31 augustus 2011

Pillendraaiers

Altijd weer een genoegen om naar te kijken; hoe de pilledraaiers hertenkeutels, zwijnenmest of kippenkeutels in een ommzien onder de grond werken. De mest gaat diep de grond in en de minerale ondergrond komt aan de oppevlakte. Zo helpen ze mee aan het in stand houden van een gezonde bosbodem. Tot zover het weetje.
Maar ik vraag mij bij zo'n vergadering af of ze dat nou leuk vinden, zo met z'n allen. Het lijkt gezellig, maar ze zijn tevens elkaars concurrenten. Komen ze bijeen omdat er schaarste is op de mestbank of vinden ze het leuker zo?
Of heeft een mestkever liever een drol voor zich alleen?
De natuur blijft vol vragen!

22 augustus 2011

Krishna

Gelukkig is er vandaag ook nog feest, al is 6.750 km verderop.
Vandaag is de verjaardag van de Hindu God Krishna.
Dat wordt gevierd door een aarden pot met yoghurt te breken op het feest Janamashtami, zoals hier in Mumbai.
Een onbegrijpelijke rite, die echter wel een mooi plaatje oplevert.

Boem!

Wie kent niet de verkeersregel: rechtdoor op dezelfde weg gaat voor.
Vanmorgen om negen uur overkwam het mij weer!
Ik steek een voorrangsweg over en de mij tegemoet komende auto slaat linksaf en duikt dus met grof geweld in mijn linker portier. Nog voordat die auto zich in  mijn auto boort kijk ik in het verschrikte gezicht van de dame achter het stuur. "Ja hoor, het zal weer eens niet een vrouw zijn!", roep ik en tijdens de klap die volgt veroordeel ik mijzelf als foute seksist.
Evengoed is het nu de derde total loss die mij overkomt omdat het bewuste verkeersregeltje zo slecht wordt nageleefd. Onder wat voor onheilsgesternte ben ik geboren?

16 augustus 2011

Marathonrups

Vanuit mijn ooghoek zag ik een klein groen streepje aan de voet van een vijfentwintig meter hoge beuk.
Ik stopte de auto, stapte uit en ontdekte een dapper rupsje dat zich langzaam (misschien voor een rups wel heel snel) omhoog bewoog. Nu vraag ik mij af, zou hij ooit boven zijn gekomen en zouden de beukenblaadjes wel op zijn menu staan?

13 augustus 2011

Cantharellen

Precies een maand geleden kocht ik cantharellen in de hallen van Narbonne.
Vandaag hoefde ik ze niet te kopen, maar oogstte ik een maaltje voor de omelet van vanavond.
Voordat ik over mijn openheid weer discussies krijg over mijn bijdrage aan het uitroeien van deze paddestoel: ik heb slechts tien procent geplukt van wat er op deze plaats stond. En overigens, als je een bijdrage wilt leveren aan de toename van paddestoelen: stop de bioindustrie!
Leuk weetje dat er een maand tussen oogstbare cantharellen in de Montagne Noire zit en de Veluwe.

11 augustus 2011

Aandeelhouders

Toen ik de zaal met aandeelhouders in keek, dacht ik even dat ik mij in de foyer van een bejaardenhuis bevond. Louter oudere mannen in demi-kostuums en flink gekapte dames, met een modebeeld uit de negentiger jaren. Toen de vergadering was uitgezeten, de hapjes en de drankjes en de rondleiding door het bedrijf waren geconsumeerd, kwam de highlight of the day: het presentje voor de aandeelhouder! 
Elk jaar wordt er uit de catalogus van een relatiegeschenkenfirma iets uitgezocht van rond een tientje. Een paraplu, een reiswekkertje of een zaklamp, altijd voorzien van het bedrijfslogo. Vaak bezoeken deze bezoekers meerdere vergaderingen op een dag en ik stel mij voor dat ze van elk beursgenoteerd bedrijf slechts enkele aandelen bezitten en zodoende meer in de relatiegeschenken zitten dan in aandelen. Het is vooral de gretigheid waarmee het aandenken werd gescoord wat mij verbaasde en hoe vaak er niet werd gebedeld om meerdere exemplaren, omdat zij er ook een voor die-en-die willen hebben.
"Hebben" daar gaat het vooral om. Is het niet de winst van het aandeel, dan wel de winst van prullaria. Met al die rotzooi in huis hoop ik maar dat ze ruim zijn behuisd.
Als ik nu bedenk dat het welzijn van de wereld zo langzamerhand veel meer wordt bepaald door de nervositeit  van die hebzuchtige aandeelhouders dan door het stemgedrag van de kiezers, dan bevinden we ons op een historisch moment in de geschiedenis!

2 augustus 2011

Marcus 8:36

Ik was gewaarschuwd dat hij stervende was.
De volgende dag, vandaag, op de fiets naar hem toe.
Het is ruim twee maanden geleden dat ik voor het laatst met hem had gesproken. Dat was nu niet meer mogelijk, van ons tweeën was ik de enige die sprak.
Dus praatte ik maar over van alles en nog wat.
Ik vertelde hem onder andere dat ik wel wist dat hij nog leefde, maar dat ik niet wist of hij mij verstond....net zoiets als geloven in God....al geloof je, dan weet je nog niet of er wel naar je geluisterd wordt.
Zijn ademhaling werd langzamer.
Ik keek eens om mij heen.
Daar lag zijn Nikon van zeker zevenduizend euro's, daar zijn ipad en iphone, daar stonden zijn manshoge elektrostatische speakers, een salontafel vol afstandsbedieningen, hij was omringd door moderne elektronica.
"H. je bent een echte gadgeteer, vous êtes gadgeteux!", zei ik met een knipoog tegen hem, "daar lig je dan, omringd door alles wat je zo graag wilde hebben en nu knijp je er tussenuit".
Ik dacht aan het opschrift op het kruisbeeld voor de pelgrimskerk van Thierenbach.
Hij stopte met ademhalen ..... hij stierf.
Ik sloot zijn ogen.
Vredig, negenenzestig jaar, te jong, maar vredig.
En zijn ziel nu onbewaakt,
Zal op eigen wieken zweven,
Om in het wonder van de nacht
Innig en oneindig lang te leven!


Vraag 133

1 augustus 2011

Hand geven

Begroeten heeft altijd wel een beetje in mij gezeten; kennelijk beleefd grootgebracht.
Ik herinner mij nog dat ik met uitgestoken hand op een houtvester van het Staatsbosbeheer afstapte om hem op mijn kantoor te begroeten. Een paar maanden eerder had ik met hem kennis gemaakt tijdens mijn sollicitatieprocedure. Enigszins plichtmatig schudde hij de uitgestoken hand met de woorden: "We hebben elkaar toch al een keer een hand gegeven?"
De afgelopen weken in Frankrijk heb ik natuurlijk weer honderden handen gegeven en rituele zoenen gekregen en gegeven. Dagelijks zag ik het ritueel van klasgenoten die elkaar bij de bushalte met een handje geven begroetten. Het wandelingetje naar de kruidenier is meestal ook al goed voor tien van zulke begroetingen.
Teruggekomen in Nederland, de eerste dag op kantoor valt het mij extra op hoe horkerig hier wordt gegroet. "Zo, ook weer terug?" in het voorbijgaan is al behoorlijk attent, soms blijft een begroeting geheel achterwege, maar een handgeven behoort hier echt tot de uitzonderingen.
Ik zal het nooit afleren mij hierover te verbazen.