger, maar anno 2010 uiterst actueel. Mooi, maar ook verraderlijk. Met als stille getuige een hele zielige voorkant van de auto.' (Ed Lodewijks in de Kampioen)
- 'Het was koud toen ik in Amsterdam aankwam; al scheen de zon op de grachten en langs de huizen aan de Leidsekade, en op de ingang van Hotel American.' (Bart Chabot in het AD)
Beste redacteur, columnist, blogger of andere schrijver, niet zijnde een weerman of -vrouw: hier krijg ik het heen en weer van. Als je weer eens achter je pc kruipt om een stukkie te schrijven, bedenk dan dat a) zo'n weerintro hier niets wezenlijks aan toevoegt, b) de lezer zelf ook wel weet wat voor weer het is en c) vele anderen hun stukkies met het weer beginnen, wat een gaapeffect bij de veellezer teweeg kan brengen.

18 maart 2010

Vreemd(eling)

Ik heb de ochtend doorgebracht in het ziekenhuis.
Van het ene onderzoek naar het andere. Op een zeker moment sta ik in een rij te wachten om een afspraak voor een röntgenfoto te maken. Aan het loket staat een man waarvan ik denk dat hij uit Iran, of beter Koerdistan, afkomstig is.
Hij protesteert tegen de afspraken die met hem worden gemaakt. Hij moet volgende maand terug komen voor een onderzoek en twee dagen later opnieuw. Hij wil die twee onderzoeken graag op een dag. Aangezien hij uit Rotterdam moet komen vind ik dat een redelijk verlangen. Een dame achter het tweede loket gaat haar collega helpen die inmiddels redelijk wanhopig is geworden doordat de man zich niet laat afschepen en de rij wachtenden wordt langer.
Rondom mij begint het volk te murmureren.
“Laten die lui naar hun eigen huis land gaan!” is nog de meest milde opmerking die ik hoor.
Toen men redelijk ongegeneerd en luid begon te mopperen kon ik mij niet langer inhouden en zei: “Die meneer is duidelijk geen Veluwenaar, maar iemand uit de grote stad Rotterdam. Ieder van ons kan concluderen dat zijn verlangen redelijk is …… dus koppen dicht!”
Het werd tot mijn verrassing pijnlijk stil …… heerlijk stil.

17 maart 2010

Collectief verdriet

Er is een meisje vermoord in Nederland.
Dat is een onnoemelijk verdriet voor haar ouders en directe verwanten. Verdriet is noodzakelijk om een rouwproces goed door te komen. Ik vind verdriet heel individueel.
Maar de camera's staan nu in de straat waar de moord werd gepleegd, de microfoons gericht op buurtbewoners. Er worden natuurlijk weer kaarsjes geplaatst, knuffels en bloemen gelegd. De tranen zullen getoond worden op alle zenders en elke geïnterviewde zal het slachtoffer goed hebben gekend en onbegrijpelijk vinden wat er is gebeurd. Het tonen van verdriet maakt verdrietig. Hierdoor wordt het verdriet nog massaler. De wijze waarop er verslag van zal worden gedaan, schept een beeld van een overweldigend collectief verdriet en ontreddering dat buitenproportioneel is.
Alleen het individuele verdriet is echt en ontroerend en hoort toe aan die mensen die het helaas echt aangaat!

16 maart 2010

Carla Botox

Zouden de jaren van Carla Bruni met Nicolas Sarkozy doorbrengt nu al als tropenjaren aangemerkt moeten worden?
Carla Bruni werd ooit beschouwd als een van 's werelds mooiste vrouwen.
Wanneer ik nu de foto's van haar bekijk, dan is dat even schrikken.
Vaak blijkt, dat als je eenmaal een bezoek hebt gebracht aan een kliniek waar men fluks de botoxspuit hanteert, je er met het klimmen der jaren wonderbaarlijker uit gaat zien. Zelfs bij Carla begin ik al een gelijkenis met Michael Jackson te herkennen.
Raar, dat men zo snel ontevreden met zijn uiterlijk kan zijn of de veroudering niet wil accepteren en niet inziet dat schoonheid aan de binnenkant zit!

15 maart 2010

Blurb

Mijn vertrouwen in de digitale wereld is niet onbegrensd groot. Het is mij al eens overkomen dat ik de harde schijf met foto's van mijn pc heb geformatteerd. Dommigheid van mij natuurlijk, maar wie weet zit er op het WorldWideWeb een rare spin die ineens mijn weblog uit haar web verwijdert.
Het is vanwege die angst dat ik mijn gehele blog van tijd tot tijd laat afdrukken als boekje.
Via http://www.blurb.com/ is dat een fluitje van een cent, nou ja, iets meer dan een paar centen, maar dan heb je ook wat!

14 maart 2010

Jean Ferrat


Gisteren overleed Jean Ferrat. Ik draai opnieuw zijn muziek en sta weer versteld hoe hij het mooiste chanson over de grootste gruwel kon maken en zingen.
Brel, Brassens en nu Ferrat.....

Ils étaient vingt et cent, ils étaient des milliers
Nus et maigres, tremblants, dans ces wagons plombés
Qui déchiraient la nuit de leurs ongles battants
Ils étaient des milliers, ils étaient vingt et cent

Ils se croyaient des hommes, n'étaient plus que des nombres
Depuis longtemps leurs dés avaient été jetés
Dès que la main retombe il ne reste qu'une ombre
Ils ne devaient jamais plus revoir un été

La fuite monotone et sans hâte du temps
Survivre encore un jour, une heure, obstinément
Combien de tours de roues, d'arrêts et de départs
Qui n'en finissent pas de distiller l'espoir

Ils s'appelaient Jean-Pierre, Natacha ou Samuel
Certains priaient Jésus, Jéhovah ou Vichnou
D'autres ne priaient pas, mais qu'importe le ciel
Ils voulaient simplement ne plus vivre à genoux

Ils n'arrivaient pas tous à la fin du voyage
Ceux qui sont revenus peuvent-ils être heureux
Ils essaient d'oublier, étonnés qu'à leur âge
Les veines de leurs bras soient devenues si bleues

Les Allemands guettaient du haut des miradors
La lune se taisait comme vous vous taisiez
En regardant au loin, en regardant dehors
Votre chair était tendre à leurs chiens policiers

On me dit à présent que ces mots n'ont plus cours
Qu'il vaut mieux ne chanter que des chansons d'amour
Que le sang sèche vite en entrant dans l'histoire
Et qu'il ne sert à rien de prendre une guitare

Mais qui donc est de taille à pouvoir m'arrêter ?
L'ombre s'est faite humaine, aujourd'hui c'est l'été
Je twisterais les mots s'il fallait les twister
Pour qu'un jour les enfants sachent qui vous étiez

Vous étiez vingt et cent, vous étiez des milliers
Nus et maigres, tremblants, dans ces wagons plombés
Qui déchiriez la nuit de vos ongles battants
Vous étiez des milliers, vous étiez vingt et cent

13 maart 2010

Chique woning

Dat goudvinkje van gisteren herinnerde mij eraan dat het hoog tijd is om de nestkastjes rondom mijn huis schoon te maken. Dus gewapend met schroevendraaier, verfkrabber, stoffer en gasbrander alle nestkastjes schoon en steriel gemaakt. Wat een smeerkezen zijn die mezen en boomklevers die 's nachts beschutting zoeken in deze houten huisjes; tijdens het knorren poepen ze vrolijk van zich af.
Ik weet het, nestkastjes horen niet in de natuur. Ik beschouw daarom mijn erf daarom als cultuur en hangen er veertien kastjes die praktisch elk jaar allemaal bezet zijn. Uiteindelijk levert het een makkelijke prooi voor de sperwer op.Vandaag een wandelingetje over het Kroondomein gemaakt en tussen de vele beuken met tonderzwammen zat een nesthol van een boomklever, zo chic, hij kon wel ontworpen zijn door Jan des Bouvrie!
Nadat ik dit heb opgeschreven,herlees ik mijn blog van 18 maart vorig jaar en ik realiseer mij dat ik in herhalingen val.
Oppassen dus!

12 maart 2010

Vink

Wanneer een roodborstje een andere naam zou hebben, bijvoorbeeld kaneelborstje, dan zou de naam roodborstje "vrij" zijn.
Toen ik vanmorgen aan de koffie zat viel mijn oog op een goudvink en dacht tegelijk: "Wat een idiote naam voor een vogel waar geen goudkleur aanzit!"
Ik denk dat roodborstje een prachtige naam voor hem was, maar dan is er onmiddellijk het probleem met de naam van zijn vrouwtje; geen rood, geen goud.
Het paartje goudvinken vertoeft nu al twee weken rondom mijn huis en er wordt enthousiast gezongen.
Wie weet zijn het blijvertjes.

11 maart 2010

Kodak

Een paar maanden geleden kocht ik in de Emmaüs in Sête een oude rolfilmcamera van Kodak. Ooit ben ik met fotograferen begonnen met een zgn. box van de Hema. Dus na een halve eeuw weer terug bij 6 x 9cm. Even zonder flauwe kul. Vanaf mijn twaalfde had ik een eigen donkere kamer. Al snel werd de Hemabox ingeruild voor een Agfa Click I en hierna volgden nog vele camera's. Op de grafische school kreeg ik fotografieles van Ata Kandó en moest hiervoor een twee-ogige Rollei 6x6 aanschaffen, een heel bedrag in die dagen. Na school werd het toch kleinbeeld.
En nu fotografeert iedereen digitaal en zijn we gewend om dezelfde dag onze opnames op een pc te zien of om te printen.
Terug naar die Kodak. Vanmorgen heb ik er een rolfilm in gelegd en aan het fotograferen gegaan. Toch weer een heel gedoe: eerst het licht meten met een belichtingsmeter (Sixtar van Gossen), sluitertijd en diafragma instellen en dan door een minuscuul hoekzoekertje het onderwerp kiezen en tenslotte afdrukken met een draadontspannertje: klik!
Natuurlijk strakjes terugspoelen, rolletje naar de fotowinkel etc. wat is fotograferen veranderd!

10 maart 2010

Jan Mankes



Wanneer je de site van het Scheringa Museum voor Realisme bezoekt is dat een trieste aangelegenheid. Het museum is nu al enige maanden gesloten in verband met het bankaire gerommel van de eigenaar. Het is spijtig dat zoveel goede kunstwerken nu niet publiek zijn. Ik vind het vooral jammer dat de werken van Jan Mankes nu alleen nog maar op de museumsite te zien zijn. Als het werkelijk tot een uitverkoop komt (wat ik mij niet kan voorstellen) zal een olieschilderij van Mankes voor mij onbereikbaar blijven. De schilderijen van Mankes behoren inmiddels tot de duurste van Nederland, zeker als je de prijs per cm² rekent. Wel heb ik mevrouw L. in de loop der tijd wat etsen van Mankes geschonken, daar is nu toch een olieverfschilderij bijgekomen.
Op dit moment ligt het nog bij de lijstenmaker om op een spieraam gezet te worden, maar binnenkort.......

9 maart 2010

Kalkhonger

Gingen we vroeger met z'n allen in het vroege voorjaar stangen zoeken en werd er zelfs nog vindloon uitbetaald, tegenwoordig is laten-liggen het motto. Dat neemt niet weg dat ik er af en toe een opraap en meeneem voor m'n hond.
Altijd verrassend te zien hoe zo'n sterk gewei uiteindelijk wordt gesloopt.
De gestadige drup holt de steen zullen we maar denken.

Portret

Aan de muur hangt een portretje. Het hangt daar al jaren en daarvoor hing het aan de muur bij een oom van mij, oom Frits. Van oom Frits leerde ik de allereerste beginselen van fotograferen en in zijn donkere kamer maakte ik kennis met de geheimzinnige omzetting van negatief naar positief. Allereerst bij rood licht, toen ik nog met orthochromatisch materiaal werkte en later bij het olijfgroene licht op lupex- en brovirapapier.
Het portretje is van mijn betovergrootmoeder en stamt uit het midden van de negentiende eeuw.
Vanmiddag viel het zonlicht op dit portret en toen zag ik voor het eerst de schittering van goud.
Nu heb ik de foto eens goed bekeken en verbaas ik mij voor de zoveelste keer hoe snel na de uitvinding van de fotografie de portretkunst zo'n grote hoogte bereikte.
Het portretje van mijn oma meet 6,5 bij 9 cm, haar gezicht is slechts 1,5 cm hoog en toch zijn haar sieraden met bladgoud ingevuld en kreeg zij een beetje rouge op haar wangen.
Ik moet dit lijstje toch eens een meer prominente plaats in huis gaan geven!

8 maart 2010

Weer sneeuw

Op 24 februari verzuchtte ik dat de sneeuw praktisch was verdwenen. Maar vanmorgen was het weer zover, opnieuw sneeuw. Raar, dat toen ik in Zwitserland werkte, en dus van oktober tot eind maart, soms april in de sneeuw zat, ik dat helemaal geen lange periode vond. Kwam dat door het vele skiën, of de gezelligheid die de toeristen in het dorp brachten, of het vele heldere licht dat er op de hoogte van 1800 meter bijna altijd was. Nu ik terugdenk zie ik mij, 's zomers gekleed, de wijngaarden snoeien op 100o meter onder een brandende zon.
Nee, alpensneeuw is dus heel wat anders!
P.S. De foto is opgebouwd uit 28 afzonderlijke opname's en met behulp van www.autostitch.net aan elkaar gebreid.

7 maart 2010

Tanna met de kippen

Zij zal het toch moeten leren dat er op ons erf ook plaats moet zijn voor loslopende kippen. Dat valt echter niet mee voor zo'n voorstaande hond, maar ik vind dat ze het prima doet!

6 maart 2010

Wandeling

Ik kan mij niet heugen dat we zo laat in het jaar zijn gaan wandelen op de Hoge Veluwe.
Natuurlijk gestart met een lunch in Kröller-Müller Museum en daar ook de nieuwe jaarkaarten gekocht. Het restaurant gaat op de schop en is in verband met deze renovatie deels gesloten, maar gelukkig zijn de terrastafeltjes naar binnen verplaatst en zo is een leuke eetzaal gecreëerd.
Buiten lokte het zonnetje en daarom bewaarden we een museumronde voor een volgend bezoek en gingen we vlug aan de wandel.
Achter de Steyn-bank wordt een nieuwe wandel- of fietsroute aangelegd. Het is nu nog slechts een cunet, maar het was goed te lopen. Op de terugweg over de oriëntatieberg gelopen, waar bovenop een windroos ligt.
Verdwalen was zo niet mogelijk!

5 maart 2010

Kennisland

Nederland is op weg een kenniseconomie te worden.
Innovatie wordt groot geschreven.
We krijgen een slimme overheid.
Zo maar een paar regels uit het rapport "Nederland - Kennisland".
Dit is een van vele dikke rapporten die als bijbels de weg wijzen naar een heilstaat, gebouwd op kennis.
Deze week stond ik met een rood podloodje mijn stem uit te brengen in dit polderland.
Niets in dit troosteloze keuze-etablissement had ook maar enige innovatieve uitstraling.
Na de sluiting van het stembureau werden op negentiende-eeuwse wijze de stemmen geteld, met alle bijbehorende fouten..... een inovatieve bezigheid.
Voordat die kenniseconomie gaat floreren zal ik mijn diploma handmelken blijven koesteren.

4 maart 2010

Narcissen

Zo klein, zo schattig.
Ik heb laatst gemopperd op de veredelaars.
Ik blijf ook van mening dat het geen pas heeft om steeds maar
met onze voeding te klooien.
Vanuit mijn professie weet ik dat wat nu in mijn vensterbank staat, enkel bestaat uit gemanipuleerde natuur.
Maar wel mooi, dat wel.

3 maart 2010

Biddag

Toen we de kringloopwinkel in Elburg binnen liepen viel onze blik op de mededeling: “Woensdag 10 maart in verband met biddag gesloten.”
Doorlopend vroeg mevrouw L. mij: “Wat is dat ook alweer, biddag?”
Voordat ik kon reageren antwoordde een achteropkomende christelijke Veluwenaar, compleet met opgeschoren nek en fris geboend met Lux-zeep: “Als u dat vraagt, komt u zeker niet in de kerk!”
Je weet dan direct je plaats. Immers als je antwoordt dat je dat wel doet, dan ben je volgens deze christen niet goed bij de les, en als je antwoordt dat je daar niet komt dan stel je jezelf ten toon als heiden.
Dus beter gezwegen dan gesproken.
Toen ik een gangpad van mevrouw L. was verwijderd hoorde ik haar tanden nog knarsen.
Dolend tussen al die rotzooi, die waarschijnlijk al voor de zoveelste keer gerecycled werd, zag ik de overeenkomst ervan met onze christen.
De glans gaat eraf, het wordt steeds gebrekkiger en uiteindelijk koopt niemand het meer.
Zo breekt de biblebelt.

2 maart 2010

Watersnood

Aan de Franse westkust heeft zich een ramp voltrokken, het kwam uitgebreid in het nieuws.
Het bracht bij mij onmiddellijk de watersnoodramp van 13 november 1999 in herinnering.
In de nacht van 12 op 13 november veranderde een stortvloed aan neerslag in de Aude de meest sullige stroompjes in kolkende rivieren. In de Aude en de l'Herault was de schade enorm en meer dan 30 doden waren te betreuren.
Tot Nederland drong dit nieuws niet door. Wij hadden toen een huis aan het riviertje de Gue in het dorp Ornaisons, dat centraal in het rampgebied lag. Op zondagmorgen, 14 november stond ik onder de douche toen de telefoon ging. Frankrijk aan de lijn met de boodschap: "Il faut venir immédiatement!" Dat heb je maar te gehoorzamen. Op maandagmorgen ging de sleutel in het slot. Hierbij was een notaris aanwezig om in huis een streep op de muur te zetten om voor de verzekering aan te geven tot waar het water was gekomen. Bij binnenkomst vond ik dit een beetje overbodig, omdat leem en stookolie op de muren waren achtergebleven in de vorm van een bruine lambrisering en zo de stijghoogte hadden gefixeerd.
Alle huisraad lag door elkaar en was met een dikke laag smurrie overdekt. Vele dagen hebben we besteed aan het naar buiten slepen van de totale inboedel van de benedenverdieping, de straat op. Buurtgenoten, het rugbyteam, de brandweer en mensen die we geheel niet kenden hielpen mee om alles schoon en droog te krijgen. Groter en groter werd de berg met spullen die niet meer gebruikt konden worden, o.a. mijn totale collectie boeken, waaronder veel eerste drukken en natuurlijk alles waar een elektra-snoer aan zat.
Ik herinner mij nog dat bij mij, maar ook bij veel lotgenoten op donderdag de emoties de vrije hand kregen. Toen was het meeste werk gedaan, de vermoeidheid groot en voor het eerst kregen we inzicht in de omvang van de ramp en gingen we mensen begraven.
En toch......
Ik ken de vele verhalen van mijn ouders over de bezettingstijd, allemaal rampspoed, maar altijd hoorde ik een ondertoon van heimelijke romantiek. Zoiets herken ik nu bij mij als ik aan die ramp terugdenk.
Ik voel mij verbonden met de slachtoffers van nieuwe overstromingen en hoop dat zij ook die ongelofelijke solidariteit zullen beleven die ik toen in Ornaisons meemaakte.
Hartverwarmend wat een gemeenschap in tijd van nood voor elkaar over heeft!
Toch was de overstroming voor ons de directe aanleiding om uit te zien naar een ander huis, het liefst bovenop een berg!
Het werd Montouliers dat olijfberg betekent.
Noach kreeg pas droge voeten nadat een duif hem een olijftak bracht, dus zullen wij het ook wel drooghouden.

Lenteteken

Vorst aan de grond en witte rijp.
De zon schijnt en roodborst en heggenmus zingen de lente tegemoet.
Dus zelf ook maar even gezocht naar het voorjaar en jawel, de hazelaar bloeit.
Het kostte mij moeite om de camera op het minuscule bloempje te focusseren en vervolgens niet te bibberen.
Het is ook elk jaar hetzelfde: de eerste els, de eerste hazelaar, het eerste klein hoefblad, ik kijk er altijd verlangend naar uit en vind het in de loop der jaren minder gewoon!.
Het wonder is vooral klein!

1 maart 2010

Productiekippen

Dit is het aantal eieren dat mijn kippen in een week leggen. Vanaf 15 mei vorig jaar bevolken 6 Silver Nick's mijn kippenparadijs. Kippen mogen bij mij zo oud worden als ze willen, met andere woorden, tot ze van de stok vallen. Ik heb nooit tammere kippen gehad als deze en dus wens ik hen ook een lang leven toe.
Maar ze willen niet oud worden.Tot nu toe hebben ze samen 1700 eieren gelegd, dus per kip bijna 300 eieren. Ze leggen werkelijk elke dag een ei.
Gingen tot nu toe al mijn kippen in oktober in de rui en van de leg, deze niet. Zonder kunstlicht zijn ze maar blijven leggen. "Hou toch eens op, neem vakantie, doe het kalm aan!", roep ik ze toe. Maar nee, vanmorgen lagen er weer zes eieren.
Ze beginnen er al een beetje versleten uit te zien, nog geen jaar oud en toch al bejaard. Ik realiseer mij wat een (immorele) perfectie de veredeling heeft bereikt; deze kippen leggen zich dood!
Dus het enige wat mij nog rest is ze vertroetelen met sla, verschillende soorten graan en een af en toe een wandeldag door tuin en hof!
Krijgen ze toch nog een leuke ouwe dag.

Johnny Cash

Onder het motto: Ars longa, vita brevis zat ik op 31 juli 1964 op het Arsis-kamp.
Samen met mijn artistieke broer kampeerden wij in de buurt van Eesveen en onze dagen werden gevuld met workshops waarbij we kennismaakten met vele vormen van artistieke expressie. Boetseren, aquarellen, papiervouwen, pastel en olieverf, grafische technieken en fotografie, het hield niet op. Als we even niet bezig waren met het scheppen van het een of ander,dan gingen we op de fiets richting Giethoorn met als doel de ateliers van kunstenaars te bezoeken. In die dagen wilde dat dorp zich vergelijken met Barbizon eind negentiende eeuw, althans die aspiratie had het wel. Zo kwam ik over de vloer bij kunstenaars, maar vooral ook bij would-be kunstenaars. Ik herinner mij de ikoonschilder die een enorm spiritueel verhaal ophing, waarbij alle medecursisten om mij heen stonden te huilen en ik niet begreep waarom ik de enige was die deze huichelaar doorzag. Geweldig was het bezoek aan het atelier van Berserik. Hij hoefde geen grote verhalen te vertellen, maar zijn werk sprak voor zich.Die 31ste juli werd de sterfdag van Jim Reeves. Ik had gelukkig nog nooit van hem gehoord, maar de volgende dagen des te meer, want toen kweelden zijn zoete countrysongs continu uit de radio. Ik vond zijn muziek niet om aan te horen en sedertdien heb ik ook nooit iets countryachtigs gekocht of beluisterd, tot ik een paar jaar geleden kennis maakte met de American Recordings van Johnny Cash en hierdoor gegrepen werd. Inmiddels is Cash alweer zeven jaar dood, maar recent kwam American IV: Ain´t No Grave uit. Muziek met dezelfde ingetogen uitstraling als het werk van Berserik. Dit album kreeg terecht zeer lovende recensies;ik vind het een prachtig slotakkoord.
In Vrij Nederland zag ik een foto van Johnny uit zijn laatste levensjaar.Ik moest bij het zien ervan denken aan foto’s van Adolf Eichmann zoals deze voorin het boek Zaak 49/61 van Harry Mulisch staan afgedrukt. Om Eichmann te doorgronden maakte Mulisch gebruik van fotomontage om verschillende kanten van een persoon zichtbaar te maken.Nu ik dit bij de foto van Cash heb gedaan, zit ik mij af te vragen wat het mij vertelt!