Hij was tijdens zijn werkzame leven de garde champêtre in mijn dorp.
Nu is doet die titel vermoeden dat hij een veldwachter was, maar die vlag denkt niet de lading.
Hij was meer de duvelstoejager van het dorp, in de goede zin van het woord.
Je hebt het gemeente bestuur en je hebt iemand die het moet uitvoeren; en dat was Etienne.
Hij veegde de straten, ruimde op, verzorgde de watertoevoer, snoeide de bomen, harkte het kerkhof en hield een oogje op het buiten gebied.
Hij kende iedereen en iedereen kende hem.
Ik was graag bij hem en hoorde genoot zijn verhalen over lang geleden.
Deze foto heb ik gemaakt in een gehucht in de Montagne Noir.
Hier heeft hij zijn jeugd doorgebracht.
Hij was er in tientallen jaren niet meer terug geweest.
Een verhaal bij elke boom, bij elke ruïne, bij de wasplaats . .
Bij de wasplaats mopperde hij dat deze was overwoekerd en leeggelopen.
Was er dan niemand die voor onderhoud zorg droeg?
Het hele gehucht was leeggelopen.
Mensen sterven, vertrekken naar elders, komen niet terug.
Lastig te aanvaarden.
De afgelopen jaren hebben we veel generatiegenoten van Étienne naar de begraafplaats begeleid.
Zelf behoor ik tot de babyboomers van na de Tweede Wereldoorlog.
Nu realiseer ik mij pas dat Étienne tot de een van de laatsten van de generatie van kort na "La Grande Guerre" heeft behoort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten