30 juli 2009

Storm voorbij

Gisteren twee kinderen op het vliegtuig gezet en vandaag vertrok nummer drie om zes uur voor een rit door de nacht naar Nederland.
Het is dus ineens stil in huis en ik betrap mij erop dat ik zelfs tegen mevrouw L. begin te fluisteren.
Opvallend is vooral het uitblijven een een regelmatig "klonk" als er weer een bierflesje in de glasbak valt.

28 juli 2009

Wijsheid in de kan

Een heftig diner sloot ik altijd af met een dikke havanna.
Inmiddels rook ik al vijfentwintig jaar niet meer en missen doe ik het helemaal niet. Maar vanavond heb ik weer eens van de rook geproefd.
Het rollen van een shagje gaat mij beter af dan het roken ervan, gelukkig maar, wat een smerige bezigheid!

25 juli 2009

Over de top

Door om vijf uur op te staan kwam een einde aan een behoorlijk doorwaakte nacht. In het donker de spullen bij elkaar gegrabbeld en buiten onze bagage in orde gebracht en op pad. Direct bij vertrek hadden we al te maken met hindernissen, ontwortelde bomen versperden ons pad. Binnen een half uur kleurde de berg boven ons rood en snel kwam het licht naar beneden en hadden we weer de zon, die de hele verdere dag bij ons zou blijven. Het ontbijt gebruikten we op Ras del Pral Cabrera, een rotsblok op 1.740m dat mij nu voor de vierde maal als tafel diende. Na de thee en een broodje overlegden wij hoe het verder moest. David had een blessure in zijn lies. Kennelijk heeft hij gisteren iets verrekt en gedurende de nacht heeft zich dat niet hersteld. Dit hield in dat het alleen maar erger zou worden, maar het was natuurlijk ongewis in welk tempo dat zou gaan en waar zijn pijngrens lag. David wilde niet opgeven. Op mijn voorstel verstopten we de rugzakken van Sanne en David samen met een deel van mijn bagage. Wat we verder op deze dag nodig zouden hebben ging in mijn rugzak, op mijn rug.
Over blessures gesproken. Na mijn hamstring en knieoperatie was ik benieuwd hoe mijn lichaam zou antwoorden op wat ik ervan vroeg. Louter gehoorzaamheid, alles draaide als vanouds en er ontstond bij mij weer die oude "loophonger".
De volgende zevenhonderd meter klimmen via een Bis van de GR10 bleek zwaar voor David en vroeg misschien wel meer dan hij kon geven. Op 2400 meter hadden we weer zo'n "point of no return". We konden David op 600m onder de top achterlaten bij het Chalet del Cortalets. Echter hij bleef volhouden dat hij mee naar boven wilde. Ik trakteerde hem nog op een omweggetje, want de klim naar de Crête de Barbet was slecht aangegeven.Het werd een moeilijke en langdurige klim. De zon brandde nu ook gemeen, maar gelukkig was er wat wind en steeg de temperatuur op deze hoogte maar langzaam. Met behulp van zijn doorzettingsvermogen en stokken kwamen we rond de middag op de 2591m hoge Porteille de Valmanya. Dit hoogtepunt werd voor David een dieptepunt. De klim van daaraf naar de Canigou begint met een fikse afdaling. Je verliest 200 meter hoogte die je er dus weer bij moet klimmen. David wilde van de route af, om af te dalen naar Vernet-les-Bains. Dat kon ik niet toelaten het was een te lange afstand over een mij onbekende route. Nu was het erop of eronder. Het kon niet anders dan via de top naar Cortalets. Daar zouden we David op een taxi naar beneden zetten was ons plan.De klim naar de top is de laatste honderd meter een echte klim. Plaatselijk is de wand recht omhoog en komt het aan op vertikale techniek. Het was pijnlijk om te zien hoeveel pijn David moest trotseren om deze hindernis te nemen. Ik vind dit altijd het leukste stukje van de tocht en neem het dan als een piece of cake. Nu was dat anders en bekeek ik de route door zijn ogen en zag de vele lastige passages. Maar met de wetenschap dat nooit iemand op de berg blijft, maar er altijd weer afkomt, zijn we bovenop de top (2784m) gekomen!Het zicht was voor het tijdstip van half twee nog prima. Lang hebben we genoten van het prachtige panorama, foto's gemaakt en ons laten fotograferen.
Uiteindelijk komt dan toch de afdaling. Ik heb het daar niet zo op. Tenen en knieën krijgen het dan altijd behoorlijk te verduren. Daarbij gaat de afdaling eigenlijk over een groot puinveld en dat is lastig lopen. In Cortalets bleek dat ons plan David hier achter te laten ook uitgevoerd moest worden. De waard van het chalet was zeer behulpzaam en zo kreeg ik een taxibedrijf uit Vernet-les-Bains aan de lijn. Zij zouden David om half negen komen halen en drongen er op aan dat hij dus op dat tijdstip voor de deur van het chalet moest zijn. Later zou blijken dat dit een loze afspraak was, want ze zijn nooit komen opdraven. Na wat gedronken te hebben begonnen Sanne en ik aan de afdaling naar Los Masos. Nadat we zes kilometer verder en 400m lager de rugzakken terugvonden, zochten we naar onze laatste afdaling naar Los Masos. Dat vroeg enige tijd, want ik was hier al vaker verdwaald en wist hoeveel extra tijd dat toen kostte. Ondertussen meldde zich onverwacht mijn linkerknie met een vlammende pijn, dat zou nog een leuke afdaling kunnen worden! Terwijl we zochten passeerde een taxi, afkomstig van Cortalets. Ik vroeg de chauffeur of hij de insteek naar beneden kende. Hij nodigde ons uit om in te stappen, hij kwam immers in Los Masos en zijn twee Duitse passagiers betaalden de rit. Ik hield hem de kaart voor zijn neus en vroeg hem of het wel dezelfde lokatie betrof. Hij zag het niet duidelijk want hij miste zijn bril, maar het kwam allemaal goed, zei hij.
Het wordt nu tijd om een lang verhaal (en een lange afstand) korter te maken. Sanne en ik werden gedropt bij Los Masos, maar dan wel vele kilometers van Los Masos,waar onze auto stond. Met behulp van vriendelijk dorpsbewoners hadden we tien minuten later een taxi, waardoor dit probleem was op gelost. Nu begonnen telefoontjes van het thuisfront binnen te komen, waardoor we op de hoogte werden gebracht dat David vast zat op de Canigou; de taxi was nooit komen opdagen waardoor we aan de lange klim via de autoroute noor boven moesten beginnen. Het was donker toen we boven kwamen en ons slachtoffer konden oppikken. Van de spectaculaire uitzichten heeft hij niets kunnen zien, maar daar stond wellicht ook zijn hoofd niet naar.
Uiteindelijk zijn we allemaal om half twee 's nachts thuisgekomen en na het eten door de alcohol lichtelijk verdoofd gaan slapen.
Wat leerde ik van deze dag? Doordat ik op Ras del Pral Cabrera niet het besluit nam om gezamenlijk de tocht af te breken en af te dalen naar de auto, veroorzaakte ik al de tegenslagen die we de verdere dag moesten overwinnen, echter hierdoor kon David zichzelf en ons laten zien dat hij op grote hoogte nog boven zichzelf kon uitstijgen!

24 juli 2009

Omhoog

Vanmiddag met Sanne en David begonnen aan de klim naar de top van de Canigou. We zouden vanaf 1.000 meter hoogte beginnen, want dan blijft er nog een sportief stuk te klimmen over. Immers als je lager begint is het meer lengte dan hoogte. We zijn dus na het middageten naar Los Masos gereden en daar de auto gestald. Met moeite kon ik S. & D. nog een uurtje beneden houden, want zij wilden direct al omhoog, het was nog bijna 30°C in de schaduw. Dus een beetje vlindertjes gekeken (grote vuurvlinder), kopje thee gedronken en in het gras gelegen. Ongeduld was de drijfveer om naar mijn mening te vroeg te vertrekken. Omkleden, rugzakken controleren, schoenen aan, alles op en om en dan de eerste stappen de berg op. De Canigou is voor de Catalanen hun Heilige Berg. Op de top tref je dan ook veel meer Spanjaarden aan dan Fransen. Aanstaande zondag wordt er door Catalanen een of andere overwinning gevierd en dat gaat bovenop deze berg gebeuren; dat wordt dus dringen, maar vandaag is het rustig.
Het tempo is direct al behoorlijk, ondanks de hitte en na zeven uur komen we bij Abri du Pinatell waar we zullen overnachten. Tot mijn verrassing is de oude hut totaal verdwenen en vervangen door een prachtig nieuw hutje. De oude hut is volledig in stukjes gezaagd en zal ons nog een flink kampvuur opleveren. Ik verwachtte niemand aan te treffen, maar bij binnenkomst trof ik mevrouw Grinche aan, een vrouw van een jaar of veertig. Piercinkje door de wenkbrauw, rattenkopje en druk bezig haar nagels te knippen, kennelijk behoorlijk nodig want de stukken vlogen mij om de oren. Nooit trof ik zo'n sjagerijnige pot aan. We hebben er verder ook geen woord mee gewisseld en haar totaal genegeerd, heel raar als je met z'n vieren een kleine ruimte moet delen.Buiten maakten we een kampvuur en bereidden ons avondmaal. De tempratuur viel al snel naar 10°C terug en dicht om het vuur droogden we onze bezwete kleren. Dus om negen uur lagen we allemaal in de kooi. Deze keer had ik mijn warmste slaapzak meegenomen want alle keren dat ik hier sliep had ik het verschrikkelijk koud. Nu in deze perfect geïsoleerde hut had ik de slaapzak zelfs niet nodig want de hele nacht bleef het vrij warm binnen.
Wat mij verbaasd heeft is hoe deze hut is neergezet. Er is door mijn Franse collega's kennelijk de opdracht gegeven om een hut te bouwen, met in het bestek ook een water-, vuur- en picknickplaats en precies zo is het uitgevoerd. Alles wat een hut perfect maakt ontbrak of was fout uitgevoerd. De aanvoer van water was groter dan de afvoer met als gevolg dat het water onder het vuur doorstroomde. Bij de britsen geen plankje of haakje waar je een bril of horloge kon stallen. Voor de hut geen bank om makkelijk je schoenen aan- of uit te trekken. Rondom de hut was niets geëgaliseerd en het was raadsel was waar je je afval moest achterlaten.
Le Forêt National werkt dus ook behoorlijk met de Franse slag!

23 juli 2009

Meeëters

"Als het vroeger dan acht uur wordt, dan bellen we wel", was de waarschuwing van Matthijs.
En jawel hoor, tegen de afspraak in kwamen Matthijs, Sanne en David om halfacht Place St.George oprijden en even later zat alles aan de ontbijttafel te kakelen alsof er tien eieren gelegd gingen worden.
Maar we zijn blij dat ze er zijn en dat de reis veilig is verlopen.
Inmiddels is alles op stok en is de rust even als vanouds.

19 juli 2009

Jarig (minitrip 2)

Na een nacht met cadeaux een ochtend met zwaluwen. Op bijna alle luiken en uitsteeksels van het hotel zaten huiszwaluwen zich te poetsen, ondertussen allerlei verjaardagsliedjes zingend.
We reden over de hoogvlakten naar het oosten. Onbeschrijflijk mooie dorpjes gezien met een even onbeschrijflijke armoede. Sommige dorpen waren meer verlaten dan bewoond, we waanden ons in een ontwikkelingsland.Ineens, zomaar uit het niets de blik op het Cirque de Navacelles. Ook al zo'n vervreemdende ervaring. Hier waanden we ons even buiten Europa en hadden we meer het idee naar een Amerikaans landschap in Nevada te kijken dan naar een erosiedal in Frankrijk.
Langs de rivier de Hérault naar het zuiden, om te eindigen in een bedevaartsoord waar Van Gogh zijn bootjes en het gezicht op de kerk schilderde: Les Saintes-Maries de la Mer.
Ook hier had mevrouw L. een hotel gereserveerd, eveneens met een slaapplaats voor de auto en dat kwam goed uit, want er was tot in de wijde omtrek geen parkeerplaats meer te krijgen.
Dus tevreden konden we een biertje pakken in de binnentuin.Die avond gingen we aan de aïoli en gelukkig maar dat we daar allebei van houden!

18 juli 2009

Minitrip

Morgen is mijn verjaardag en aangezien het nu mijn achttiende priemgetal betreft is dit voor mevrouw L. aanleiding mij te verrassen met een minitrip door vier departementen en een bezoek aan twee cirque's. Zo stonden we ons om elf uur vanmorgen te vergapen aan het Cirque de Mourèze. Eerst gebruikten we daar de lunch en ter compensatie maakten we een wandeling door het cirque om de dolomieten te bewonderen.Sommige hadden werkelijk inspirerende vormen.
De erosie verloopt zeer snel, rotsblokken kun je in je hand verkruimelen, zelden zag ik zulk fijn zand, meel is er nog grof bij.
Die avond dineerden en sliepen we in Hotel La Croix Blanche in Lodève, ook alweer zo'n verrassing. Vijftien jaar geleden werden we daar als vorsten binnengehaald en nu weer. Zelfs de eetzaal was onveranderd (bij navraag bleek dit al meer dan 85 jaar het geval) en het eten weer even goed. Nog een verrassing; op de wijnkaart een Voûlte Gasparets.
Benieuwd wat morgen brengen zal (ik lijk wel een kind met verjaardagspret)!

17 juli 2009

Fouille

Jaarlijks wordt er hier in de omgeving van Montouliers een opgraving gedaan.
Tien jaar geleden zijn er aanwijzingen gevonden dat er nabij Mont Plo mogelijk een interessante plaats voor een paleonthologische opgraving zou zijn. Het betrof een wijngaard die dit jaar werd gerooid en waarvan de eigenaar toestemming gaf voor graafwerk op zijn grond. Dus werd deze zomer begonnen deze nieuwe vindplaats te onderzoeken.
Mammoeten, schaaldieren, vissen en vogels van zo'n 60 miljoen jaren geleden werden aan de oppervlakte gebracht. De drijvende kracht van de opgravingen is onze buurman Didier Clavel, die internationaal bekend is geworden door zijn zelf vergaarde kennis en zijn goede neus voor het vinden van bijzondere fragmenten.
Vorige week bezocht ik hem op de nieuwe "site" temidden van studenten en specialisten en genoot ervan te zien hoe gerespecteerd hij werd.
Vandaag gaf hij mevrouw L. en mij een speciale rondleiding in de opgraving, die inmiddels voor dit jaar is beëindigd. Op de terugweg toonde hij achteloos nog een paar Gallo-Romeinse villa's die hij had gevonden.
Het is vooral zijn scherpe oog voor details in het landschap; geomorfologie, samenstelling en begroeiing. De cursus landschapsecologie, die ik momenteel volg, heeft hij zich geheel zelfstandig eigen gemaakt......chapeau!

Laat je niet kisten

Een leuke gedachte: als je nu dood gaat en vooraf heb je geregeld dat Yarden voor het opruimen van je overblijfselen zal zorgdragen is er nog een extra service van deze club.
Onder het motto: u verzekerd van een kist, uw huis verzekerd van een koffer!
Het artikel bereidt je dus voor op een leven na de dood: immers het is zaak je ook na de dood zorgen te blijven maken over je eigen inboedel.
En dan te bedenken dat Yarden onder andere is ontstaan uit de Algemene Vereniging Voor Lijkverbranding die zich statutair zorgen maakte over de groeiende oppervlakte van de begraafplaatsen.

Bob Dylan

Ik besefte ineens dat de muziek, die tijdens de presentaties te beluisteren was geweest, van niemand minder was dan Bob Dylan en dat de nummers voor mij onbekend waren en dat het dus een nieuwe cd moest betreffen, maar ik had duidelijk gezien dat er geen cd draaide, maar een ouderwetse lp!
Kennelijk kwamen we allebei op hetzelfde moment op dezelfde gedachte, want ook de jongen naast mij begon ineens terug te hollen in de richting van het gebouwtje . Hoewel mijn linker been behoorlijk pijn deed, kon ik hem voor blijven. Onderweg gooide ik, om mijn snelheid te behouden, mijn tas van mij af en hijgend viel ik door de deuren het gebouw in. Daarbinnen moest ik even rondkijken waar ik was, want waar het podium had gestaan was nu een balie waar snuisterijen werden verkocht, in niets leek de ruimte op de kekke zaal waar ik zoëven had gestaan, het leek nu veel meer op een bazar. Gehaast keek ik over de toonbank en net toen een kleine oosters aandoende dame vanachter de toonbank vroeg of zij mij behulpzaan kon zijn zag ik de lp in een zwarte hoes liggen, het cellofaan zat er nog om. Verheugd pakte ik hem. "Oh, zocht u dat", zei de dame, "mag ik vragen, wat het eigenlijk voorstelt?" "De nieuwe lp van Dylan!" Ik had mijn woorden nog niet uitgesproken of ze deed met een hebberige grimas een uitval naar mijn juist verworven bezit. Hierbij scheurde de hoes en met mijn rechterhand duwde ik haar naar achteren waardoor ze uit haar evenwicht geraakte en weinig charmant in een stoel plofte.
"Normaal gesproken zou ik een boksbeugel in je bek hebben geplant, maar ik ben nu in een jofele stemming!" en vrolijk wandelde ik met mijn juist verworven schat tegen mijn borst geklemd naar buiten. "Ik help wel mee zoeken naar je tas", riep de jongen die met mij mee was gerend. "Wat een vriendelijkheid, mijn dag kan niet meer stuk", flitste door mijn hoofd.Ik wordt wakker met deze droom levendig voor mijn ogen. Nog vele malen ben ik vandaag in de lach geschoten toen ik eraan terugdacht.

12 juli 2009

Cigale en terrasse

Als iets geen thema is, dan is dat het weer.
Na een regenbui in Lyon zie ik enkel zonneschijn.
Dat voel je niet alleen, maar dat hoor je ook.
Normaal gedragen de cicades zich en laten hun gestjirp enkel vanuit de bomen op het plein horen. Het lijkt er nu op dat door plaatsgebrek ook mijn terras tot een favoriete plek is gaan behoren.
Enfin, wat mij betreft, hoe harder hoe beter!

11 juli 2009

Koopje

In mijn jonge jaren ging ik nog wel eens 's nachts voor een winkel posten om de volgende dag als eerste binnen te komen voor een speciaal koopje. Zo kocht ik mijn eerste Minox-B voor vijf benzinebonnen in 1971 bij De Booys in Arnhem.
Hier in Frankrijk zag ik in de krant een reclame van Lidl. Het pand in Lézignan zou feestelijk worden heropend en dit zou gepaard gaan met allerlei aanbiedingen. Eén daarvan was een LCD-scherm van 22" voor een weggeefprijs. Dus ik heb het weer eens geprobeerd en warempel het is gelukt. Ik was met mijn 187cm toch de langste van alle bezoekers en daardoor had ik enig gezag en kon dus gemakkelijk voordringen en werd ik de gelukkige eigenaar van een nieuw scherm voor mijn pc. De Fransen kwamen vooral voor mobi's.
In het verkeer valt het behoorlijk op dat ze hier nog niet van bluetooth hebben gehoord, dus laat staan van handsfree bellen. Geen wonder dat je nogal wat auto's op vreemde plekken buiten de verharde weg gebuiteld ziet staan. Als uitdeuker moet je hier een behoorlijke borerham kunnen verdienen.

9 juli 2009

On mange

On mange pour vivre, mais on ne vit pas pour manger.
Ik heb dit altijd zo'n raar gezegde gevonden voor een land als Frankrijk.
Het lijkt mij meer van toepassing op Hollandse gereformeerde herkauwers.
Na een lange dag is er toch niets mooiers dan die af te sluiten met een smakelijk maal aan een goed gedekte tafel.
Ineens schieten de slotzinnen van dominee Gremdaard mij in gedachten.......

8 juli 2009

Jardininière

Het huis in Montouliers heeft vele plekjes waar je iets kunt laten groeien. Het terras boven de garage, de bakken voor het huis, waar nu de schoenlappers groeien, de borders rond de binnenplaats en de bloemenbak voor het eetkamerraam.
Door de hitte lukt het niet om in deze bloemenbak overblijvende planten te houden. Dus elk jaar neem ik vanuit Nederland, lees de Woudhof te Lieren, perkplanten mee. Ze moeten de lange reis voor lief nemen , maar daar krijgen ze dan ook een zorgvuldige verzorging voor terug en het hele dorp komt ze bewonderen!

7 juli 2009

Tout petit déjeuner

Het ontbijt in Frankrik staat gelijk aan een vluggertje.
Een croissantje soppen in een mok koffie of chocolade (Banania) en dat is het dan.
Als het al wat langer duurt dan een paar minuten, dan komt dat door het krantje dat erbij wordt gelezen.
Ook die krant kun je als een vluggertje beschouwen, want veel meer dan het plaatselijke rugby-nieuws en wie er vannacht met z'n dronken kop en z'n auto de bocht is uitgevlogen en in de naastgelegen wijngaard is beland bevat hij niet.
Dus zonder krant en croissant is mijn ontbijt secondenwerk!

Figue de Maroc

Hoe lang zou het geleden zijn dat ik in Durban twee cactussen kocht?
Jaren hebben ze op het terras in Ornaisons gestaan en nu staan ze alweer vijf jaren voor het huis in Montouliers.
Het zou dus zomaar tien jaren kunnen zijn.
Dit voorjaar bekeek ik ze nog eens aandachtig en vond ik dat ze maar eens opgeruimd moesten worden. Immers ze bloeiden nooit en begonnen er moe uit te zien.
Een Figue de Maroc heeft mij goed begrepen en is in bloei gekomen en mag dus blijven!

6 juli 2009

Maandagmaal

Hoewel het de laatste week in Nederland eveneens behoorlijk van temperatuur was, is het hier toch weer extra wennen. Op het strand waren anderhalve man en een paardenkop. Dat heeft alles te maken met de weinige vakantiegangers. Immers de eerste golf komt met 14 juli en daarna begint het feest echt op 1 augustus, de vakantiemaand van de Fransen.
Maar alleen was ik niet. Ik kreeg gezelschap van duizenden lieveheersbeestjes en dat zijn niet mijn fovoriete insekten.
Ik heb mijn tijd daarna nuttig doorgebracht in les grandes surfaces.
Lekker buiten gesnaveld en de nieuwtjes uit het dorp aangehoord, die erop neer kwamen dat hier de afgelopen maanden niets is gebeurd.

Vechtende herten

Elk jaar is een bepaalde eikenboom ergens midden op de Veluwe een soort van bedevaartslaats voor de liefhebbers van vliegende herten. Zelf ga ik ook altijd even kijken en genieten van het raadselachtige gedrag van deze insekten.
Het blijven voor mij een soort bewoners van een andere planeet.

5 juli 2009

Buffalo Grill

Op loopafstand van mijn hotel ligt een Buffalo Grill. Dit is een Amerikaanse restaurantketen waarvan ik oorspronkelijk had gedacht dat ‘ie het in Nederland prima zou redden, maar beslist niet in Frankrijk, echter het tegendeel blijkt het geval.
Bij binnenkomst word ik allervriendelijkst aan een tafel geholpen door de plaatselijke cowboy. Ik ben niet alleen, want met mij komen de plaatselijke dorpelingen ook in grote getale naar deze voertrog.
Met de salade krijg ik de kaart. Nippend aan een Ricard verbaas ik mij over de wijnkaart, er staan maar liefst negen buitenlandse wijnen op (Nieuw-Zeeland, Australië, Zuid-Afrika, Californië en een Spring Valley USA) tegen tien uit Frankrijk, waarvan de helft tweede garnituur genoemd mag worden. De wijnboeren maar klagen over de EG!
Voor mij zit een familie met witte merkloze sportschoenen uitbundig te genieten. Wat afwezig prikt hun tandeloze oma in haar salade en met heftige kaakbewegingen eet ze tevens routineus een hele schaal popcorn. Ze blijft onwennig om zich heen kijken tot haar ogen aan mij blijven kleven. Kennelijk herkent zij het glas rode wijn dat op mijn tafelstaat en herkent het als een baken uit vervlogen tijden. Zelf drinkt zij coca cola, net als haar tafelgenoten. Ik zie om mij heen niemand wijn gebruiken, het is water, bier, of frisdrank wat op de tafeltjes staat.
Het wordt steeds voller en drukker. Kinderen vliegen als ongeleide projectielen door het restaurant. Het zijn duidelijk kenners, want regelmatig duiken ze weer met ballonnen te voorschijn. Grote hilariteit als deze luid ontploffen.
Ik heb weer eens genoten hoe onze zuiderburen genieten van hun haute cuisine en ga naar bed.