Vorig jaar nam ik haar mee naar de Provence, vandaag ontvoer ik haar naar Begur in Spanje.
In Collioure was de stop voor de lunch gepland.
Dat het kil en bewolkt zou zijn was niet gepland, maar je moet het weer nemen zoals het is.
Tijdens de rit naar het zuiden volgden we de kust en gelukkig zagen we de zon achter de wolken vandaan komen.
In Spanje voelen wij ons altijd heel ver van huis.
Dat heeft niets met de afstand te maken, maar alles met de taal. Als je de taal niet machtig bent, verandert alles in het Chinees.
Gelukkig was de gérant van het hotel, een Marokkaan die vloeiend Frans sprak, een hele geruststelling.
Echter 's avonds, in een restaurant waren we weer geheel verstoken van een vlotte communicatie. Tot het laatste moment is het altijd een verrassing of het uitgeserveerde eten in de buurt komt van wat we dachten besteld te hebben.
Maar alle keren hebben we de vinger op de juiste gerechten gelegd en alles was prima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten