30 mei 2012

Zomervakantiegevoel

Tweede Pinksterdag hoorde ik op de radio dat er files naar Scheveningen stonden en weer terug, want de stranden waren bedekt met mist.
De afgelopen twee dagen zaten wij op het strand van Port la Nouvelle zonder files en kilometers zee voor ons alleen.
Op het strand was het 35°C in de schaduw.
Dus veel gesnorkeld tussen kleine visjes en mini kwalletjes in een heerlijk warme en glasheldere zee.


28 mei 2012

Even botaniseren in de Dordogne

Kalkrijke gronden op het zuiden met weinig vegetatie, behalve wat blauwe knoop en vlas, ideale orchisplekken:
Vliegenophrys
Bijenophrys
Paarse aspergeorchis
Poppenorchis

27 mei 2012

Dordogne

Een aantal heerlijke dagen in de Dordogne doorgebracht.
Echt verwend door J. & P.
Het had dagen langer mogen duren, maar ja, de moestuin roept!
Veel rondgewandeld en gespeurd naar wrakken en orchideeën.
Eerst even de wrakken:
Het doet mij en beetje denken aan het Nationaal Park De Hoge Veluwe.
Monumentale kunst, geplaatst in ongerepte natuur.
Een dure hobby die op het Franse platteland gratis is te bewonderen en mij inspireert om alle fototechnieken die ik beheers weer eens te benutten!
Zo komt mijn grafische opleiding, waar ik beroepshalve nooit iets nuttigs mee heb gedaan, eindelijk weer eens van pas!

24 mei 2012

Orchideeën

Op zoek naar bosvogeltjes en purperorchissen bleef ik maar dwalen. Zou alles weg zijn geplukt of gevreten.
Wat bleek, alles was al uitgebloeid. Ik had even mijn verblijf in het ziekenhuis niet meegerekend en dus moet ik weer een jaartje wachten om deze orchissen bloeiend te zien.
Maar de bermen staan vol met hondskruid. De pyramidevormige aar maakt het een herkenbaar bloempje.
Honderden telde ik vanochtend.

23 mei 2012

Valeriaan

De valeriaan staat overal in volle bloem.
Ordinair, toch wel mooi langs de holle wegen.
Omdat ik lang niets heb gedaan aan mijn oefeningen in HDR-fotografie, daarom maar weer eens aan het experimenteren geslagen, met dit plaatje als resultaat. (Effect zichtbaar na vergroten door op de foto te klikken).

21 mei 2012

Afstand

Als kind heb ik tijdens de maaltijd heel wat politieke disputen aan moeten horen.
We zaten met z'n vijven  aan tafel en vanaf het moment dat ik maar enigszins kon relativeren mocht ik aan het dispuut deelnemen.
Geen wonder dat politiek altijd een deel van mijn belangstelling bleef innemen.
Toch is mijn begrip van de Nederlandse politiek aan het afnemen.
De afstand tussen Nederland en Frankrijk wordt voor mij steeds groter.
Ik zie 's avonds geen NOS-journaal, volg geen actualiteitenrubriek, lees af en toe de NRC of Volkskrant en mis dus het dagelijkse gedoe waarover men zich in mijn vaderland druk maakt.
Met stijgende verbazing heb ik, in fragmenten, gevolgd dat de Nederlandse regering ten tijde van crisis voor zeven weken (ZEVEN WEKEN!) van de aardbodem was verdwenen.
Ik geloof niet dat zoiets ooit ergens ter wereld is vertoond.
Probeer dat eens aan  een buitenlander uit te leggen; veel succes!
Aan het eind van deze zeven weken staan twee onthutste regeringsleiders voor de pers met de mededeling dat ze er niets van hebben gebakken en dat de regering is gevallen.
Op zich een knettergek schouwspel, maar verkiezingsprognoses wijzen uit dat het vertrouwen in ministerpresident Rutte en zijn partij onveranderd groot blijft, het CDA winst boekt en de PVV op 25 zetels blijft staan. Dat is pas echt knettergek.
Er zal wel een logica aan ten grondslag liggen, maar voor iemand die op afstand verblijft is deze logica niet te ontdekken of de logica wijst uit dat |Nederlanders niet meer wijs zijn!
Mijn verbazing blijft nog verder toenemen als ik zie dat wat in zeven weken niet is gelukt, door een paar splinterpartijen in een paar luttele dagen wordt gefikst.
Wederom onbegrijpelijk.
Waarom is het de Nederlandse politici niet gelukt de bevolking duidelijk te maken dat Nederland voor de helft van zijn inkomen afhankelijk is van de handel met het buitenland.
Waarom is het de Nederlandse politici niet gelukt de bevolking duidelijk te maken dat als Nederland zich niet aan de 3%-regeling houdt, dat jaarlijks minimaal 4 miljard euro's extra gaat kosten.
Beste nieuwe regering, investeer flink in onderwijs in de plaats van hierop te bezuinigen, waardoor er straks niemand meer in staat is om door zijn overwogen stemgedrag dit land aan een fatsoenlijke en kabale regering te helpen.
Wanneer krijg ik de gelegenheid mij niet meer te verbazen?

19 mei 2012

Stil

Vandaag bezocht ik voor de derde maal mijn buurman en vriend Etienne om hem te condoleren met het verlies van een familielid.
De eerste keer betrof het een schoonzoon, vervolgens een kleinzoon en vandaag overleed een zoon van hem.
Het is hartverscheurend om mee te maken hoeveel verdriet onze buren in korte tijd moeten verwerken.
Eenmaal buiten realiseer ik mij eens temeer dat elke dag er een is die geleefd moet worden.
Het is een cliché, maar oh zo waar.

15 mei 2012

Schaapjes tellen

In het ziekenhuis kreeg ik bezoek van een RK-zielzorger.
Hij was het stereotype van een doodbidder.
Ik dacht aanvankelijk dat hij mij de maat kwam nemen voor een kist.
Maar neen, het ging de op de Hand van God, die mij uit mijn ziekbed zou trekken, mits ik hieraan voldoende geloof zou hechten.
Hij probeerde mij ervan te overtuigen dat er niets zo mooi was, om gelegen op een ziekbed, het sacrament te ontvangen.
Ik zou mij dan kunnen  vergelijken met soldaten die dit ontvingen in de loopgraven of met slachtoffers die nog leefden en wisten dat ze nooit vanonder de brokstukken van de Twintowers bevrijd konden worden.
Nog meer enge voorbeelden bracht hij ter berde.
Nou, zo'n genereus voorstel sla je niet af.
Toen ter sprake kwam dat ik Nederlander was, trok er even een donker wolkje over zijn gezicht.
Hij had over mijn vaderland een uitgesproken mening.
Natuurlijk wonen daar ook allemaal aardige mensen, maar onder hen had ene  Bart Schierbeek gewoond, de duivel in eigen persoon, die ervoor heeft gezorgd dat die arme Nederlanders de moederkerk de rug toe hebben gekeerd.
Het deed mij genoegen te weten dat hij deze verlichte geest kende, maar helaas niet heeft gelezen.
Ik was te moe om met hem in discussie te gaan en hem uit te leggen dat het de verdienste van Schierbeek is dat er überhaupt nog jongeren ter kerke gaan.
Maar de hand vanuit Rome zal zijn best doen om de laatsten ook uit de kerkbanken te jagen, komt daarbij dat de moraal die de kerk preekt heel wat anders is dan zij  in menige chambrette heeft gepraktiseerd.
's Avonds in het donker overdacht ik dit bezoek nog eens.
Ik zag mijn bezoeker nu liggen, als in een cartoon van Haderer:

12 mei 2012

Ziek

Het is woensdag 2 mei. Ik voel mij ziek.
Het wordt nacht en het wordt dag en nacht en weer dag.
Ik ben echt ziek en hoop dat het morgen beter is.
Het wordt dag en nacht en dag.
Ik ben geel geworden, als een rijpe banaan.
Schuifelend laat ik Tanna uit.
Mevrouw L. neemt de leiding over mij en via de dokter kom ik terecht op de spoedeisende afdeling in het ziekenhuis van Béziers.
Nu ben ik alle regie kwijt.
Onderzoek leert dat stenen mijn leven vergallen.
Het wordt nacht.
Ik deel mijn kamer met een man van 81 jaar.
Soms kijkt hij verlangend de dood in de ogen.
Operaties, medicijnen en verpleging zorgen dat de zeis hem niet raakt.
Hij zal in de komende dagen een vriend van mij worden. Hij noemt mij Mon Chef en ik hem Mon Colonel, hij lacht.
We zijn als twee treinen die bij het verlaten van het station even een gelijke snelheid maken waardoor je in de intimiteit van een andere coupé kunt kijken. Het wordt nacht. Deze nacht vult zich met gillen, gepraat, gestommel, slaapgeluiden en dromen.
Mijn liefste is altijd bij mij, niet enkel tijdens het bezoek.
Uit de slaapgeluiden filtert mijn gehoor haar kuchje, haar ademhaling, haar bewegen in de slaap. Het wordt dag.
Meer onderzoek onder narcose.
De verdoving verwart mij.
Het wordt middag en in de plaats van woensdag zal ik nu worden geopereerd.
Ik ben bijna vier uur van de wereld, mijn galblaas is verwijderd.
Ik leer dat Franse artsen autistisch zijn.
Het wordt nacht, in de tuin van het ziekenhuis roept een dwerguil en het wordt dag. Boven mij zie ik vijf zakken en flessen hangen die zich via slangen in mijn lichaam legen.
Uit mijn buik komt een enge buis met een pomp; ik durf er bijna niet naar te kijken.
Mon Colonel naast mij, heeft een lichaam dat door een Samouraivechter lijkt te zijn toegetakeld en door de plaatselijke zeilmaker weer is dichtgenaaid.
De hoeveelheid buizen uit zijn lichaam vertelt mij dat ik niet moet klagen.
In vergelijking met hem ben ik een beginnend amateur.
Het wordt een nacht die gevuld wordt met prachtige visioenen.
De stemmen op de gang zie ik in rode verf op gele panelen uitgeschreven.
Het wordt nacht en ik leer plassen in een urinaal.
Ik leer dat lijfelijk afvalmateriaal in een ziekenhuis zeer belangwekkend wordt gevonden.
Het wordt dag.
Vier dagen geen eten en nog moet ik mij dwingen iets in mijn mond te lepelen.
De soep is walgelijk, de yoghurt blijkt lekker.
Mijn benen zijn verstopt in witte steunkousen met een frivool oranje randje
Het wordt nacht en hierin lees ik De Geschiedenis Van De Liefde uit. Een prachtige roman die ik zeker ga herlezen.
Het wordt dag.
Mompelende artsen voor mijn bed vinden mij nog steeds te geel en een nader onderzoek moet uitwijzen of ik ontslagen wordt.
Knap van mevrouw L. dat zij alles regelt: de hond, de tuin, de aanloop (het dorp leeft mee, soms iets teveel).
Het wordt nacht en dag.
Het eten smaakt mij voor het eerst.
Mijn behandelend arts meldt dat ik zaterdag naar huis kan als zich geen verdere complicaties (?) zullen voordoen. Voor het eerst schudt hij mij de hand.
Het wordt nacht.
Uit de krochten van het ziekenhuis klinkt langdurig gegil als van een bosuil, een gek of een geboorte?
Het wordt dag en de rare buis wordt uit mijn buik weggetrokken en mijn autistische chirurg deelt mee dat ik zaterdag naar huis mag.
Dat ik mijn nieuwe vriend, Mon Colonel, zal gaan verlaten stemt mij een beetje weemoedig.
Het wordt nacht en om elf uur 's avonds krijgen we verveine waarmee we ons afscheid beklinken.
Mon Colonel is deze week eveneens sterk verbeterd. Na vijf weken hospitalisatie krijgt ook hij te horen dat hij weldra wordt ontslagen. Reeds maandag zal hij naar een rusthuis worden overgebracht.
Het wordt dag.
Bonjour Mon Colonel!
Bonjour Mon Chef. Vous allez déserter aujourd`hui!
Mijn liefste haalt mij hier weg en regelt dat er dagelijks een verpleegster aan huis voor de nazorg komt.
Geweldig.
Alles is goed.

2 mei 2012

Nieuwe oogst

De eerste wandeling na thuiskomst ging door de moestuin.
Geweldig hoe alles in twee weken zich heeft ontwikkeld.
Nog leuker is het dat vanavond de aperitief zal bestaan uit radijs met roomboter en zout!
En sla zal er vanaf nu tot in december zijn.
Ik houd van mijn moestuin een dagboek bij, want zaaien en oogsten wijkt hier soms maanden af van wat ik in Nederland was gewend.
Maar een hoopgevend begin van zaaien en oogsten is er nu!

1 mei 2012

Geen wolkje

Heerlijk thuis.
Alles groen, alles blauw, geen wolkje aan de lucht.
Natuurlijk is het overal mooi, maar nu weet ik dat mijn klokje nergens anders zo tikt als thuis.
Terwijl ik uitkijk over een fris groen landschap onder een stralende en warme zon voel ik mij heel erg "thuisgekomen".
Voorlopig laat ik mijn klokje niet meer alleen.