30 april 2009

Apeldoorn op de kaart

Vreemd, vanmorgen reden we naar Narbonne en onderweg bespraken we de situatie van koningin Beatrix.
Mevrouw L. was van mening dat ze weldra zou terugtreden ten gunste van Alexander met zijn koningin Maxima.
Ik verwonderde mij over het feit dat Maxima koningin zou worden, terwijl Claus het nooit verder heeft geschopt dan prins; vreemd soort van emancipatie.
Als Alexander een gezellige bierdrinkende homo zou zijn, zou zijn, met hem gehuwde vriend, dan koning of prins worden?
Enfin, mijn menig was in elk geval dat als je het eenmaal tot koning of koningin hebt geschopt, je dat dan ook tot je dood moet volhouden.
Stel je voor: Juliana wordt op haar twintigste koningin, krijgt rap een baby en twinting jaar later geeft ze de scepter door aan haar blaag. Weer twintig jaar later stopt dat kind met koningzijn etc. Op die manier hebben we binnen de kortste keren een koninklijk bejaardentehuis op kosten van het volk; dat is vragen om revolutie!
Wandelend in de buurt van Gruissan werden we door een sms-je op de hoogte gebracht over de ellende in ons Apeldoorn. Zo wordt onze woonplaats nog eens vreemd op de kaart gezet en word ik van revolutionair bijna koningsgezind, met de nadruk op bijna!

29 april 2009

Slapen gaan

's Morgens wordt ik gewekt door de roep van de Hop, inslapen doe ik met de roep van de Dwergooruil. Daarom in de stijl van Hesse dit gedicht gewrocht:Het bomengroen staat roerloos donker
in de laat-lichte avondstond.
Het is heel stil, zoëven klonk er
het verre blaffen van een hond.

In in de tuin, de bloemen slapen
schraapt scherp een hark door het grove grind.
Die enkele geluiden maken
dat men zich op de rust bezint.

Ik lig maar stil, het raam staat open
waardoor ik in de avond staar.
Het wordt steeds stiller, langs mijn ogen
streelt van de slaap het stil gebaar

en windt zijn zelfgeweven warme
en wollen wade rond mijn leên.
Dan glijd ik willig in zijn armen
naar onbewuste diepten heen.

28 april 2009

La grande bouffe

Apéritif

Naar de markt in Olonzac.
Daar heerlijkheden voor de bij de borrel aangeschaft.
Dus bij thuiskomst de heftige combinatie van zon en alcohol beleefd.
Dus 's middags, als therapie, weer flink aan de wandel.

27 april 2009

Verdwaald


In de buurt van Gruissan aan de wandel gegaan en behoorlijk uit de route geraakt. Het gevolg was dat we een tippel van 20 kilometers hebben gemaakt, waarbij we onderweg nog even de wijngaard van Pierre Richard aandeden.
Is dit het gevolg van dementie of korsakov? Laten we het even op een gebrekkige infra-structuur houden....wel zo prettig.

25 april 2009

l'Arrivée

Meestal reizen we via Duitsland naar Zuid-Frankrijk. Voor de verandering toch maar eens de rechte lijn naar het zuiden gevolgd, naar Maastricht via Eindhoven. Korter, via Venlo durfde ik niet, want die twee nieuwe Roertunnels schijnen nu al onder de bescherming van de monumentenwet te vallen, waardoor gebruik hiervan niet is toegestaan.
Eindhoven is veranderd in een cultuurtechnisch museum. Rondom de stad een opeenhoping van viaducten in aanbouw, overal bulldozers, kranen, wegwerkers en zandauto's. Het maakt een beetje de indruk dat aan de ene kant een playmobielploeg bezig is en aan de andere kant de LEGO-mannetjes in de aanval zijn; enige struktuur is nog niet te ontdekken. Hotsend van file naar file bereikten we eindelijk de Belgische grens. Vanaf dat moment ging de reis weer als vanouds. Camiel Eurlings moet mij toch eens uitleggen waarom het onmogelijk is de reis Nijmegen-Maastricht niet sneller dan met het tempo van een bromfiets is te maken.
De aankomst na middernacht had nog een aardige verrassing in petto; de deur ging niet open. Het slot van de voordeur was zo weerbarstig dat het halve dorp op vrijdag bezig is geweest om de familie Clavel te helpen ons huis te openen. Dat dit niet gelukt is stond op onze deur vermeld.
Dan zelf ook even proberen; warempel, ze hadden gelijk, geen beweging in te krijgen.
Dan maar via de garage naar de keuken door met beitel en hamer de deur naar de keuken in haardhout te veranderen. Dit veroorzaakte nogal kabaal, dat op zijn beurt weer de nodige belangstellenden aantrok. Onze oppassers kwamen zich voor al dit ongemak verontschuldigen, hetgeen weer excuses van onze kant opriep.
Toch nog een Pastisje genomen als nightcap.

23 april 2009

le Départ


Het vertrek naar ons huis in Zuid-Frankrijk is altijd weer een hele bevalling. Na zo´n vijfenzeventig keer auto inpakken, zou ik toch over de benodigde routine moeten beschikken. Het tegenovergestelde lijkt het geval. Ik moet steeds meer nadenken of ik niets vergeten ben+ heb ik de sleutels, is de verwarming uitgedaan, de computer uit de stroom, lucht in de banden?
Mijn laatste blik gaat nog even over het display van het weerstation. Dat is gek, noordenwind, terwijl het aanvoelt als oostenwind. Buiten, hoog in de eikenboom zit een boerenzwaluw een afscheidslied te zingen, een goed omen voor de lange reis.

Bril

Met plezier en bewondering las ik Martin Bril in De Volkskrant.
Daaraan is nu een einde gekomen.
Niet onverwacht, maar toch....
Zonder mij ook maar enige illusie te maken mij iets van zijn schrijfkunst te kunnen eigen maken, geef ik toe dat ik wel mijn best deed te leren van zijn wijze van observeren en noteren.
Ik hoop dat Anneke in Frankrijk zijn vulpen terugvindt.

22 april 2009

Gehaktdag





Niet vaak kook ik zo Hollands als vandaag. En terwijl ik bezig ben raak ik getroffen door de vaderlandse beelden die zich op het aanrecht etaleren.
Zondag, rustdag.
Maandag, wasdag.
Dinsdag, vergaderdag.
Woensdag, gehaktdag.
Donderdag, opruim- en inpakdag.
Vrijdag, wegwezendag.
Zaterdag en de rest............... vakantiedagen!

21 april 2009

Warme kwikstaart



Vanaf 21 maart scharrelt deze kwikstaart rond het huis. Z'n nestje is hij bovenop de voor hem bestemde nestkast aan het bouwen, maar ik krijg niet de indruk dat het vogeltje er veel werk van maakt. Beetje luieren hier, beetje wandelen daar, beetje uitpuffen op tafel.
Ik krijg er vakantiekriebels van.

Koekenpan

Diep in mij is altijd iets blijven sluimeren van de dienstweigeraar die ik in de zestiger jaren ooit ben geweest. Dit komt onder meer tot uiting in mijn afkeer van mini-oorlogsmuseumpjes. Deze zijn aandoenlijk op de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog, vooral als de aanblik van de collectie al flink door oxydatie is geërodeerd en zelfs te koop wordt aangeboden omdat de bezoekersaantallen tot nul dalen, maar krijgen bij meer recent gestichte (amateur-)musea - met een vrij willekeurige opeenstapeling van militaria, waarbij de historische context meer als middel dan als doel fungeert - vaak een verheerlijkende uitstraling. Nabij Arnhem bevinden zich, naast het officiële Airbornmuseum, meerdere van zulke rariteitenkabinetten. Het mag dan ook geen wonder heten dat ik verheugd werd door de aankondiging dat het museumpje op Deelen wordt getransformeerd in een pannenkoekenrestaurant waardoor Mars het met een tempel minder zal moeten stellen. Mogen alle wapens tot ploegscharen, of nog beter, tot koekenpannen worden omgesmeed!

Poollicht

Ondertussen schijnt aan de andere kant van de wereld het poollicht.
Voor de Australiërs weer eens wat anders dan het schijnsel van bosbranden.

18 april 2009

Hollands glorie

Nederlandse marine overmeestert zeven piraten in Golf van Aden, maar moet hen laten gaan.
Dit is het breaking news van ons NOS-journaal, waarin een life interview met de Michiel de Ruyter vanuit de Golf van Aden. Na de tocht naar Chatham eindelijk weer een heldendaad; kapers krijgen proces verbaal.
Hoe een klein land weer groot kan zijn.

17 april 2009

Wisent

Een aantal jaren geleden zag ik in de binnenlanden van Wit-Rusland voor het eerst sporen van wisenten. Sindsdien is het dier mij blijven intrigeren. In Nederland meerdere malen de wisenten bij Lelystad bezocht; zelfs hun verblijf binnen geweest om opnames te maken. Ondertussen met een aantal collega's aan het werk gegaan om te onderzoeken of er een plaats voor deze dieren op de Veluwe mogelijk is. Ondertussen werden er wisenten geplaatst in een terrein van PWN nabij Haarlem, Kraansvlak. Inmiddels verblijven daar nu zes wisenten.
Vandaag met een paar collega´s onder leiding van de plaatselijke beheerders en deskundigen dit terrein weer eens bezocht. Alles zat mee, het weer, maar bovenal het natuurlijke gedrag van de populatie. In tegenstelling tot de wisentengroep bij Berlijn, hier geen makke beesten die op voeremmers reageren, maar een groep die ons mensen praktisch geheel negeerde en volkomen zijn eigen weg ging.
Op internet is bijna van uur tot uur te volgen hoe deze dieren over het Kraansvlak zwerven.

16 april 2009

Zonder titel

Het wordt nacht en het wordt weer dag.
Een tak valt.
Een vogel fluit.
Theewater kookt.
Een auto passeert.
Een vliegtuig in de lucht.
Er speelt een kind en verder weg sterft het kind.
De bal rolt nog even door.
Een glas valt op de tegelvloer en de gil weerklinkt.
Handen vegen zich droog aan een schort.
De wasautomaat begint met centrifugeren.
Een klok geeft de tijd en staat stil.
Water koelt af.
Ogen vullen zich met tranen.
Het wordt nacht en het zal weer dag worden.

15 april 2009

Tanken

Het was weer eens zover, benzine in de plaats van diesel in mijn auto getankt. Dit is nu de derde keer dat ik dit mijzelf laat overkomen. Altijd weer een heel gedoe; de Wegenwacht moet er bij gehaald worden om de juist gekochte benzine weg te pompen, een hoop tijd en geld. Ik ben niet de enige die dit overkomt. Per dag rukt de Wegenwacht tien keer uit om domkoppen zoals ik, weer op weg te helpen.

Komt nou niemand op het idee om de monding van de brandstofslang zo'n vorm te geven dat benzine alleen nog maar in een benzineauto en diesel alleen in een dieselauto getankt kan worden? Want al die verschillende kleuren aan de pomp helpen duidelijk onvoldoende (overigens is tien procent van de mannen kleurenblind). Als de constructeurs van die pompen nu eens een middagje met de blokkendoos gaan spelen, dan doen ze vast een belangwekkende uitvinding in mijn voordeel.
Met dank.

Televisie

Waarvoor heb ik een televisie? Het meest voor de hand liggende antwoord is: omdat ik er altijd al een gehad heb. Sinds de Olympische Spelen van Rome staat er een televisie in het huis waar ik woon; ik ken dus geen leven zonder beeldbuis.
Geleidelijk heb ik de televisie zien veranderen van een informerende kubus tot een platte doos van waaruit een al even plat vermaak de woonkamer binnenstroomt.
Ik herinner mij met plezier de registraties van toneelstukken en concertuitvoeringen, de marathonuitzendingen van de VPRO en gewaagde reportages uit de binnenlanden van Afrika. Thans vullen de avonden zich met programmaatjes van ca. 30 minuten, vet gelardeerd met reclame. Wat moet ik met Banasplit, De Toppers op weg naar Moskou, Paul en Witteman (met weer Femke Halsema), De leugen regeert of de Palingsoap. Wie verzint dit aanbod aan ellende, voor wie is dit bedoeld? Wordt in Hilversum werkelijk gedacht dat de kijker na acht uur 's avonds geen behoefte meer heeft om zijn intelligentie te gebruiken? Ik stel mij deze vraag, terwijl ik feitelijk elke dag het antwoord bevestigd zie worden. Zelfs het Journaal, inclusief de oh zo leuke weerman, vind ik het aankijken niet meer waard. (Van de commerciële zenders mag ik misschien niet meer verwachten, maar dat de publieke omroep een knieval tot onder het maaiveld maakt voor de gunst van "de gemiddelde kijker" vind ik ongehoord).
Ik ontvang meer dan tweehonderd zenders op mijn toestel, maar ik kan geen uitzending vinden die bij mij past.
Is het aanbod zo veranderd of ben ik het?

14 april 2009

De brug

Ik was stijf en koud, ik was een brug, ik lag over een afgrond. In de ene kant waren de punten van mijn voeten, in de andere mijn handen geboord, in de afbrokkelende klei heb ik mij vastgebeten. De panden van mijn jas wapperden langs mijn zij. In de diepte raasde de ijskoude forellenbeek.
Geen toerist verdwaalde naar deze onbegaanbare hoogte, de brug was op de kaarten nog niet aangegeven.
Dus ik lag en wachtte; ik moest wachten. Zonder in te storten kan geen eens geslagen brug ophouden brug te zijn.
Eén keer tegen de avond - was het de eerste, was het de duizendste, ik weet het niet, - mijn gedachten gingen voortdurend in een wirwar en voortdurend in het rond. Tegen de avond, in de zomer, donkerder ruisde de beek, hoorde ik de voetstap van een man! Naar mij toe, naar mij toe. - Strek je brug, houd je goed, balken zonder leuning, draag hem, die zich aan je toevertrouwt. De onzekerheid van zijn schreden moet je onmerkbaar opvangen, maar als hij wankelt, toon dan je ware gedaante en slinger hem als een berggeest aan land.
Hij kwam, met de ijzeren punt van zijn stok beklopte hij mij, toen lichtte hij mijn pandjassen ermee op en legde ze netjes op mij neer. Hij voelde met de punt in mijn verwarde haren en liet hem, waar schijnlijk wild om zich heen kijkend, er lang in te rusten.
Maar toen, - ik volgde hem juist in gedachten over bergen en dalen - sprong hij met beide voeten midden op mijn lijf. Ik rilde van hevige pijn, geheel en al onwetend. Wie was het? Een kind? Een droom? Een struikrover? Een zelfmoordenaar? Een verleider? Een vernieler?
En ik draaide mij om om hem te zien. - De brug draait zich om!
Ik had mij nog niet omgedraaid of daar viel ik al, ik viel, ik stortte omlaag en ik werd verscheurd en opgespietst aan de puntige stenen die mij altijd zo vreedzaam uit het kolkende water hadden aangestaard.
Kafka

13 april 2009

Zoete kers

Achter de schuur staat een Prunus avium. Geen idee hoe hij daar gekomen is, waarschijnlijk met vogelmest. Vanuit het keukenraam was te volgen hoe deze zoete kers in twee dagen in bloei kwam; wat een heerlijk weekend!

12 april 2009

Pasen 2009

Dit jaar vallen Pesach en Pasen samen, iets wat niet zo vaak voorkomt. Wordt het paasfeest hierdoor extra feestelijk? Gisteravond, de Seidernacht, was het door het mooie weer en met al die kaarsen, warm in de Mariakerk. Vijf jaar geleden was het koud en nat toen we in het donker voor het eerst samen deze kerk binnen gingen. Ik stond die nacht op het altaar met Gaby als mijn meter aan mijn zijde en ik werd gedoopt en gevormd. Nu opnieuw werd de viering door dezelfde priester geleid.
Hoe kan ik dit lustrum resumeren en gedenken? Dat ik ontdekt heb dat het Katholieke bouwwerk heel wat rotte onderdelen in zijn constructie verborgen houdt? Dat de gemeenschap zich beter in een moment manifesteert dan in continuïteit? Dat de vormen vaak duidelijker zijn dan de inhoud en dat aan woorden een grotere betekenis wordt gegeven dan aan daden?
Ach, het is allemaal mensenwerk en het werk van mensen is niet altijd zo mooi. Door krampachtig overal een goddelijke maat aan te willen geven zit bedrog bijna achter alles. Ik probeer mij hieraan minder te storen dan voorheen en mijn kerk wordt daardoor steeds kleiner, maar dat zegt gelukkig niets over de maat van het geloof.
Vrolijk Pasen allemaal!

11 april 2009

Fractals


Een Animated-Gif beweegt zich altijd in een "loop". Dit geldt niet voor fractals, welke door de computer worden opgebouwd vanuit chaos in steeds wisselende vormen. Dit levert intrigerende beelden, zowel bewogen als bevroren.

10 april 2009

Bookcrossing

Wie veel leest kan in de problemen komen. Als alle wanden bedekt zijn met volle boekenkasten wordt het stapelen geblazen. Boeken onder het bed, op de wc, in de keukenkast, in de garage. Je wordt blij van de boekenwormen die je van het overtollige leesvoer verlossen. Voor de lezers die zich herkennen in deze boekenchaos de volgende tip, FREE YOUR BOOKS!
Niets zo leuk als je boeken los te laten in het wild. Laat een boek achter in het café, de bioscoop, de kerk, in het park, de wachtkamer, op school, achter de ruitenwisser, op straat, bij de dokter, in de trein.
Meld je aan bij bookcrossing.com en alles wordt je duidelijk. Je verlost jezelf van de boeken die je waarschijk nooit meer zult lezen en toch raak je die boeken niet geheel uit het oog. Het is verschrikkelijk leuk om te zien hoe jouw boek over de wereld reist!

Morgenstond

Om tien voor zes werd ik gewekt door de zang van een roodborstje. Dit werd de opmaat voor een verrukkelijk vogelconcert, een mooi begin voor een mooie dag. Om hiervan te kunnen blijven genieten hebben we buiten ontbeten. En jawel, de thee was nog niet ingeschonken of de Venijnige Veluwse Wolken trokken voor de zon! Hoe vaak hebben we dit niet beleefd, heel Nederland mooi weer, wij onder bewolking. Enfin blijven hopen!

9 april 2009

Paashazen

In de goede week is niet alles somberheid, het einde van de veertigdagentijd is immers in aantocht en dan mag je toch wel weer eens aan een feestelijke maaltijd gaan denken. Dat had ik al een paar dagen geleden gedaan door hazenbouten in de marinade te leggen. Vandaag, Witte Donderdag leek mij een uitstekend moment om het hazengebraad te bereiden. Dus nu vult de keuken zich met heerlijke geuren en op Goede Vrijdag zal het gepruttel nog even aanhouden.

Die kersthazen hadden nooit verwacht om als paashazen uitgeserveerd te worden!

6 april 2009

1974

Dus in 1974 werkte jij in Zwitserland? Man, dat is een eeuwigheid geleden!
Ik schoot met zo'n vaart overeind dat ik bijna een glas wijn over mij heen gooide. Wat zullen we nou krijgen! dacht ik. Dat is helemaal niet lang geleden! In 1974 behaalde ik mijn diploma aan de Bosbouwschool, kocht ik een nieuwe Puch, stond Jesus Chris Superstar maandenlang op één en won Eddy Merx de Tour de France.
Ik besefte toen dat de opvatting over het verstrijken van de tijd zeer subjectief is.
Het mag dan waar zijn dat het feit, dat ik in de zomer van 1974 koeien aan het hoeden was op de Diablerets, in mijn ogen niet zo heel lang geleden is - eigenlijk niet langer dan een snelle blik over mijn schouder - maar er bestaan meer manieren om de jaren te tellen en bij enkele daarvan blijk dat 35 jaar een eeuwigheid kan zijn. In 1974 stortte bij Parijs een Turkse DC10 neer (346 doden) en had de sjah in Perzië nog de touwtjes in handen. John Lennon leefde nog en hetzelfde gold voor Elvis Presley, maar minder voor Brian Jones. De Volkswagen Kever werd verdrongen door de Polo, Abba behaalde met Waterloo een overwinning en Nixon verdween smadelijk van het toneel.
Ik had nog geen grijze haren en de broekband van dertig inch slobberde om mijn lijf.
Tijd is een rekbaar begrip en alles wat bestaat, kom je op een gegeven moment vanzelf tegen. Als je de bus neemt, denk je dat je maar een kort stukje hoeft te rijden - hoogstens naar het andere einde van de stad, verder niet - en dan opeens, jezus mina! Dan zit je halverwege het volgende continent.
Vind jij deze metafoor aan de naïve kant? Ik ook, maar wat maakt het uit: helemaal niets. In essentie is het raadsel van de tijd zo volmaakt, dat zelfs kinderlijke constateringen als die welke ik hierboven heb gedaan een vreemde, klaaglijke naklank hebben.
Eén ding is gedurende al die jaren niet veranderd - de voornaamste reden, veronderstel ik, waarom het mij soms toeschijnt dat er absoluut geen tijd is verstreken. Ik ben nog steeds met hetzelfde bezig: wandelen door mijn hoofd. Er is nog steeds aanzienlijk meer dan wat ik weet; het is nog steeds waar ik het meeste van houd. Begrijp me niet verkeerd - ik hou van mijn vrouw en kinderen, maar het is nog altijd een genoegen die vreemde zijwegen in mijn gedachten te zoeken en in te slaan, om te zien wat er woont en wat zich daar afspeelt en eventueel waarom. Van het vreemde gevoel dat dat opwekt hou ik nog steeds, evenals de verrukkelijke momenten wanneer de beelden helder worden en het mij lukt ze enigszins begrijpelijk te verwoorden!

4 april 2009

Laatste Lakenvelders


Elke dag is mijn eerste blik naar buiten, gericht op het kippenhok. De laatste paar dagen was die aanblik extra vrolijk nu de ren zo gevuld was met jong leven. Veel aanpassings- moeilijkheden deden zich gelukkig niet voor, immers kippen kunnen onderling zulke hufters zijn.
Met de komst van het zonnige weer verbleekte ook de narigheid van de afgelopen maanden.
Dus wat een schrik toen ik vanmorgen zag dat er een slachting was aangericht.
Vijf dode kippen en twee verdwenen, meegenomen; er is nu geen huisvee meer over.
Sinds Tanna dood is, komt de natuur steeds dichterbij. Herten lopen tot tegen de gevel, overdag staat een reebok in de tuin en wat kwam er vannacht bij de kippen op bezoek, een marter of een vos? Het gaatje waardoor het dier zich naar binnen heeft gewurmd was in elk geval onwaarschijnlijk klein.
Zo zie je maar, een ongeluk zit in in klein hoekje, alhoewel dit tamelijk eufemistisch is voor: weer dood en verderf op ons erf!

3 april 2009

Feestmaal


Natuurlijk kan het nog feestelijker.
Het damast op tafel.
De antieke roemers gepolitoerd en feestelijk gedekt.
Een frisse rijnwijn ontkurkt.
Kussentjes op de tuinstoelen.
Eieren hard gekookt en ham gesneden.
Botersaus op tafel en het zilver gepoetst.
Daar komen ze dan, in een warme avondzon, de eerste asperges!