Vreemd als je in 1896 bent geboren, meevecht in de oorlog en er levend terugkeert. Je gaat onder in de anonimiteit van de gemeenschap en leeft het uitgestelde leven. Maar met het verstrijken van de jaren neemt het aantal veteranen af. Hoe meer er dood zijn, des te gevierder word je dan. Uiteindelijk leven er nog maar een paar en kom je in rolstoel, bij elke herdenking opdraven.
Met het overlijden van al die veteranen zijn ook de gruwelijkheden van de oorlog uit ons straatbeeld verdwenen. Nu staat ons esthetisch gevoel dat ook niet meer toe.
"Wie niet oogt, mag niet gezien worden!"
Van de EG mogen pokdalige appels inmiddels weer in de schappen, maar voor pokdalige mensen rest de complete make over!
1 opmerking:
By hazard I came to your site. The most left, on your picture, is is a grand-grand-grand-uncle of mine.....strange is'nt it? Barbara S.
Een reactie posten