21 juli 2016

Daar gaan we weer

Op naar NL met mevr. L.
Feitelijk een lastig moment om huis en haard te verlaten.
Achter te laten in een blijven tropische hitte van boven de dertig graden.
Veel boswegen zijn afgesloten uit angst voor brand. Want gebrand heeft het in deze streek. Al bijna 800 ha zijn in vlammen opgegaan en met de aanhoudende droge wind zal de oppervlakte nog wel toenemen.
Mijn zorg is hoe de planten in en om het huis het zullen overleven, niet te spreken over de moestuin.
Op dit moment is de productie van courgettes en tomaten maximaal. Bijna alle wordt automatisch van water voorzien en nu maar hopen dat er geen storing optreedt.
Op naar NL en maar hopen dat het zonnetje meegaat.

17 juli 2016

Gietergeld

Op het kerkhof in Nederland bleef ik verbaasd staan bij een rek waaraan gieters waren opgehangen.
Net als een boodschappenkar bij de supermarkt kon je pas na het inschuiven van een euro beschikken over een gieter. De Hollandse zuinigheid zorgt er kennelijk voor dat men zich door deze handeling geen eigenaar van de gieter gaat beschouwen en na gebruik het ding weer terug hangt en zichzelf beloont met de teruggave van de euro. Klaarblijkelijk is dit een moderne wijze van diefstalpreventie.
Het menselijke gedrag is behoorlijk maakbaar mag ik concluderen.
Gelukkig dat hier op het kerkhof nog steeds gehoor wordt gegeven aan het verzoek de gieter na gebruik terug te hangen of . . . . hebben hier oorspronkelijk tien gieters gehangen?

13 juli 2016

Tour de France

De Tour de France komt vandaag door de heuvels in de buurt van waar ik woon.
Ik volg het op de televisie.
Als de voorste renners door Aigues-Vives rijden wijst Froome naar rookwolken en vraagt aan de volgwagen of daar brand is.
Vanuit de helikopter worden beelden getoond van een grote bosbrand.
De rookwolken worden door de wind zelfs tot in Narbonne gebracht.
De brand wordt aangewakkerd door een harde droge wind die met vlagen van 100km/h over het land jaagt; de Tramontane.
In Bize-Minervois worden mensen geëvacueerd en langer dan zes uren vliegen vijf blusvliegtuigen af en aan om de voor de brandweermannen onbereikbare plaatsen te doven met water en bluspoeder.
Als de avond valt blijkt er meer dan 120 ha aan bossen en wijngaarden te zijn verbrand.
Het is de avond van 13 juli, de avond voorafgaand aan de de Franse nationale feestdag. Op deze avond zijn bijna alle brandweerkazernes in geheel Frankrijk open voor publiek om samen met de brandweerlieden het Bals-des-Pompiers te vieren, meestal een spetterende disco-avond. Ik vraag mij af of de feesten bij mij in de buurt afgelast worden.
Op de ontstane brandvlakte zal ik later nog vaak gaan rondstruinen.
Het volgen van de natuurlijke ontwikkeling na bosbrand blijft mij boeien.
Meestal als ik op zulke plekken kom moet ik telkens weer opzoeken wanneer de brand is geweest.
Ik weet nu al dat dat bij deze brandvlakte niet het geval zal zijn: de Tour van 2016 zal ik wel kunnen onthouden.

Libellen

Platycnemis pennipes
De hitte maakt dat er floristisch weinig spannends is te beleven, dus zoek ik het water op.
De aquatische flora is ook interessant, maar vooral de vele libellen maken deze natte excursies zo aantrekkelijk en het fotograferen van die beestjes blijkt een uitdaging.
Onychogomphus uncatus
Net als ik wil afdrukken komt er een windvlaag en maak ik een beweging waardoor ze op het laatste moment toch wegvliegen.
Zo langzamerhand echter begin ik te begrijpen wanneer het juiste moment is: wolken voor de zon.
Telkens als er een wolkje voor de zon schuift wordt het iets koeler (beter: minder heet) en zijn de libellen iets minder alert en gaan sneller zitten en blijven ook langer zitten.

Platucnemis acutipennis

11 juli 2016

Nieuwe bijbel

Met enig verdriet constateer ik dat het geen lente meer is. 
Sinds de cicaden met hun getsjirp  de lucht doen trillen staat de zon dagelijks verzengend heet te wezen aan de hemel. Dit is het seizoen waarin men zich aan de tijden van de siësta moet houden om niet uitgeput te raken.
Werkelijk verzengend, alle voorjaarsbloemen zijn verdroogd en het gras is tot knisperend hooi verworden. Het was een voorjaar met prachtig veel voorjaarsbloemen en door het relatief koele weer, duurde de bloei langer dan gebruikelijk. Een heerlijke tijd om veel te ontdekken en te determineren
Ik krijg het nu rustiger dan voorheen. 
Deze lente kocht ik de Flore de la France méditerranéenne continentale.
Om planten te determineren gebruikte ik tot dit jaar voornamelijk de vertrouwde flora van Heukels en de lastige Flore Forestière Française deel 3.
Het determineren van Thijm lukte niet en enkel met de nieuwste flora van dit gebied zou dat wel mogelijk zijn.
Dus nu bezit ik de Floremed, zoals die kortweg wordt genoemd.
Met een gewicht van bijna twee kilogram en meer dan 2.000 bladzijden is het bepaald geen veldgids.
Toen ik een mij onbekend bloempje uit de zonneroosjesfamilie tegenkwam was dit de gelegenheid om de Flora te testen op zijn gebruiksvriendelijkheid.
Maar hoe ik ook mijn weg door de pagina's zocht, hoe ik ook sleutelde; het slot ging niet open!
Elke florist weet dat de naam zelf minder belangrijk is dan het vinden van die naam; het gaat vooral om dit euforische moment.
Dankzij de hulp van een florist uit Spanje (met bloemen maak je vrienden) weet ik nu dat het Helianthemum ledifolium betreft.
Dus voor de liefhebber: kort bloemsteeltje=H. ledifolium en een lang bloemsteeltje=H. salkicifolium. Dit noodzakelijke deel van de determinatie wordt niet gegeven door de Floremed.
Elke bijbel is feilbaar!

7 juli 2016

Ik herinner mij de paniek die ik voelde toen ik, zittend achter mijn bureau en worstelend om een verslag af te ronden, zag hoe een oud-medewerker  richting kantoor slenterde.
"Oh jee, dat wordt koffiedrinken en dat gaat dus kostbare tijd kosten!" flitste door mijn hoofd.
Natuurlijk nam ik de tijd.
Natuurlijk hoorde ik geduldig aan hoe hard werken het vroeger was.
Natuurlijk beaamde ik dat in het verleden alles beter was en vooral duidelijker.
Natuurlijk zat ik teveel achter een computer, net als iedereen tegenwoordig.
Ik herinner het mij maar al tegoed.
Daarnaast herinner ik mij ook nog, dat als ik een beroep deed op tijd en kennis van een oud-medewerker het antwoord vaak ontwijkend was: geen tijd, vandaag erg druk, morgen een afspraak bij de dokter.
Als gepensioneerde wil ik niet dezelfde fouten maken, dezelfde meningen overnemen, op gelijke wijze mijn agenda vullen.
Toch merk ik dat het soms lastig is:
-Heb je morgen even tijd?
-Nee, morgen moet ik naar de tandarts in Narbonne.
-Oh, ik begrijp het ja, nee, dan gaat het over.
Het slaat natuurlijk nergens op, even naar de tandarts en verder geen enkele verplichting, maar wel zeggen dat je die dag bezet bent.
Kleine dingen worden groot.
Een pijntje wordt pijn.
Een gebroken kopje is al gauw een ramp.
Ja, de schoonheid zit in kleine dingen, en de ergernis dus ook.