20 september 2013

Dat is even schrikken

Zoonlief vloog gisteren over de Ugchelse Berg en maakte een fotootje van mijn (en ook het zijne) vorige huis dat hij direct naar ons mailde.
Ik schrok er van.
Mijn gedachten zijn niet meer zo veel bezig met het verleden en deze foto brengt even heel scherp vele herinneringen naar voren. Dat geeft een dubbel gevoel.
Aan de ene kant: wat heb ik fantastisch geboft door daar zo lang te hebben kunnen wonen. Tevens de gedachte: heb ik er goed aan gedaan om dat huis met die haard te verlaten?
Aan de andere kant: wat een goed besluit om juist wel te vertrekken, want ik weet nu dat een idyllische ligging geen garantie voor een idylle is. Met het ouder worden is voor mij het leven in een (kleine) gemeenschap belangrijker geworden dan het leven in een bos.....

Geen opmerkingen: